รักกวนๆของสาวเห่ยกับหนุ่มห๊อด

         เช้าวันนี้อากาศสดชื่นมาก ''ว๊ายตายเเล้วกี่โมงเเล้วเนี่ย''ฉันรีบวิ่งไปยิบนาฬิกามาดูก็พบว่าตอนนี้ 07.30 เเล้วทำไงดีนะเปิดเทอวันเเรกก็สายซ๊ะเเล้วอ่าฮ๊ายยย ไม่ได้่ล่ะฉันต้องรีบอาบน้ำเพื่อไปโรงเรียนเเต่เช้าไม่งั้นฉันมีหวังโดนทำโทษเก็บขยะเเน่ๆเลย ฮื่อๆๆๆ

        เเละเเล้วฉันก็รีบมาถึงโรงเรียนจนได้ ''นี่ยัยเอ้!!!'' จู่ๆเสียงตะโกรนก็มมาจากข้างหลังฉันซึ่งไม่น่าตกใจเท่าไรนักเพราะเป็นเสียงขิงเพื่อนสนืทของฉันเอาเธอชื่อว่า (พราย) ว๊ายตายเเล้วยัยนี่เรียกชื่อฉันเสียงดังมากฉันอายเขานะ ดูซื่มีเเต่คนมองฉันเต็มไปหมดเเล้วน๊ะยัยบ้าฮือๆ

''นี่เเหม!!!กว่าจะมาถึงนะย๊ะ''เสียงยัยนี่เเหลมมากเลยน๊ะ ว่างๆก่ะว่าจะเอาอะไรยัดปากมันซ๊ะหน่อย''เออๆรู้เเล้วๆฉันรีบสุดๆเเล้วเนี่ย''ฉันตอบด้วยหน้าตาอันทรงเบื่อหน่าย

     ณ ที่โรงอาหาร

       ''นี่วันนี้เธอจะกินอะไรหรอ?''ยัยพรายถามฉันก่อนที่จะสกิดฉันเพื่อให้หันไปดูชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีรูปร่างสูง ขาว ผมดำ ซึ่งผู้ชายคนนี้มีชื่อว่าเคนเป็นรุ่นพี่ของพวกฉัน เขาติดท๊อปทุกปีเลยล่ะเเล้วก็เป็นผู้ชายที่ฉันเเอบชอบมาตั่งเเต่ม.ต้นเเล้วด้วยล่ะ เเล้วฉันก็หันกลับมามองหาอาหารที่จะกินลองท้องในตอนเช้า ''กินโจ๊กกันดีกว่าเเก''ฉันหันไปบอกเพื่อนสาวของฉัน  พอกินโจ๊กกันอิ่มฉันกำลังจะเดินเอาจานไปเก็บเเต่ก็พบว่าที่ๆฉันกำลังจะเดินผ่านนั้น มีรุ่นพี่ที่ฉันชอบนั่งอยู่เขานั่งอยู่กับเพื่อนเขา3-4คน ฉันไม่รู้จะทำยังไงจึงวิ่งกลับไปที่เดิม เสียงยัยพรายถามฉันด้วยน้ำเสียงงงว่า ''นี่เเกเป๊นอะไรเนี่ย?''ฉันจึงตอบไปว่า ''ป่าว!ไม่เป็นไร ฉันยังไม่ได้กินน้ำน่ะ''ยัยพรายทำหน้าเหร๋อหราพร้อมกับพยักหน้า เเล้วฉันจึงตัดสินใจเดินเอาจานไปเก็บพอหันกลับมาเท่านั้นเเล่ะ ก็พบว่าพี่เขายืนอยู่ตรงหน้าฉันพร้อมกับยิ้มให้ฉันด้วย ฉันเขินจนทำอะไรไม่ถูกได้เเต่หน้าเเดง เเล้วฉันก็รีบวิ่งกับไปที่โต๊ะของฉันเพื่อรีบเก็บของเเละเตรียมตัวเข้าห้องเรียนอย่างเขินๆ

     เเค่คราบเเรกฉันก็อยากจะขออณุญาติอาจารท์ลงไปล้างหน้าล้างตาเเล้ว เป็นวิชาที่ฉันเกรียจมากๆเลยอ่า มันคือวิชาภาษาไทย เหตุผลที่ฉันไม่ชอบก็เพราะว่าครูผู้สอน สอนน่าเบื่อมาก กรี้ยงงงงเเละเเล้วเสียงที่ฉันรอคอยก็มาถึงเเล้วซิ่นะ เป็นออนเบกพัก10นาทีน่ะ ฉันพายัยพรายเดินลงมาเข้าห้องน้ำฉันรอยัยพรายอยู่หน้าห้องน้ำ ห้องน้ำที่ฉันมาเข้ากันนั้นอยู่หลังตึกเรียนของพี่เคนฉันจึงเเกล้งทำเป็นเดินขี้นตึกที่พี่เคนเรียนเพื่อไปเเอบมองพี่เคน เเต่ฉันเดินดูจนครบทุกห้องเเล้วกลับไม่พบพี่เคนเลย เเง่ๆๆๆ ฉันจึงเดินกลับไปที่หน้าห้องน้ำเจอยัยพรายเพื่อนของฉันยืนจ้องหน้าฉันด้วยความโมโห ''นี่เเกไปไหนมาไหนทำไมไม่บอกฉันก่อนล่ะห๊ะ!!! ปล่อยให้ฉันยืนรออยู่ได้'' เสียงยัยพรายพูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห ฉันจึงตอบกลับไปว่า ''เเฮ่ๆฉันขอโทษน๊ะ เอ่อ..พอดี...ฉันไปช่วยอาจารท์ยกของน่ะ''ฉันตอบอย่างมีลับลมใน ''อ๋อเเล้วไปฉันนึกว่าเเกไปไหนมาน่ะ ป๊ะๆขึ้นห้องเรียนกันเถ่อะ''เสียงยัยพรายพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ฉันชีกยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับพยักหน้า เเล้วเดินขึ้นห้องเรียนเพื่อรอเรียนคาปต่อไป

จนพักเที่ยงฉันเดินลงมากินข้าวกับเพื่อนฉันคนเดิม พอฉันกินข้าวอิ่มฉันก็เดินสวนหย่อมของโรงเรียนฉันเเล้วก็ได้เห็นพี่เคนอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งน่ารักมากกำลังนั่งอ่านหนังสือพร้อมกับจู๋จี๋กันอยู่ ฉันก้มหน้าพร้อมกับหน้าตาที่เศร้าหมองเเล้วก็คิดว่าคงต้องเป็นเเฟนพี่เขาเเน่ๆเลย ฉันก็เลยชวนยัยพรายไปหาที่นั่งที่อื่น ''นี่เเกเป็นอะไรหรือป่าว มีอะไรก็บอกกันได้น๊ะ''เสียงยัยพรายถามฉันด้วยน้ำเสี่ยงที่ดูอยากรู้จริงๆ ''ห๊ะ!!! หรือว่าเเกจะชอบพี่เคนที่ติดท๊อปโรงเรียนเราอ่า ใช้มั้ยว๊ะ''ฉันกำลังจะอ้าปากตอบเเต่ว่ายัยพรายดันพูดเเทรกขึ้นมาซ๊ะก่อนน่ะ ฉันจึงได้เเต่พยักหน้าเเล้วทำหน้าเศร้ายัยพรายก็ได้เเต่ปลอบใจฉัน จนเสียงออตขึ้นห้อวเรียนดังยัยพรายจึงพูดขึ้นว่า''เฮ้อ!เมื่อไหร่โรงเรียนเราจะเปลี่ยนเสี่ยงออตซักทีเนี่ย''ฉันจึงหลุดปากขำออกมาเล๊กน้อย พอถึงที่ห้องเรี่ยนฉันเห็นว่าอาจารท์ยังไม่มาฉันจึงยิบโทรทัพออกมา เพื่อมาลบรูอของพี่เขาที่ฉันเคยเเอบถ่ายมาตั่งเเต่อยู่ม.ต้นน่ะเสียงยัยพรายถามด้ายความตกใจ''ฮึ้ย!เเกนี่มันรูปพี่เคนนี่หว่า เเกไปเอามาจากไหนว๊ะ'' ''อ๋อฉันเคยเเอบถ่ายรูปพี่เขาตั่งเเต่ฉันอยู่ม.ต้นเเล้วน่ะ'' ฉันตอบด้วยน้ำเสี่ยงที่เศร้าหมอง

ได้เวลาเลิกเรียนเเล้วซิ่น๊ะโธ่!วันนี้ฉันคงจะต้องเดินกลับบ้านคนเดียวเเน่เลย ''นี่ๆเเกวีนนี้ฉันจะต้องกลับบ้านกับพ่ออ่ะ พอดีพ่อฉันบอกว่าวันนี้พอฉันจะมารับ''เสียงยัยพรายตะโกรนมาเเต่ไกล''อ๋ออื้อ ๆไม่เป็นไรเราเดินกลับคนเดียวได้''ซึ่งระหว่างเดินนั้นก็มีผู้ชายคนหนึ่งดูเหมือนว่าเขากำลังจาวิ่งมาหาฉัน ฉันกำลังจาหัยไปมองพอดี เเต่ว่าเขาจับไหล่ฉันฉันจึงเงยขึ้นมองหน้าปรากฎว่าเป็นพี่เคนฉันเลยเขินหน้าเเด่งทำอพไรไม่ถูกเหมือนเดิมได้เเต่เดินเงี่ยบๆ''บ้านน้องอยู่เเถวนี้หนรอ?''เสียงพี่เคนถามฉันด้วยน้ำเสียงที่เกร็งๆ ''ค่ะ...''ฉันจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสี่ยงที่เกร็งเหมือนกัน''เเล้ววันนี้ไม่มีรถมารับพี่หรอค๊ะ''ฉันถามด้วยหน้าตาที่อยากรู้ ''ไม่หรอกต่อไปนี้พี่อยากเดินบ้างน่ะ อยากออกกำลังกายด้วยน่ะ'' ''อ๋อค่ะ''ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้น ''เเล้วน้องเดินกลับอย่างนี้ทุกวันมั้ย'' ''ค่ะ นู๋เดนทั้งไป ทั้งกลับเลยล่ะค่ะ'' เราเงี่ยบกันไปซักพัก เเร้วก็มีเสียงพี่พูดว่า''พี่ชื่อเคน น้องชื่ออะไรหรอ?''ฉันจึงจอบกลับว่า ''นู๋ชื่อเอ้ค่ะ พี่เคนอยู่ม.ไรหรอค๊ะ?''พี่เขาเงี่ยบไปซักพัก ''...ม.6ครับ น้องล่ะ?''ตอนเเรกฉันคิดว่าพี่เขาจะไม่ตอบซ๊ะเเล้ว ฉันจึงรีบตอบคำถามพี่เขาไปรีบๆ ''อ๋อนู๋อยู่ม.4ค่ะ''เราคุยกันไปเรื่อยๆอย่างสนุกสนานจนถึงกน้าหมู่บ้านของฉัน  ''เอ่อ...พี่เคนค๊ะถึงบ้านนู๋เเล้วเเล่ะ บ๊ายบายน๊ะค๊ะ''

พี่เขาหันมามองฉัน ออล้วเขาก็ยิ้มให้ฉัน ''ครับบาย'' ฉันยิ้มรับด้วยความเขินอาย อุ๊ยตายฉันลืมถามพี่เขาเลยว่าคนนั้นใช้เเฟนพี่เขาจิงๆหรือป่าวอ่ะ ฮึ๊ยยยยยเซ็งเลยง่ะ ฉันไขประตูรั้วที่หน้าบ้านของฉัน เเล้วเดินเข้าไปสอดส่องว่าพ่อกับเเม่กลับมาจาที่ทำงานหรือยังเเต่ก็ไม่เห็นใครงั้นก็เเสดงว่ายังไม่กลับมาซื่น๊ะ ฉันเดินขึ้นห้อง เเล้วรีบทำการบ้านให้เสร็จ จะได้หากินข้าวเเละอาบน้ำนอน เพื่อพรุ่งนี้จะได้เดินกับพี่้เขาอีกน่ะ (ติดจามอ่านตอนต่อไปน๊ะค๊ะ)