รักวุ่นวายเจ้าหญิงจอมยุทธ์

                                       การพบหน้าในวัยเด็ก

     5 ปี ผ่านไป ณ วังหลวงแห่งเมืองหลินซื่อ

"องค์หญิงเพค่ะ!องค์หญิงอยู่ไหนเพค่ะ?!"เสียงของนางกำนัลคนหนึ่งดังขึ้นและตามด้วยเสียงนางกำนัลคนอื่นๆอีกมากมาย ไม่เว้นแม้แต่ทหารทั้งหลายที่วิ่งอย่างรวดเร็วเพื่อหาบางสิ่งบางอย่าง...

"เกิดอันใดขึ้นรึ?"เสียงของราชินีเมี้ยวอันแห่งแดนเหนือดังขึ้น ทุกคนพร้อมใจทำความเคารพันที

"องค์หญิงหายตัวไปเพค่ะ ทั้งสามพระองค์เลยเพค่ะ"นางกำนัลตอบกับมาด้วยนํ้าเสียงแห้งๆ

"แย่แล้ว!องค์ชายทั้งสี่ก็หายไปด้วยเพค่ะ!"เสียงนางกำนัลอีกคนที่วิ่งมาถึงรีบพูดขึ้นทันที ราชินีเมี้ยวอันส่ายพระพักตร์

"ยังมิคุ้นอีกรึ? หายตัวไปทุกวันพุธเยี่ยงนี้หนีเรียนสังคมกัน ไปขี่ม้าหลังหุบเขาหมินหยางนั้นนะ"ราชินีเมี้ยวอันตรัสขึ้น เหล่าข้าราชบริวารทั้งหลายยิ้มอายๆกับความฉลาดน้อยของพวกตน จากนั้นเตรียมจะรุดหน้าไปเขาหมินหยางทันที แต่ราชินีเมี้ยวอันยกพระหัตถ์ห้ามไว้

"มิต้องไปหรอก ปล่อยไปเถอะปัจจุบันนี้พวกเขาก็ฉลาดจนมิรู้จะฉลาดไปไหนแล้วปล่อยให้ผ่อนคลายบ้างก็ดี" เมื่อราชินีตรัสเยี่ยงนั้นทุกคนจึงพร้อมใจกันทำตามทันที(ด้วยเหตุผลง่ายๆ'ขี้เกียจ'/แม่หญิงพันปี) พร้อมคำนับลาแล้วก็จากไปเหลือแต่นางกำนัลและราชองครักษ์ส่วนพระองค์เท่านั้น

"เฮ้อ องค์หญิงองค์ชายทั้งหลายซุกซนจริงๆเลยนะเจ้าค่ะ"นางกำนัล'หมุ้ยจินฟุ๋ง'เอ่ยขึ้น

"นั้นสิลูก'ชิงเล่อ'กับ'หนางเค่อ'ก็ไปด้วยนะสิ เหนื่อยจริงๆ"องครักษ์สาว'เหยียนหวินเฟย'เอ่ยบ้าง

"หึๆเด็กๆก็ยังนี้ละไปเถอะ"ราชินีเมี้ยวอันตรัสตัดบทก่อนก้าวพระบาทนำไป

"เจ้าค่ะ"เสียงสองเสียงขานรับอย่างพร้อมเพรียงก่อนก้าวเท้าตาม

     ณ หุบเขาหมินหยาง

"ท่านพี่รอพวกข้าด้วยเพค่ะ"เสียงใสๆขององค์หญิง'ฉางเอิน'วัย6 ขวบดังขึ้นเพื่อเรียกให้พี่ชายทั้งสี่หยุดรอพวกตนบ้าง

"อะไรกันน้องห้าเจ้าขี่ม้าช้าเองนะ แน่จริงตามพวกข้าให้ทันสิ"เสียงท้าทายขององค์ชาย'ฉางจิ้ง'ดังขึ้น  องค์หญิงห้ามีหรือจะยอม

"งั้นแข่งขี่ม้าก็แล้วกัน ตกลงนะเพค่ะ"องค์หญิงห้าตรัสเองเออเองแต่หามีใครปฏิเสธไม่

"เอาสิ" 'ฉางเฉิน'

"น่าสนุก" 'ฉางฉิง'

"ข้าไม่พลาดแน่!" 'ฉางเจิ้ง'

"ให้มันได้อย่างนี้สิ!" 'ฉางจิ้ง'

"ข้าจะชนะให้หมดเลย!" 'ฉางเอิน'

"อย่าหลงพระองค์เองสิเพค่ะ" 'ฉางอิง'

"น้องไม่แข่งนะเพค่ะ ขอขี่'หนิงไน่'ไปเรื่อยๆนะเพค่ะ" 'ฉางเอ๋อ'

"ฉางเอ๋อไม่แข่งแน่นะ? สนุกนะ" 'ชิงเล่อ' ฉางเอ๋อพยักพระพักต์

"ข้ากับชิงเล่อก็แข่งนะ เจ้าไม่เล่นแน่นะฉางเอ๋อ" 'หนางเค่อ'

"อืม ข้าไม่เล่นขอขี่ หนิงไน่ แถวๆนี้ดีกว่า"ว่าพลางดึงบักเหียนม้าของ'หนิงไน่'ม้าสีขาว บริสุทธ์ดั่งไข่มุกขาวเพศเมีย ตัวโปรดของนางให้ไปตามทางที่หมายไว้ ทิ้งพี่น้องและเพื่อนให้ยืนงงอยู่ด้านหลัง ร่างเล็กของ หมิงฉางเอ๋อ วัยห้าขวบกำลังมุ่งหน้าสู่ ป่าหมินหยางที่ลึกลับแห่งแดนเหนือ อาชาขาวก้าวเดินเข้าไปในป่านี้อย่างรวดเร็วและว่องไวจนไม่อาจ มองด้วยตาเปล่าได้ บนถนนทางเดินลูกรังที่สองข้างทางมีแต่ต้นไม้สูง แสงแดดสีทองส่องลงมากระทบกับใบไม้บังเกิดเป็นแสงสีเขียวสลับกับแสงสีทองของแสงแดดอันงดงาม ฉางเอ๋อมองสองข้างทางอย่างสบายหทัย

"อ่า~ หนิงไน่อากาศที่นี้ชั่งผ่อนคลายเสียนี้กระไร เจ้าว่าไหม?"ฉางเอ๋อถามม้าสาวคู่ใจ ที่แสนรู้พยักหน้าพร้อมส่งเสียงตอบรับเบาๆ จึงได้รับพระหัตถ์เรียวนุ่มเป็นรางวัลตอบแทน

"ฮิๆๆ เจ้าช่างแสนรู้เสียนี้กระไร ไปเถอะเดี่ยว'บุคคลผู้นั้น'จะรอนาน ไป!"ฉางเอ๋อตรัสกับม้าสาวคู่ใจและบังคับม้าอย่างชำนาญ ประมาณครึ่งชั่วยามอาชาสีขาวก็มาหยุดที่ทางแยก ก่อนที่เด็กสาวจะกระโดดลงมาจากอาชาขาวแล้วเงี่ยนจากขี่เป็นจูงแทน เด็กสาวเดินจูงอาชาคู่พระทัยเดินตรงไปทางพุ่มไม้ใหญ่ตรงกลางระหว่างทางแยกทั้งสอง เด็กสาวแหวกพุ่มไม้เล็กน้อยพอให้อาชาและตนผ่านได้ ก่อนปิดบังรอยเท้าของตนและอาชา ก่อนเดินไปตามเส้นทางที่ปราศจากต้นหญ้าเล็กน้อยแต่มากพอที่จะบดบังรอยเท้าและเส้นทางได้ ซักพักหนึ่งั้งสองก็มาถึงตีนเขาที่มีไม้เลื้อยขึ้นที่ตีนเขาเต็มไปหมด เด็กสาวแหวกเถาวัลย์ที่ขึ้นระเกะระกะเต็มไปหมด ก็ปรากฏปากถํ้าขนาดไม่เล็ก(โคตร)ไม่ใหญ่มากเท่าไรนัก แต่สูงพอที่จะให้ม้าตัวใหญ่ผ่านเข้ามาได้และกว้างพอที่จะให้คนตัวใหญ่สองคนเดินผ่านเข้าไปอย่างสบายๆ ทั้งสองเดินเข้าไปในถํ้าอย่างเงียบเชียบ ได้ยินแต่เสียงการก้าวเดินของทั้งสองเท่านั้น ประมาณยี่สิบนาทีก็เห็นแสงสว่าง ฉางเอ๋อปรับภาพตรงหน้าเล็กน้อย ก็พบนํ้าตกขนาดใหญ่ที่งดงามมากรายล้อมไปด้วยป่าไม้ที่งดงาม เด็กสาวปล่อยให้หนิงไน่ออกวิ่งเล่น แล้วเด็กสาวก็ออกเดินตามหา'บุคคลผู้นั้น' เพียงครู่เดี่ยวที่เด็กสาวได้เห็นร่างของเด็กหนุ่มที่อายุมากกว่าเด็กสาวเพียงไม่กี่ปี     หายวับไปหลังต้นไม้ หากเป็นบุคคลทั่วไปคงวิ่งนี้ไปแล้ว แต่เด็กสาวเป็นถึง องค์หญิง'หมิงฉางเอ๋อ' แห่งแดนเหนือผู้เป็นธิดาแห่งองค์จักพรรดิและพระอัครมเหสีชาตินักรบผู้เปี่ยมไปด้วยพระสติปัญญาอันเฉียบแหลม แค่นี้มีหรือที่นางจะเกรงกลัว เด็กสาวใช่วิชาตัวเบาลอยขึ้นไปบนยอดไม้อย่างรวดเร็ว ดูเหมือนบุคคลบนยอดไม้จะรู้ตัวจึงรีบกระโดดหลบออกมา พร้อมทั้งใช่วิชา'วายุแปรปรวน'ใส่เด็กสาว เด็กสาวจึงกระโดดหนีอย่างรวดเร็ว แต่วายุยงคงไล่ต้อนนางไปทั่วทุกแห่งหน เด็กสาวจึงงัดวิชา'วาโยลวงตา'ออกมา สายลมอันแปรปรวนปะทะกับสายลมที่ลวงตาไปเรื่อยๆน่าแปลกที่ต้นไม้รอบข้างไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มและเด็กสาวยิ้มกริ่มก่อนสลายพลังไปพร้อมกัน เด็กสาวกระโดดเข้ามาหาเด็กหนุ่มด้วยรอยยิ้มพร้อมเข้ากอดเด็กหนุ่มที่อ้าแขนรอรับไว้อยู่แล้ว

"ท่านพี่ๆเห็นหรือไม่ น้องเล็กทำได้แล้วๆ"ฉางเอ๋อกล่าวกับเด็กหนุ่มที่นางเรียกว่า'ท่านพี่'

"เจ้าเก่งมากขึ้นแล้วน้องเล็ก"เด็กหนุ่มพูดด้วยนํ้าเสียงอ่อนโยนพลางลูบหัว'น้องเล็ก'ของตนอย่างเอ็นดู หากใบหน้าแฝงไปด้วยความเศร้าหมองยิ่งนัก จนฉางเอ๋อสังเกตเห็น

"ท่านพี่ท่านเป็นอันใดไป? ไม่ยินดีกับน้องเล็กหรือ?"ฉางเอ๋อถามด้วยนํ้าเสียงงุนงง เด็กหนุ่มส่ายหน้า

"เล่าให้น้องเล็กฟังได้หรือไม่?"ฉางเอ๋อถามต่อ เด็กหนุ่มจึงยอมเล่าให้ฟัง

"น้องเล็ก ท่านพี่ต้องกลับบ้านแล้วคงอยู่เล่นเป็นเพื่อนน้องเล็กไม่ได้อีกแล้ว"นํ้าเสียงของเด็กหนุ่มบ่งบอกถึงความอาลัยอาวรณ์ต่อเด็กสาวอย่างมาก ฉางเอ๋อถึงกลับนิ่งเงียบไปทันทีนํ้าเนตรเริ่มคลอดวงเนตรเรียวสวย เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือมาเช็ดนํ้าเนตรให้เด็กสาว

"ท่านพี่จะกลับมาเมื่อใด?"ฉางเอ๋อถามด้วยนํ้าเสียงอันสั่นเคลือ

"ท่านพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คงนานมากมากจนน้องเล็กจำท่านพี่ไม่ได้แล้ว"เด็กหนุ่มพูดเหมือนตัดพ้อ ฉางเอ๋อส่ายหน้า

"ไม่มีทางที่น้องเล็กจะลืมท่านพี่หรอก!"ฉางเอ๋อบอกเสียงหนักแน่น ท่านพี่หัวเราะเบาๆ

" หึๆ น้องเล็กเจ้านี้มัน...เอาเถอะข้าเองก็จะมิมีวันลืมเจ้า น้องเล็ก"เด็กหนุ่มเอ่ยกับฉางเอ๋อ ก่อนที่จะหยิบกล่องๆหนึ่งใบเล็กๆจากกระเป๋าเสื้อ ก่อนคุกเข่าแล้วเปิดกล่อง ก็พบ'จี้ห้อยคอ'เล็กๆที่ทำจาก'หยกเขียวขุ่นที่สลักเป็นรูป.        'หงส์กับมังกร' สายสร้อยที่ร้อยทำจากทองคำบริสุทธิ์ ทุกส่วนประกอบของสร้อยเส้นนี้ล้วนทำอย่างประณีตบรรจง เด็กหนุ่มบรรจงสวมจี้ห้อยคอให้ฉางเอ๋ออย่างอ่อนโยน 

"นี้เปรียบเสมือนตัวแทนของข้า อย่าทำหายละ"ก่อนก้มลงมากระซิบถ้อยคำที่ทำให้ฉางเอ๋อพระพักตร์แดงซ่าน 

" เพราะข้าจะมัดจองตัวเจ้าด้วยสิ่งนี้"เด็กหนุ่มพูดด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม

"ท่านพี่บ้า!"ฉางเอ๋อตรัสด้วยพระพักตร์ที่แดงซ่าน ทำให้เด็กหนุ่มหัวเราะเสียท้องแข็ง ฉางเอ๋อเอื้อมพระหัตถ์ไปปลด'กำไลหยกฝั่งทอง'ที่พระหัตถ์ข้างซ้ายก่อนยืนมาให้เด็กหนุ่มด้วยพระพักตร์ที่ซับสีเลือดเต็มที่

"งั้นข้าก็มัดจองตัวท่านด้วยสิ่งนี้เหมือนกัน!"ตรัสจบก็ยัดกำไลหยกใส่มือหนาของบุรุษตรงหน้าทันที ก่อนหันตัววิ่งออกไปทันที พอขึ้นหนิงไน่ได้แล้วก็หันมา ตรัสถ้อยคำที่ดังพอได้ยินให้เท่านั้น...

"ลาก่อน แล้วค่อยเจอกันท่านพี่..."ว่าจบก็ขี่หนิงไน่ออกไปทันที เด็กหนุ่มพยักหน้าเบาๆรับคำก่อนกระซิบถ้อยคำกับสายลม ก่อนขี่ม้าของตนจากมาด้วยความอาลัย...

                    ' ได้แล้วเจอกัน...รอข้าด้วยนะ ข้าจะต้องมารับเจ้าแน่นอน ฉางเอ๋อ... '