ซวยฉิบหาย! ถ้ากูร้าย...ก็อย่ารัก

                เชื่อเรื่องรักครั้งแรกหรือเปล่า?  เพียงแค่เห็นเสี้ยวหน้าของเขาเท่านั้นความรักมันก็ล้นปรี่จนไม่อาจจะควบคุม  ความรัก? ความหลง? หรือความใคร่?  ไม่ว่าจะเป็นอะไรความรู้สึกของการอยากจะครอบครองมันก็ถลำลึกลงไปเสียแล้ว  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น...จะต้องครอบครองให้ได้!!

                “ผมรักพี่นะ  คบกับผมเถอะ” ร่างโปร่งยิ้มแต้ขอคบอีกคนอย่างไม่อาย

                “ฮึ! แต่กูเกลียดเด็กอย่างมึงว่ะ!” ร่างสูงแสยะยิ้มพ่นควันบุหรี่รดหน้าจนคนถูกพ่นใส่ไอโขลกสำลักควันอย่างหนัก

                “ผมจะทำทุกอย่างให้พี่รับรักผม!!” ร่างโปร่งตะโกนบอก

                “ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู”

                .

                .

                .

                “ผมยอมพี่ขนาดนี้ทำไมพี่ไม่คิดจะสนใจผมบ้างล่ะ?”

                “กูไปกราบตีนขอร้องให้มึงยอมกูเหรอ?  อย่าสะเออะมาเรียกร้องอะไรจากกูเพราะกูไม่เคยสนใจคนอย่างมึง!!”

                .

                .

                .

                “ถ้าพี่ไม่คิดจะรักผมแล้วทำไมถึงยอมนอนกับผม!?! ฮึก...ฮือ...”

                “กูสมเพชมึงไง  อ้อ...อย่าคิดว่าน้ำตาของมึงจะทำให้กูใจอ่อนนะ  มึงมันก็แค่คนอ่อนแอน่าสมเพช!”

                .

                .

                .

                “ไม่มีใครรักกูจริงๆ เลยสักคน ฮึก...”

                เพียงเพราะความรักทำให้คนคนหนึ่งยอมทำทุกอย่างเพื่อที่จะไขว่คว้ามัน  ไม่ว่าจะแลกมาด้วยความเจ็บปวดที่ไม่เคยเจอหรือแลกด้วยหยาดน้ำตาและหยดเลือดเขาก็พร้อมที่จะยอมแลกเพื่อให้ได้มาซึ่งความรักที่เขาเฝ้าค้นหา