The door puzzle มหัศจรรย์ภายใต้ประตูปริศนา

          “ฮ่าๆ โอ๊ย!อย่าสิ!ฮ่าๆ”

ในเช้าอากาศที่สดใส ภายใต้แสงอาทิตย์ที่รอดรำไรออกมาจากต้นไม้ใบใหญ่ของเที่ยงวัน เด็กๆเล่นกันอย่างสนุกสนาน โดยมีผู้เป็นแม่คอยดูอยู่ห่างๆแถมยังพลอยยิ้มเมื่อเห็นลูกมีความสุข

“คุณรินรินคะ ไปเด็ดดอกไม้มาทำเป็นมงกฎดีกว่าค่ะ”เด็กคนนึงพูด

“จะดีเหรอลูกปัด เดี๋ยวแม่ฉันจะดุน่ะสิ”หญิงสาวที่ชื่อรินรินพูดขึ้น

รินรินพูดแล้วหันไปทางแม่ ผู้เป็นแม่ผายมือออกพรางยิ้มเป็นแนวว่าอนุญาต รินรินยิ้มร่า

“เย้!!ไปกันเถอะลูกปัด”รินรินพูดพร้อมกับคว้ามือลูกปัดไปที่สวนทันที

“เหวย...เบาๆสิคะคุณรินริน”

“ฮึๆ”ผู้เป็นแม่หัวเราะกับความน่ารักของลูกสาวตัวเอง

          “ขอโทษด้วยนะคะคุณเจนจิรา ที่ต้องพาลูกสาวมาเลี้ยงด้วยแบบนี้”หญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งเอ่ยขึ้น

“ฮะๆ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ดีแล้ว รินรินจะได้มีเพื่อนเล่น”เจนจิราเอ่ยขึ้น

“ฉันไม่ได้เห็นลูกสาวของตัวเองยิ้มแบบสดใสแบบนี้มาก่อนเลย ฉันต่างหากต้องขอบใจนะแป้ง ที่พาลูกเธอมาด้วยน่ะ”เจนจิราเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันหน้าไปหาแป้ง หรือแม่บ้านในบ้านของเธอเอง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”แป้งก้มหัวอย่างนอบน้อมพร้อมกับยิ้มบางๆ

ตัดมาทางด้านเด็กๆ            

รินรินและลูกปัดรีบวิ่งไปที่สวนหลังบ้านซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีสันและดอกไม้ต่างพันธุ์ แถมบริเวณนั้นก็ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นดอกไม้ รินรินมองไปรอบๆด้วยความสนใจแล้วหันไปพูดกับลูกปัด

“โอ้โห!พ่อของลูกปัดเก่งจังเลยอ่ะ ปลูกสวนได้สวยมากเลยอ่ะ”รินรินชม

“ก็แหม....ไม่เท่าไรหรอกค่ะ ถ้าอย่างงั้นเราก็เด็กดอกไม้มาทำเป็นมงกุฎกันเลยค่ะ”ลูกปัดเสนอ

“อื้อดีเลยๆ”รินรินไม่รอช้า รีบเข้าไปเด็กดอกไม้หลากสีทันที

ในขณะที่รินรินกับลูกปัดเลือกดอกไม้อยู่นั้น สายตาก็พลันไปเห็นประตูไม้บานใหญ่ๆ เก่าๆบานหนึ่งอยู่ริมรั้ว

“ลูกปัด...ประตูอะไรน่ะ”รินรินถาม

“ไม่รู้สิคะ ไปดูกัน”ลูกปัดเสนอแล้วเด็กๆก็ไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปหาประตูปริศนาทันที

ประตูใบนั้นเป็นประตูไม้บานใหญ่เก่าๆ มีรูกุญแจและลูกบิดที่ขึ้นสนิมอยู่ รินรินพยายามเปิดมันออกมาแต่ก็ไม่สำเร็จ

“โอ๊ย...ประตูมันล็อคอ่ะ อยากรู้จังว่ามันมีอะไร”รินรินพูดอย่างสงสัย

“นั้นน่ะสิคะ ลองไปหาคุณผู้หญิงดีกว่าค่ะ เผื่อท่านจะมีกุญแจแล้วเอามาไข เผื่อตรงนั้นเป็นสวนอีกแห่ง จะให้พ่อของลูกปัดไปปลูกต้นไม้แล้วเราจะได้มีดอกไม้มาทำมงกุฎอีก”ลูกปัดเสนอความคิดเห็นอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม

“อื้อ ดีเลยๆ”รินรินพูดพร้อมกับวิ่งไปพร้อมลูกปัดเพื่อไปหาแม่ของตัวเองทันที

ทางระหว่างเจนจิรานั้นก็จิบชาพรางอ่านนิยายเล่มโปรดอย่างสบายใจโดยมีแป้ง แม่บ้านคู่ใจคอยบริการอยู่ใกล้ๆ

“คุณแม่!!! คุณแม่คะ!!!”รินรินตะโกนร้องแล้วก็วิ่งมากอดเจนจิรา

“อ้าวๆ ว่าไงล่ะคนเก่ง จะเลิกเล่นแล้วเหรอ”เจนจิราถาม

“เปล่าค่ะ คือ...รินจะมาถามแม่ว่าแม่มีกุญแจของประตูไม้บานเก่าๆที่อยู่สวนด้านหลังหรือเปล่าคะ”รินรินถามด้วยความไร้เดียงสา

แต่หารู้ไม่ว่า คำถามนี้ได้ทำให้ทั้งสองคนอึ้งทันควัน

         “ไม่มีจ้ะ...”

“อ้าว...”รินรินพูดอย่างเสียดาย

“เอ่อ...คุณหนูคะ ลูกปัด ตอนนี้ได้เวลาอาบน้ำแล้วก็ทานอาหารว่างแล้วนะคะ”แป้งขัดขึ้น

“ว้า.....”เด็กๆร้องอย่างเสียดาย

“ฮ่าๆ เอางี้นะจ๊ะเด็กๆ เดี๋ยวพอทานอาหารว่างเสร็จแล้วเดี๋ยวไปห้องสมุดแล้วเดี๋ยวแม่จะพาไปห้องสมุดของบ้านนะจ๊ะ ท่าทางจะมีหนังสือน่าอ่านเยอะแยะเลย”เจนจิราพูด

“เย้!!!”

แล้วทุกคนก็เข้าบ้าน เว้นแต่ว่า...รินรินกลับหันมามองประตูบานนั้นอีกรอบก็เห็นประตูบานนั้นแง้มเปิดออกมา รินรินตกใจอย่างมากรีบส่ายหัวแล้วมองกลับไปที่เดิมก็เห็นว่าประตูบานนั้นยังปิดอยู่เหมือนเดิม เธอคิดว่าคงเพราะตาฝาดแล้วรีบเข้าบ้านทันที โดยเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้.................