Blood Darkness โลหิตรัตติกาล

                    แสงจันทร์สีนวลสาดเข้ามายังห้องสีหมอก  ผ้าม่านดูบอบบางพลิ้วไหวเคียงคู่หน้าต่างบานใหญ่ที่เปิดแง้มไว้  กลิ่นดอกไม้ลอยมาตามสายลม  เสียงนาฬิกาเดินเป็นเพียงเสียงเดียวในห้องใหญ่โต  โต๊ะกลมกลางห้องล้อมรอบด้วยเก้าอี้สี่ตัวแต่ไร้ซึ่งคนจับจอง  บันไดที่มุมขวามีเงาคนรางๆ  มือสีขาวซีดของชายหนุ่มไล้ไปตามอักษรสลักบนราวบันได  ดวงตาสีทองเหม่อมองนอกหน้าต่างอย่างใจลอย

               "อาเนีย..."  เขาพูดรำพันถึงน้องสาวที่จากไป  หยดน้ำตาสีใสไหลอาบใบหน้าอันโศกเศร้า  คำพูดสุดท้ายของเธอยังดังก้องในจิตใจที่หมองหม่น

               'ให้ฉันไปเถอะ  พี่ชาย'

                    ขณะนั้นไร้ซึ่งแสงสว่าง  ความรู้สึกบางอย่างแล่นผ่านโสตประสาทของเขา  เหมือนสายลมกำลังขับขานบทเพลง  สิ่งต่างๆเคลื่อนไหวราวกับเต้นรำ  ความทรงจำทั้งหมดไหลย้อนกลับมาอีกครั้ง  ไม่มีเสียงใดๆในห้องนี้  แต่เขาได้ยิน...เสียงหัวเราะเย้ยหยันของผู้ที่พรากน้องสาวของเขาไป