[Gloomy sunday] เด็กหญิงผู้เดียวดายกับบทเพลงมรณะ
snowred
3) ตบหน้า เพื่อนที่แสนดี คำขอโทษและการนัดหมาย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ฉันเองก็ไม่แน่ใจนะ แต่… มัน… เฮ้อ! ฉันจะอธิบายยังไงดีเนี่ย” เขาสบถอย่างคนหมักหมมความคิด พ่นลมหาย ก่อนจะยกคาปูชิโน่มาดื่ม ฉันกำกระโปรงนักเรียนอย่างคนใจจะขาด ก้มหน้า ของเหลวอุ่นๆ ที่ฉันเกลียดมันที่สุดปริ่มออกจากขอบตา …ได้โปรด สิ่งที่เขาจะพูดต่อไปมันจะไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด
“…”
“ฉันว่านะ แฟนเธอมันอาจจะเป็นคนฆ่าพ่อแม่…”
เพี๊ยะ!
ฉันตบหน้าเขาอย่างแรง ---ลูกค้าคนอื่นในร้านที่ส่วนใหญ่จะเป็นวัยทำงานและวัยรุ่น ต่างก็หันมามองที่โต๊ะฉัน ทุกคนคาดไม่ถึงว่าฉันที่กลายเป็นร่างเด็กจะตบหน้าผู้ใหญ่เช่นรอล
------ไม่จริง--- ไม่จริง! แฟนเก่าฉันไม่ได้ฆ่าสักหน่อย มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ ใช่! มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญ มันเป็นเพียงเรื่อง… ที่เกิดขึ้นในระยะไล่เลี่ยกัน …แฟนฉันไม่ใช่คนที่จะมีนิสัยฆ่าคนโดยไร้เหตุผลหรอก
แต่ถึงจะมีเหตุผลก็ไม่สมควรที่จะทำ…
“คาเน่…”
“อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” ฉันตัดบทด้วยน้ำเสียงเย็นชา …แผ่วเบาอย่างคนไม่มีหัวใจ แค่นี้หัวจิตหัวใจฉันก็แทบจะสลายแล้ว แล้วนาย- นายยังมาตอกย้ำความรู้สึกของฉันอีก!
“…”
“…อย่าพูดเรื่องนี้ฉันได้ยินอีก”
“…”
“หวังว่าจะเข้าใจโดยที่ฉันไม่ต้องอธิบาย” ฉันบอกพร้อมกับลุกขึ้นเดินออกจากร้าน ---ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาอีก
แอ๊ด…
ตอนนี้ฉันกลับมาที่ห้องของแก้วแล้ว ฉันเห็นแก้วนั่งอยู่เงียบๆ บนเตียง
---ฟื้นแล้วสินะ
“คาเน่ กลับมาแล้วเหรอ รู้สึกดีขึ้นรึยัง” แก้วได้ยินเสียงเปิดประตูจึงรู้ว่าฉันมา เธอถามฉันด้วยรอยยิ้มบางๆ
คำถามของแก้ว …คำตอบก็คงแย่หน่อย
ฉันสังเกตเห็นว่าบนหน้าผากเธอมีรอยช้ำเป็นสีคล้ำ ---รอยที่ฉันฝากไว้ก่อนที่จะได้ไปคุยกับรอล
“ไม่… ไม่เลย” ฉันตอบเสียงเบา ---มันเป็นเพราะรอล ที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดี “ฉันขอโทษนะที่เผลอทำร้ายเธอ”
“ไม่เป็นไรหรอก ม่ะ มานั่งก่อนสิ เดี๋ยวฉันไปชงกาแฟมาให้นะ อารมณ์จะได้ดีขึ้น” แก้วลุกขึ้นแล้วจูงมือฉันมานั่งบนโซฟา สัมผัวมือที่อบอุ่นนั้นทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ …แก้ว รู้มั้ย ยามฉันไม่มีใครเธอมักจะอยู่เคียงข้างฉันเสมอเลย …ทั้งๆ ที่ฉันทำร้ายเธอ เธอก็ยังให้อภัย ขอบคุณนะแก้ว…
นึกด้วยความรู้สึกอุ่นใจ ฉันยิ้มบางๆ พลางหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน ก่อนจะสะดุดกับหัวข้อหนึ่ง… นี่มัน… ข่าวเรื่องการตายของพ่อแม่ฉันนี่
“แก้ว”
“มีอะไรเหรอ”
ฉันถามแก้วที่กำลังกดๆ กระติกน้ำร้อนสีแดงใส่แก้วลายเรียบๆ เธอหันมามองฉันแวบหนึ่งและหันกลับไปทำต่อ ฉันขยับริมฝีปากที่สั่นๆ เอ่ยถาม “เธอคิดว่าใครกันที่เป็นคนฆ่าพ่อแม่ฉันน่ะ” คำถามนั้นทำให้แก้วชะงักมือก่อนจะหันมาคุยกับฉัน
“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่ถ้าให้เดา คนๆ นั้นจะต้องเคยมีอดีตอะไรบางอย่างเกี่ยวกับท่านทั้ง ๒ ก็อาจเป็นไปได้ ---อ่ะ เสร็จแล้วล่ะ รีบดื่มเร็ว เดี่ยวหายร้อนนะ” ประโยคที่เปลี่ยนไปมีความหนักใจแฝงอยู่ แก้วยกแก้วที่ใส่กาแฟกับชามาให้ฉัน เธอยื่นให้ ฉันรับมันมาแล้วเป่าก่อนจะดื่ม
“…”
“เงียบอย่างนั้นหมายความว่ายังไง –น่า! อย่าคิดมากสิเพื่อน แกยังมีฉันอยู่ทั้งคนนี่นา” เธอเอื้อมมือมาวางทับกับมือของฉันที่วางอย่างไร้เรี่ยวแรง นั่นสินะ ฉันยังมีแก้วอยู่นี่ เพื่อนที่แสนดีของฉัน
“ขอบคุณนะแก้ว”
เป็นประโยคที่เคยเอ่ยมาหลายต่อหลายครั้ง แต่ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่ฉันจะเบื่อ…
{รอล}
ผมโดนยายคาเน่ตบในร้านกาแฟ ขายหน้าเหมือนกันแฮะ
ผมขับรถด้วยความรู้สึกหงุดหงิดปนสับสน ผมพูดตรงไปงั้นเหรอ คาเน่ถึงโมโหจนตบผม
นั่นสินะ จะโกรธก็ไม่แปลก เรื่องครอบครัวเป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน แต่ผมกลับพูดอย่างโหดร้ายใส่เธอแล้วยิ่งแฟนมันบอกเลิกแค่นี้ก็ตงเสียใจมากแน่ๆ
เอาไงดีนะ เธอถึงจะหายโกรธผม จะซื้อกาแฟไปให้ดีไหมนะ คัสตาร์ด ดอกไม้ ตรงดอกไม้นี่แหละที่ผมไม่แน่ใจ ถ้าเกิดให้ของโปรดเธออย่างกาแฟดำกับคัสตาร์ด โอกาสมันก็น่าจะมีมากกว่า แต่ถ้าดอกไม้มันก็ไม่แน่ เพราะผู้หญิงส่วนใหญ่จะชอบกัน เฮ้อ! คิดแล้วปวดสมองชะมัด
คาเน่… ถ้าเกิดฉันซื้อไปแล้วขอโทษเธอจากใจจริง เธอยกโทษให้ฉันด้วยนะ…
กลางคืน
หลังจากที่ดื่มกาแฟเสร็จ สักพักก็ไปทานอาหารและอาบน้ำ ฉันล้มตัวนอนด้วยความรู้สึกหมดแรง ---อยากหลับตานอน แล้วไม่ได้ตื่นอีก
ไม่อยากตื่นมา เจอกับความว่างเปล่าอันแสนโหดร้าย…
ตื๊ด… ตื๊ด…
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มีคนโทรมาสินะ ฉันเอื้อมไปหยิบมากดและแนบหู “สวัสดีค่ะ”
“คาเน่ นั่นเธอใช่มั้ย?”
อ่ะ
ร่ะ รอลเหรอ
แก- แกจะโทรฯ มาทำไม!
“ฉันไม่มีเรื่องอะไรที่จำเป็นจะต้องคุยกับนาย”
“คาเน่ เธอฟังฉันก่อนได้มั้ย –ฉันขอโทษนะที่พูดจี้ใจดำเธอน่ะ”
ฉันไม่อยากฟัง
“คาเน่…”
“…”
คนอย่างนายฉันไม่อยากให้อภัย
“ฉันขอโทษ…”
ประโยคนั้นฝังอยู่ในใจฉัน นายจะมาขอโทษทำไม ฉันไม่ต้องการความสงสารหรือเห็นใจ ฉันหลับตา หายใจเข้าลึกๆ ไม่ให้เผลอพูดอะไรโง่ๆ ออกไป
“…”
“ยกโทษให้ฉันด้วยเถอะนะ”
“ทีนายพูดไม่นึกถึงจิตใจฉัน แล้วทำไมฉันถึงต้อง…-“ ประโยคขาดหายเมื่อรอลแทรก “จะให้ฉันทำอะไร เธอสั่งฉันมาเถอะ นะ ฉันขอร้องล่ะ”
ว่าไป …รอลเป็นอะไรไปนะ ปกติก็ไม่เห็นสนใจฉัน จะมีก็แค่แกล้งหยอกล้อ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกผิดล่ะ ในเมื่อเขาก็ไม่ได้…
“พรุ่งนี้วันเสาร์… นายมารับฉันด้วยล่ะ”
“อ่ะ-“
ติ๊ด!
ฉันตัดสายด้วยความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ
หวังว่าเขาจะยอมทำตามนะ…
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
