สายสัมพันธ์ที่มิอาจตัดขาด [Satan]

 

 

''อยากลองปกป้องพี่ไหม?วิราว'' 

 

นับตั้งแต่เมื่อไรกันนะที่บาทหลวงและแม่ชีหรือแม้กระทั้งคนในโบสถ์และ''คุณแม่''พูดให้ผมฟังเท่า

ที่ผมอายุสองสามขวบได้ผมมักจะอ่อนแอ่มาตั้งแต่เด็กๆ และพี่มักจะปกป้องผมตลอดในโบสถ์ 

 

 

 

โบสถ์ ... พอพูดถึงแล้วผมเปรียบสเมือนว่า''นี้คือบ้านของผมกับพี่'' ที่พวกเราเติบโตกันมาตั้งแต่

เด็กห้าปีที่ผ่านมาเรามีความสุขกันมากทั้งทะเลาะกันทั้งหัวเราะไปด้วยทั้งเศร้าไปด้วยกัน ผมอยาก

ให้เวลานี้อยู่กับพวกเราไปตลอดจริงๆ ...

 

แต่ .....  มันก็แค่เวลาที่สั้นลงสําหรับผมกับพี่ 

 

ในงานวันเกิดพี่ที่อายุได้หกขวบแล้วทุกคนในโบสถ์ก็ยินดีและปลื้มใจที่พี่อยู่มาได้จงถึงวันนี้ในคํ่า

คืนนั้นพี่ก็ชวนผมไปที่ๆแห่งหนึ่งก่อนจะลับตาผู้คน 

 

 พวกเราสองคนเดินกันไปโบสถ์อีกที่หนึ่งที่ร้างผมได้ยินเสียงเพลงเบาๆออกมาจากในโบสถ์และผม

ก็ถามพี่ว่านั้นคือเสียงอะไรพี่เขาก็ไม่ยอมบอกพวกเราเปิดประตูออกมาเบาๆ 

 

ภาพที่ปรากฏให้ผมเห็นคือร่างหญิงสาวที่ใส่ชุดสีขาวยาวสลวยพร้อมผ้าปิดตาสีขาวที่พันไว้ตรงตากับ

พิณที่บรรเลงเพลงที่ผมฟังไม่ออกกับเสียงร้องที่ขับขานออกมาตรงแท่งหิน ดูยังไงแล้ว มันก็เหมือน

นางเงือกที่ออกมาร้องเพลงตอนเด็กๆที่แม่ชีหลายคนเล่าให้ฟังพี่สาวของผมที่ยืนมุมดูก็ยิ้มไม่หุบ

 

   ''ชอบไหมละ?'' พี่หันไปมองผมที่หลงใหลกับภาพที่อยู่ตรงหน้า 

 

   ''พี่รู้ตั้งแต่ตอนไหนกันฮะ?''ผมหันไปมองอีกฝ่ายที่จับประตูเก่าๆ 

 

   ''ฉันรู้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ... แต่ฉันไม่กล้าไปทักเขาคนนั้นกลัวพวกแม่ชีจะไล่ตีน่ะสิ'' พี่

รู้ทันทีเลยว่าถ้าเข้าไปนี้จะเกิดอะไรขึ้นเลยพยักหน้าเห็นด้วยกับอีกฝ่าย

 

   ''นั้นน่ะสินะ ... จะลองเข้าไปดูไหมครับ?''ผมเอยออกมาโดยที่พี่ทําตาประกายวาวก่อนที่

พวกเราเข้าไปกัน

  

   ตู้ม!

 

เกิดเสียงระเบิดในโบสถ์ที่พวกเราอยู่กันพี่และผมรีบหันไปตามต้นเสียงที่มันระเบิดดวงตาของพวก

เราเบิกโพลงและตกใจมากพี่สาวของผมรีบฝีเท้านําหน้าผมไปก่อนคนแรกโดยที่ไม่รอผมที่หันไป

มองหญิงสาวที่ยังร้องเพลงอยู่ผมรีบวิ่งตามพี่ไปด้วยความกลัวความมืดและความกลัวว่าคนในโบสถ์

จะเป็นอะไรไปหมด!

 

 

  ถ้าตั้งแต่เด็ก ... ถ้าผมเลือกได้ ..ผมอยากจะอยู่กับแม่ชีและบาทหลวงให้มากๆ... 

 

กลิ่นไฟไหม้ที่ลุกกระหนํ่ากําลังเผาไหม้ระฆังสูงเสียดฟ้าตกลงมาทับเหล่าแม่ชีทุกคนที่ต่างวิ่งหนีเอา

ชีวิตรอดพร้อมกับลูกกระสุนที่สาดกระจายอยู่ทุกที่และกลุ่มผู้คนแปลกๆที่ใส่ชุดสีขาวเนื้อหนังที่

ปกปิดทั่วร่างกายกําลังถืออะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้จักพ่นใส่โบสถ์ที่เผาอยู่ผมยืนหวาดกลัวสั่นอยู่ตรง

พุ่มไม้ที่ดูอยู่ 

 

ผมกลัว ....     

 

ผมกลัว .... 

 

แต่ทันใดนั้นก็มีร่างบางอย่างเข้าไปจับข้อมือของชายแปลกหน้านั้นก็คือพี่สาวของผมแต่ดวงตา

เปลี่ยนไปกลายเป็นสีแดงสดที่ฉํ่าไปด้วยเลือด 

 

   ''อย่ามายุ่งกับบ้านของพวกเรานะ!'' พี่ขัดขืนทุกวิธีทางและพยายามทุบตีหรือแม้กระทั้งเตะ

ทั้งต่อยกลุ่มคนที่แปลกก็จับตัวและล็อกเอาไว้ 

 

ผมที่ยืนหวาดกลัวก็รีบปิดตาอย่างด่วนแต่หัวสมองของผมบอกว่าต้องไปช่วยพี่

 

  ''เผาเด็กผู้หญิงคนนั้นด้วย!''เสียงตะโกนที่ดังออกมาทําให้ผมเบิกตาโพรงก่อนจะรีบพุ่งออกไป

จากพุ่มไม้และปาก้อนหินใส่คนที่ตะโกนสั่งให้เผาพี่ของผมที่ถูกตัวล็อกก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยโดยไม่

สนใจเลยว่าตัวผมเองจะเป็นไง ผมทั้งร้องไห้และหวาดกลัวกับพี่ที่ทําสีหน้าโกรธจัดและยากเกินที่

จะอธิบายได้สําหรับผม

 

   ''วิราวอชิระ!  !  !'' เสียงของบาทหลวงดังออกมาพร้อมกับถือสมุดเล่มหนาสีแดงเก่าอยู่ๆก็มี

ร่างสองร่างที่ยืนข้างคู่ขนานบาทหลวงชายหนุ่มที่ดูรูปร่างแล้วน่าจะเป็นผู้ใหญ่สวมเสื้อเกราะที่ยุค

สมัยสีขาวนวลเหมือนหงค์กับดาบประกายเงินที่ยืนอยู่ 

 

พร้อมกับอีกร่างที่ที่มีปีกหกปีกตรงกลางข้างหลังกับวงแหวนบนหัวทั้งห้าที่วนไปมาวนมาผมยืนอึ้ง

และรวมทั้งพี่ของผมที่อึ้งอยู่บาทหลวงผู้นั้นกระอักเลือดออกมาอย่างรุงแรง

 

  ''yes yourmajasty''  เสียงที่ตอบออกมาเป็นคําพูดที่ผมไม่เข้าใจบาทหลวงชี้เล็งไปทาง

กลุ่มชายแปลกหน้าที่เล็งกระบอกปืนเข้าไปหา 

 

   ''กําจัดศัตรูที่ยืนอยู่ตรงหน้าซะ!'' สิ้นเสียงของบาทหลวงก็กระอักเลือดอีกครั้งพี่รีบวิ่งเข้าไป

พยุงรวมทั้งผมที่เข้าไปพยุงทั้งสองข้าง

 

   ''ตามเรามาซะ! เรามีที่ๆพวกเจ้าจะให้ไปซ่อน!'' บาทหลวจับแขนทั้งสองข้างของผมกับพี่

โดยที่ผมหันหลังไปดูหญิงสาวและชายหนุ่มที่ต่อสู้อยู่กับกลุ่มคนแปลกหน้า

 

   ''เราจะไม่ไปช่วยพวกเขาหรือคะ!? หลวงพ่อ!'' พี่ดื้อดึงมองหญิงสาวที่มีหกปีสีดําทิ่มแทง

ร่างของกลุ่มคนพวกนั้น

 

   ''แค่กๆ ... พวกเจ้าน่ะไม่ต้องเป็นห่วงหรอก รีบตามมาซะ! อั๊ก!แค่กกก''บาทหลวงกระอัก

เลือดอีครั้งพร้อมจับหนังสือและจูงมือพวกเราไว้

 

ภายในโบสถ์ที่กําลังไหม้อยู่มีประตูบานเล็กชั้นใต้ดินขนาดเล็กจิ๋วที่ผมกับพี่ไม่เคยและไม่มีวันกล้า

ลงเพราะข้างในนั้นมันมืดมิดและมีเสียงประหลาดดังออกมาจากด้านใน 

 

   ''พวกเจ้ารีบหลบเข้าไปในนี่ซะ เร็วเข้า!'' บาทหลวงคนนั้นรีบเปิดประตูเล็กนั้นออกมาพร้อม

กับจับอชิระยัดเข้าไป

 

   ''เดียวก่อน! นี้มันอะไรกันหลวงพ่อ! ทําไมต้องหนี มันเกิดอะไรขึ้น!''พี่สาวของผมสะบัด

ข้อมือและหันไปมองบาทหลวงคนนั้นที่เลือดเต็มปากอยู่

 

   ''แฮ่ก ...แฮ่ก ... ตอนนี้ต้องหนี .. ไม่งั้น .. ไม่งั้น ..เขาจะเอาสมบัติลํ่าค้าไป ไป

ซะ!''เสียงตะโกนที่ดุดันทําให้ผมกลัวและร้องไห้ออกมาพี่ของผมที่ไม่เข้าสถานการณ์ก็รีบจับมือ

ของผมเข้าไปประตูบานเล็กนั้นเข้าไปตามคําสั่งของบาทหลวงแต่โดยดี

 

  ''แล้วหลวงพ่อละพี่!แล้วหลวงพ่อละ!''ผมร้องไห้ออกมาโดยที่พี่เขากัดฟันและทุบเข้ากําแพง

พวกเราทั้งคู่เหมือนไร้ซึ่งความหวังและจะยืนสู้อยู่

 

  ''หนวกหู!หุบปากเน่าๆของแกไปเดียวนี้วิราว! รีบออกไปจากที่นี้กัน--''พี่พูดโกรธเกรี้ยว

และกระชากเสื้อคอผมที่ร้องไห้ออกมาผมในตอนนี้เหมือนไอ้เด็กขี้แงที่ไม่มีทางจะสู้ก่อนที่พี่จะ

ปิดปากผมและฟังเสียงประตูอันเล็กที่ไม่มีกระจกหรืออะไรให้ดูเลย

 

ตุ้บ! 

 

เสียงประตูขนาดใหญ่ที่พังออกมาพวกเราต่างแนบหูและฟังเสียงที่เกิดขึ้น

 

  ''เอาเด็กพวกนั้นไปไหน!''เสียงตะโกนของกลุ่มคนแปลกหน้านั้นดังออกมาเป็นฝูงเล็งกระบอก

ปืนเข้าหาบาทหลวงที่นั่งลงกับพื้นพร้อมหยิบไม้กางเขนมาท่อง

 

  ''พระเจ้าทําไมต้องให้มนุษย์ทนทุกข์ ทําไมพระเจ้าท่านถึงได้ทําร้ายเช่นนี้''เสียงก้อน

กังวานตรงประตูที่ผมกับพี่แนบหูทําให้พวกเราอยากจะร้องไห้ออกมา 

 

  ''เอาเด็กพวกนั้นไปไหน!'' เสียงตะโกนอีกครั้งเล็งบาทหลวงที่จับไม้กางเขนท่องอยู่

 

  ''บัดนี้ ขอให้จงนําร่างของข้าไปหาท่านเถอะ '' 

 

ปัง! ปัง! ปัง! 

 

พวกเราได้ยินเสียงลูกกระสุนที่ดังออกมาอย่างเยอะพร้อมกับถ้อยห่างออกมาอย่างรวดเร็วกับปิดปาก

สนิทและยืนสั่นกันอยู่หลวงพ่อละ? แล้วหลวงพ่อละ? พวกเราไม่กล้าที่จะเปิดประตูไป ถ้าเปิดออก

ไป พวกเราก็ถูกจับกันทั้งคู่ 

 

  ''ค้นหาให้ทั่ว! เราต้องพบเด็กพวกนั้นให้ได้!''กลุ่มผู้คนแปลกหน้านั้นสั่งหลายๆคนที่เริ่ม

ค้นหาในโบสถ์ตอนนี้หลวงพ่อจะเป็นไง? ผมไม่รู้เลย!ผมกลัว! ผมหันไปมองพี่ที่ดวงตาสีแดงสดที่ดู

น่ากลัวมากขึ้นเดินฝีเท้าอย่างเพื่อจะไปเปิดประตูผมรีบวิ่งเข้าไปล็อกตัวเอาไว้

 

  ''อย่าไปนะฮะพี่!'' ผมล็อกตัวพี่เอาไว้

 

  ''จะฆ่าพวกมัน! จะฆ่าพวกมัน!'' พี่ตะโกนออกมาหลายครั้งผมรีบปิดปากผู้เป็นพี่สาวเอาไว้

พร้อมกับล็อกตัวเอาไว้เพื่อไม่ให้ออกไปข้างนอก

 

  ''ท่านครับ จากองค์กรไนท์ออฟไวท์บอกให้ทางเรากลับมาด่วน'' เสียงจากบานประตูพูด

ออกมาใกล้ๆที่ส่องสังเกตเห็นแต่ก็ไม่เจอใดๆก็

 

   ''จงได้สินะ .. ถ้างั้นก็รีบกลับไปซะ'' สิ้นเสียงก็เหมือนจะมีการตอบกลับ 

 

ผ่านไปได้สิบนาทีพวกเราก็รีบเดินลงไปชั้นใต้ดินที่มืดสนิทผมจับมือพี่เอาไว้แน่นและพี่ที่เดินช้าไป

ตรงหน้าพวกเรานิ่งเงียบสนิทและไม่ได้พูดอะไรกันเลย

 

ผมมองแผ่นหลังของพี่ที่นิ่งเงียบเดินอยู่ตรงหน้าที่สนิท ..   

 

จงกระทั้งเราเดินออกมาจากชั้นใต้ดินในแสนจันทร์ที่โผล่ออกมานั้นเหมือนแสงสว่างที่เราหลุดออก

มาก็ทําให้พวกเราอึ้งอีกครั้งนั้นคือสถานที่ในโบสถ์ซากเก่าที่พวกเราได้เดินกันมาในนี้เรากับไม่พบ

หญิงสาวที่ร้องเพลงหรือแม้กระทั้งพิณที่วางอยู่พี่สาวของผมอึ้งมากเพราะชั้นใต้ดินนั้นกลับกลาย

เป็นที่ทางลัดเข้าตรงโบสถ์เก่าแห่งนี้ 

 

  ''ห...หมายความว่าไงกัน ...'' ผมร้องออกมาด้วยความตกใจหันซ้ายหันขวาไปมามองพี่ของผม

ที่เดินออกไปช้าพร้อมพึมพําอะไรบางอย่างอย่างก่อนผมจะรีบวิ่งออกไปตอนนั้นพวกเรายืนดูโบสถ์

อีกฝั่งที่ลุกเปลวเพลิงไหม้อยู่ ...