Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

 

 

=======================================================

 

 

 

          " อ...อือ... "   เรย์ลาลีน นีโอ คอบร้า(หรือไม่ก็เป็นเมโอ คริสตัล) ครางเบาๆ พร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อยกับแสงแดดที่เริ่มสาดส่องเข้ามาแยงตา ถึงร่างกายของเขาจะประท้วงว่าพวกมันยังพักได้ไม่เต็มที่หลังจากที่เขาใช้งานมันมาอย่างหนักเลยก็ตาม แต่เขาก็ยังค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาจนได้ และสัมผัสแรกที่เขาได้รับคือ กลิ่น...

 

          ' กลิ่นโรงพยาบาล?...ทำไมช่วงนี้ดวงตูถึงสมพงศ์กับห้องพยาบาลจังวะ? '  เขาขมวดคิ้วพร้อมกับมองเพดานห้องพยาบาลสีขาวสะอาดสะอ้านขนาดใหญ่พร้อมกับคิดเล็กน้อย พอยกแขนด้านนึงขึ้นมาดู ดวงตาที่หรี่เล็กอย่างไม่ชินแสงของเขาก็เบิกกวางขึ้นเล็กน้อย เพราะที่ท้องแขนของเขาถูกเจาะไว้ด้วยสายน้ำเกลือที่พ่วงต่อกับถุงน้ำเกลือขนาดใหญ่ที่แขวนอยู่ข้างเตียง

 

          ' เฮ้ยๆๆๆ  นี่ถึงกับต้องต่อสายเติมน้ำมันเชียวเหรอวะเนี่ย?!  ขนาดตอนที่อยู่เกาะทองคำยังไม่เคยหนักถึงขั้นนี้มาก่อนเลยนะเฮ้ย!! '

 

          " หือ? อ้าว...ตื่นแล้วเหรอไอ้เกลอ "  เสียงของชายหนุ่มที่เขาจำได้ว่าเป็นเสียงของโนอาห์ วูล์ฟแฟนธ่อมเอ่ยทักเบาๆอย่างอารมณ์ดี ทำเอาชายหนุ่มขยับรอยยิ้มบางๆเล็กน้อย แต่เมื่อหันกลับไปเขากลับต้องอุทานคำเป็นคำหยาบคายออกมาดังลั่นอย่างห้ามไม่อยู่

 

          " เ-ี่ยยยยยยย!!! "

 

          " เฮ้ยๆๆๆ ตูยังเป็นคน ไม่ใช่สัตว์เลื้อยคลานที่ไหน ตื่นมาก็ปากหมานเชียวนะเอ็ง "

 

          " โห ถ้าแกเห็นสภาพของแกตอนนี้ฉันเล่น 100 ดรากัสเลยว่าแกก็ต้องร้องคำนี้ออกมา ดูสภาพของแกสิวะเนี่ย!! "  

 

            สภาพของโนอาห์ที่นั่งเอกเขนกอน่านหนังสืออะไรบางอย่างอยู่บนเตียงคนไข้ข้างๆเขามีสภาพไม่ต่างอะไรจากมัมมี่ที่พึ่งผ่านกระบวนการทำเสร็จมาแบบหมาดๆ เพราะมีผ้าก๊อซสีซีดๆ พันเขาตั้งแต่เท้าขึ้นมาจรดหัวจนเหลือแต่ดวงตาทั้งสองข้างเลยทีเดียว แถมขาข้างนึงยังมีเหล็กดามไว้อีกต่างหาก พูดตามตรงจากสภาพที่เห็นนี่เรย์ลาลีนยังไม่กล้ารับประกันเลยด้วยซ้ำว่าโนอาห์จะรอดแบบครบ 32 เหมือนเดิมไหม

 

          " เฮ้ยๆ สภาพของตูมันก็แค่หลอกตาน่า จริงอยู่ถ้าเป็นคนปกติก็คงจะม่องไปแล้วเพราะเสียเลือดมาก แต่สำหรับเผ่าปัฐพีอย่างตูก็เป็นอีกเรื่องนึง แผลแค่นี้ปกติแค่เอาน้ำลายแตะๆก็หายแล้ว  แต่ยัยพวกพยาบาลนั่นไม่ยอมฟังฉันเลย พอรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในห้องนี้และตกอยู่ในสภาพทุเรศทุรังแบบนี้แล้วเนี่ย "  โนอาห์เลิกผ้าก๊อซที่พันแขนด้านนึงให้ดูรอยแผลที่บัดนี้ตกสะเก็ดจนเกือบจะหายดีแล้ว ก่อนจะบ่นงึมงำเบาๆ ก่อนจะพันไว้ตามเดิมและก้มลงอ่านหนังสือที่ค้างไว้ต่อ ในขณะที่เรย์ลาลีนเมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจเฮือก

 

          " แสดงว่าสภาพของฉันแย่กว่านายสินะ? "

 

          " สภาพภายนอกน่ะอาจจะไม่แย่เท่าไหร่ แต่สภาพภายในของนายน่ะเข้าขั้นตรี่ฑูตเลยนะเฟ้ย ชนิดที่ก้าวขาช้างนึงลงนรกไปแล้วแท้ๆเลยล่ะ...พวกหมอกับพยาบาลจอมเวทย์ยังบอกเลยว่าถ้าไม่ได้ไอ้เส้นเลือดสีเงินแปลกๆที่กระจายอยู่ทั่วทั้งร่างนายช่วยประสานเส้นเลือดกับเส้นโคจรพลังที่พร้อมจะระเบิดกระจุยนั่นไว้ อย่างโชคดีที่สุดนายก็มีหวังได้พิการไปตลอดชาติแน่ๆ  "  

 

            จอมเวทย์หนุ่มก้มลงมองแขนที่เต็มไปด้วยแนวเสั้นเลือดสีเงินที่โนอาห์ว่าก่อนจะถอนหายใจเฮือกและยอมรับว่าไอ้เส้นเลือดสีเงินนี่มันสะดุดตาจนเกินไปจริงๆ  เขาหลับตาลงก่อนจะพึมพำบางอย่างเบาๆ หลังจากนั้นเส้นเลือดสีเงินอันเป็นราชศาสตราปริศนา-อินิกม่าจะค่อยๆซึมออกมาตามผิวหนังจนมีลักษณะคล้ายกับถุงมือยาวที่ทำมาจากปรอทสีเงินทั้งหมด ก่อนที่โลหะเหลวสีเงินเหล่านั้นจะค่อยๆไหลมารวมตัวกันที่บริเวณนิ้วชี้ซ้ายอันเป็นข้างที่ถนัดของเขาและชั่วอึดใจต่อมาจะควบแน่นจนกลายเป็นแหวนเงินรูปงูที่กำลังกัดหางตัวเองราวกับเป็นเครื่องประดับเงินที่ถูกออกแบบมาอย่างสวยงาม ก่อนที่เขาจะหันกลับไปมองโนอาห์ที่ทำหน้าเหยเกใส่เขาอย่างชัดเจน

 

          " ถึงจะได้ยินจากคาสซานดร้ามามั่งแล้ว แต่ขอบอกตรงๆนะ...หยะแหยงชิบโผงเลยว่ะ "

 

          " เออ...พูดได้ก็พูดไป แต่อย่างน้อยตอนนี้ก็ดูไม่สะดุดตาอย่างที่เคยเป็นแล้วไม่ใช่รึไง "

 

          ' แต่ถ้าทำอย่างนี้ฉัน...หมายถึงราชศาสตราจะแสดงประสิทธิภาพในการป้องกันอันเป็นจุดเด่นของฉันได้ไม่เต็มที่เท่าที่ฉันควรเป็นนะคะ '  เมื่อราชศาสตราทำการแปรสภาพเสร็จสิ้น อินิกม่าก็เตือนเขาเบาๆภายในหัวซึ่งเรย์ลาลีนก็พยักหน้ายอมรับเล็กน้อย...ถึงจะต้องแบกรับความเสี่ยงไปบ้างแต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็ไม่ดูเหมือนคนที่ถูกฉีดเงินเข้าเส้นเลือดเต็มตัวอีกแล้ว

 

          " นี่ฉันสลบไปกี่วันแล้วเนี่ย? "

 

          " หือ...อะไร? กลัวจะนอนเพลินเกินไปรึไง...ไม่ต้องห่วงหรอกน่า แกยังสลบไปไม่ถึง 24 ชั่วโมงด้วยซ้ำ พวกหมอยังตกใจเลยว่าโดนไปขนาดนี้ยังแทบไม่เหลืออาการบาดเจ็บตกค้างแบบหนักๆเลย ฉันว่าแกคงจะใช้โชคดีตลอดทั้งชีวิตหมดไปแล้วแน่ๆ ...เออ แล้วก็... "  

 

          " ...แล้วก็? "  เรย์ลาลีนทวนคำอย่างผิดสังเกตเพราะน้ำเสียงของอีกฝ่ายเริ่มเป็นการเป็นงานมากขึ้นจนน่าแปลกใจ

 

          " ...ฉันขอเตือนไว้ก่อนเลยเพื่อให้นายเตรียมตัวเอาไว้นะ เพื่อน...เหตุการณ์วันนั้นที่ห้องโถงอาคารเรียนกลางไม่ใช่สิ่งที่ผู้อำนวยการอันนาเทียน่าหรือผู้อำนวยการเชรีน่าจะปิดบังได้อีกต่อไป...ตอนนี้ทุกคนบนเกาะแห่งนี้รู้จักนายแล้ว "

 

            คำพูดของโนอาห์ทำเอาเขาถึงกับขมวดคิ้ว

 

          " ไอ้ที่ว่ารู้จักฉันนี่มันแปลว่าอะไร? "

 

          " คำถามโคตรไม่เคลียร์เลยว่ะ แต่เอาเถอะ ฉันรู้ว่านายหมายถึงอะไร... "  โนอาห์หยุดไปเล็กน้อยเพราะเขากำลังจัดการกับผ้าพันแผลด้วยการฉีกมันออกเป็นชิ้นๆพร้อมกับสบถฟ่อดแฟ่ดอย่างรำคาญเต็มที่ เผยให้เห็นมัดกล้ามสีแทนที่บัดนี้เพิ่มรอยแผลเป็นเข้ามาอีกเล็กน้อยเพราะการรักษาตัวเองของเขา ก่อนที่เขาจะตั้งท่าเพื่อตอบคำถามของเรย์ลาลีนอีกครั้ง

 

          " ไอ้ที่นายถาม ฉันรู้ว่านายกลัวว่าตัวตนของ เรย์ลาลีน นีโอ คอบร้า ที่ถูกหมายจับข้อหากบฎด้วยค่าหัวที่สูงสุดในประวัติการณ์จะถูกเปิดเผยใช่ไหม? ...ถ้าเรื่องนั้นอย่าห่วงเลย เพราะถึงจะปิดบังความสามารถของนายไม่ได้ แต่ท่านเชรีน่าเลือกที่จะบอกความจริงอีกด้านนึงแทน "

 

          " เรย์ เมโอ คริสตัล... "  เรย์ลาลีนได้แต่ครางออกมาเบาๆ

 

          " อ่าฮะ...ถูกต้องนะคร้าบบบบ!  เพราะงั้นตอนนี้ทุกคนทั้งพวกสถาบันฯ และพวกมหาลัยหมื่นเวทย์ต่างก็รู้จักนายในฐานะน้องชายหัวแก้วหัวแหวนของผู้อำนวยการเชรีน่า เมโอ คริสตัล และว่าที่ผู้นำตระกูลเมโอ คริสตัลรุ่นต่อไป...ดีใจด้วยนะเพื่อน งานนี้นายได้บอกลาความสงบสุขไปตลอดกาลแน่ๆ "

 

          " ให้ตาย! ยัยพี่เชรีน่าแกไม่มีทางอื่นที่ดีกว่านี้แล้วใช่ไหมเนี่ย? "  

 

          " เออ มีอยู่อีกทางนึง คือบอกไปเลยว่าแกคือมนุษย์กระต่ายตำข้าวที่มาจากดวงจันทร์ดวงที่ 3 ที่ถูกส่งมาเพื่อกรุยทางให้แก่เทวราชินีคางุยะและเข้ายึดครองโลก แบบนี้เข้าท่ากว่าเนอะ "

 

          " ถ้าไม่ติดว่าแขนฉันยังติดสายน้ำเกลืออยู่ เอ็งมีหวังได้โดนตื้บไปแล้ว รู้ตัวไหมเนี่ย จริงจังหน่อยสิฟะ! "

 

          " แล้วจะให้ทำยังไง คิดว่าตัวตนของแกมันปิดง่ายนักรึไงวะ? พูดตรงๆฉันยังนับถือท่านเชรีน้่เลยที่ยังอุตส่าห์แถ...หมายถึงเลี่ยงได้ถึงขนาดนี้ในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแบบกะทันหันสุดๆแบบเมื่อวาน "

 

            เรย์ลาลีนกุมขมับกับคำย้อนของเพื่อนของเขา แต่ก็ต้องยอมรับว่าเชรีน่าแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้เก่งจริงๆ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอดคดิถึงราโชลีนพี่ชายของเขาไม่ได้...เพราะถ้าเป็นราโชลีนล่ะก็คงจะแถได้หมดจดกว่านี้เป็นกองแน่ๆ

 

          " มีเรื่องอะไรที่ฉันต้องรู้อีกไหม? "

 

          " 24 ชั่วโมงนะ เรย์ฯ ...ถึงจะบอกว่าสั้นๆ แต่เป็น 24 ชั่วโมงที่นายดันไปก่อเรื่องไว้ซะเพียบ...นายมีเรื่องให้อัพเดทอีกบานตะไทเลยล่ะ...เอาเป็นว่าเอาเรื่องเร่งด่วนก่อนดีกว่าไหม? "

 

          " เรื่องเร่งด่วน? "

 

          " ฉันได้กลิ่นไอเวทย์อันเป็นแบบฉบับของตระกูลเมโอ คริสตัลโชยมาจากหน้้าประตู...ถ้าเดาไม่ผิด พี่นายคงรู้แล้วว่านายฟื้นแล้ว "

 

            สิ้นเสียงของโนอาห์ ที่ประตูหน้าห้องพยาบาลก็ถูกเปิด...หรือถ้าให้บรรยายให้เห็นภาพก็ต้องบอกว่าถูกระเบิดออกมาอย่างรุนแรงมากกว่า ก่อนที่สุดยอดผู้วิเศษแห่งยุค เชรีน่า เมโอ คริสตัล ...พี่สาว หรืออีกนัยนึงคือแม่แท้ๆของเขาจะก้าวเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยราวกับถูกฉาบด้วยหน้ากากน้ำแข็ง ผิดกลับพลังเวทย์ที่พลุ่งพล่านออกมาภายนอกจนกระทั่งผ้าคลุมที่เธอสวมอยู่ถึงกับปลิวไสว...ถึงจะบอกว่าเขามาด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่ยินดียินร้าย แต่ถ้าให้พูดตรงๆ แบบนี้มันเหมือนกับลมสงบก่อนกำลังจะเกิดพายุใหญ่ไม่มีผิดเลย

 

          " เรย์ฯ...เราต้องคุยกัน...ตามมา... "  จอมเวทย์สาวพูดเรียบๆด้วยน้ำเสียงแบบมะนาวไม่มีน้ำ

 

          " อ...เอ่อ...แต่ผมยังติดสายน้ำเกลืออยู่นะครับ "  เรย์ลาลีนพยายามเลี่ยงด้วยการโชว์แขนด้านที่โดนเจาะด้วยสายน้ำเกลือให้ดู แต่เชรีน่าสะบัดมือวูบ! เข็มสายน้ำเกลือก็ถูกแช่แข็งและกระชากวูบออกไปทันที ก่อนที่เลือดที่กำลังจะพุ่งออกมาจากรอยแผลจะถูกรักษาด้วยการแช่แข็งแทบจะในทันทีเช่นกัน!

 

          " ...ตาม...มา !!! "  เชรีน่าย้ำแต่ละพยางค์ที่เธอพึ่งพูดออกไปแล้วช้าๆ เหมือนกับจะบอกเป็นนัยๆว่าเธอไม่ยอมรับคำปฏิเสธใดๆทั้งสิ้น ก่อนจะสะบัดผ้าคลุมแล้วเดินนำออกไปเลย

 

          " น...โนอาห์...ช...ช่วยตูด้วย! "  เรย์ลาลีนรีบโชว์ท้องแขนที่ยังคงถูกฉาบด้วยน้ำแข็งให้เพื่อนเขาดูพร้อมกับครางเบาๆอย่างน่าสงสาร ในขณะที่โนอาห์ทำได้แต่หลับตาพนมมือตอบกลับมาเบาๆ 

 

          " ไปที่ชอบๆ เถอะนะเพื่อน...ตูจะไม่ลืมเอ็งเลย "

 

 

 

 

 

...................................................

 

 

 

 

 

         ...เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นให้เลือก เรย์ลาลีนก็ได้แต่หยิบผ้าคลุมจอมเวทย์สีเทาซึ่งวางอยู่ที่เก้าอี้ข้างๆเตียงเขาขึ้นมาสวมทับชุดคนไข้ ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อจะตามเชรีน่าให้ทัน ในขณะที่เชรีน่าเพียงแต่เหลือบมามองที่เขาเล็กน้อย ก่อนจะเดินนำต่อไปโดยไม่พูดอะไร

 

          " ...พี่...คือผม--- "

 

            เรย์ลาลีนยังไม่ได้ทันเริ่มพูด เชรีน่าก็หักเลี้ยวและผลักประตูห้องประชุมห้องนึงเข้าไปก่อนจะเปิดประตูค้างไว้พร้อมกับหันมาบอกกับเรย์ลาลีนน้องชายของเธอเรียบๆ

 

          " เข้ามา "

 

          ' ถ้าบอกว่าไม่เข้าจะได้ไหมฟะเนี่ย? '  จอมเวทย์หนุ่มได้แต่คิดในใจ ก่อนจะโคลงหัวเล็กน้อยเพราะนั่นมันเท่ากับเร่งให้ระเบิดเวลาระเบิดเร็วขึ้นไปอีกเท่านั้น...เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นเขาก็ได้แต่จำใจเดินเข้าไปในห้องประชุมนั่น

 

           ในห้องประชุม เรย์ลาลีนต้องเบิกตากว้างเล็กน้อย เพราะนอกจากเชรีน่าแล้วทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ก็ล้วนแล้วแต่เป็นบุคคลสำคัญของทั้งสองสถาบันทั้งสิ้น ตั้งแต่คู่แฝดผู้อำนวยการแห่งสถาบันผู้ใช้พลังจิตอย่างอันนาเทียน่าและอเล็กซานดร้า เฮเลน นาเดีย แลนซ์ ส่วนทางฝั่งจอมเวทย์ก็มีทั้งอาจารย์จอมเวทย์ชราที่เคยนำทางเขาไปหากระท่อมของเชรีน่าในคืนนั้น คาสซานดร้า อาโร คริสตัล และชาร์ล ซี. เอ็มเบอร์ จอมเวทย์ธาตุไฟที่เป็นคู่ประลองของแลนซ์

 

          " ท่านอาจารย์...ผม "  แลนซ์ที่เห็นเรย์ลาลีนเดินเข้ามาในห้องเป็นคนแรกรีบพุ่งเข้ามาหาจอมเวทย์หนุ่มพร้อมกับคุกเข่าก้มลงเอาหัวกระแทกพื้นทันทีอย่างกับที่เคยเห็นในหนังจีนกำลังภายในเก่าๆไม่มีผิด พร้อมกับเอ่ยดังลั่น

 

          " ผมขออภัยอย่างสูงที่สุดครับ!!ๆๆๆๆๆๆๆๆ "  เขาเขาหัวโขกพื้นทุกครั้งที่สิ้นสุดประโยคแบบไม่ยั้งจนเรย์ลาลีนต้องรีบเข้าไปหยุด

 

          " เฮ้ยๆๆๆ อะไรเนี่ยแลนซ์ "

 

          " ก...ก็ผมทำให้ท่านอาจารย์ต้องมาลำบากและต้องมาบาดเจ็บขนาดนี้เพราะ...อ...ไอ้หอกบ้านั่น! "

 

            เรย์ลาลีนเลิกผมที่ลงมาบังหน้าผากของแลนซ์ขึ้นก่อนจะหรี่ตาเพื่อสังเกตดูอักขระสีเงินบางๆบนหน้าผาก อันเป็นผนึกที่เขาใช้ราชศาสตราของเขาผนึกแลนซ์ไว้ไม่ให้อะไรมาครอบงำเขาได้อีก ก่อนที่จอมเวทย์หนุ่มจะตบไหล่ลูกศิษย์ของเขาเบาๆพร้อมกับยิ้มเป็นเชิงปลอบใจ

 

          " เมื่อลูกศิษย์ผิดพลาด เป็นหน้าที่ของอาจารย์อยู่แล้วที่ต้องแก้ไขให้...อย่าคิดมากเลยแลนซ์ ฉันยินดีช่วยเสมอ "

 

          " ท...ท่านอาจารย์ "

 

          " แต่ขอร้องล่ะ คราวหน้าช่วยเตือนกันก่อนล่วงหน้าหน่อยนะเวลานายจะบ้าเลือดกลายร่างเป็นไอ้ร่างอวตารเทพบ้าๆนั่นอีก พูดตรงๆงานนี้ครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว " 

 

            คำพูดหยอกล้อทีเล่นทีจริงของเขาทำให้แลนซ์หัวเราะออกมาเล็กน้อยทั้งน้ำตาที่ซึมออกมา แต่ก่อนที่จะได้ซาบซึ้งอะไรต่อไป ผอ.เทียน่าก็ขัดขึ้นมาเรียบๆเสียก่อน

 

          " พูดถึงเรื่องนี้ก็จังหวะเหมาะเลย...แลนซ์...พวกเรายังไม่ได้ตัดสินโทษของนายเลยนะ... "

 

          " โทษ? "  เรย์ลาลีนหันกลับไปเลิกคิ้วทวนคำอย่างงงๆ ในขณะที่เชรีน่าเดินมาจับบ่าเขาไว้

 

          " การปิดบังความจริงเรื่องที่เขาเป็นผู้ใช้ราชศาสตราที่ไม่สมบูรณ์ การถูกราชศาสตราเข้าครอบงำของเขาทำให้นักศึกษาทั้งหมดของทั้งสองสถาบันเสี่ยงอันตรายถึงขั้นเสียชีวิตโดยไม่จำเป็น...เรย์ฯ ถึงคราวนี้จะโชคดีที่นายสามารถหยุดเขาไว้ได้โดยเสียไปสูงสุดแค่ค่าซ่อมแซมห้องโถงอาคารเรียนกลาง แต่จะมีอะไรมารับประกันได้ว่าคราวหน้า เหตุการณ์มันจะโชคดีระดับถูกหวยแจ๊คพอตแบบนี้ได้อีก...เพราะฉะนั้นโปรดเข้าใจเราด้วยนะ "

 

          " ครับ... "  แลนซ์รับคำโดยสงบ การกระทำของเขาร้ายแรงเกินกว่าจะขอโทษแล้วก็หายกันไป แต่ไม่ว่าโทษของเขาจะหนักซักเพียงใด เขาก็เต็มใจจะยอมรับมัน

 

          " พวกเธอทำอย่างนี้ไม่ได้...เขาเป็นผู้ใช้ราชศาสตรา เขามีศักดิ์และสิทธิ์ที่มีการรับรองแล้วเทียบเท่ากับเฮเลนนะ! "  เรย์ลาลีนโวยลั่นขึ้นมาทันที

 

          " เขาไม่ได้เป็นผู้ใช้ราชศาสตราโดยสมบูรณ์...ฉันรับรองเรื่องนี้ได้...เขาเป็นผู้ที่โดนราชศาสตราครอบงำ...ถ้ามองในแง่ของ สนธิสัญญาเอเทอน่อล ที่บัญญัติเกี่ยวกับผู้ใช้ราชศาสตรา ต่อให้ส่งให้ศาลยุติธรรมระหว่างประเทศตีความเขาก็ไม่เข้าข้างนายหรือแลนซ์แน่ "  คาสซานดร้าที่ยืนอยู่ทางฝั่งผู้ใช้เวทย์มนตร์ขัดขึ้นเรียบๆ ทำเอาเรย์ลาลาีนหันขวับไปหาทันที

 

           " คาสซานดร้า! "

 

           " ฉันแค่พูดความจริง... "  หญิงสาวยักไหล่อย่างไม่ยินดียินร้ายอะไร ทำตัวเหมือนธุระไม่ใช่สมฉายา ราชินีน้ำแข็ง ของเธอจริงๆ

 

          " แลนซ์?! มันไม่ใช่ความผิดของนายนะ นายก็เถียงมัน...เถียงเขาไปเซ่! "  เรย์ลาลีนหันไปตะโกนใส่แลนซ์บ้าง แต่อยู่ๆบ่าของเขาก็หนักขึ้นจากมือที่วางอยู่ของเชรีน่า

 

          " ทางที่ดีนายหุบปากไว้ดีกว่าน่า เรย์ฯ...ยังไม่ถึงคิวของนายที่จะต้องชำระความกันนะ "  คำพูดเรียบๆของพี่สาวที่อยู่ด้านหลังเขาทำให้เรย์ลาลาีนรีบสงบปากสงบคำ เชื่องเป็นลูกแมวทันทีเลยทีเดียว

 

            อันนาเทียน่าอ้าปากเล็กน้อยเหมือนกับจะพูดอะไรออกมา ก่อนจะหุบลงอีกครั้ง...เธอหันไปมองพี่น้องฝาแฝดของเธอที่ยืนอยู่ด้านหลังเล็กน้อยเหมือนจะสอบถามอะไรกันทางจิต ก่อนที่ซักพักต่อมาเธอจะถอนหายใจเฮือกและส่ายหน้าช้าๆ

 

          " แลนซ์... "

 

          " ... "

 

          " ในฐานะผู้อำนวยการสถาบันฯ ฉันขอปลดนายออกจากทุกๆตำแหน่งในสภานักเรียนโดยมีคำสั่งพิเศษห้ามนายดำรงตำแหน่งใดอีก  และกักบริเวณห้ามนายออกจากห้องพักที่จะถูกคุมเข้มพิเศษหลังเวลา 18 นาฬิกา...จนกว่าจะมีคำสั่งเปลี่ยนแปลงเป็นอย่างอื่น...นายจะยอมรับไหม? "

 

            ทุกคนหันไปมองหน้ากันเอง เพราะโทษที่เทียน่าสั่งออกมามันช่างเล็กน้อยเสียเหลือเกิน เมื่อเทียบกับการเสี่ยงตายของนักศึกษาทั้งหมดที่ต้องมาเสี่ยงตายจากการคลุ้มคลั่งของแลนซ์และราชศาสตราหอกแห่งแสงนั่น โดยเฉพาะเรย์ลาลีนเขาถึงกับอ้าปากค้าง เพราะถ้าว่าตามกฎอัยการศึกที่เขาเคยใช้ที่เกาะทองคำ ป่านนี้มีหวังหัวแลนซ์ได้หลุดจากบ่าไปแล้ว

 

          " ...ผมยอมรับ "  แลนซ์รับคำเบาๆด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด ในขณะที่ทุกคนถอนหายใจเฮือก

 

          " ก็ถึงได้บอกว่าให้หุบปากไง...นายคิดว่าที่นี่เป็นสนามรบรึไง นี่มันโรงเรียนนะ...เขาไม่จับนักเรียนขังคุกหรอกไม่ว่าจะโทษร้ายแรงแค่ไหนก็เหอะ "  เชรีน่าพูดออกมาตรงๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกและพูดต่อ

 

          " เอาล่ะ ถึงตาของนายแล้ว...เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วใช่ไหม? "

 

          " เอ่อ...ถ้าบอกว่า ไม่  จะได้ไหมเนี่ย? "

 

          " เรย์ฯ...นายรู้จักสกุล อาโร คริสตัล ดีแค่ไหน? "  เชรีน่าพูดต่อโดยทำเหมือนคำปฏิเสธของเขาเป็นธาตุอากาศที่มองไม่เห็นแถมไม่คิดจะสนอีกต่างหาก

 

          " สกุลอาโร คริสตัล?... "  จอมเวทย์หนุ่มเหลือบมามองคาสซานดร้าเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไป  " เท่าที่ผมได้ยินจากคาสซานดร้า...ตระกูลอาโร คริสตัลคือตระกูลรองของตระกูลเมโอ คริสตัลที่มีไว้...รองรับผู้ที่ไม่ผ่านการคัดเลือก...ใช่ไหม? "

 

             เขาเหลือบไปมองคาสซานดร้าเหมือนกับจะขอโทษที่พาดพิงเธอ แต่คาสซานดร้าก็ยังคงดำรงคอนเซ็ปต์ราชินีน้ำแข็งที่ไม่ยินดียินร้ายต่อทุกสิ่งของเธอต่อไป อันที่จริงเธอแทบจะไม่ได้หันมามองเขาเลยด้วยซ้ำ

 

          " ใช่...ปกติแล้วทั้งสองตระกูลของพวกเรามีความตึงเครียดกันมานานแล้ว จนกระทั่งมาถึงรุ่นของฉัน ฉันใช้เหตุผลเรื่องการไม่อาจมีบุตรสืบสกุลได้ของฉันโน้มน้าวใจให้พวกผู้เฒ่าหัวโบราณหลายคนในตระกูลยอมรับถึงการรวมสองตระกูลเพื่อขจัดความขัดแย้งและปัญหาเรื่องผู้สืบสกุลของฉัน และถ้าเหตุการณ์เป็นไปตามที่ฉันคาด...คาสซานดร้าจะกลายเป็นผู้นำตระกูลเมโอ คริสตัลรุ่นต่อไป...จนกระทั่งการปรากฎตัวของนาย "

 

          " จนกระทั่งการปรากฎตัวของผม? "

 

          " ตื่นรึยังเนี่ย? นายคือผู้สืบสายเลือดโดยตรงของตระกูลหลักนะ แถมยังเป็นผู้ที่ผ่านการ ลืมตาตื่น  และได้รับความสามารถด้านพลังจิตอันเป็นสมบัติของสายเลือดหลักมาแล้วด้วย...ที่ฉันส่งนายมาที่นี่ ถึงจะบอกว่าส่งมาเพราะเรื่องคนร้ายบุกสถาบันฯ แต่จุดประสงค์หลักของฉันคือให้นายมาเก็บตัวอยู่ที่นี่ก่อน เพราะตัวตนของนายจะทำให้ทุกอย่างที่ฉันทำเพื่อรวมตระกูลหลักกับตระกูลรองเข้าด้วยกันเป็นอันพับเก็บไปทันที... "

 

          " ??? "

 

          " เฮ้อ...เอาเถอะ เห็นแก่ที่ว่านายพึ่งฟื้นไข้ สมองคงยังไม่เข้าที่เท่าไหร่ ฉันจะอธิบายให้ก็ได้...ลองคิดดูสิว่าถ้าพวกผู้เฒ่าในตระกูลรู้ว่านายเป็นสายเลือดเมโอ คริสตัล แถมยังผ่านบททดสอบมาแล้วอีก พวกนั้นยังจะยอมให้คาสซานดร้าขึ้นเป็นผู้นำตระกูลรุ่นต่อไปอีกไหม....แล้วทีนี้ลองคิดตามช้าๆนะ ว่าถ้าเกิดพวกตระกูลรองรู้ ผลจะเป็นยังไง "

 

          " เอ่อ... "  เรย์ลาลีนยังไม่ทันตอบ คาสซานดร้าก็ขัดขึ้นก่อนว่า

 

          " ไม่ต้องถามเลย...ถึงพลังจะสู้ไม่ได้ แต่ตระกูลรองมีจำนวนกำลังรบมากกว่าตระกูลหลักถึงเกือบ 4 เท่าตัว...การนองเลือดที่หลีกเลี่ยงไม่ไดมีหวังได้เกิดขึ้นแน่ "

 

            เอื้อก!  นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเกือบจะสำลักน้ำลายตัวเองจริงๆ ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าตัวตนใหม่ของเขาจะสร้างความโกลาหลได้มากถึงเพียงนี้ 

 

          " ใช่...ไอ้ฉันรึพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อซื้อเวลาให้พอจะจัดการทุกอย่างให้เสร็จ นายก็มาทำให้เสียเรื่องได้อยู่ร่ำไปจริงๆ แถมคราวนี้เป็นเรื่องใหญ่ที่สุดด้วย เพราะนายดันไปเจอกับคนที่ไม่ควรรับรู้ถึงตัวตนของนายเลยอย่าง...คาสซานดร้า... "

 

            คราวนี้คาสซานดร้าหันไปมองเชรีน่ากอนจะขยับยิ้มบางๆ

 

          " ทำไมล่ะคะ?...คิดว่าพอฉันรู้ความจริงว่าเขาเป็นใคร ฉันจะฆ่าเขางั้นเหรอคะ? "

 

          " ใช่...ถ้าตามสถิติแล้วเธอคงจะฆ่าเขาอย่างไม่ลังเลแน่ๆ "  เชรีน่าก็ยอมรับตรงๆ ก่อนที่เธอจะเดินไปหาคาสซานดร้า แล้วอยู่ๆเธอก็ทำในสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด!

 

            เชรีน่า เมโอ คริสตัลคุกเข่าลงตรงหน้าคาสซานดร้า และคำนับจรดพื้นช้าๆ

 

          " ขอโทษสำหรับทุกอย่าง...คาสซานดร้า "

 

            ทุกคนในห้องตื่นตะลึงทำอะไรไม่ถูก เพราะทุกคนคิดไม่ถึงจริงๆว่าคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีของตัวเองที่สึดอย่างเชรีน่าถึงกับยอมคุกเข่าลงต่อหน้าคนอื่นเช่นนี้ โดยเฉพาะกับคาสซานดร้า เธอถึงกับอ้าปากค้างก่อนจะรีบทรุดลงประคองเชรีน่าขึ้นมา

 

          " ท่านเชรีน่า! นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน ท่านไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้เลย!! "

 

          " แต่ว่า...ฉันทำพลาด...ฉันทำให้พวกเราสองตระกูลไม่อาจกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก ฉัน... "  ก่อนที่เชรีน่าจะพูดอะไรไปที่ทำให้เสื่อมเสียเกียรติของเธอไปมากกว่านี้ คาสซานดร้าก็ใช้มือของเธอปิดปากผู้วิเศษสาวตรงหน้าพร้อมกับยิ้มให้บางๆ

 

          " ไม่หรอกค่ะ...มันมีอีกวิธีนึงที่จะทำให้ตระกูของเราทั้งคู่กลับมารวมตัวกันได้อีกครั้ง "

 

          " จริงเหรอ? "  เรย์ลาลีนที่ตอนนี้รู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดถามเบาๆอย่างตื่นเต้น คำพูดของเขาทำให้คาสซานดร้าหันกลับมามอง ก่อนที่เธอจะก้มลงกระซิบอะไรบางอย่างข้างหูเชรีน่าเบาๆ ซึ่งพอเธอกระซิบจบ ดวงตาและรอยยิ้มของเชรีน่าก็เปล่งประกายขึ้นมาทันที

 

          " จ...จริงด้วยสินะ! มีวิธีนี้อยู่อีกวิธีจริงๆด้วย!! เธอนี่มันอัจฉริยะจริงๆ คาสซานดร้า! "  ก่อนที่หญิงสาวจะหันมาที่เขาพร้อมกับรอยยิ้มแสยะที่เขาเตือนกับตัวเองอยู่บ่อยๆว่า ถ้าเห็นรอยยิ้มแบบนี้ก็บอกกับตัวเองได้เลยว่าหายนะกำลังมาหาเขาแน่

 

          " เอ่อ...พี่เชรีน่า... "

 

 

          " เรย์ฯ...นายจะว่าอะไรไหม?  ถ้านายจะรับคาสซานดร้า อาโร คริสตัล มาเป็นภรรยาของนาย "

 

 

          " !!!!!!! "

 

 

 

 

 

 ..............................................................