Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

================================================

 

 

 

        ...ย้อนกลับมา ณ กลางสนามประลอง...

 

           ถึงแม้ว่านี่จะเป็นการร่วมมือกันครั้งแรกระหว่างสุดยอดผู้วิเศษแห่งนครน้ำแข็งแดนเหนือและสุดยอดผู้วิเศษแห่งราชอาณาจักรดำ แต่ทั้งเชรีน่าและทันทารอสกลับสามารถร่วมมือกันได้อย่างไร้ที่ติจนไม่เหลือช่องว่างและไม่จำเป็นต้องให้ผู้อื่นสอดมือเข้าไปช่วยเหลือได้เลย...เมื่อเชรีน่าใช้เวทย์ผสานรูปแบบพลังจิต The Elements  ของเธอโจมตี ทันทารอสจะคอยใช้สุดยอดเวทย์ธาตุพิเศษ ธาตุแสง  คอยป้องกันให้...ในทำนองเดียวกันเมื่อทันทารอสสร้างศรแสงเพื่อโจมตีบ้าง เกราะเวทย์ที่มีความแข็งแกร่งเทียบเท่าหรือบางครั้งอาจจะแข็งแกร่งกว่าเวทย์ คันฉ่องเทพวายุ  ของเชรีน่าก็แข็งแกร่งจนการโจมตีใดๆ ไม่อาจทำอันตรายพวกเขาทั้งคู่ได้เลย

 

            แต่ถึงแม้ว่าการประสานโจมตีของผู้วิเศษทั้งคู่จะสามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่า ไร้การต่อกร  แต่อีกฝั่งไม่ใช่หมูที่ยืนรอความตาย...แลนซ์ เซอร์เบร่อน...หรืออีกนัยนึงในชั่วขณะนี้จะเป็นเพียงเด็กหนุ่มคนนึงที่กำลังถูกราชศาสตราที่มีอันดับสูงที่สุดในสายขาวควบคุมและกลืนกินสามารถต่อกรกับผู้วิเศษแห่งยุคทั้งสองคนได้อย่างงดงาม...1 ในสุดยอดราชศาสตรา หอกแห่งแสงที่อยู่ในมือไม่ใช่สิ่งที่ทั้งทันทาราสและเชรีน่าจะสามารถต่อกรได้หากพวกเขาต้องการจะจับเป็น

 

          " อย่างที่นายบอกจริงๆ แฮะ...ทันทารอส...หากมีราชศาสตรานั่นอยู่ในมือ พวกเราคนใดคนนึงไม่มีทางที่จะสามารถจับเป็นเขาได้แน่นอน...แม้ว่าสมมุติว่าการจับตายจะเป็นของง่ายสุดๆ ไปเลยสำหรับพวกเราตอนนี้ก็ตาม "  เชรีน่าที่ได้จังหวะพักหายใจพูดขึ้นกับดาร์คเอล์ฟหนุ่มเบาๆ ...ขนาดเธอใช้สุดยอดเวทย์แห่งการจับกุมที่เธอคิดค้นขึ้นมาเองอย่าง โลงเย็นนิรันดร์  ยังหยุดแลนซ์ที่ถือหอกแห่งแสงได้เพียงไม่ถึงสามวินาทีด้วยซ้ำ ทั้งๆ ที่เวทย์ของเธอเป็นเวทย์ที่ทะลุเกราะป้องกันทุกชนิดแล้วแท้ๆ

 

          " ข้าบอกท่านแล้ว "  ทันทารอสกระซิบตอบกลับมาเบาๆ พร้อมกับลมหายใจที่เริ่มหนักและถี่ขึ้น...ต่อให้มีแหวนนำเวทย์ถึงสิบวงในมือเข้าช่วย แต่เวทย์ธาตุแสงก็เป็นเวทย์ที่เผาผลาญ ขีดจำกัดพลังเวทย์  ต่อบทอย่างมหาศาล...ต่อให้เขามี ขีดจำกัดพลังเวทย์  สูงล้ำมากกว่าใครทวีป แต่เมื่อใช้พลังอย่างต่อเนื่องหนักๆ แบบนี้มันก็เลี่ยงอาการหอบไม่ได้จริงๆ

 

            ตามสายตาของเชรีน่า...แลนซ์ในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากเรย์ลาลีนในช่วงที่เขาได้รับรูปแบบพลังจิตและ ตื่น  เป็นว่าที่ผู้นำแห่งสายเลือดเมโอ คริสตัลในคืนนั้นเลย...เขากำลังอยู่ในโหมด Overdrive  ที่ส่งผลให้ระดับพลังเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล แต่ก็แลกมาด้วยการไร้ซึ่งความนึกคิดโดยสิ้นเชิง...ถึงมันจะน่าหนักใจกว่ากรณีของน้องชายเธอตรงที่ร่างกายของแลนซ์ดูเหมือนจะจดจำการใช้หอกเล่มนี้ได้โดยไม่รู้สึกตัว หรืออาจจะเรียกว่าเป็นสัญชาตญาณที่มีมาแต่กำเนิดเลยก็ได้...ถึงแม้ว่าดูด้วยตาเปล่า หอกเล่มนั้นถูกสร้างให้ดูเหมือนจะมีความยาวแหละน้ำหนักมากเกินกว่าหอกทั่วไปเล็กน้อย ทำให้มันดูเทอะทะเกินความจำเป็น...แต่เด็กหนุ่มตรงหน้านี้กลับสามารถใช้หอกได้อย่างไหลลื่นราวกับเป็นแขนขาของตัวเอง ทั้งยังสร้างพลังสายลมและแสงสว่างที่มีระดับเทียบเท่าเวทย์ระดับ 6-7 ออกมาโจมตีอย่างต่อเนื่องตลอดเวลา...ถึงแม้การจับตายจะไม่ได้ยากเย็นอะไรเนื่องจากการไร้สติสัมปชัญญะของอีกฝ่าย...แต่การจับเป็นนี่มันอีกเรื่องนึงเลยจริงๆ ให้ตาย!

 

          " นี่ ถ้าหากมันไม่เสียเวลาจนเกินไปนักนะ "  เชรีน่าเริ่มต้นประโยคขึ้นพร้อมกับสร้างศรเวทย์ที่รวมธาตุทั้ง 8 ไว้ด้วยกันด้วยรูปแบบพลังจิต The Elements  ของเธอขึ้นอีกครั้งแต่คราวนี้จำนวนศรมันยกกำลังขึ้นเป็น 64 ดอก ในขณะที่ทันทารอสซึ่งคอบใช้เกราะแสงป้องกันหญิงสาวพูดตอบกลับมาเบาๆ

 

          " ว่ามาเลย...ตอนนี้ข้าดูเหมือนกำลังว่างอยู่พอดี "

 

             เชรีน่าไม่สนใจคำประชดประชันของอีกฝ่าย เธอยิงศรเวทย์ทั้งหมดใส่แลนซ์พร้อมกับถามในสิ่งที่เธอยังคงข้องใจอยู่

           " ถามจริงๆ เถอะ...ด้วยความเคารพในฐานะที่นายเป็นผู้ที่ เอ่อ...ชรา  ที่สุดในทวีป--- "

 

           " ถ้าเป็นไปได้ข้าอยากให้ท่านใช้คำว่า อาวุโส  มากกว่านะ "  ขนาดไม่ใช่เวลา แต่ทันทารอสก็ยังอุตส่าห์หาช่องขัดขึ้นเรียบๆ ...ต่อให้ใบหน้าเขาไม่เคยเปลี่ยน แต่ยิ่งเขาอายุเพิ่มมากขึ้นเท่าไหร่...เขายิ่งรู้สึกว่าคำว่า ชรา  ฟังดูหยาบคายมากขึ้นเท่านั้น

 

           " อ่า ใช่ๆ ตามนั้นแหละๆ ...ถึงนายจะอยู่คนละฝั่งกับฉัน แต่นายไม่รู้สึกเอะใจบ้างเหรอ? ...ตั้งแต่สิ้นสุดมหาสงครามทวีป เอเธอนอล  เมื่อกว่าพันปีก่อน...มรดกเดียวที่เหลืออยู่นอกจากตัวนายที่เคยเข้าร่วมสงครามนั่นแล้ว ก็คงมีแต่ราชศาสตราดาบอัคคี-เอ็กโซดัสเท่านั้น...ส่วนราชศาสตราที่เหลืออีกทั้ง 12 ชนิดต่างก็หายสาปสูญจากหน้าประวัติศาสตร์ไปเลยนับพันๆ ปี ...มันไม่น่าแปลกไปหน่อยเหรอที่อยู่ๆ เหล่าราชศาสตราที่เคยถูกแทงบัญชีว่าสาปสูญไปเป็นพันปี จะปรากฎขึ้นติดๆ กันขนาดนี้...ถ้าไม่นับชาโดว์ที่นายรับปากว่าจะช่วยเรื่องนี้ซึ่งเป็นผู้ใช้ราชศาสตราเคียวทมิฬ-เนเมซิสแล้ว...หอกแห่งแสงของแลนซ์ก็เป็นราชศาสตราชิ้นที่ 3 แล้วที่ฉันเจอในช่วง 2-3 วันนี้ "

 

           " ส่วนสำหรับพวกฉันแล้ว หอกนั่นเป็นชิ้นที่ 4 ที่ฉันเจอแล้วนะคะ! "  เฮเลนที่กำลังใช้พลังจิต ลมตะวันออก  ของเธอรักษาบาดแผลให้กับชาร์ลยังอุตส่าห์โผล่หัวขึ้นมาตะโกนบอก แถมยังพยักเพยิดเหมือนกับจะโบ้ยให้ไปหาคำตอบกับทันทารอสอีกต่างหาก

 

           " ทันทารอส?! หรือว่านายเองก็?!! "

 

           " เฮ้อ...เปล่าหรอก...ข้าไม่ได้มีวาสนาถึงขนาดนั้น...แต่นายเหนือหัวของข้า ท่านเซลรีเนียคือผู้ใช้ราชศาสตราสายดำอีก 1 คน "  ทันทารอสตอบกลับมาเบาๆ เพราะเห็นว่าเลี่ยงไม่ได้จริงๆ และอีกอย่าง...ท่านเซลรีเนียของเขาก็ไม่ได้คิดจะปิดบังอำพรางตัวตนอยู่แล้วด้วย

 

           " โอ้ววว!! จริงดิ?! เซอร์ไพรส์จังเลยนะ!! นี่กะจะบอกกันเมื่อไหร่ล่ะคะเนี่ย? "  น้ำเสียงที่แสดงออกถึงการประชดประชันอย่างไม่ปิดบังของเชรีน่าทำเอาทันทารอสต้องเกาหัวแกรกๆ อีกครั้งก่อนจะฝืนยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เขามั่นใจว่าดูดีที่สุดในชีวิต

 

           " แหม...ข้าอุตส่าห์วางแผนเซอร์ไพรส์เรื่องนี้ตอนข้าขอเลี้ยงน้ำชายามบ่ายท่านเลยนะเนี่ย "

 

             น่าเสียดายที่รอยยิ้มพิมพ์ใจที่เขามั่นใจนักมั่นใจหนากลับทำได้แค่เพียงทำให้เชรีน่าหันมามองด้วยแววตาปลาตายพร้อมกระพริบตาปริบๆ ให้ 2-3 ครั้งเท่านั้น แถมคำพูดที่ตามมายิ่งเสียดแทงยิ่งกว่าอีก

 

           " เอ่อ...เข้าใจล่ะ เมื่อซักร้อยสองร้อยปีก่อน ผู้ชายเข้าเริ่มประโยคจีบหญิงแบบนี้ใช่ไหม...ข ขออภัยอย่างยิ่งนะคะที่เสียมารยาททำหน้าแบบนี้ "  จอมเวทย์สาวพูดพร้อมทำหน้าสำนึกผิดยิ่งทำให้ดาร์คเอล์ฟหนุ่มยิ่งอยากเสกตัวเองให้กลายเป็นอากาศธาตุไปเลย

 

           " ม...ไม่ต้องขออภัยหรอก...แค่สัญญาว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครก็พอ "  ทันทารอสได้แต่ตอบกลับไปเบาๆ...นี่ถ้าไม่ติดแลนซ์ที่ยังคงเอาหอกไล่ฟาดเขาอยู่ล่ะก็...งานนี้มีหวังได้คุยกันยาวแหงๆ

 

           " เอาเถอะ...กลับเข้าคำถามของฉัน...นายไม่แปลกใจบ้างเลยหรอ? เกี่ยวกับการตื่นมาแบบติดๆ กันของผู้ใช้ราชศาสตราแบบนี้ "

 

          ...ทันทารอสนิ่งไปเล็กน้อย...ใช่แล้ว...ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้...เขาอาจจะยังไม่ถึงกับประหลาดใจเท่าไหร่กับการเป็นผู้ใช้ราชศาสตราของผู้เป็นนายเหนือหัวของเขาอย่างเซลรีเนีย แต่เมื่อครั้งที่ ชาโดว์  มาหาพวกเขาเพื่อขอให้ช่วยโดยใช้ พันธสัญญาของเหล่าผู้ใช้ราชศาสตราสายดำ  การเป็นผู้ใช้ เคียวทมิฬ - เนเมซิส  ของเธอสร้างความแปลกใจแก่เขาไม่ใช่น้อยๆ ...ส่วนการ ตื่น  ของแลนซ์ที่จะกลายเป็นผู้ใช้ราชศาสตรา หอกแห่งแสง - เทมเพลส  ในวันนี้มันนอกเหนือจากการคาดคำนวณของเขาไปโดยสิ้นเชิง...

 

           " ...ข้า...ข้าเข้าใจความหมายของท่านที่ท่านกำลังจะสื่อ ท่านเชรีน่า...แต่ว่า...เรื่องนี้มันอยู่นอกเหนือวิสัยของข้า หรือแม้แต่ท่านเอง "

 

           " หือ? "  เชรีน่าที่กำลังรับมือกับ หอกสายลม  อันเป็นความสามารถด้านพลังจิตของแลนซ์จำนวนนับไม่ถ้วนอดหันเลิกคิ้วส่งเสียงถามไม่ได้

 

           " เรื่องบางเรื่อง ท่านเชรีน่า...เรื่องบางเรื่อง ต่อให้เรามีพลังอำนาจล้นฟ้า...หรือ อาวุโส  มากที่สุด ก็ยังไม่สามารถเข้าไปแทรกแซงได้...เรื่องบางเรื่อง มันมีไว้ให้พวกเราเฝ้ามองอย่างเดียวเท่านั้น ... "

 

           " แปลตรงๆ ว่า ไม่ใช่กงการของฉัน อย่าเ-ือก  งั้นสินะ? "

 

           " ฮ่าๆๆๆ อย่าอารมณ์เสียไปเลย...หลายครั้งโชคชะตามันก็ไม่ได้เป็นใจกับเราอย่างที่เราหวังไว้หรอก "

 

           " เพราะยังงี้ไง...ฉันถึงทำใจให้เชื่อในเรื่องของ โชคชะตา  ไม่ได้ซักที "

 

 

 

 

 

.............................................

 

 

 

 

 

          ...ห้องโถงอาคารเรียนกลาง...

 

           " โนอาห์...ตูขอถามแบบจริงๆ จังๆ อีกครั้งนะ...ฉันฟังไม่ผิดใช่ไหม? พึ่งบอกว่าแกไปฆ่าพ่อเขา "

 

           " ขอฉันแก้รายละเอียดนิดนึงนะคะ... "  ข้าหลวงใหญ่ไดแอนน่า วี.(วลาดิลอส) ดรากูลเลี่ยนเอ่ยขัดขึ้นเบาๆ เรียกความสนใจของทุกคนให้พุ่งไปที่เธออีกครั้ง

 

           " หือ? อ้าว? ทันทารอสก็เล่าให้ฉันฟังว่าเขาสังหารพ่อเธอ  คอร์เตส วี. ดรากูลเลี่ยน  นี่ "  เซลรีเนียหันกลับไปเอียงคอถามอย่างงงๆ ในขณะที่ไดแอนน่าหันมามองเธอพร้อมกับค้อมหัวลงเพื่อแสดงความเคารพเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะพูดต่อ

 

           " ด้วยความเคารพค่ะ ท่านหญิง แต่ท่านทันทารอสคงจะเลี่ยงบอกท่านไม่ครบ เพราะความจริงแล้ว ชายผู้นี้ไม่ได้ฆ่าแค่พอของฉัน...ความผิดในประกาศจับของเขาคือการเกือบจะฆ่าล้างตระกูลวลาดิลอส ดรากูลเลี่ยนต่างหาก!! "

 

             ทั้งเรย์ลาลีนและคาสซานดร้าที่ตามมาด้วยหันขวับกลับมามองโนอาห์ด้วยใบหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามอีกครั้ง ในขณะที่โนอาห์ที่เริ่มกำลังเข้าสู่สถานะผู้ต้องหากลายๆ ทำได้แค่เพียงยักไหล่พร้อมกับทำหน้าประมาณว่า เรื่องมันยาว  ตอบกับมา ก่อนที่เขาจะถอนหายใจเฮือกพร้อมกับก้าวออกไปเผชิญหน้ากับไดแอนน่าในระยะแทบประชิดพร้อมกับพูดเบาๆ

 

           " ไดแอนฯ... "  

 

           " ถ้าคิดจะขอโทษและขอให้ฉันให้อภัยนายล่ะก็...นายไม่คิดว่ามันเป็นคำขอที่มากเกินไปหน่อยเหรอ? "  ไดแอนน่าพูดเรียบๆ ...ถ้าจะมองจากวงนอก หญิงสาวร่างซีดขาวคนนี้สูงแค่เพียงคางของชายร่างสูงอย่างโนอาห์เท่านั้น ทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นมาเพื่อสบตาชายหนุ่ม แต่สิ่งที่ฉายออกมาจากแววตาของเธอกลับไม่มีความหวั่นเกรงใดๆ เลย...เพราะมันปนเปเต็มไปด้วยความแค้น ความผิดหวัง และความเจ็บปวด จนไม่เหลือช่องว่างให้อารมณ์อื่นๆ แทรกเข้ามาได้อีกแล้ว

 

           " เปล่าหรอก...พูดกันตามตรงนะ ตอนนั้น...ไม่สิ...จนถึงตอนนี้เธอก็ยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจเรื่องราว แต่ฉันบอกได้เพียงว่าฉันรู้ดีว่าฉันทำอะไรลงไป ฉันไม่เสียใจในสิ่งที่ฉันได้ทำไปแล้วและฉันก็ไม่ได้หวังให้เธอเข้าใจฉัน "

 

           " นายฆ่าพ่อ ฆ่าญาติๆ ฆ่าทุกคนที่เด็กน้อยที่เชื่อใจนายที่สุดรู้จักทุกคน นายทรยศความไว้เนื้อเชื่อใจของเด็กน้อยคนนั้นอย่างไม่มีชิ้นดี ...นายคิดถูกแล้วที่ไม่หวังให้ฉันเข้าใจหรือให้อภัยนาย เพราะมันไม่มีวันนั้นแน่ๆ ...มีอะไรอยากจะพูดก็รีบพูดมา เพราะถ้าสิ่งที่นายจะพูดเป็นคำสั่งเสีย ฉันจะได้สลักไว้บนป้ายหินหลุมศพของนายให้! "

 

           " ฉันขอพูดสั้นๆ เลยนะ...ไดแอนฯ "

 

            " ดี...รีบๆ พูดมาเลย! "

 

           " เรื่องระหว่างเรา...มันไม่ได้จำเป็นเร่งด่วนที่ต้องรีบสะสางอะไรขนาดนั้น...เรื่องที่ลูซิลเป็นเรื่องที่รอได้ ...เพราะงั้น ช่วยหลบไปก่อนได้ไหม? "

 

             คำพูดสั้นๆ ของโนอาห์ทำเอาเรย์ลาลีนหันขวับไปมองอย่างไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เพราะขนาดเขาที่ยอมรับว่าตัวเองเป็นคนที่ปากพาซวยที่สุดยังรู้เลยว่าสิ่งโนอาห์พึ่งพูดออกเป็นเป็นเหมือนการฆ่าตัวตายชัดๆ 

 

             ห้องโถงกว้างทั้งห้องโถงเงียบกริบชนิดเข็มตกยังได้ยิน ขนาดเซลรีเนียที่คิดว่าตนเคยผ่านการสนทนาหรือการต่อรองมาแล้วทุกรูปแบบยังถึงกับอึ้ง ไม่ต้องพูดถึงหญิงสาวนามว่าไดแอนน่า เธอเบิกตากว้างปากอ้าน้อยๆ ราวกับกำลังย่อยข้อมูลที่พึ่งได้รับแถมยังย่อยได้ช้าเสียเหลือเกิน...ในที่สุดเธอก็ก้มหน้าตัวสั่นน้อยๆ เหมือนกำลังระงับอารมณ์ที่พยายามปะทุขึ้นมาอย่างเต็มที่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาฝืนยิ้มบางๆ

 

           " ...เมื่อกี๊นี้...ฉันคงฟังไม่ผิดสินะคะ? "

 

           " อืม...คงไม่ผิดหรอก เพราะฉันพึ่งพูดว่า เรื่องของเรา---- "  โนอาห์ยังพูดไม่ทันจบประโยค หญิงสาวนามไดแอนน่าก็กรีดร้องคำรามลั่น! พริบตาเดียวเธอก็กลายร่างเป็นฝูงค้างคาวปิศาจนับร้อยอีกครั้งพร้อมกับพุ่งหอบเอาร่างโนอาห์ที่ร้องเสียงหลงทะลุกระจกออกไปด้านนอกทันที!!

 

           " โนอาห์?!! "  เรย์ลาลีนอุทานลั่น แต่เมื่อเขาพยายามจะพุ่งตามออกไป 2 สาวพร้อมกับราชศาสตราสายดำ 2 ชิ้นก็พุ่งเข้ามาขวางเขาไว้พร้อมกับรอยยิ้มหวานที่เขาชักชอบมันน้อยลงทุกที

 

           " อดีต คนรักเขาจะปรับความเข้าใจกันแบบสองต่อสอง...ฉันว่ามันคงไม่เหมาะนะที่จะปล่อยให้นายออกไปเป็น ก.ข.ค. แบบนั้น "  ทันทีที่เซลรีเนียพูดจบเธอก็ต้องรีบแอ่นตัวหลบเวทย์ศรน้ำแข็งอันเย็นเยือกและแหลมคมที่มาจากคาสซานดร้า ก่อนจะม้วนตัวออกไปคุมเชิงอีกด้านนึงพร้อมกับต่อว่ากลับมาดังๆ

 

           " โธ่เอ้ย! ยัย...เธอจะชื่ออะไรก็ช่างเถอะ ...บ้านหล่อนไม่สอนเรื่องมารยาทเลยรึไง ไม่รู้เหรอว่าห้ามสอดเวลาคนเขาจะคุยกันน่ะ "

 

           " บ้านของฉันสอนเพียงอย่างเดียว...ใครก็ตามมายุ่งกับของๆ ฉัน คนๆ นั้นต้องเสียใจ! "  คาสซานดร้าโต้กลับอย่างไม่ยอมลดราวาศอก แต่เนื้อความในประโยคของเธอกลับทำเอาสองสาวคลาเดียและเซลรีเนียหันมาเลิกคิ้วมองที่ชายหนุ่มอย่างงงๆ

 

           " เอาเลย ถามมาเลย ผมเตรียมคำตอบดีๆ ไว้แล้ว "  จอมเวทย์หนุ่มพูดอย่างอึดอัดเพราะสายตาของสองสาว แต่เซลรีเนียก็ยักไหล่บางๆ พร้อมกับตอบเบาๆ

 

           " ที่ฉันไม่ถามเพราะฉันรู้ว่านายจะตอบว่าอะไรน่ะสิ...ให้ฉันเดานะ  อ้อ ...โทษที เรื่องมันยาว ...แล้วฉันจะเล่าให้ฟังทีหลัง  ใช่ไหมล่ะ? "

 

             ประโยคหลังเธอกระแทกเสียงหนักๆ ราวกับว่ามีอารมณ์ร่วมอยู่ด้วยพร้อมกับปลดปล่อยจิตคุกคามออกมาเต็มกำลังจนกระทั่งกระจกโดยรอบทุกบานถึงกับร้าวอย่างน่ากลัว!

 

           " นี่...เซลรีเนีย...ช่วยบอกทีว่านี่ไม่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว "  คลาเดียที่ตั้งท่าอยู่นานได้แต่มองไปรอบๆ ก่อนจะหันไปถามเรียบๆ ในขณะที่หญิงสาวผู้ถูกถามโบกมือเป็นเชิงว่าไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องมาสนใจพร้อมกับรับรองเบาๆ

 

           " ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันแยกออกระหว่างงานกับเรื่องส่วนตัว "

 

           " นี่ขนาดแยกออกนะเนี่ย...ไม่อยากนึกภาพตอนแยกไม่ออกเลย "  

 

           " ท่านน่าจะดีใจที่ท่านไม่มีโอกาสเห็นสิ่งที่ท่านว่า ท่านชาโดว์ ...ส่วนนาย เรย์ฯ ฉันรู้ว่านายไม่อยากพูดถึง เรื่องนั้น  อีก...แต่โปรดจำคำฉันไว้ให้...เราจะต้องได้คุย เรื่องนั้น กันวันหลัง--- "  

 

             เคร้งงงงงงง !!!! 

 

            เซลรีเนียยังพูดไม่ทันจบ เธอก็ต้องรีบยกราชศาสตรา เอ็กโซซิส  ขึ้นรับต้านดาบที่สร้างจากผลึกน้ำแข็งในมือของคาสซานดร้า ก่อนดาบที่ 2 และ 3 ของจอมเวทย์สาวเจ้าของฉายา ราชินีน้ำแข็ง  จะบังคับให้เธอต้องถอยร่นไปทีละก้าวเพราะยังไม่ทันได้ตั้งตัว

 

           " อีนัง...!!  ปัดโธ่!! เราสองคนไม่ได้มีความแค้นส่วนตัวอะไรกัน แล้วมันเรื่องอะไรที่เธอจะต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนแทนไอ้หมอนี่ด้วยเนี่ย?! "  เมื่อถึงดาบ่ที่ 4 เซลรีเนียก็ได้ช่องพอจะสอดถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจและขัดใจเป็นยิ่งยวด

 

           " เธอจะมีความแค้นอะไรกับเขาฉันไม่สน! แต่ตราบใดที่เขายังไม่สามารถให้คำตอบที่น่าพอใจแก่ฉันได้ เขาก็ยังเป็นสมบัติของฉัน! เพราะงั้นเรื่องจะให้เธอตามตอแยเขา......อย่าหวัง!! "  คาสซานดร้าประกาศกร้าวอย่างชัดเจนก่อนที่ขบวนเวทย์น้ำแข็งระดับ 6-7 ที่ร่ายจากไม้เท้าของหญิงสาวแบบรัวๆ จะพาทั้งเธอทั้งเซลรีเนียทะลุออกกำแพงอีกด้านไป

 

             เมื่อเสียงการต่อสู้ระหว่างหนึ่งผู้ใช้ราชศาสตราระดับสูงกับอีกหนึ่งจอมเวทย์ที่มีพลังสุดหยั่งเริ่มไกลออกไป ห้องโถงขนาดใหญ่ก็ตกอยู่ในความเงียบสงัดอีกครั้ง...เพราะนี่จะเป็นการเผชิญหน้าระหว่างผู้ใช้ราชศาสตราสายดำระดับสูงสุดที่เป็นถึงอดีตเจ้าปราการลม และจอมเวทย์แฝงตัวอดีตจอมทัพแห่งเซลโลลอร์ ผู้ซึ่งในปัจจุบันนอกจากจะเป็นผู้ที่มีค่าหัวสูงที่สุดในโลกแล้ว ยังเป็นถึงว่าที่ผู้นำตระกูล เมโอ คริสตัลรุ่นต่อไปอีกด้วย

 

             เรย์ลาลีนค่อยๆสืบเท้าเปลี่ยนที่ยืนโดยที่ไม่ยอมละสายตาจากอีกฝ่ายขณะที่มือขวายกขึ้นคลึงแหวนนำเวทย์ที่นิ้วชี้ซ้ายอย่างเคยชิน...ว่ากันตามตรงต่อให้ตอนนี้เขามี แหวนเงินแห่งอนาสตาเซีย  และไม้เท้าเวทย์ด้ามเก่งที่ถูกเชรีน่าหักทิ้งไปตั้งแต่ที่เกาะทองคำ เขายังมีความมั่นใจในการรับมือหญิงสาวตรงหน้าไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ...อย่าว่าแต่ตอนนี้ที่เขาต้องพึ่งแหวนต๊อกต๋อยที่มีอยู่วงเดียวทั้งเนื้อทั้งตัวนี่เลย...ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าแค่ อาวุธวิเศษ  ชิ้นเดียวจะสร้างแรงกดดันให้แก่เขาได้ถึงเพียงนี้

 

             ในขณะที่คลาเดียก็ดูเหมือนไม่ได้รีบร้อนอะไรเช่นกัน...เธอค่อยๆ สืบเท้าวนตามการเดินของชายหนุ่มตรงหน้าพร้อมกับควงราชศาสตรา เนเมซิส  เล่นอย่างปราศจากความหมายและทำท่าเหมือนเป็นฝ่ายรอคอยอย่างใจเย็นให้เรย์ลาลีนเป็นฝ่ายพูดก่อน...จนในที่สุด เป็นฝ่ายชายหนุ่มเองที่ทนแรงกดดันของบรรยากาศไม่ไหวและเริ่มก่อนเบาๆ

 

           " นี่เป็นครั้งที่ 4 ...สินะ?...ที่เราได้พบกันขณะที่คุณอยู่ในฐานะ ชาโดว์  "

 

             คลาเดียขมวดคิ้วทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะเลิกคิ้วเล็กน้อย พร้อมกับหัวเราะเบาๆ

 

           " ใช่...ถ้านับครั้งแรกที่เราเจอกันไม่ถึงนาที และนายก็โดนเฮเลนเตะจนดั้งยุบ...นี่ก็เป็นครั้งที่ 4 แล้ว "

 

           " 3 ครั้งแรกที่เจอกัน คุณพยายามฆ่าผม 2 ครั้ง...เห็นได้ชัดว่าคุณอยากให้ผมตาย และผมก็เริ่มอยากให้คุณอยู่ดีน้อยลงทุกที "

 

           " เปล่าเลย...จะให้พูดอีกทีคำพูดของฉันก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ฉันต้องการได้นายมาเป็นพวกจริงๆ ...แต่นายมันเป็นพวกหัวรั้นและไม่ยอมเปิดรับความคิดใหม่ๆ และทุกครั้งที่เราเจอกัน นายก็เป็นพิษเป็นภัยมากขึ้นเรื่อยๆ ต่อทั้งแผนการของฉัน และทั้งตัวนายเอง...ถึงการฆ่านายจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากทำ แต่เมื่อเลี่ยงไม่ได้จริงๆ ฉันก็ต้องบอกว่าฉันไม่รังเกียจที่จะทำมัน และทำมันอีกกี่ครั้งก็ได้ถ้าจำเป็น "

 

             คำพูดของหญิงสาวได้แต่ทำให้เรย์ลาลีนถอนหายใจเฮือก

 

           " พูดตรงๆ นะ...ตอนนี้ผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าคำพูดของคุณในตอนนี้เป็นเรื่องจริง หรือเรื่องโกหกหลอกลวงอีกเรื่องนึงกันแน่ ให้ตาย...คุณหลอกผม หลอกพวกเราทุกคนเสียอยู่หมัดเลย ...คุณทำได้ยังไง? ...คุณหลอกความสามารถ จับเท็จ  ของนาเดียได้ยังไงกัน? "

 

           " .....อืม...เอาเป็นว่าสิ่งที่ฉันพูดกับนาย ส่วนใหญ่  จะเป็นเรื่อง...ไม่ว่าเรื่องที่ฉันเป็นผู้ที่มาจากด้านหลัง เส้นเขตแดนสนธยา  (จากพิื้นที่นอกเหนือแผนที่โลกในปัจจุบัน) ...เรื่องสงครามที่ฉันเป็นหัวหน้าทหารชั้นเสนาธิการ ...เรื่องที่ฉันจำเป็นต้องได้ ของ  ที่อยู่ใต้ตึกนี่--- "

 

           " ด้วยการร่วมมือกับใครก็ไม่รู้พยายามทำร้ายนักศึกษาที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่น่ะเหรอ? ...เนี่ยนะส่งที่ทหารเขาทำกัน?! "

 

           " ถ้านายยังไม่รู้เรื่องทั้งหมด นายก็ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินฉัน!! "  น้ำเสียงของคลาเดียเริ่มกร้าวขึ้นอย่างน่ากลัวเพราะคำพูดที่เสียดแทงของชายหนุ่มตรงหน้า แต่เรย์ลาลีนก็เร่งเสียงขึ้นตามอย่างไม่ยอมลดราวาศอก

 

           " ผมตัดสินคนที่การกระทำ! และการกระทำของคุณก็เป็นการกระทำที่ไม่อาจให้อภัยได้อีกต่อไปแล้ว! "

 

             เคร้งงงงงงงง !!!!!!!!!!

 

             สิ้นเสียงเพียงไม่ถึงเสี้ยววินาที จอมเวทย์หนุ่มก็ต้องรีบสร้างหอกสายลมขึ้นมารับคมเคียวของอีกฝ่ายที่โถมฟันเข้ามา คลาเดียแยกเขี้ยวยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับออกแรงกดสันเคียวลงมา 

 

           " งั้นเราก็ไม่มีเรื่องอะไรต้องคุยกันอีกต่อไปแล้ว...เรย์ลาลีน! "

 

 

 

 

...............................................