Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

 

 

================================================

 

 

              " ...ฮ...ฮือ...ฮึก...พ่อจ๋า...หนูกลัว...พ่ออยู่ไหน?...พ่อจ๋า อย่าทิ้งหนูไว้คนเดียวแบบนี้ "  เด็กหญิงอายุประมาณ 8 ขวบร้องไห้สะอึกสะอื้นพลางเดินอย่างไร้ทิศทางไปบนเส้นทางที่มืดสนิท ผมหยักศกสีเทายาวของเธอกระเซอะกระเซิงและเต็มไปด้วยเขม่า เสื้อคลุมขนสัตว์อย่างเลวขาดๆ ที่เด็กหญิงสวมไม่ได้ช่วยบรรเทาความหนาวเยือกและความหวาดกลัวในจิตใจของเธอลงได้เลย ดวงตากลมโตสีเทาจรัสสอดส่ายสายตาอย่างหวาดระแวงไปในความมืดที่อยู่รอบตัวเธอ ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวทุกครั้งที่ได้ยินเสียงคำรามโหยหวนของอสูรกายสีดำมืดที่กำลังกระสากลิ่นของเธอและรี่ใกล้เข้ามา...สิ่งเดียวที่เธอมีเพื่อป้องกันตัวคือไม้คฑาเพื่อร่ายมนตร์ดาดๆ ที่เหมือนกิ่งไม้แห้งที่จะหักเมื่อไหร่เสียก็ได้...

 

              " ...แง... พ่อจ๋า...พ่ออยู่ไหนน่ะ...มาหาหนูซะที "  เด็กน้อยอาศัยตฑาในมือใช้เวทย์สร้างไฟดวงเล็กๆ ขึ้น...เท่าที่เธอจำได้ เธอกำลังกินอาหารเย็นอยู่กับผู้เป็นบิดาบังเกิดเกล้าอย่างมีความสุขในบ้านที่อบอุ่น ใกล้ๆ เป็นเตาผิงที่จุดไฟโชติช่วง ก่อนที่เธอจะวูบหลับไป...และตื่นมาอีกทีในความมืดสนิทท่ามกลางหิมะที่กำลังตกหนัก นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เด็กสาวได้เรียนรู้ความรู้สึกที่เรียกว่า ' ตวามกลัว '

 

             ...ไกลขึ้นไปเหนือยอดไม้...สูงเกินกว่าสำนึกของเด็กสาวตัวน้อยๆ จะหยั่งถึง...

 

              " ท่านกาเบรียล! ได้โปรดเถอะครับ!! เชรี่เป็นแค่เด็ก 8 ขวบ...เธอยังไม่พร้อมที่จะได้รับบททดสอบ! อีกอย่าง...เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของท่านนะครับ เธอจะเป็นผู้นำตระกูลเมโอ คริสตัลรุ่นต่อไป...หากเธอเกิดเป็นอะไรไป!! "  พ่อบ้านรับใช้วัยกลางคนในชุดคลุมจอมเวทย์ยาวหันไปขอร้องจอมเวทย์ผู้นำตระกูลเมโอ คริสตัลรุ่นที่ 20 ด้วยนำ้เสียงร้อนรน ในขณะที่ที่ผู้ที่เขาร้องขอ...ท่านกาเบรียล เมโอ คริสตัล พ่อแท้ๆ ของเด็กสาวที่อยู่ด้านล่างเอามือไพล่หลังพลางมองไปด้านล่างด้วยสายตาสีเทาเข้มที่เกือบจะไร้ความรู้สึก

 

              " ไม่มีใครรู้ว่าลูกสาวของฉันพร้อมหรือไม่ได้ดีเท่าฉันอีกแล้ว จอห์น...นายก็รู้กฎดีอยู่แล้ว...ไม่มีที่สำหรับผู้รู้จักแต่สีฟ้า (เวทย์มนตร์) สำหรับตระกูลเมโอ คริสตัล...ฉันเองก็ถูกทดสอบแบบนี้ตอนอายุเท่่าเธอ... "

 

              " แต่ว่าเธอเป็นผู้หญิงนะครับ!!...และถ้าหากมันไม่เป็นไปตามแผนที่ท่านคิดเอาไว้ พวกเราที่อยู่ที่นี่ก็อยู่สูงเกินกว่าที่จะเข้าไปช่วยเธอได้ทัน!! "

 

              "  หากเธอไม่สามารถผ่านมันมาได้ เธอจะต้องระเห็จไปอยู่ตระกูลรอง...เหมือนกับน้องสาวของฉัน...ซึ่งมันเหมือนกับตายทั้งเป็นสำหรับเธอ...สู้ปล่อยให้เธอถูกเจ้านั่นขย้ำตายไปจริงๆ ยังถือเป็นความปราณีกับเธอมากกว่าเสียอีก "  

 

              " ท่านกาเบรียล!! เธอคือลูกสาวคนเดียวของท่านนะ!...นับตั้งแต่แม่ของเธอตายไป เธอก็มีเพียงท่านมาตลอด!! ท่านยังมีความเป็นคนอยู่รึเปล่า!!?? "  

 

                ถึงจุดที่กาเบรียลไม่สามารถไม่สามารถทนต่อคำบริภาษของของผู้ที่เป็นพ่อบ้านของเขาได้อีกต่อไปแล้ว...มืออันแข็งกร้าวของพ่อมดหนุ่มขย้ำเข้าที่คอของบ่าวคนสนิทพร้อมกระชากเข้ามาจนหน้าของเขาและจอห์นเกือบจะชนกัน

 

              " มองหน้าฉันให้ชัดๆ จอห์น...ฟังฉัน!! ...ฉันก็เกลียดไอ้ประเพณีริยำๆ นี่เข้ากระดูกดำเหมือนกัน!!  ไอ้ประเพณีเวรตะไลนี่ทำให้น้องสาวของฉันต้องตรอมใจตายเพราะไม่ผ่านบททดสอบ...ทำให้ลุงของฉันสองคนต้องตายในการทดสอบ!!...แต่ฉันจำต้องทำ! เพื่อความบริสุทธิ์แห่งสายเลือดเมโอ คริสตัล...และฉันรู้ดีว่าเชรี่ต้องผ่านบททดสอบ...ใช่...เธอคือความหวังเดียวของตระกูลเมโอ คริสตัล...เธอต้องผ่านมันได้แน่นอน!! "  น้ำเสียงของกาเบรียลกลับตรงกันข้ามกับความมั่นใจในประโยคที่เขาพูดโดยสิ้นเชิง...ดวงตาสีเทาของเขามีแต่เพียงความอ่อนแออย่างไม่เคยเห็นมาก่อน...นั่นเป็นเพราะเขากำลังปล่อยให้แก้วตาดวงใจของเขาตกอยู่ในอันตรายโดยที่เขาไม่มีทางเลือกอะไรเลย

 

              " ท...ท่านกาเบรียล... "  

 

              " กรี๊ดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!!!!!! "

 

              " ลูกพ่อ !!!!!! "

 

 

 

 

................................................

 

 

 

 

                เชรีน่าหลับตาลงก่อนจะนวดขมับตัวเองอย่างช้าๆ สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่อดทำให้เธอหวนนึกถึงอดีตอันไม่ใคร่จะน่าประทับใจนักของเธอไม่ได้...ถ้าในคืนนั้นพลังจิตของเธอไม่ตื่นขึ้นมาทันเวลาพอดีล่ะก็ เธอคงจะถูกฝูงหมาป่าหิมะขย้ำตายไปแล้ว 

 

             ...สำหรับผู้ที่มีความสัมพันธ์กับตระกูลเมโอ คริสตัลอย่างลึกซึ้ง จะรู้ดีว่าสิ่งที่ทำให้ตระกูล เมโอ คริสตัล ยืนหยัดอยู่ในฐานะผู้ชี้นำสูงสุดของเหล่าผู้ใช้เวทย์มนตร์ทั้งมวล หาใช่ความแข็งแกร่งด้านการใช้เวทย์มนตร์ หรือไอเท็มสำหรับร่ายเวทย์สุดพิเศษอย่าง ไม้เท้าผลึกฟ้า เมโอ คริสตัล อย่างเดียวไม่...แต่เป็นเพราะความสามารถพิเศษที่ไหลเวียนอยู่ในสายเลือดของพวกเขา...ความสามารถของการใช้ พลังจิต ...

 

             ...อย่างที่เชรีน่าเคยอธิบายไปแล้ว(ถ้างงให้ย้อนไปอ่านตอนที่ 20 ใหม่อีกรอบนะครับ) ในความเป็นจริงแล้ว เวทย์มนตร์  และ พลังจิต  ถึงจะแสดงผลออกมาคล้ายๆ กัน แต่ที่มาของพลังนั้นต่างกันอย่างมาก จนเป็นที่รู้กันว่าผู้มีพลังพิเศษจะมีได้เพียง 1 พลังเท่านั้น...แต่เมื่อหลายร้อยปีก่อน พ่อมดหนุ่มน้อยคนหนึ่งนามว่า เมอร์ลิน เมโอ คริสตัล  ได้ข้ามกำแพงที่ทุกคนขีดไว้ได้อย่างงดงามจนน่าอัศจรรย์...เพราะเขาเป็นผู้ที่สามารถใช้ได้ทั้งเวทย์มนตร์และพลังจิตได้พร้อมกัน นับแต่นั้น สายเลือดเมโอ คริสตัล ก็ถือเป็น จอกศักดิ์สิทธิ์  อันเป็นที่เคารพยำเกรงของทั้งผู้ใช้พลังจิตและจอมเวทย์มาตลอด... 

 

             ...เพียงแต่พลังจิตนั้นไม่ได้เกิดมาพร้อมกับสายเลือดเมโอ คริสตัลดั่งพลังเวทย์.....การทำให้พลังจิต ตื่น  ขึ้นมานั้น เขาจะต้องผ่านประสบการณ์เฉียดตายอย่างที่สุดเพื่อให้สัญชาติญาณการเอาชีวิตรอด ปลุก  ความสามารถด้านพลังจิตที่หลับไหลอยู่ในสายเลือดให้ตื่นขึ้นมา...ทำให้กาเบรียลและเหล่าผู้นำตระกูลรุ่นก่อนๆ เลือกที่จะทำการ ปลุก  ตั้งแต่ลูกๆ ของพวกเขายังเด็ก เพราะวัยเด็กที่ไร้ซึ่งพลังและเต็มไปด้วยความอ่อนเดียงสาจะเป็นวัยที่กระตุ้นสัญชาติญาณการเอาชีวิตรอดได้ดีที่สุดหากปล่อยให้พวกเขาตกอยู่ในอันตราย...

 

             ...แต่สำหรับเรย์ลาลีน เขาเติบโต อัจฉริยะ และเก่งกาจเกินกว่าจะทำให้เกิดประสบการณ์เฉียดตายได้จากสัตว์เดรัจฉานหรือแม้แต่สัตว์อสูรดาดๆ ทั่วไป...และสำหรับลูกชายของเธอแล้ว เธอรู้ดีกว่าใครว่าเรย์ลาลีนฉลาดเกินกว่าจะหลอกให้กลัวด้วยอันตรายที่เกิดจากการจัดฉากขึ้น...นั่นทำให้ยากที่สุดสำหรับเชรีน่าที่จะ ปลุก  พลังจิตของเรย์ลาลีนให้ตื่นขึ้น เพราะถ้าหากปล่อยให้เขาตกอยู่ในอันตรายของจริง (อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอปล่อยให้เรย์ลาลีนสู้กับผู้ใช้ราชศาสตราเคียวทมิฬเนเมซิสตามลำพัง) แล้วหากมีข้อผิดพลาดแม้แต่เพียงประการเดียว...มันอาจจะลามไปจนถึงหายนะที่เธอจะต้องเสียลูกชายคนเดียวที่เป็นว่าที่เป็นผู้นำตระกูลรุ่นที่ 22 ก็เป็นได้...

 

             " ขอร้องล่ะ...เรย์ฯ...ตื่นซะที...แล้วฉันจะเป็นคนเชือดยัยชาโดว์ชาแด้อะไรนี่กับมือฉันเอง...ขอร้องล่ะ!! "

 

            ...ในช่วงเวลาเดียวกัน บริเวณไทรใหญ่...หรือถ้าจะพูดให้ถูก...ต้องพูดว่าบริเวณ อดีต  ของไทรใหญ่... 

 

            ...เรย์ลาลีน เมโอ คริสตัล (หรือจะเป็นนีโอ คอบร้า หรือ รัชเชอร์...อะไรก็ช่างเถอะ) กำลังหอบหายใจเพื่อพยายามสูดเอาออกซิเจนเข้าปอดอย่างเอาเป็นเอาตาย...หลังจากการปะทะชนิดถึงเลือดถึงเนื้อมาเกือบ 20 นาที ชายหนุ่มรู้ทันทีว่าเขาได้ใช้ ขีดจำกัดพลังเวทย์  ของตนเองหมดสิ้นลงแล้ว...นั่นเพราะผลของการอดนอนและอุปกรณ์นำเวทย์ที่ไม่คุ้นเคยทำให้เขาแสดงประสิทธิภาพที่แท้จริงของตนเองมาได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ...ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ใจเขาก็ยิ่งเป็นกังวลจนถึงกับใจเสียว่าเกิดอะไรขึ้นกับกองหนุนอย่าง 2 ผอ.สาว กับเฮเลนหรือไม่...

 

              ' อะไรกันวะ ?...ทั้งๆ ที่อีกฝ่ายใช้พลังพอๆ กัน ...ไม่สิ ออกจะมากกว่าเราซะด้วยซ้ำ ไหงถึงได้ไม่ออกอาการเหนื่อยอ่อนเลยซักนิด ...ยัย ผอ. แฝดหลอนกับยัยหัวแดงบ้าพลังก็ไม่มาซักที ทั้งๆ ที่ใช้มหาเวทย์ที่อลังการงานสร้างที่สุดของเราชนิดที่ควรจะตื่นทั้งเกาะแล้วแท้ๆ คงไม่ใช่ว่านอนใหลตายกันไปหมดแล้วหรอกนะ '  เรย์ลาลีนคิดในใจอย่างเริ่มหงุดหงิด...การประลองครั้งนี้มันทำให้เขาอดคิดถึงครั้งแรกที่เขาเจอกับเชรีน่าไม่ได้ เพราะมันเหมือนกันทั้งวิกฤตทั้งรูปการณ์เลยทีเดียว

 

              " ว่าไง?...เรย์...ฉันว่าแค่นี้ก็น่าจะพอได้แล้วมั้งนะ...พูดตามตรงฉันไม่อยากทำร้ายนายนะ "  ชาโดว์เอ่ยถามขึ้นอย่างอารมณ์ดีพลางควงเคียวไปมาราวกับดรัมเมเยอร์ในงานแข่งกีฬาสี ถึงแม้ว่าตามเสื้อผ้าและแขนขาของเธอจะมีร่องรอยเวทย์ธาตุสายลมที่มีลักษณะคล้ายมีดโกนบาดใหญ่น้อยหลายสิบแห่งที่ยังมีเลือดไหลซึมอยู่ แต่เธอกลับยังดูสดชื่นสุดๆ ราวกับยังไม่ได้ผ่านการต่อสู้หนักๆ มาเลยไม่มีผิด

 

              " พูดอะไรยังงั้น...ผมพึ่งจะเครื่องร้อนเองนะ...รีบไปไหนงั้นเหรอ? "  เรย์ลาลีนยังคงพูดบลั้ฟต่อไป แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าเป็นการบลั้ฟที่สิ้นคิดและไม่เนียนที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมาก็ตามที

 

              " คิกๆๆๆๆ อยากรู้จริงๆ ว่าคารมของนายทำผู้หญิงเสียน้ำตามาแล้วกี่คนกันแน่...เอาเถอะ...ถึงจะบอกว่าไม่อยากทำ แต่ฉันก็ไม่เชิงรังเกียจที่จะน็อคนายลงก่อนแล้วค่อยพาไปหรอกนะ "  หญิงสาวตั้งท่าเตรียมต่อสู้อีกครั้ง...ถึงจะหัวเราะอย่างอารมณ์ดีแต่ในใจเธอชักเริ่มไม่มีอารมณ์เล่นด้วยแล้ว...ไม่สิ...จะว่าเธอเล่นก็ไม่ใช่ แต่เพราะชายหนุ่มตรงหน้าแข็งแกร่งเกินกว่าที่เธอคาดคิดไว้ต่างหาก ทำให้เธอเสียเวลาไปมากกว่าที่คิดไม่น้อย

 

              " ...เรย์...เตือนไว้ก่อนนะ...นี่...คือระดับ เอาจริง  ของฉันล่ะนะ! "  ...ใช่แล้ว...ถึงเวลาที่เธอจะต้องปิดเกมเสียที

 

              " หา? "  เรย์ลาลีนทวนคำอย่างไม่ค่อยแน่ใจนักว่าตนได้ยินถูกต้องหรือไม่...แต่ที่แน่ๆ เสียงที่ผ่านเครื่องแปลงเสียงของชาโดว์ต่างจากที่เขาเคยได้ยินเล็กน้อย...มันเป็นเสียงที่บ่งบอกว่าไร้แววล้อเล่นโดยสิ้นเชิง...

 

              " เผื่อว่าพอนายฟื้นขึ้นมาจะมาอ้างว่า...โอ๊ะ ! ตอนนั้นฉันไม่ได้ตั้งตัว ...หรือ  ขี้โกงนี่ ! เล่นทีเผลอ ...หรืออะไรพวกนี้ไม่ได้แล้วนะ...เพราะฉันได้เตือนนายไปแล้ว...บอกไว้เพื่อให้เข้าใจตรงกันเลยนะ "  เธอชี้หน้าเขาพร้อมพูดอย่างกึ่งเล่นกึ่งจริงอีกครั้งจนชายหนุ่มคิดว่าเมื่อกี๊เขาคงหูฝาดไป...ก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมาเขาจะรู้ตัวว่าหูไม่ฝาดแน่ๆ เมื่อชาโดว์เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง...เพียงแต่มันไม่ได้เป็นเพียงแค่การเคลื่อนที่ชั่วพริบตาซึ่งเป็นรูปแบบเดิมของเธออีกต่อไปแล้ว!

 

                ภาพติดตา ?!! ...ทุกครั้งที่หญิงสาวนามว่าชาโดว์ใช้พลังในการเคลื่อนที่ชั่วพริบตา(ตามที่เรย์ลาลีนเรียก) เธอจะทิ้งร่างที่เป็นเหมือนภาพติดตาไว้ในจุดใดจุดหนึ่งระหว่างทางที่เธอผ่าน...ทำให้เมือ่เธอใช้การเคลื่อนที่ชั่วพริบตาติดต่อกันหลายครั้ง พอเรย์ลาลีนรู้ตัวอีกที ภาพติดตาหลายสิบร่างนั้นก็ล้อมรอบตัวเขาเสียแล้ว

 

              " ช...ชิ!...ก็แค่ภาพติดตา...ของแค่นี้ทำฉันสับสนไม่ได้หรอกน่า...ยังไงซะ ร่างจริงก็มีเพียงแค่ร่างต้นร่างเดียวเท่านั้นแหละ! "  เรย์ลาลีนพูดเป็นเชิงทำให้ตัวเองฮึกเหิมขึ้นพร้อมกับพุ่งตรงไปหาร่างต้นที่เห็นหลังไวๆ นั่นโดยไม่สนร่างติดตาอื่นๆ ...แต่เพียงชั่วเสี้ยววินาทีต่อมา เขาก็ต้องเสียใจอย่างสุดซึ้งที่บ้าบิ่นทำอย่างนั้น

 

           

                บรึ้มมมมมมมม !!!!!!!!!  

 

                 

                ทันทีที่ปลายผ้าคลุมจอมเวทย์ของชายหนุ่มสัมผัสกับร่างที่เป็นภาพติดตาตัวหนึ่งที่ขวางระหว่างเขากับชาโดว์ ร่างติดตานั้นก็ระเบิดขึ้นเป็นเคียวสายลมด้วยความรุนแรงเทียบเท่าเวทย์ธาตุสายลมระดับ 6 ใส่เขาในระยะประชิด! ต่อให้เขามี คันฉ่องเทพวายุ  ป้องกันอยู่ แต่แรงปะทะก็ทำให้เขากระเด็นเป็นว่าวป่านขาดอยู่ดี...และก็โชคร้ายสำหรับเขาที่สุดที่เขาพึ่งนึกขึ้นได้ว่า รอบตัวของเขาเต็มไปด้วยร่างติดตาเหล่านี้!!

 

                บรึ้ม !  บรึ้ม !  บรึ้ม !  บรึ้ม !  บรึ้ม !  บรึ้ม !  บรึ้ม !  บรึ้ม !  บรึ้ม ! 

 

              " ขอโทษนะ เรย์ ...นี่อาจจะเป็นยาที่แรงเกินไปสำหรับนาย...แต่ฉันสัญญาว่าฉันจะค่อยๆ อธิบายเหตุผลที่ฉันต้องทำอย่างนี้กับนายด้วยตัวฉันเอง เมื่อนายฟื้นขึ้นมา "  ภายใต้ความเจ็บปวดเจียนจะขาดใจ ชายหนุ่มเหมือนได้ยินเสียงของชาโดว์มาจากที่ไกลแสนไกล...ก่อนสติอันเลือนรางของเขาจะดับลง

 

 

             ...ไกลออกไปที่หอสังเกตการณ์...

 

              " ย...แย่แล้ว!! เรย์! "  เฮเลนที่มองผ่านกล้องส่องทางไกลอุทานลั่น ในขณะที่อเล็กซานดร้าทนดูอยู่เฉยๆ ไม่ไหวอีกต่อไป เธอเสกดาบสีทองสลักอักขระเทพโบราณขึ้นมาในมือในชั่วพริบตา

 

               " พี่เชรีน่า!...ขอโทษนะคะ แต่ฉันไม่ทนอีกต่่อไปแล้ว!! เทียฯ! คอยสนับสนุนฉันที!! "  เธอตวาดลั่นพร้อมกับพุ่งเข้าไปที่จุดที่ระเบิดทันทีโดยไม่สนคำห้ามปรามของเชรีน่าอีกต่อไป

 

                 แต่หญิงสาวพุ้งออกไปได้เพียง 10 เมตร ร่างของเธอกลับถูกหยุดกลางอากาศราวกับถูกมือขนาดยักษ์ที่มองไม่เห็นจับอยู่...เมื่อหันกลับมา เธอก็เห็น ไม้เท้าผลึกฟ้าเมโอ คริสตัล  ในมือของเชรีน่าส่องประกายอยู่ ในขณะที่สีหน้าของเชรีน่าฉายแววตื่นเต้นสุดๆ อย่างที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อน

 

              " ไม่ต้อง...ไม่จำเป็นหรอก...เขา ตื่น  แล้ว!! "

 

                ก่อนที่จะมีใครเข้าใจว่าสิ่งที่แม่มดสาวพูดหมายถึงอะไร ที่จุดปะทะไกลออกไปกลับเกิดเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้บางอย่างขึ้น! อยู่ๆ ร่างที่ควรจะบาดเจ็บสาหัสจนไม่อาจสู้ได้แม้แต่เด็กเล็กๆ ก็ปรากฎออร่าสีแดงสดอันแสดงถึงพลังจิตอันแข็งแกร่งจนมองเห็นได้แต่ไกลทลักทลายออกมาจากร่างนั้นพร้อมกับออร่าสีฟ้าของพลังเวทย์ที่กำลังรักษาบาดแผลจากการต่อสู้ที่สาหัสด้วยความเร็วสูง...ก่อนที่ร่างของเรย์ลาลีนจะลุกขึ้นท่ามกลางกระแสพลังจิตอันเชี่ยวกราดพร้อมกับจิตคุกคามที่แข็งกร้าวจนรู้สึกได้แม้แต่จากหอสังเกตการณ์ที่ไกลถึงขนาดนี้...มันจึงช่วยไม่ได้ที่ทำให้ชาโดว์ ที่อยู่ใกล้ขนาดนั้นต้องถอยหลังไปหลายก้าวเพื่อตั้งหลักรับกับจิตคุกคามนั้น

 

              " เป็นไปไม่ได้! ไม่มีใครรอดจากท่านี้ไปได้!! แถมออร่าพลังจิตที่แข็งแกร่งนี่อีก ทั้งๆ ที่หมอนี่เป็นจอมเวทย์แท้ๆ ...เรย์ รัชเชอร์!!!! ...นายเป็นใครกันแน่!!? "  ชาโดว์กัดฟันกรอด ขนาดมีราชศาสตราชั้นสูงอันแข็งแกร่งที่เธอครอบครองอยู่คุ้มครองเธอจนอำนาจจิตคุกคามแทบจะสลายไปหมดสิ้นแล้ว แต่เธอกลับยังขนลุกเกรียวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้!

 

                ก่อนที่เธอจะได้ทันทำอะไรต่อไป ร่างที่ยืนอย่างโงนเงนแทบจะไร้สติของชายหนุ่มกลับหายวับไปชั่วพริบตาก่อนในชั่วเสี้ยววินาที เขาจะปรากฎอีกครั้งด้านหลังของชาโดว์พร้อมกับหอกสายลมขนาดยักษ์ที่สลักอักขระเวทย์สีเขียวที่ต่างจากหอกสายลมทั่วไปที่เรย์ลาลีนเคยใช้

 

              " ย ...แย่แล้ว !!! "  ในชั่วเสี้ยววินาทีที่ชาโดว์ทำได้แต่อุทาน ร่างที่เหมือนจะไร้สติของเรย์ลาลีนก็ตวาดดังลั่น

 

              " โตมรเทพวายุ !! "  

 

 

                ครืนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

                หอกยักษ์ที่มีพลังธาตุสายลมถึงระดับ 9 ซึ่งแก่กล้ากว่าเวทย์คันฉ่องเทพวายุถึง 1 ระดับถูกปาเข้าใส่ชาโดว์ในระยะประชิด ด้วยความแรงและระยะขนาดนี้...ต่อให้มีเคียวทมิฬ เนเมซิส  คุ้มครองอยู่ ชาโดว์ก็ยังไม่อาจรอดจากการบาดเจ็บที่ไม่ใช่แค่เล็กๆ น้อยๆ ได้อยู่ดึ

 

              " อ...อึก...เป็นไปไม่ได้!! เคลื่อนพริบตา ?!! "  ชาโดว์ที่เสื้อคลุมดำขาดแทบไม่เหลือชิ้นดี เหลือก็แต่ส่วนที่คลุมศรีษะอุทานดังลั่น ตามร่างกายของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลจากโตมรเทพวายุ แต่เธอกลับดูตื่นตะลึงมากกว่าเจ็บปวด เพราะเธอพึ่งเห็นกับตาตัวเองว่าเรย์ลาลีนได้ใช้พลังที่มีรูปแบบเดียวกับรูปแบบพลังจิตของเธอไม่มีผิดเพี้ยนเพื่อเข้าประชิดตัวเธอ...แต่ถึงจะโดนขนาดนี้เธอก็ยังแก่สังเวียนพอจะไม่ยอมงอมืองอเท้าอยู่เฉยๆ ...พริบตาต่อมาเธอก็ใช้ท่าเด็ดของเธอด้วยการเคลื่อนพริบตาพร้อมกับทิ้งภาพติดตาที่สามารถระเบิดได้หลายสิบร่างล้อมรอบชายหนุ่มไว้

 

              " ขอโทษนะ เรย์!!! แต่ฉันคงเอานายไว้ไม่ได้อีกแล้ว!!  Hall of Stormknives !!! (หอวายุหมื่นคมมีด) "  พริบตาที่วางค่ายกลร่างติดตาไว้เสร็จสิ้น เธอก็ตะโกนดังลั่นพร้อมๆ กับที่ร่างติดตานั้นระเบิดขึ้นพร้อมกันด้วยความรุนแรงมากกว่าเดิมถึง 2 เท่า...แต่ละร่างที่มีความรุนแรงเท่ากับธาตุสายลมระดับ 8 สร้างแรงสั่นสะเทือนราวกับทั้งเกาะจะจมหายลงไปเพราะแรงระเบิดได้เลยทีเดียว!!

 

 

                ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

              " ย...แย่แล้ว!! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายัยชาโดว์นั่นจะเก็บไม้เด็ดไว้อีก...พี่เชรีน่าคะ!! เราต้องรีบไปช่วยเรย์---- "  อันนาเทียน่าอุทานลั่นด้วยความตกใจ แต่ก่อนที่เธอจะได้ทันพูดจบ เชรีน่าก็เอานิ้วชี้แตะริทฝีปากตัวเองเป็นเชิงให้เงียบพลางยิ้มบางๆ ด้วยสีหน้าราวกับยกภูเขาออกจากอก

 

              " ให้คนของเธอถอยออกมาเถอะ...เรย์ลา-- เอ่อ เรย์ในตอนนี้อยู่ในสภาพ Over Drive ซึ่งเป็นผลมาจากการ ตื่น  เขาในตอนนี้ไม่สามารถแยกมิตรหรือศัตรูได้...เดี๋ยวคนของเธอจะเจ็บตัวเพราะเขาเสียเปล่าๆ "  

 

              " หา? ตื่น? OverDrive?? พี่พูดถึงเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย? "  เฮเลนที่ดูเหมือนจะเป็นคนนอกที่สุดในที่นี้ร้องถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจ

 

              " เฮ้อ...ให้อธิบายก็มีหวังถึงเช้าพอดีน่ะสิ...เอาเป็นว่าฉันสัญญาว่าจะเล่าให้เธอฟังทีหลังล่ะกัน...เทียน่าให้คนของเธอออกมา...แล้วบอกว่าพวกเราจะเข้าไปคุมสถานการณ์เอง... "  เชรีน่าพูดเบาๆ พลางมองไปที่จุดศูนย์กลางแรงระเบิดที่ยังคงคลุ้งไปด้วยฝุ่นควัน ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงกึ่งเลนกึ่งจริงว่า

 

              " แต่จะต้องเข้าไปช่วยชีวิตใคร?...ระหว่างเรย์ หรือ ชาโดว์...นั่นแหละปัญหาล่ะ... "

 

             ...ใจกลางแรงระเบิดที่เป็นหลุมลึกถึง10 เมตรและมีเส้นผ่านศูนย์กลางกว้างกว่านั้นหลายเท่า...

 

              " เป็นไปไม่ได้!...เป็นไปไม่ได้!...เป็นไปไม่ได้!...เป็นไปไม่ได้!...เป็นไปไม่ได้!...เป็นไปไม่ได้!...เป็นไปไม่ได้!...เป็นไปไม่ได้!...เป็นไปไม่ได้!...เป็นไปไม่ได้!!!!... "  ถึงแม้จะรู้ว่าไม่ใช่เวลาที่เธอจะมัวตื่นตะลึง แต่ในชั่วขณะนี้เธอทำได้แค่เพียงพูดวลีเดิมๆ ซ้ำๆ 

 

             ...ใช่แล้ว...มันไม่ควรจะเป็นไปได้เลยที่ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าจะรอดพ้นจากท่าไม้ตาย Hall of Stormknives !!! (หอวายุหมื่นคมมีด) ของเธอไปได้...อันที่จริงต่อให้เป็น 2 ผอ. หริอเฮเลนเอง เธอก็ยังมั่นใจว่าไม่มีทางรอดพ้นท่านี้ไปได้โดยไร้รอยขีดข่วนแน่ๆ...

 

                ในชั่วเสี้ยววินาทีที่ร่างติดตาของหญิงสาวกำลังเรืองแสงก่อนการระเบิด เรย์ลาลีนกลับพึมพำบางอย่างพร้อมๆ กับที่แหวนนำเวทย์หยกขาวแห่งอลันดอร่าเปล่งแสงสว่างจ้าราวกับไฟสปอร์ตไลท์

 

              " ...คันฉ่องเทพวายุ 3 ชั้น ... "  พริบตาที่เรย์ลาลีนพูดจบปรากฎสายลมหวนขนาดยักษ์หลายสิบสายรวมกันเป็นเวทย์สุดยอดแห่งการป้องกัน คันฉ่องเทพวายุ  ซ้อนกันถึง 3 ชั้น ปกป้องเขาจากแรงระเบิดทั้งหมดอย่างสมบูรณ์ ทำให้แม้แต่เสื้อผ้าของเขายังไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนเสียด้วยซ้ำ!!

 

             ...หนี !!!... นั่นเป็นความคิดเดียวที่เหลืออยู่ในความคิดของชาโดว์...ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับความเก่งกาจที่สูงขึ้นอย่างฮวบฮาบของชายหนุ่มตรงหน้า แต่เธอก็รู้แน่แก่ใจแล้วว่าเธอในตอนนี้ไม่อาจต่อกรกับอีกฝ่ายได้แล้วโดยสิ้นเชิง...เธอจึงเหลือทางเลือกเดียว...หนี...

 

               คิดได้เพียงเท่านั้นเธอก็พุ่งไปในทิศทางตรงข้ามกับที่ชายหนุ่มยืนอยู่ด้วยพลัง เคลื่อนพริบตา  ด้วยความเร็วระดับสูงสุดเท่าที่เธอจะทำได้...แต่ทั้งๆ ที่เธอกำลังถอยห่างด้วย เคลื่อนพริบตา ที่มีระดับความเร็วขณะเคลื่อนย้ายเหนือความเร็วเสียง...เธอกลับยังได้ยินเสียงพึมพำร่ายเวทย์เบาๆ ราวกับว่าเรย์ลาลีนกำลังร่ายเวทย์อยู่ข้างหูเขาไม่มีผิด

 

              " ...สุดยอดมหาเวทย์ Hi-Ancient แห่งธาตุสายลม...ยุคันตวาต !!!! (ลมในนิยายปรัมปราที่เล่ากันว่าจะมาทำลายล้างโลกเมื่อสิ้นยุค) "

 

              " กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! "

 

              

 

...............................................