Chronicles Of Legend. ปฐมบทแห่งตำนาน

           ประกาศๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

           คือผมพึ่งเข้ามาดูนิยายของตัวเองแล้วปรากฏว่าตอนของนิยายมันสับไปสับมามั่วไปหมดโดยไม่ทราบสาเหตุ (เคยเป็นแล้วแก้มาแล้วครั้งนึงนะ ไหงเป็นอีกก็ไม่รู้)  ยังไงๆ ต้องขอโทษผู้ที่เข้ามาอ่านจริง และผมจะรีบทำการแก้ไขเรียบเรียงเนื้อเรื่องใหม่ให้เร็วที่สุดนะครับ

========================================================

   


 
           ...กลางดึกสงัด...

           ...ชายหนุ่มคนหนึ่งสะดุ้งตื่นจากความฝันในสภาพเหงื่อโทรมกาย ทั้งๆที่สภาพอากาศออกจะหนาวเหน็บ  เขาหันซ้ายหันขวา 2-3 ครั้งก่อนจะใช้มือซ้ายนวดขมับตัวเอง พลางพยายามหาคำตอบว่านี่คือโลกแห่งความจริง หรือฝันร้ายอีกเรื่องกันแน่

            ' ชักถี่ขึ้นทุกทีแล้วแฮะ...ถ้าลองได้ฝันเรื่องแบบนี้ก็เลิกคิดเรื่องนอนต่อไปได้เลย '  เขาโคลงหัวและลุกขึ้น ถอดเสื้อนอนที่ชุ่มเหงื่อออกเหลือไว้แต่กางเกงขาสั้น เผยให้เห็นร่างกายกึ่งกล้ามเนื้อกึ่งกระดูกอันบริบูรณ์ แต่พอเขาส่องกระจกบานใหญ่เขาถึงกับต้องถอนหายใจเฮือก...ใบหน้าที่เคยดูอ่อนกว่าอายุจริงบัดนี้กลับดูแก่ขึ้นอย่างประหลาดด้วยหนวดเคราที่ขึ้นเขียวครึ้ม ดวงตาสีเทาเข้มแข็งกร้าวบัดนี้กลับปรากฎแววแห่งความเหนื่อยล้าอย่างชัดเจน ผมยาวสีเทาดูยุ่งเหยิงราวกับสิงโต

            " แกต้องพักพักร้อนแล้ว...เรย์ลาลีนเอ๋ย...ไอ้คนที่อยู่ในกระจกนี่มันคนแปลกหน้าชัดๆ "  เขาครางเบาๆ ก่อนจะเริ่มล้างหน้าและคุ้ยดูในกองเสบียงกรังส่วนตัวเพื่อหากาแฟมาต้มดื่ม แม้ว่านาฬิกาที่เขาพกติดตัวจะบอกว่าพึ่งเลยตี 3 มาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น

              แต่ก่อนจะได้ทันเริ่มต้มน้ำ ที่หน้ากระโจมที่พักของเขาก็ปรากฏเสียงกระทบพื้นเบาๆ ตามด้วยเสียอันร้อนรนของหญิงสาวเอ่ยเรียกเขาดังลั่น

            " ท่านเรย์ลาลีน! ท่านเรย์ลาลีนคะ กรุณาตื่นเถอะ เกิดเรื่องใหญ่แล้วค่ะ! "

               เรย์ลาลีนขมวดคิ้วเล็กน้อย...เขารู้จักเจ้าของเสียงนี้ดี...หล่อนคือคนส่งสารที่แม่นยำที่สุดของกองทัพ การที่คนระดับหล่อนมาหาเขาในยามวิกาลเช่นนี้คงไม่ใช่แค่ส่งบัตรเชิญไปร่วมปาร์ตี้น้ำชาแน่ๆ ...เขาหยิบเสื้อคลุมยาวสีขาวอย่างจอมเวทย์ประดับตราลัญจกรณ์ของกษัตริย์คาริออสขึ้นมาสวมก่อนจะเดินไปเลิกกระโจมขึ้นอย่างใจเย็น

             " ฉันตื่นอยู่…มีอะไรว่ามา รีอา "

             " กองเรือของซีแบทเทิ่ลค่ะ ! กองเรือพิฆาตของซีแบทเทิ่ลกำลังโจมตีกองเรือของพวกเราที่ประจำอยู่ด้านตะวันออกของเกาะทองคำ! "  รีอาละล่ำละลักบอกแทบไม่เป็นภาษา แต่เรย์ลาลีนกลับลูบคางอย่างใจเย็นและครุ่นคิด

              " กะแล้ว…ในที่สุดก็จนตรอกจนต้องใช้วิธีนี้จริงๆ ไอ้พวกไม่มียางอายเอ้ย! "

              " นี่ไม่ใช่เวลามามัวใจเย็นนะคะ ! กองเรือของเรามีกำลังไม่มากพอจะต้านทานการบุกได้ ถ้าหากพวกซีเบิทเทิ่ลได้ขึ้นฝั่ง พวกมันมีหวังทำลาย 'วาร์ป เกท' ของพวกเราทิ้งแน่ "  รีอาแทบจะร้องกรี๊ดกับท่าทีไม่เดือดเนื้อร้อนใจของเรย์ลาลีน

              ' จะให้ไปปลุกเซเรย์ลีนมาช่วยก็คงไม่ทันแน่…ทัพจอมเวทย์ของเราก็ลากลับบ้านไปเกือบหมด กว่าจะมาก็คงอาทิตย์หน้า ไอ้วาร์ปเกทโบราณนั่นจะให้ทำลายทิ้งก็ไม่ได้อีก...แย่แฮะ โชคไม่เข้าข้างซักอย่างเลย '  เรย์ลาลีนยังคงวิเคราะห์ต่ออย่างใจเย็นโดยไม่สนอาการ 'เต้นเป็นเจ้าเข้า' ของ รีอา ก่อนจะเกาหัวแกรกๆพร้อมกับหันมาสั่งหญิงสาวอย่างตัดสินใจได้แล้ว

              " รีอา…ฉันอยากให้เธอไปที่เซลโลลอร์ แจ้งข่าวกับราโชลีนให้เขาส่งเซเรย์ลีนกับกองทหารในสังกัดมาที่เกาะทองคำด้วยเรือที่เร็วที่สุด อ้อ! อย่าลืมเอาหน่วยพยาบาลมาด้วยล่ะ...เพราะคิดว่าจบงานนี้คงมีคนต้องการหมอเยอะแน่ จัดการตามที่สั่งเลย "

                เมื่อได้ยินคำสั่งหญิงสาวจึงขึ้นขี่ไม้กวาดเตรียมบินไปที่เซลโลลอร์แต่ก็ชะงักก่อนจะหันมาถามอย่างนึกขึ้นได้

              " แล้วท่านล่ะคะ? "

                ชายหนุ่มใช้พลังเรียกไม้เท้าเวทย์ให้ลอยมาอยู่ในมือพร้อมๆกับที่แหวนสีเงินสลักอักขระเวทย์โบราณที่นิ้วชี้ซ้ายสว่างเรืองขึ้น

              " ฉันจะล่วงหน้าไปขัดตาทัพพร้อมกับกองเรือของเราเอง…ได้เวลายืดเส้นยืดสายเสียที ! "  

                                     ........................................................