My boy แอบรักนาย ไอ้หน้าหล่อ

18:00 p.m.          

นี่ก็เย็นแล้ว ซึ่งตอนนี้ผมไม่ได้อยู่บ้านแต่อยู่ที่ถนนคนเดินเชียงใหม่ คนเยอะชิบหาย -_-^ ผมเดินจับมือกับไอ้ไทล์ไปตามซอยจำพวกที่มีแต่เครื่องประดับ ก็อย่างเช่น สร้อย แหวน กำไล นาฬิกา เยอะแยะมากมาย โดยเฉพาะที่เป็นแบบคู่ เห็นแล้วก็อยากซื้อมาใส่กับไทล์ แต่...ไอ้ไทล์มันใส่แหวนคู่กับแคทอยู่ เฮ้อ~ เรามันก็แค่ไอ้ตัวสำรอง จะเอาอะไรเยอะแยะ ระหว่างเดินผ่านร้านต่างๆ ผมก็มาสะดุดกับแหวนคู่เกลี้ยเงิน สวยว่ะ แต่ไม่มีคนให้ใส่คู่ -_- ผมจ้องแหวนคู่นั้นนานมากซะจนไอ้ไทล์มันเอื้อมมือมาตบหัวผมเบาๆ ก็กูอยากได้อ่ะ -^- แต่ผมไม่กล้าพูดแบบนี้กับมันหรอก เดี๋ยวมันจะหาว่าผมงี่เง่า

" อยากได้เหรอ " ไทล์เอ่ยถามผม ซึ่งผมก็ทำตาเป็นประกายวิงวับให้มันไปทันที เป็นสัณญาณประมาณว่า ช่ายยยย กูอยากด้ายยยยยย!!~~~

" แต่มันเป็นคู่ กูไม่มีคนใส่ด้วย =_= " แต่ผมก็บอกปัดมันไป แอบกัดตัวเองเล็กน้อย พับผ่าสิ UoU

" กูนี่ไงจะใส่คู่กับมึง "

" มึงใส่แหวนที่แคทให้อยู่ไม่ใช่ไง "

ไอ้ไทล์มันไม่ฟังผมสักนิด แถมยังลากผมไปที่ร้านอีก เฮ้ย! ลากกูไปไมว่ะ =[]=! ผมพยายามขัดขืนมันเต็มที่แต่ก็ไม่เป็นผล ( มันแรงเยอะมากกว่าผมอีกอ่ะ =[]=! )

" พี่ครับเอาแหวนคู่วงนี้อ่ะครับ " ไอ้ไทล์พูดกับพี่คนขายพลางชี้ไปที่แหวนคู่ที่ผมอยากได้ และพี่คนขายก็หยิบแหวนคู่ใส่กล่องยื่นมาให้ไอ้ไทล์ รึมันจะซื้อให้ผม เหอะ! คิดไรว่ะ น้ำหน้าอย่างมันเนี่ยนะจะซื้อแหวนให้ผม ฝันไปเถอะ -_-; ผมยืนมองมันหยิบแหวนวงแรกออกมาจากกล่อง ถอดแหวนที่แคทให้แล้วโยนทิ้งและใส่แหวนวงใหม่แทน อ้าวเฮ้ย! แหวนแคท มึงโยนทิ้งทำมายยยย แหวนแฟนมึงนะโว้ย!! ผมที่กำลังจะแย้งมันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อไอ้ไทล์ยื่นแหวนอีกวงนึงมาให้ผม ผมมองมันอย่างงงๆ

" เอามือข้างซ้ายมึงมาดิ๊ "

ผมยื่นมือข้างซ้ายตัวเองไปให้ไอ้ไทล์ ไอ้ไทล์จับมือผมก่อนจะบรรจงสวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายให้ผม นี่มัน....ซื้อให้ผมงั้นเหรอ รู้สึกว่าในใจผมมันจะเบิกบาน ใจเต้นระรัว โอ้ย~ เขิน >///< รู้สึกหน้าจะร้อนยังไงไม่รู้แฮะ

" เขินอ่ะดิมึง "

ไอ้ไทล์เอื้อมมือมาขยี้หัวผมเบาๆ ผมปัดมือมันออกจากหัวผมทันที อย่ามายุ่งกับหัวกูนะโว้ย เสียทรงหมด -_- ผมเชิดหน้าใส่มันเล็กน้อย ก่อนจะจับมือมันไปกินข้าวที่อยู่ซอยถัดไปจากซอยนี้

หลังจากเดินมานานในที่สุดผมก็พามันมากินข้าวซอยไก่ที่ร้านแห่งนึงในถนนคนเดิน ไอ้ไทล์สั่งสองชามเลย สงสัยคงจะหิวมาก

" หิวเหรอ " ผมถามมันจากที่กินข้าวของตัวเองหมดแล้ว ส่วนมันยังแดกต่อไปเรื่อยๆ

" หิวดิ เดินมาทั้งวัน "

หลังจากกินข้าวเสร็จก็ออกเดินทางช็อปปิ้งต่อ ไอ้ไทล์พาผมมาโซนขายเสื้อผ้า ซึ่งโซนนี้จะมีคนจำนวนหนาแน่นที่สุด แถบจะไม่มีที่เดินเลย =_= ทำไมมันต้องมาโซนนี้ด้วยว่ะ =O=^

" ทิม ทิมดูนี่ดิ "

ผมมองตามนิ้วไอ้ไทล์ก็พบกับเสื้อสองตัวที่เป็นคู่กัน มีลายสกรีนเขียนไว้ว่า คนนี้รัก คนนี้หวง และมีลูกศรชี้สลับกัน เอิ่ม.... มึงกล้าใส่เหรอว่ะ =[]=!!

" มึงจะซื้อก็ซื้อ " ผมบอกกับมันแบบเอือมๆ

" เออ! งั้น...พี่ครับเอาสองตัวนี้ "

แล้วไอ้ไทล์มันก็ไปบอกกับพี่คนขาย ส่วนพี่คนขายพอได้ยินปับก็คว้าเอาเสื้อสองตัวนั้นใส่ถุงและยื่นให้ไอ้ไทล์ มึงจะใส่ทำไมตั้งสองตัวว่ะ รึว่าจะอีกตัวนึงมันจะให้แคท -_-

" ไอ้ทิม กูให้ " ไอ้ไทล์ว่าพลางยื่นเสื้ออีกตัวนึงมาให้ผม เอิ่ม...มันซื้อให้ผมงั้นเหรอ O_o ใจเต้นรัวเลยตู มันทำตัวน่ารักๆเป็นด้วยเหรอว่ะเนี่ย

" ทิม! ไทล์! "

เสียงหวานกังวานที่ฟังดูคุ้นๆ เรียกความสนใจจากผมกับไอ้ไทล์ให้หันไปมองตามเสียงทันที เฮ้ย! นั่นมันแคทนี่หว่า O_O!!

" ทิมกับไทล์มาเที่ยวกันไม่บอกแคทเลยนะ ^^ "

แล้วแคทก็เดินไปควงแขนไอ้ไทล์ ซึ่งเมื่อผมเห็นภาพนี้รู้สึกเจ็บจี๊ดในใจอย่างบอกไม่ถูก เหมือนผมกำลังโดนเหยียบย่ำหัวใจอยู่ ผมเบือนหน้าหนีจากคนตรงหน้าและเดินหนีสองคนนั้นไป

สิบนาทีผ่านไป....

ผมเดินหลงกับสองคนนั้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว -_- ความจริงคือผมตั้งใจหลงเองแหละ ไอ้ไทล์ก็คงง่วนอยู่กับแฟนมันนั่นแหละไม่มีทางที่มันจะมาสนใจผมอยู่แล้ว ผมยืนรอรถแท็กซี่อยู่หน้าถนนคนเดินเชียงใหม่ แต่ก็ไม่เห็นมีแท็กซี้สักคัน แท็กซี่มันไปไหนหมดว่ะ รอนานมันเมื่อยนะโว้ย =_=^

ปื้นๆ!!~~

" ไอ้ทิมขึ้นมา! "

เฮ้ย! O.O ไอ้ไทล์นี่หว่า มันไม่ไปอยู่กับแฟนมันเหรอว่ะ ผทเก็บความสงสัยไว้ในใจแล้วขึ้นไปนั่งบนรถมอไซค์มัน พอผมขึ้นปั๊บมันก็ออกรถทันที มึงจะรีบไปตายที่ไหนว่ะ

เอี๊ยดดดดด!!!

จอดทีกูแถบกระเด็นตกรถ -_-^ ผมลงมายืนข้างๆมัน อยากถามมันจริงๆว่ามันเป็นอะไร

" มึงโกรธกูเหรอ " จู่ๆ ไอ้ไทล์มันก็เอ่ยถามผมแบบไม่ทันตั้งตัว ทำไมมึงถึงถามผมแบบนี้....มึงแคร์กูใช่ไหมไทล์

" กูมีสิทธื์โกรธมึงด้วยเหรอ " ผมตอบกลับไม่ไปด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อย พยายามกลั้นไม่ให้น้ำตามันไหลลงมา.....

" มีดิ มึงก็เป็นแฟนกูนะโว้ย "

" กูมันก็แค่แฟนเก็บมึง! "

" มึงรอหน่อยนะ ได้รึป่าวทิม "

" กูรอมึงได้เสมอ "

พอผมหันหลังให้มันเท่านั้นแหละ จู่ๆน้ำตาผมก็ไหลออกมาเลย ไหลออกมาแบบ....ผมกลั้นหรือห้ามไว้ไม่อยู่ ผมรู้ตัวเองดีว่าอยู่ในฐานะอะไร ผมรู้ดี....รู้ว่ารอให้ตายยังไงมันก็ไม่มีทางมาสนใจคนที่เป็นได้แค่เพื่อนของมันอย่างผม แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ผมก็ยังหวัง หวังให้มันมาเห็นผมในฐานะคนรักไม่ใช่คนแก้เหงา....