เจ้าชายของฉัน และเจ้าหญิงของเธอ
เขียนโดย 
ปากกาสีทอง
วันที่ 28 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.49 น.
แก้ไขเมื่อ 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 19.07 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) ความจริงของฉัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่3
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< ฉํนตื่นด้วยความอบอุ่นตั้งแต่เช้า ฉันเห็นเขาโอบกอดฉันด้วยความรักของเค้า โอ้ย! เราห้อามรัเค้านะ จำไว้ นะ ฮาริ แกต้องจะำไว
"daling ตื่อนแล้วเหรอจ้า มามะจุ๊บที่หนึ่ง" เค้าทำปากจู๋ เข้ามาหาฉัน ฉันพลักตัวเขาออกก็ที่จะชอบเขาจนได้นะ
"แก่ทำบ้าอะไรเนี่ย!!" โอ็ยอยากจะตายสะจริง
"แฟนจ๋า ฉันมาแล้วจ้า อยู่นี้แล้วนะ ขยับมาใกล้ๆ"
" ใครแฟนแก่ ตาบ้าเอ๋ย" ต้องพูดให้จำ
" แต่เธอก็รักอีตาบ้าคนนี้ไม่ช่ายเหรอ ซึอเลียง อิอิ"
"ไม่ช่ายสะหน่อย แล้วไปรู้มาจากไหน"
"ไม่บอกหรอก อิอิ " อยู่ดีเขาก็มากอดฉันโดยไม่รู้ตัว
"ปล่อยนะอีตาบ้า" เขาเอาคางมาตรงคอฉันแล้วกระซิบว่า
"เธอก็รักฉันมาข้างเดี๋ยวตลอดสิถ้า "
"ตาบ้าปล่อยนะ ฉันไม่ได้รักนายแล้วตอนนี้ เพราะยัยสแตลมันชอบเธอนี้ ฉันจะไม่ยุ้งเกี่ยวกับนายอีก อีตาบ้า" เขาปล่อยฉันออก แล้วฉันก็ยิบผ้าขุนนู๋จะอาบน้ำ
หลังจากทำอะไรเสร็จ ฉันกับตานั้น ไม่ผู้อะไรอีกเรยจนถึงโรงเรียน
"เห้ยดูนั้นสินี้ไง พระราชาเลือกให้แต่กับคนนี้" เสียงพวกนักเรียนนินทา กันเยอะมากกกกก
โน้ๆๆ ฉันไม่อยากอยู่ ตรงนี้อีกแล้ววว
"นี้!!!!" ฉันตะโกนออกไปอยากเสียงดัง
"ไอ้ตาบ้าคนนี้ยังโสดอยู่!!! มาชอบมันได้เลยนะ" อิอิ โดนแน่ตาบ้า
"จริงเหรอ/เห้ยจริงเหรอ"นักเรียนอีกหลายคนมามุ่งดูกันใหญ่
"ไม่จริง (เธอผู้บ้าอะไรเนี่ย)"
"จริงค่าาา เค้าเป็นของโอ็ย!!!" เค้าจับมือฉันอย่างเจ็บ!!!! แล้วไปห้องอยู่ห้องหนึ่ง
"ปล่อยนะ นี้นาย แต่มันก็จริงและนายว่ามันว่าไม่จริงได้ไง"
"ไม่จริงนี้ ยัยซึอเลียง ถ้าเธอเป็นแบบนี้ฉันจะเลิกยุ่งกับเธอ" ดีแล้ว หื่อ!! ฉันจะได้แฟนหล่อมากกว่านายอีก 1000%
"ดีฉันจะได้ไม่ต้องเป็นข่าวอีก ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้ นายเข้าใจบ้างไหม!!" น้ำตาแรกของฉัน ที่เขาทำไว มันออก มาไม่มีสาเหตุ ฉันไม่อยากเห็นผู้คนนี้อีกต่อไป
"ถึงนายจะ ดี เป็นองค์ชายนายก็ได้ดีกว่าฉัน ฉันมันแค่เป็นคนที่ธรรมดา แต่นายมันได้ทุกอย่าง พอซะที่ความรักข้างเดี๋ยว ฉันจะไม่มีวันอีกที่จะรักนายอีกต่อไป!! สวัสดี" ฉันเดินออกมาด้วยความรักข้างเดี๋ยวฉํนก็รู้ว่าเขาไม่ได้รักฉันจริงหรอกแต่แค่ คงจะให้ความหวังฉันอยู่ตลอด หลังเลิกเรียนฉันได้มาพร้อมโศกเศร้ามที่เขามีให้ฉัน
"จะไปจ้าา น้องสาว " ไอ้กลุ่มอันตพาลมาทำไม่ฉันกลัวจัง เคจิช่วยด้วย
ไอ้อันตพาลพวกนั้นมีคนจับแขนฉัน
"ปล่อยนะ ช่วยด้วยค่าา!!"
"ให้พี่ไปสั่งน่า น้องสาว พี่ไม่ทำอะไรน้องหรอก"
"ปล่อยนะ เคจิ!!" ฉันพูดออกมาแบบไม่รู้ตัว
"ปล่อยเธอนะ " ร่างสูงนั้นไม่ช่ายใคร เพราะเขาคือ เคจิ
"ไม่ปล่อยเว้ย!!"
"อยากให้ช่ายความรุนแรงใช่ไหม"
"เคจิ" ฉันพูดออกมาด้วยเสียงเบา
"แปๆ" เขาตบมือแล้วมี คนของเคจิมาช่วย
"เห้ย!! พวกเราหนีเว้ย!!" เคจิ มาหาฉันแล้วบอกด้วยความสงสาร
"เป็นอะไรหรือป่าว ฮาริ"
" เคจิฮือๆ...ฉันขอโทษ" น้ำตาของฉันด้วยความ ไม่มีความสุขได้ปล่อยจากตัวเขาอย่างหมด
"เธอไปกับฉันนะ ฉันขอโทษ"
"ฮื่อๆ..." หลังจากนั้น เขาก็ไปสั่งฉันที่บ้าน
" เธอไม่ไปด้วยกันเหรอ แม่เธออยู่ที่นั้นด้วยนะ "
" ไม่อะ ฉันอยากอยู่คนเดี๋ยว"
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
สวัสดีน่ะค่า เดี๋ยวประมาณวันที่ 7 เดือน พฤศจิกายน เดี๋ยวมาเขียนนะค่าพอดีจะได้คอมใหม่ ขอให้ออ่านมีคว่มสุขนะค่า(คงจะเศร้านิดหนึ่งนะค่า) บ๊ายๆๆ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
