เจ้าชายของฉัน และเจ้าหญิงของเธอ

"นี่? เกิดอะไรขึ้นนี้ แล้วฉันมาอยู่ที่ไหน " ฉันถามตัวเองที่รู้สึกตัวเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ฉันอยู่ในห้องที่วางปล่าวไร้สิ่งข้างๆรอบกลาย ฉันถูกเชือกหมัดอย่างแน่นหนาสามารถอเอาออกไม่ได้แล้วจะไงดีละทีนี้! แล้วนายละ....เคจิ นายอยู่ไหนน.....
"ฝืนแล้วเหรอ แม่สาวน้อย :) " เสียรอบข้างฉันเต็มไปด้วยเสียงของ โตมิไง!
"เราเป็นเพื่อนกันนะแล้วทำไหมถึงทำกันแบบนี้ละ โตมิ! " น้ำตาของฉันเต็มไปด้วยความรักเพื่อนและผิดหวังได้ไหลลงมาจากตา "ทำไหมกัน โตมิ....ทำไมเธอจึงเป็นแบบนี้"
"ช่วยไม่ได้นะ พอดีฉันรู้สึกว่า เพื่อนรักอันแสนวิเศษของฉันจะเอาคนรักขอฉันไปกิน"
"แต่เธอก็รู้ว่า...ฉันไม่ได้รักเขานะ!"
"ไอ้คนปากไม่ตรงกับใจ! นึกว่าจะหลอกฉันได้งั้นหรอ! " เส้นหนาฝาดมาทีตัวฉัน
"โอ้ย! เธอเป็นอะไรของเธอห้ะ ! โตมิ "
"บอกแร้วไงคนที่มายุ่งกับคนรักฉัน...แก่ต้องตาย! " ฉันโดนโตมิตีแรงขึ้น โดยเส้นหนายิ่งตีเท่าไรเจ็บเท่านั้น ใครก็ได้ช่วยด้วยเถอะ TT 
"พอได้แล้ว โตมิฉันมาหาแล้ว!! " เสียงผู้ชายที่ฉันรอเขา มาแล้วเหรอ เคจิ....
"ฮือ! มาแล้วเหรอ ? เพื่อนเก่า"
"ฉันจะมาเพื่อนเธอ โตมิ แต่เธอห้ามทำร้าย ฮารินะ ฉันขอ" ทำไหมเขาถึงพูดกับฉันแบบนั้นละ
"ทำไหมละ! ทำไหมต้องช่วยยัยนี้ด้วย! ทำไหมละ! "
"เพราะฉันรักเขาไงละทำไหมเธอถึงต้องทำแบบนี้ละห่ะ!!! เธอมีแต่ฉันทำไหมไม่ทำฉันละ"
"เธอนะไม่รู้อะไรหรอก ยัยนี่เคยทำให้ฉันเสียใจาโดยตลอด ทั้งมีเพื่อนที่ดี แต่ฉันไม่มีเพื่อน เธอเรียนเก่งแต่ฉันอยู่รองจากเธอ! แล้วคราวนี้เธอแย่งความรักของฉัน แร้วใครก็สนละ!"
"โตมิ...ฮือ....ทำไหมถึงเป็นแบบนี้ละ....ฮือ...เธอสัญญาว่าเราจะอยู่ด้วยกัน แต่ทำไหมถึงกลายมาเปนแบบนี้ละ เธอต้องการอะไรละ บอกฉัน ฉันทำได้ทุกอย่าง...ฮือ.."  ฉันพูดด้วยความที่รอยเชือกเต็มตัว ฉันทนมามากพอแล้วนี้ฉันเป็นคนผิดใช่ไหม?
"ฮือ ฉันไม่เชื่อเธอหรอก เธอหลอกใช้ฉันตั้งมากมายนับไม่ถ้วนฉันก็ช่วยเธอ แต่เธอไม่เข้าใจความรู้สึกฉันหรอก!! " โตมิเริ่มตะโกนใส่ฉันด้วยความร้าวของเสียง
"พอเถอะนะโตมิ เรื่องมันผ่านมาแล้ว เธอไปกับเราเถอะ " เคจิพูดน้ำเสียงจริงจัง
"ไม่! ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นก่อนทีจะฆ่ายัยนี่ก่อน "
"เธออย่าทำเลย โตมิ ฉันขอโทษนะที่ทำกับเธอ "
"ไปกลับเราเถอะ นะ" โตมิทำหน้าอึ้งกับสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ในตอนนี้ หลังจากที่เคจิพูดด้วยสีหน้าจริงจัง สามารถทำให้ โตมิใจอ่อน
"นายสัญญากลับฉันได้ไหม?" โตมิเริ่มร้องไห้
"ฉันสัญญาได้หมด "
" นายต้องรักษาเพื่อนฉันนะ "
" ฉันสัญญาอย่าลูกผู้ชาย " 

เช้าวันต่อมา....

ฉันตื่นมาด้วยใบหน้าและแผลที่เต็มไปด้วยรอยต่างๆ บนเตียนที่คุ่นเคย ฉันเห้นหน้าตาและมองนาฬิกาข้างหน้าฉัน ฉันเห็นสิ่งตายๆเปลื่ยนไปทั้งชุดห้อง และอีกมากมายนับไม่ถ้วน ฉันพยายามลุกขึ้นจากเตี้ยงแต่มันก็แสบแผลทั้งตัว  ทำไหมน้าาา ทำไหมม??
"ฝืนแล้วเหรอ? ยัยบ๋อง " เสียงนายตัวแสบเข้ามาในห้องพร้องบ้างสิ่งบ้างอย่าง
"กินข้าวได้แล้วนะ เดี่ยวไม่สบายใครจะพาไปรักษา"
"อย่าบ่น เถอะ..แล้วเอาอะไรมานั้นนะ? " ฉันถามสิ่งที่อยู่ในมือเขา
"ข้าวต้มไง เธอจะได้หายไวๆ " 
"เป็นห่วง ไง??? " ฉันก็ถามไปแบบนั้นและ เขินน-///-
"ปล้าววว!!" 
"เสียงสูง....โอ้ย! " เคจิเข้ามาประคองฉันเพื่อนไม่ให้เจ็บแผลหน้าของเขาและฉันอยู่ใกล้กันมาก ได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
"บอกแล้วอย่าดื้อ :) "เข้ายิ้มมุ่มปากเล็กของเค้า เสน่ห์ของเขาทำให้ฉันหน้าแดง ต่อหน้าเขา อายจัง >///<
"หน้าแดงจังเป้นอะไรหรอก ฮือๆๆ" เขาขำจนฉันต้องชักหน้าออก ฉันหลบหน้าเขาแต่เขาพยายามใหฉันมองเขา ฉันก็เขินเป็นนาาาาา >//////<
"ปล่าวววววว ฉันไม่ได้หน้าแดงนะ " โกหกหน้าตายเก่งจังเรา
" เหรอ? ถ้าหน้าแดงอ่าให้จูบเธอนะ โอ่เคร่! " เห้ยยยยไม่เอานะ! 
"ไม่ๆๆๆๆ ฉัน....อุ๊บส์! :X " ริบฝีปากเล็กมาทับริบฝีปากฉันรวดเร็วพอกอดอย่างเป็นห่วงเข้ามอบความรักที่แสนดีให้ฉัน ด้วยเหรอเนื่ย ตกลงเขาคิดอะไรกลับฉันกันแน่???
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>><<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<