ลูกเมียน้อย เดอะซีรีส์

     บ่ายแก่ ๆ ที่มีเมฆครึ้ม เหมือนฝนจะตก แต่ก็ยังมีแสงอ่อนๆที่เหลืองจางๆ อยู่ สายลมเบาๆ จากข้างนอก ต้นไม้ริมทางเท้าค่อยๆเปลี่ยนสีใบของมันจากเขียวกลายเป็นเหลืองและน้ำตาลอ่อน ใบไม้ค่อยๆร่วงหล่นลงมาบนพื้น จนเป็นภาระของแม่บ้านและคนสวนที่ดูแลหมู่บ้านคอยช่วยกันกวาดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกได้ว่า ตอนนี้กำลังเข้าสู่ฤดูหนาวแล้วนะ

ช่วงนี้เป็นช่วงที่ต้นไม้หลายสายพันธุ์กำลังเข้าสู่ช่วงของการผลัดใบ เป็นช่วงที่หลายๆอย่างเริ่มเข้าสู่การเปลี่ยนแปลง จากฤดูฝน เข้าสู่ฤดูหนาว แต่เมื่อคืนฝนก็พึ่งตกไปนะ ทั้งๆที่เป็นฤดูหนาวแล้ว แต่ยังไม่คอยรู้สึกถึงความหนาวของมันเท่าไหร่เลย ยังเหมือนฝนจะตกอีกต่างหาก

     พักเรื่องฤดูไว้ก่อนครับ ผมในตอนนี้อยู่ในห้องเล็กๆ ที่อยู่บนชั้นบนสุดของอาคารชุดแห่งหนึ่งซึ่งเป็นโครงการใหญ่พอควรเลยทีเดียวล่ะ ห้องที่ผมอยู่เป็นห้องเล็กๆ ขนาดไม่น่าเกิน ห้าสิบตารางเมตรได้ มีห้องโกง ห้องนอนสองห้อง ห้องน้ำหนึ่งห้อง และมีครัวเล็กๆ สำหรับพอหุงหาอาหารพอกินอยู่กันได้ ตอนนี้ผมอาศัยอยู่กับเพื่อนอีกสามคนโดยจ่ายค่าเช่าเจ้าของห้องทุกต้นเดือน และยังมีค่าน้ำค่าไฟอีก เดือนๆหนึ่งนี่แทบไม่พอเลยล่ะครับ เอาค่านู้นค่านี้โปะกันไปเรื่อยๆ ตามสไตล์เด็กหอ ก็ช่วยกันแบ่งกันกินกันใช้ไปเรื่อยๆ ก็ยังเป็นนักศึกษากันอยู่เลยนี่นะ

ใช่แล้วครับ ผมและเพื่อนอีกสามคนยังเป็นนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ซึ่งพวกเราทุกคนมีความฝันอันเปี่ยมล้นเลยล่ะว่า เราจะต้องเป็นยอดวิศวกรที่สร้างสิ่งที่มหัศจรรย์ที่สุดและน่าภาคภูมิใจที่สุดสำหรับพวกเราทุกคนแน่นอน

     วันนี้เป็นวันที่ต้องไปเรียนหนังสือเหมือนนักศึกษาภาควิชาอื่นๆ คณะอื่นๆ แต่ผมกลับไม่มีความกระตือรือร้นที่จะออกไปเรียนเลยแฮะ ยังรู้สึกว่ายังพักผ่อนไม่พอ ทั้งๆที่งานมากมายก็จ่อคอหอยเข้ามาทุกวินาที การสอบที่พึ่งผ่านไปไม่นาน ก็ให้คะแนนที่เลวร้ายมากที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลย แถมวันนี้ลิฟต์ตัวเก่าประจำตึกก็มาเสียอีก ก็นะ เจ้าลิฟต์ตัวนี้อายุมันมากกว่าผมซะอีก

ผมเลยเลือกที่จะอ่านหนังสือเงียบๆอยู่ให้ห้องโถง บนโต๊ะรับแขกทรงสี่เหลี่ยมจัตุรัสทำจากไม้ยางพาราเกรดต่ำ ที่ผมกับคุณแม่โดนหลอกให้ซื้อเมื่อตอนน้ำลงจากตอนน้ำท่วมใหม่ๆ ในราคาที่แพงหูฉี่ แถมผมยังต้องเอาโต๊ะมาขัดทำสีเองใหม่ทั้งหมดอีกต่างหาก ดีนะที่ยังพอมีความรู้เรื่องช่างไม้ตอนสมัยเรียน ป.วช. มาบ้างไม่อย่างนั้นคงแย่แน่เลย

     ผมเลือกที่จะอ่านวิชากลศาสตร์เพราะว่าเป็นวิชาที่คะแนนน้อยที่สุดจนมีความเป็นไปได้สูงมากเลยว่าจะติดเอฟ ในวิชานี้ ผมเลยเอาตำราภาษาอังกฤษเล่มที่อาจารย์ใช้ โดยไปยืมมาจากหอสมุดของมหาวิทยาลัยมาใช้อ่านดูบ้าง พร้อมกับนำสมุดเล่มเล็กๆมาจดทบทวนและพยายามทำโจทย์ (ทั้งๆที่ทำไม่ได้เพราะแทบไม่เข้าใจอะไรเลย)

ขณะที่ผมพยายามทำอยู่นั่นเอง

(กริ๊งงงงงงงงงงงงง.............กริ๊งงงงงงงงงงงงง)

เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นพร้อมหน้าจอปรากฏชื่อเป็นชื่อคุณแม่ของผม

“หวัดดีครับม้า”

“หวัดดีลูก คือว่าอย่างนี้นะ ประมาณปลายปีนี้ ม้าว่าจะจัดทำบุญเลี้ยงพระให้เตี่ยหน่อย ม้าคุยกับญาติๆแล้ว ว่าจะจัดทำบุญเลี้ยงพระตอนเช้า แล้วก็...”

คุณแม่ของผมก็พูดไปเรื่อยๆ

แต่ผมรู้สึกตกใจและไม่อยากเชื่อทุกครั้งที่ได้ยินว่า “เตี่ย” ตายไปแล้ว ทั้งๆที่ท่านเสียไปได้ราวๆสองเดือนแล้ว

แม้ว่าจะเป็นถึงคุณพ่อของผม แต่ผมได้คิดว่า “เราเจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นะ”

เมื่อคุยกับคุณแม่จบ ท่านก็วางสายไป ผมได้แต่นั่งนิ่ง แรงลมจากพัดลมทำให้กระดาษสมุดปลิวไปยังหน้าสุดท้าย ผมได้แต่นั่งนิ่ง และยังทำใจไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น

ผมค่อยๆลุกจากที่นั่งที่เป็นเบาะเล็กๆ เอาร่างกายของตัวเองที่มีจิตใจที่ค่อนข้างจะบอบช้ำ เดินออกไปที่ระเบียงที่อยู่ห่างจากโถงแค่ประตูกระจกกั้น ผมเลื่อนประตูออกไปตรงระเบียง ซึ่งมีของกองพะเนินเทินทึก เพราะขาดการเก็บกวาดทำความสะอาดมาหลายสัปดาห์ติดต่อกัน

ผมมองไปยังโต๊ะพับไม้ที่กางไว้ ซึ่งบนโต๊ะมีดอกไม้กระดิษฐ์เก่าๆ ที่มีฝุ่นเกาะเขรอะ โดยข้างๆ กันมีกระดานหมากรุกที่ทำเอง โดยตัวกระดานทำจากไม้อัดและมีแผ่นไม้อัดบางๆ ขนาดพอดีวางหมากทับอีกชั้นหนึ่งโดยทาสีครีมสลับกับสีเขียวขี้ม้า กั้นแนวกรอบด้วยแท่งเหล็กเก่าๆยึดด้วยสกรู

ผมเอามือหยิบกระดานหมากรุกอันนั้นขึ้นมา แล้วกอดมัน พลางนึกถึงอดีตที่ตัวเองตอนที่ได้รับระดานหมากรุกอันนี้พลางน้ำตาไหลออกมา พร้อมกับเรื่องราวทั้งหมดที่นึกถึงในอดีตทั้งหมดก็พลางนึกขึ้นได้มาทั้งหมด

และนี่คือ จุดเริ่มต้น ที่ทำให้ผมได้นึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ผมได้ยินในฐานะ “ลูกเมียน้อย”ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา