RaJa “สยบให้...เพราะใจรัก”

 

By nooonaa

 

ความคิดที่ 6 : ลักพาตัว

 

 

 

"นายท่านครับ เชิญขึ้นเรื่องได้เลยครับ"

 

"อืม" ผมรับคำของอาซลานคนสนิทของผมก่อนจะช้อนตัวเด็กหนุ่มฝีปากกล้าที่นอนสลบคาท่อนมือผมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ พอสิ้นฤทธิ์ละดูน่ารักน่าทะนุถนอมกว่าตอนตื่นตั้งเยอะ

 

แต่พอผมเดินผ่านพวกพนักงาน  พวกเขาก็เอาแต่จ้องมองผมที่กำลังอุ้มเจ้าถิ่นแบบไม่แค่สายตาใคร จนอาซลานถึงกลับต้องรีบมารับผมเพื่อเข้าเกต

 

"ท่านชีค ให้กระหม่อมอุ้มเด็กหนุ่มคนนี้เองเถอะครับ ท่านทำแบบนี้มันไม่เหมาะไม่ควร" ไม่เหมาะอย่างนั้นหรอ มันก็จริงนั่นแหละ แต่เราก็ไม่อยากให้ใครมาโดนตัวเด็กคนนี้นี่

 

"ไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวก็ถึงแล้ว"

 

"อ่า...ก็ได้ครับ" ถึงอาซลานจะมีสีหน้าลำบากใจแต่ก็ไม่อยากขัดใจผมมาก เลยยอมให้ผมอุ้มมันต่อ แต่พอขึ้นเครื่องได้มันก็ทำท่าจะตื่นทันที ผมเลยรีบสั่งให้เครื่องขึ้นโดยเร็ว ไม่อย่างนั้นละก็ ได้มีเรื่องวิ่งไล่จับกันอีกรอบแน่ ก็เด็กคนนี้มันร้ายใช่เล่นเลยนี่ เล่นสะผมหัวหมุนไปหมด

 

"อาซลาน บอกให้กัปตันนำเครื่องขึ้นได้เลย"

 

"รับทราบครับท่าน" อาซลานก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป ผมเลยกลับมานั่งมองหน้าเจ้าถิ่นต่อ ยิ่งมองก็ยิ่งน่าหลงใหล แล้วอย่างนี่เราจะปล่อยเจ้าไปได้ยังไงกัน....เจ้าถิ่น

 

"อื่อ..." ไม่นานนักร่างเพรียวที่นอนบนตักผมก็ขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะนำมือเรียวขึ้นมาบีบที่ลำคอระหงตัวเองที่ผมเพิ่งจะฟาดลงไป คิ้วมันนี่ขมวดจนเป็นปม สงสัยจะปวดมาก

 

"เจ็บมากมั้ย" ผมถามมันในขณะที่ตาเรียวสวยนั้นยังปิดกันสนิท แต่ปากยังงึมงำพูดออกมาได้

 

"เจ็บ อยากจะอ้วก" อ้วกงั้นหรอ

 

"เราทำเจ้าแค่สองทีเจ้าท้องแล้วหรอ ทำไมเร็วจัง"

 

"หือ...นี่กรุไม่ต้องลืมตาขึ้นมาดูกรุก็รู้เลยว่าเป็นเมิง ไอ้ราฌา!!!" โห้...จำแม่นจังครับ ผมมีเอกลักษณ์ดีขนาดนั้นเลยหรอ

 

"ลุกไหวมั้ย" ผมช่วยมันลุกขึ้นนั่งเบาๆแต่มือมันกลับปัดมือผมออกอย่างแรง ผมชะงักนิดหนึ่งก่อนจะดันตัวให้มันหันมาหาผม แต่ตัวทั้งตัวกลับล้มพับลงมาเหมือนทรงตัวไม่อยู่ ผมรีบรับร่างนั้นเข้าอกก่อนจะจัดท่าให้มันพิงอกผมง่ายๆ

 

"เพราะเมิงคนเดียว ฟาดมือยักษ์นั่นมาได้ไงวะ คอกรุเบาะบางนะเว้ย รักษามันไว้บ้าง แม่.ง! แล้วไมหูกรุอื้อวะ" มันบ่นใส่ผมใหญ่แต่ผมก็ไม่พูดอะไร เดี๋ยวมันจะรู้ว่ามันกำลังจะไม่ได้อยู่เมืองไทยแล้ว

 

"โอ๊ย!! ปวดคอเว้ย!!!"

 

โอ๊ย!!

 

นี่มันปวดคอแล้วทันมาทุบต้นขาผมทำไมเนี่ย หือ..เขียวแล้วมั้งนั่น

 

"เจ้าทุบเราทำไมเนี่ย"

 

"หมันไส้เว้ย!!!" ฮ่าๆ นี่มันคงยังไม่มีแรงทำอะไรผมเลยได้แค่ทุบต้นขาผมได้เท่านั้น ผมเลยจัดการหอมแก้มนวลขาวนั้นสะฟอดใหญ่ จนหน้าหวานนั้นหันมาจ้องผมตาขวับ

 

"มาหอมแก้มกรุไมวะ" มันจิกเนื้อแขนผมจนแสบไปหมด แต่ผมก็ยังนิ่ง

 

"ก็เจ้ามาทุบเราทำไม" ผมตีหน้ายียวนใส่มันไปอีกรอบ จนเจ้าตัวนี่หน้าขึ้นสีเลยครับ เหมือนจะเริ่มมีน้ำโหอีกแล้ว

 

"มันเรื่องของกรุ ก็กรุอยากทุบเมิงมีไรมะ"

 

"งั้นเราก็อยากหอมเจ้า ไม่ใช่สิ...เราอยากกินเจ้าทั้งตัวเลย" เอาสิ ผมต้องเริ่มกำหราบเด็กหนุ่มคนนี้บ้างแล้ว

 

"ไอ้โรคจิต เมิงที่มันโรคจิตที่สุด ไอ้บ้า...เมิงมันบ้าด้วย!!" มันพูดรัวจนผมฟังแทบไม่ออก แต่ที่รู้ๆ ถ้าผมปล่อยแขนที่รัดเอวมันไว้ตอนนี้ผมคงโดนถีบตกเครื่องแน่

 

"ถ้าเราบ้าแต่ได้กินเข้าทุกคืนเราก็ยอมนะ"

 

"อ๊ากกกกก กรุจะฆ่าเมิง!!!" คราวนี้มันดิ้นสะผมเผลอปล่อยแขนออกมันเลยได้เป็นอิสระ แต่พอมันลุกขึ้นได้มันก็เซลงจะล้มลงกับพื้นแต่ผมก็รับไว้ได้ แล้วมันก็ดันผมออกอีกครั้ง นี่มันจะดื้อไปถึงไหนกันเนี่ย

 

"ปล่อยกรุ!! เห้ย!! แล้วนี่มันเครื่องบินนี่หว่า" ตายละหว่า มันรู้สึกตัวแล้วหรอเนี่ย เอาไงละทีนี้

 

"เอ่อ..."

 

"เมิงพากรุมาบนเครื่องบินไมวะ รึว่าเมิง...."

 

"อีกไม่กี่ชั่วโมงก็น่าจะถึงประเทศของเราแล้วละ" ผมตอบอ่อมๆแอ่มๆอย่างที่ไม่เคยเป็น แล้วทำไมผมต้องรู้สึกกลัวเด็กหนุ่มคนนี้ด้วยเนี่ย

 

"ไอ้เหี้.ย!!!! เมิงลักพาตัวกรุ!!!" พอผมพูดจบมันก็อาระวาดลั่นเครื่องจนลูกน้องผมเข้ามาในนี้จนแทบจะทุกคน แต่มันกลับกระโดนขึ้นทับผมที่นั่งอยู่บนเก้าอี้แล้วคว้าคอเสื้อผมไว้ก่อนจะง้างหมัดใส่หน้าผมเต็มแรง หน้าผมนี่หันไปตามแรงหมัดก่อนคนชกจะโดนลูกน้องของผมจับจากด้านหลังแล้วกระชากออกจากตัวผม อ่า..ปวดกรามเลย

 

"ปล่อยกรุนะเว้ย!!! กรุจะฆ่ามัน!!" มันพยายามดิ้นออกจากการจับกุมของลูกน้องผมจนแขนขาวนั้นเป็นรอยเต็มไปหมด นี่มันไม่เหนื่อยบ้างรึไงกัน

 

"ปล่อยเจ้าถิ่นสะ" ผมสั่งก่อนจะลุกขึ้นมายืนประจันหน้า

 

"เมิงมันบ้า!!" เสียงตะคอกใส่ผมอีกครั้ง แต่ผมก็ทำเป็นไม่สนใจก่อนจะไล่ลูกน้องออกไปจากห้องให้หมด

 

"ออกไปก่อน ถ้าได้ยินเสียงอะไรก็ไม่ต้องเข้ามา" ลูกน้องพยักหน้าแล้วก้มหัวให้ผมอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปจนหมด คราวนี้ก็มีแค่ผมกับมัน

 

"เมิงไล่พวกมันออกไปทำไมวะ เมิงจะทำอะไรกรุ!" คราวนี้มันรีบวิ่งหนีผมไปอีกฝั่งเมื่อเห็นผมเริ่มเอาจริง ทำไมมันต่างกับเมื่อกี้ที่เพิ่งต่อยผมไปเลยละ

 

"เราบอกแล้วว่าเราอยากกินเจ้า ในเมื่อเจ้าอยากต่อยเรา"

 

"เมิงว่าอะไรนะ" มันเริ่มถามเสียงอ่อนอย่างกลัวก่อนผมจะคว้าแขนเรียวนั้นมาแล้วผลักลงบนเก้าอี้ขนาดใหญ่ มันปัดมือผมออกอย่างเร็วแต่ผมก็จับมือมันไว้บนเหนือหัวจนได้

 

"ถ้าเจ้ายังดื้อกับเราแบบนี้ เราคงต้องจัดการแบบนี้เช่นกัน" ผมบอกมันเสียงเรียบจนหน้ามันเหวออย่างตกใจ แต่ตอนนี้ผมก็เริ่มทนสีหน้าหวาดระแวงแบบนี้ไม่ไหวอีกต่อไป ผมเลยเริ่มจู่โจมที่ริมฝีปากนุ่มสีสวยนั้นอย่างร้อนแรงจนมือที่ผมจับเริ่มอ่อนลง ลิ้นเล็กร้อนที่พยายามหลบหลีกลิ้นของผมที่ส่งเข้าไปชิมอย่างเมามัน ยิ่งหนีผมก็ยิ่งต้อนมันจนมุมก่อนเจ้าเด็กดื้อด้านร่างเริ่มจะอ่อนระทวยลง มือผมจึงเริ่มปลดกระดุมเม็ดบนจนไล่ลงมาจนหมดในขณะที่มันยังเคลิ้มอยู่อยู่

 

“เจ้าถิ่น ทำไมริมฝีปากของเจ้าถึงได้หอมหวานขนาดนี้ มันทำให้เราอดใจไม่ไหว”

 

"อ๊ะ...พอแล้ว กรุไม่ดื้อแล้ว พอแล้วกรุยอมแล้ว" มันครางเสียงหวานอย่างอ้อนวอนแต่ยิ่งครางผมยิ่งมีอารมณ์มากขึ้น

 

"ดีแล้ว เลิกดื้อ แล้วก็มาครางให้เราฟังพอ..นะเจ้าถิ่น"

 

"อ๊าาาา   ปล่อยยยย"

 

 

 

 

 

**********************************************************

 

130520

 

เสร็จแน่ ดื้อดีนัก โดนบนเครื่องเลยเจ้าถิ่น555