RaJa “สยบให้...เพราะใจรัก”

10.0

เขียนโดย nooonaa

วันที่ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.24 น.

15 ตอน

5 วิจารณ์

26.23K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 ตุลาคม พ.ศ. 2556 20.57 น. โดย เจ้าของนิยาย

6) ความคิดที่ 5 : เมิงทำไรกรุ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

By nooonaa

ความคิดที่ 5 : เมิงทำไรกรุ

"เมิงทำไรน้องกรุไอ้เหี้.ย เมิงปล่อยเดี๋ยวนี้เลยไอ้สั.ด!!!"

ผมตะโกนสุดเสียงก่อนวิ่งไปกระชากแขนน้องชายผมออกจากไอ้อาหรับสุดหล่อที่กำลังใช้กำลังฉุดน้องชายผมขึ้นรถไป ผมโกรธจริงๆที่มันทำกับน้องชายผมอย่างนี้ มันกล้าดียังไงมากระชากลากถูเจ้าฐานน้องชายผม

มึงไม่ตายดีแน่ น้องกู...กูหวงนะเว้ย

"เจ้าถิ่น!" น้องมันเกาะหลังผมแน่นเมื่อหลุดออกมาจากมือใหญ่นั้นได้ ผมหันกลับไปดูน้องที่หน้าอย่างกับไก่ต้ม ยิ่งข้อมือขาวนี่มันแดงเป็นรอยมือขนาดใหญ่ทั้งสองข้างนั้นยิ่งทำให้ผมเลือดขึ้นหน้า

"ไอ้ราฌา เมิงกล้าดียังไงมาทำน้องกรุเป็นรอยขนาดนี้ห๊ะ!! เมิงคิดว่าเมิงใหญ่นักรึไงถึงมาแกล้งน้องกรุแบบนี้ อ่อ...นี่เมิงคงเจ็บใจที่กรุหนีเมิงได้เลยมาทำน้องกรุใช่มั้ย นั่นไง...กรุว่าแล้วไม่มีผิด เมิงต้องรอบกัดแบบนี้" ผมชี้หน้าด่ามันกลางถนนอย่างไม่อายใคร ตอนนี้ผมจะมามัวอายไม่ได้หรอกครับ มันคิดว่าแกล้งผมได้เลยจะมาแกล้งน้องชายผมอีกคน อย่างงี้หรอที่เค้าเรียกว่าลูกผู้ชาย ทุเรศ!!!

"นั่นน้องชายเจ้างั้นหรอ"

"ก็เออสิวะ เมียกรุมั้งไอ้สั.ด" ผมสวนมันกลับทันควันจนมันหน้าเหวอ

"ฝาแฝดงั้นหรอ" ยังจะถามอีกนะเมิง หน้าพวกกรุถอดกันออกมาอย่างกับแกะขนาดนี้ สมองอะมีมั้ยวะ

"เมิงก็เห็นว่าใช่ แล้วยังจะถามเพื่อ!" มันทำหน้าเหรอหราสักพักก่อนจะเปลี่ยนเป็นนิ่งคมเหมือนเดิม

"ถ้าเจ้าด่าเราขนาดนี้เราก็มั่นใจแล้วละว่าคราวนี้ไม่ผิดตัวแน่นอน" ผิดตัวไรวะไอ้นี่ กวนส้นชะมัด แต่...เห้ยๆ เมิงจะทำไรวะ!!!

"ไอ้เหี้.ย!!! มึงปล่อยกรุนะ" อยู่ดีๆมันก็แบกผมขึ้นบ่าอย่างไวจนผมไม่ทันได้ตั้งตัว พอมารู้ตัวอีกที....

"ปล่อยกรุนะเว้ย ไอ้ราฌา!!!" อยู่ในรถคันหรูสะแล้ว แถมมันยังนั่งประกบผมสะชิดติดประตูรถ ผมรีบกลับตัวแล้วเปิดประตูอีกฝั่งหนึ่งออกแต่มันกลับล็อกผมไว้ทางด้านหลังอย่างแน่นหนา ผมเห็นเจ้าฐานวิ่งมาทุบกระจกรถใหญ่เหมือนมันจะตกใจที่อยู่ดีๆก็มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้(แต่หล่อ)มาฉุดตัวผมแทน หน้าน้องนี่ซีดกว่าเดิม ผมเลยเอาเท้ายันประตูอีกฝั่งอย่างแรงจนแผ่นหลังหนาของคนที่อยู่ข้างหลังกระแทกกับประตูอีกฝั่งอย่างแรงเช่นกัน

"โอ๊ย!"

"นายท่าน!!!" ลูกน้องมันตกใจรีบหันมาดูเมื่อเจ้านายมันร้องเสียงหลง

"เมิงจะห่วงมันทำไมวะ ห่วงกรุนี่!! มันล็อกกรุจนหายใจไม่ออกแล้วเนี่ย!" ผมเหวี่ยงใส่คนสนิทของมันที่นั่งอยู่ข้างๆคนขับแต่เสียงทุ้มหล่อกับดังขัดขึ้นมา

"ออกรถ!" จะออกทำห่.าไรวะ กรุไม่ไปกับเมิง กรุเพิ่งจะหนีออกมาได้ไม่ถึงสามชั่วโมงเลยกรุต้องกลับไปอีกแล้วหรอวะเนี่ย

"ปล่อยกรุเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย กรุไม่ไปกับเมิง!!" เห้ยๆ...จอดๆ อย่าเพิ่งไป กรุจะลง

"แต่เราอยากให้เจ้าไปด้วยนี่"

"อย่ามาตีหน้าสงสารใส่กรุ กรุไม่รู้สึก กรุด้านเข้าใจมั้ย!!" กรุไม่หลงกลเมิงหรอกไอ้บ้า

"แล้วเราจะต้องทำยังไงให้เจ้าไปกับเราดีๆ"

"ถึงเมิงจะขี้โชว์บนถนนกรุก็ไม่ไปเว้ย กรุจะกลับบ้าน!"

"เราไม่ใช่หมานะถึงจะขี้บนถนนได้" โอ๊ย!!!! กรุไม่ไหวกับเมิงแล้วนะเว้ยยยย

"กรุประชด!!!! เมิงจะซื่อทำห่.าไรวะ กรุจะบ้าตายกับเมิงจริงๆเลยเว้ย!!" ผมด่ามันไปทีก่อนจะกลับมาหัวเสียกับตัวเองอย่างกับคนบ้าอีกครั้ง รึผมจะบ้าไปแล้วจริงๆ

"ปล่อย!" ผมพูดเสียงเย็นใส่แล้วหยุดดิ้นออกจากวงแขนแกร่งนั้น มันก็ยอมคลายง่ายๆก่อนที่ผมจะหันไปประชัดหน้ากับมันจริงๆแล้วเริ่มพูดเรื่องของความเป็นกันสักที

"คุณราฌา"

"ครับ เจ้าถิ่น" ไอ้เหี้.ย! กรุสยิว อย่ามาพูดเสียงหวานแบบนั้น

"คุณต้องการอะไรกันแน่ ผมก็ผู้ชายแบบคุณแล้วคุณก็ดูไม่เหมือนเกย์สักนิด และที่สำคัญเรื่องคืนนั้นก็เป็นเรื่องเข้าใจผิ..."

"แต่ครั้งที่สองเราจงใจทำนะ" อ๊ากกก อยากผ่นไฟใส่หน้าเมิงจริงเว้ย ขัดกรุพูดได้น่าเตะมาก

"แต่กรุโดนบังคับ แล้วกรุก็ไม่ได้ชอบ ดังนั้..."

"เราจะรับผิดชอบเจ้าเอง" ขัดกรุพูดอีกและ เดี๋ยวได้ตายแน่เมิง แล้วก็ไม่ได้อยากได้รับความรับผิดชอบจากเมิงด้วย กรุไม่ได้ท้อง!!

"ฟังผมให้จบก่อน!!" ผมดุเสียงเขียวจนมันเงียบกริบผมเลยพูดต่อ

"ผมไม่ต้องการความรับผิดชอบ ผมต้องการชีวิตของผมคืน คืนมันให้ผมด้วยเถอะครับ" ผมพูดเสียงให้มันหนักแน่นที่สุดเท่าที่เคยพูดมา มันมองหน้าผมด้วยสายตาที่เจ็บปวด มันปวดมากจนผมตกใจ มันจริงจังกับผมงั้นหรอ

"แต่เราต้องการเจ้านะ" มือหนาคว้ามือผมไปกุมไว้แน่น แต่ผมก็ดึงมันกลับมา

"คำว่าต้องการของคุณมันก็แค่ความหลงใหลแล้วรอเวลาให้คุณเบื่อผมแล้วก็ทิ้งผมไป ซึ่งผมไม่ต้องการแบบนั้น ผมต้องการแค่ชีวิตผมก่อนที่จะได้เจอคุณ"

"มันไม่ใช่ความหลงใหล เรามั่นใจ" ผมว่าเราชักคุยไม่รู้เรื่องแล้วละ แล้วผมก็ชักจะไม่ไหวกับคนๆนี้แล้ว

"พอกันที ถ้าเมิงอยากได้กรุนัก กรุก็จะให้เมิงเอากรุตลอดตามวันสามคืน แล้วจากนั้นเมิงต้องออกไปจากชีวิตกรุ!!" ผมยืนคำขาดกับมันอย่างสุดจะทน ผมถือว่านี่คือการลงทุนที่คุ้มค่า ยังไงผมก็เสียไปกับมันไปตั้งหลายรอบ อีกแค่สามวันมันก็คงจะทำให้มันหายอยากได้ แต่ผมกลับได้รับสายตาที่ผิดหวังผมมากจากมัน มันจ้องมองผมลึกเข้าไปจนผมเองที่ต้องเป็นคนหลบตาคมคู่นั้นเอง

"ไหนเจ้าบอกว่าเจ้าไม่ใช่คุณโส แล้วทำไมถึงได้พูดดูถูกตัวเองขนาดนี้" มันไม่ใช่เพราะเมิงรึไงกรุถึงต้องมาทำอะไรน่าอายแบบนี้

"แล้วเมิงจะเอายังไง"

"กลับไปกับเรา ไปอยู่กับเราที่ประเทศของเรา" นี่ที่กรุพูดออกไปนี่มันไม่ได้เข้าหัวเมิงเลยใช่มั้ย

"เราต้องการเจ้า"

"กรุบอกว่าอย่าพูดคำนั้นกับกรุ กรุเป็นผู้ชาย เมิงเข้าใจมั้ย!!!" เมิงไม่เคยเข้าใจอะไรกรุเลยสักอย่าง เมิงมันบ้า!!!

"ขออภัยครับท่าน ทางสถานทูตแจ้งมาแล้วว่าเอกสารพร้อมแล้วครับท่าน" อยู่ดีๆคนสนิทของมันก็พูดขัดขึ้นมา ผมกับมันหันไปมอง

"ดี งั้นไปสนามบินเลย"

"เมิงว่าอะไรนะ" สนามบินไรวะ อย่าบอกนะว่าเมิงจะ...

"ในเมื่อเจ้าพูดไม่รู้เรื่อง...เราก็คงต้องพาเจ้ากลับไปในแบบของเรา" แบบของเมิง หมายความว่าไงวะ

"เมิงจะทำไรห๊ะ!!" ผมถามมันกลับด้วยความกลัวที่เข้ามาแทรก ผมรู้ว่ามันสามารถทำได้มากกว่าที่ผมคิด แล้วสิ่งที่มันคิดผมคงไม่ปลอดภัยแน่

"เราขอโทษ"

ปึก!!!