RaJa “สยบให้...เพราะใจรัก”

By nooonaa

ความคิดที่ 3 : ไม่บ้าก็โรคจิต

"เอาละ....ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ ซึ่งเมิงก็เข้าใจผิด แล้วกรุก็ซวย ดังนั้นก็ถือว่าเรื่องเมื่อคืนนี้หยวนๆกัน ต่างคนต่างไป...อ่อ! แล้วก็...ปล่อยกรุสักทีสิวะ เมิงจะกอดหาพ่องเมิงเรอะ"  แม่.ง มันจะกอดจะรัดทำห่.าไรวะ อึดอัดนะเว้ย ตอนแรกมันก็ปล่อยผมแล้วนะ แต่พอผมจะเดินออกจากห้องมันก็ดิ่งมาดึงผมไว้แล้วกอดสะแน่น แล้วผมจะไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้ามันจะไม่พาผมขึ้นตักมัน ทุเรศชิบ กรุอายลูกน้องเมิงเว้ย!  แล้วทำไมไม่ไล่ออกไปวะ มายืนจ้องหน้ากรุสล่อนขนาดนี้ มันแค่ได้ยินเจ้านายมันร้องนิดร้องหน่อยละแจ้นมาหาตั้งสี่ห้าคนทันที ยังโชคดีที่เหลือแค่คนเดียวส่วนคนอื่นมันก็ออกไปเมื่อเจ้านายมันปกติ แต่กรุเนี่ย...เขินจนจะบ้าอยู่แล้ว!

"เราจะปล่อยก็ต่อเมื่อเจ้าจะไม่หนีไปไหน" พระเอกอีกนะเมืง เหมือนเมิงอ้อนวอนนางเอกให้อยู่กับตัวเองงั้นแหละ(มันพระรองไม่ใช่หรอ?). แต่กรุจะบอกไรให้นะ กรุเป็นผู้ชาย!!!

"แล้วเมิงต้องการอะไรจากกรุเนี่ย จะเก็บกรุไว้ทำหอกไร" 

"เราชอบเจ้า เราอยากให้เจ้ากลับไปประเทศกับเรา" โห้ เหมือนตกถังข้าวสารเลยวะ นี่กรุจะได้ไปเที่ยวต่างประเทศอ่อ ฝั่งตะวันออกกลางยังไม่เคยไปด้วยสิ น่าสนๆ 

บ้า! ไอ้เจ้าถิ่น เมิงอาจจะโดนหลอกไปขายก็ได้นะเว้ย อย่าหลงกลมัน

"เรื่องไรจะไป กรุชอบเมืองไทย เกิดเมืองไทยก็ต้องตายเมืองไทยสิวะ"

"เดี๋ยวเวลาตายเราพากลับมาตายที่นี่ก็ได้" เอ่อดีๆ เข้าใจอะไรง่ายๆก็ดี....เห้ย!! ไอ้บ้าเอ้ย! เมิงจะซื่ออะไรขนาดนั้นวะ กรุอยากตายจริงๆก็ตอนนี้แหละ

ผมหันขวับไปค้อนเจ้าคนหน้าด้านที่ผมนั่งซ้อนตักมันอยู่แต่มันก็แค่ยิ้มหวานให้ผมเท่านั้น

ทำไมยิ้มสวยจังวะ....แล้วเมิงก็หล่อมากจัง

เห้ย!! จะชมมันว่าหล่อไม่ได้ดิวะ ผมไม่ได้เป็นเกย์ ผมชอบผู้หญิง ย้ำ!..ชอบผู้หญิง แต่เรื่องเมื่อคืนมันเป็นช่วงโปรโมชั่นในชีวิตผมแค่นั้นเอง แต่ก็ยอมรับ...มันก็เคลิ้มๆอยู่นิดหนึ่ง แหะๆ

"เมิงจะบ้ารึไง โรคจิตยังไม่พอ ยังจะบ้าอีก กรุว่าเมิงไปหาหมอเถอะ กรุเป็นห่วง" ผมหาเรื่องลุกออกจากตักมันแต่มีนก็ไม่ปล่อยผมอีก นี่ผมว่าผมตัวใหญ่แล้วนะ พอมาเจอมันนี่ตัวผมแต่ครึ่งหนึ่งของมันเอง เพอร์เฟคไปปะ..

"เป็นห่วงหรอ เจ้าใจดีมากเลย" 

"โอ๊ย! กรุประชด ไอ้ห่.า! เมิงจะซื่อไปไหนวะ" 

ปลั๊ก!

"นายท่าน!!!" คราวนี้ผมศอกเข้าที่ท้องมันอย่างแรงจนมันเผลอปล่อยผม ผมเลยรีบวิ่งตรงดิ่งไปที่ประตูห้องทันที ลูกน้องมันร้องเสียงหลงก่อนจพวิ่งไปดูมันที่นอนฟลุบอยู่ แต่พอผมเปิดประตูออกได้เท่านั้นแหละ

"จับเขาไว้!"

"เหี้ย!!! ปล่อยกรุ!!!" ผู้ชายในชุดดำกว่าสี่คนกรู่เข้ามาหาผมแล้วทำท่าจะจับตัวผมไว้ แล้วจะทำไงดีเนี่ยมันหน้ากลัวมากเถอะ เมิงกับมันมาจากประเทศเดี๋ยวกันแต่ทำไมไอ้ราฌามันหล่อกว่าพวกเมิงแล้วพวกเมิงนี่หน้าอย่างกับโจรใต้แหนะ กรุจะสู้เมิงไหวมั้ยเนี่ย!!

"อย่าทำให้เธอเป็นรอยนะ" ไอ้บ้านั่นตะโกนจากอีกฝั่งเข้ามากลางวง พวกมันเลยมีท่าทรอ่อนลงจากตอนแรก แต่มันก็น่ากลัวเหมือนเดิมนั่นแหละ

"ไอ้ราฌา ปล่อยกรุไปเดี๋ยวนี้!! เมิงจะให้กรุอยู่นี่ทำไมวะ กรุบอกแล้วไงว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิด กรุไม่รู้เรื่องเรื่องเมื่อคืนเลยสักนิด" 

"แต่เราจำได้ เราจำได้ทุกวินาทีว่าเจ้าน่าทึ้งขนาดไหน" อ๊าก...กรุไปน่าทึ้งใส่เมิงตอนไหนวะ กรุจะบ้าตาย!!!

"นั่นมันเรื่องของเมิง ไม่ใช่เรื่องของกรุ!!! กรุจำไม่ได้แล้วก็ไม่อยากจำด้วย!!" ผมหันไปตะคอกใส่มันอย่างเหลืออด มันเป็นสิ่งที่น่าจดจำรึไงกันวะ ไอ้ที่โดนผู้ชายด้วยกันฉึกๆเนี่ย

"แล้วเจ้าจะทิ้งเราไปอย่างนั้นหรอ" 

"เอ่อสิวะ ให้กรุอยู่ทำเพื่อ!  เมิงอยากได้คนกลับประเทศเมิงใช่มะ กรุจะหาแจ่มๆให้" ผมหาข้อต่อลองกับมันแต่มันกลับเดินเข้ามาใกล้ผมแล้วเอามือหนานั้นมาลูบแก้มผมเบาๆด้วยหลังมือ

"เจ้าแจ่มที่สุดแล้ว..."

"ไอ้เหี้.ย!!!!!!"

พ่อจ๋า

แม่จ๋า

ถ้าหนูมีโอกาสรอดออกไปได้ หนูจะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่สน แล้วก็จะเชื่อฟังพ่อกับแม่ทุกอย่างเลย หนูสัญญา

"ทำไมเจ้าถึงหน้าหงิกอย่างั้นล่ะ" มาอีกและ ไอ้มารผจญ

"กรุง่วง! กรุจะนอน เมิงไปไกลๆกรุเลย" ผมผลักอกหน้าออกจากตัวผมที่ล้มตัวนอนอยู่บนเตียง โดยมีมันมานั้นเท้าแขนจ้องหน้าผมอยู่นั้นแหละ แถมยังเอาแขนมากอดผมไว้หลวมๆอีก น่ากระถืบวะ

"แค่นี้ก็ไกลแล้วนะ"

"ไกลพ่องเมิงสิ หน้าเมิงจะสิงหน้ากรุอยู่แล้ว" ดูมันสิครับ มาบอกว่าไกลแต่จมูกมันนี่เฉียดแก้มผมไปหลายรอบแล้ว ขนลุกจริงๆนะเนี่ย ถ้าเป็นสาวๆสวยๆก็ว่าไปอย่างแต่นี่มันอาหรับถึกบึกทึนกว่าผมตั้งสามเท่า ไม่ไหวจริงๆครับ

“ไอ้ห่.า  เมิงจะกกกรุแบบนี้จนโลกแตกเลยใช่มั้ย” 

"เป็นความคิดที่ดีนะ เราชอบ" 

ไอ้บ้า!!  เมิงบ้าไปแล้ว

ฟอด~

"ไอ้เหี้.ย!!! เมิงจะหอมแก้มกรุทำไมวะ ขยะแขยงเว้ย!" คราวนี้ไม่ทงไม่ทนมันแล้วครับ ผมเอามือยันคอมันอย่างแรงจนมันหงายหลังลงไปกับเตียงก่อนผมจะขึ้นคร่อมมัน กะจะสวนหมัดสักสามสีที แต่มันไม่มีทีท่าจะกลัวผมเลยสักนิด

"ก้นเจ้านิ่มจังเลย"

อ๊ากกกก อยากจะบ้าตายจริงๆเว้ย นี่ผมเจอกับตัวอะไรเนี่ย อ๊ากกกกกกกก

"เห้ย!!!  เมิงจะทำเหี้.ยไร!...เห้ย!!!" อยู่ดีๆมันก็พลิกผมกลับไปนอนที่เดิมแล้วทันก็ขึ้นคร่อมผมทันที

"คราวนี้คงไม่ใช่ความเข้าใจผิดแล้วละ เพราะเราจงใจ..."

เห้ยๆๆๆ ไอ้เหี้.ย กางเกงกรุ 

"อ๊ะ....."

***************************************************************

130516