RaJa “สยบให้...เพราะใจรัก”

by nooonaa

ความคิดที่ 1 : ซวยซ้ำซาก

อืม...ใครก็ได้ปิดม่านที ปิดม่านทีสิแสงมันแยงตาผม

โอ๊ย!! ทำไมไม่ปิดม่านสักทีวะ

เห้ย! นี่ที่ไหนวะเนี่ย

ผมลืมตาขึ้นมาอย่างอารมณ์เสีย แต่ผมก็ต้องตกใจเมื่อห้องที่ผมอยู่มันคือห้องสวีตสุดหรู มันไม่ใช่ห้องของร้านเหล้าเมื่อคืน

นี่ผมมานี่ได้ไงวะเนี่ย

ผมยันตัวลุกขึ้นจากเตียงแล้วผมก็ต้องทรุดลงกับที ทำไมผมเจ็บช่องทางมากขนาดนี้ละ นี่ผมเป็นอะไรไป

"โอ๊ย!!" ปวดเอววะ นี่ผมเป็นอะไรกันแน่เนี่ย

"เป็นอะไรรึป่าว" อยู่ดีก็มีมือหนามาจับไหล่ผมไว้แล้วพยุงผมให้ลุกขึ้นนั่ง ผมรีบหันกลับไปมองเจ้าของมทอใหญ่นั้นแล้วก็ต้องตกใจอีกครั้ง นั่นมันไอ้หล่อเมื่อคืนนี่หว่า มาได้ไงวะ

"เมิงเป็นใครวะ" ผมสบถถามมันเสียงดังก่อนจะปัดมือหนานั้นออกให้ห่างจากตัว

"เราคือคนที่อยู่กับเจ้าเมื่อคืนไง" เมื่อคืน เห้ย! อย่าบอกนะว่ามันไม่ใช่ฝันร้านน่ะ...นี่กรุเสร็จมันแล้วหรอวะ ถึงได้ว่า...ปวดตูดชะมัด

ไม่ได้นะเว้ย เหี้.ยแล้วไงเมิง

"เมื่อคืนเราฉึกๆกันหรอวะ"

"ฉึกๆคืออะไร เราไม่รู้จัก" กรุละเกลียดสำเนียงแปล่งๆของเมิงจริงๆ แล้วไม่ต้องมาพูดเสียงนุ่มกับกรุแบบนั้นด้วย ขนลุกเว้ย

"ก็แปลว่า เมิงตุ๋ยกรุแล้วใช่มั้ย!"

"แล้วตุ๋ยแปลว่าอะไร" เชี่.ย...เข้าใจยากจังวะ กรุจะสงบอารมณ์ให้เมิงละกัน เพราะเมิงเป็นต่างชาตินะเว้ย

"ซื่อบื้อวะ ก็แปลว่ากรุมีเซ็กซ์กับเมิงใช่มั้ย ถ้าคราวนี้เมิงไม่เข้าใจกรุจะถีบเมิงลงเตียงเนี่ยและ ไอ้ห่.า กวนตรีนกรุจริง!" แหนะ!..เมิงยังจะจ้องหน้ากรุอีก มีปัญหารึไงวะ

"แล้วเจ้าล้อนจ้อนขนาดนี้มันแปลว่าเราฉึกๆกันมั้ย" ไอ้สั.ด เมิงพูดไรวะ ผมรีบก้มดูสภาพตัวเอวตอนนี้อย่างไว้ แม่เจ้า!...กรุเสร็จมันแล้ว

"ซวยจริงๆเลยกรุ!!" ผมตบหน้าผากตัวเองฉาดใหญ่จนมือหนาต้องรีบดึงมันออก มันเอาหน้าหล่อๆนั่นมาใกล้จนแทบจะชนกันมันก็ไม่สนใจ แต่กรุเนี่ยขนลุกเว้ย

"อย่าเข้ามาใกล้กรุ" ผมผลักหน้ามันออกอย่างแรงแต่มันก็ยังคงนิ่ง กวนตรีนกรุอีกแล้วไอ้หล่อนี่ ผมยอมรับครับว่ามันหล่อมากๆ มากๆแบบที่ผมไม่เคยเจอ แต่มันกับผมก็เป็นผู้ชายเหมือนกันจะมาทำแบบนี้ได้ไง ขนลุกครับ...คำเดียวเลย

"ทำไมเจ้าชอบพูดคำหยาบ"

"เรื่องของกรุ!!" เสือ.กวะ แต่ว่านี่กี่โมงแล้ววะ ตายแน่กรุ ลืมไปรับแขกแม่

ผมรีบหันไปดูนาฬิกาตรงหัวเตียงทันที นั่นไง 11 โมงแล้ว ทำไงดีวะเนี่ย ผมเลยลุกออกจากเตียงแล้วรีบใส่เสื้อผ้าที่ถูกถอดออก(ตอนไหนไม่รู้) แต่เอ๊ะ ถ้าผมกับมันฉึกๆกันก็ต้องที่ผับของพี่ทราย แล้วทำไมผมมาเปลือยที่ห้องนี้ได้วะ

"ทำไมกรุโป๊อีกรอบ" ผมหันไปถามไอ้ตัวการเสียงเขียว มันไม่ตอบผมแต่กลับเดินมาหยุดตรงหน้าแล้วจับเสื้อผ้าในมือผมออก

"เราชอบมองเรือนร่างเจ้า มันขาวและสวยมาก" หน้าด้านมาก!! อย่าบอกนะเว้ยว่าเมิงพากรุมานี่และจับกรุถอดเสื้อผ้าอีกรอบ แล้วเมิงก็นอนดูกรุเปลือยทั้งคืน

โหย! ไอ้โรคจิต เมิงเกิดมาหล่อทำไมวะถ้าเมิงจะโรคจิตขนาดนี้

"เมิงมันโรคจิต!" ผมกัดฟันพูดอย่างเหลืออด แต่ดูท่ามันจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยสักนิด แถมยังเอามือมาลูบต้นแขนผมไปมาอีกด้วย กรรมของผมชัดๆมาเจอไอ้หล่อโรคจิตแบบนี้

"เราไม่ได้โรคจิต แต่เราแค่ชอบเจ้า" ยังจะแก้ตัวอีก ที่เมิงทำอยู่เนี่ยมันโรคจิตเว่ย ผมเบี่ยงตัวออกจากมือหนาแล้วรีบเอาเสื้อผ้ามาใส่อีกรอบ แล้วโทรศัพท์ละเนี่ย อยู่ไหน เมิงจะหายทำไมวะ กรุจะรีบไปจากที่นี่เร็วๆ ขนลุกเว้ย

"เห็นโทรศัพท์กรุปะ" ผมหันไปถามมัน

"เจ้าชื่ออะไร" ตอบไม่ตรงคำถามอีกนะเมิง

"กรุถามว่าเห็นโทรศัพท์กรุมั้ย!!" ผมเพิ่มระดับเสียงให้ต่ำลง

"แล้วเจ้าชื่ออะไร"

"ไอ้ห่.า!! เมิงกวนตรีนกรุเรอะ กรุชื่อเจ้าถิ่น ทีนี้จะบอกกรุได้รึยังว่าเห็นโทรศัพท์กรุมั้ย!!!" ผมตวาดมันเสียงดังอย่างเหลืออด กวนประสาทที่สุด

"เจ้าถิ่นหรอ ชื่อแปลกดีจัง" ยังจะมายืนหล่ออีก น่าถีบวะ แล้วนี่ตกลงมันไม่ตอบผมหรือมันไม่รู้ว่าโทรศัพท์ผมอยู่ไหนกันแน่ แสบนักนะเมิง

ผมตัดสินใจทิ้งมือถือไว้ที่มันนี่แหละ จะหายหรืออะไรก็แล้วแต่หัวมันแล้ว ส่วนตอนนี้ต้องรีบไปหาแขกแม่ก่อน

"เจ้าจะไปไหน" ผมไม่ตอบแต่เดินหนีไปที่ประตู

"โอ๊ย! ไอ้บ้า เมิงจะดึงทำหอกไรวะ กรุยังไม่ชำระความเมิงเรื่องเมื่อคืนเลยนะเว้ยไอ้ห่.า ทำกรุเจ็บตัวอีกจนได้" มันดึงผมจนเซเข้าประทะแผ่นอกหนากำยำกว่าผมหลายเท่า ยิ่งแผ่นอกมันแข็งจนทำเอาผมเจ็บอย่างกับชนกำแพง แรงควายจริงๆวะ

"เราขอโทษ"

"เมิงจะขอโทษทำเบื๊อกไรวะห๊ะ ถ้าเมิงจะไม่ปล่อยแขนกรุเนี่ย สั.ด! เจ็บเว้ย" ผมสวนหมัดเข้าที่หน้าหล่อนั้นอย่างแรงแต่มือหนากลับรับมัดผมได้แบบง่ายดาย แถมหมุนแขนผมจะผมเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแขนแกร่งนั่น หลังผมชนแผ่นอกกว้างดังปั๊กเล่นเอาผมจุกไปหมด อะไรๆก็แรงตลอด เคยเบาๆบ้างมั้ยวะ

"เจ้าอารมณ์เสียอะไรเรานักหนา เราไปทำอะไรให้" โอ๊ย! กรุเบื่อคนพูดเพราะแล้วก็นิ่งๆแบบนี้ที่สุด มันเหมือนตอนนร้ผมเป็นมหาย้าอยู่คนเดียว แม่.ง น่าหมันไส้เว้ย!

"เมิงยังหาว่าไม่ทำงั้นหรอ แล้วเมื่อคืนเมิงกดกรุทำบ้าไรวะ กรุไม่ใช่คุณโสนะเว้ย" ผมพูดไปดิ้นไปจนเหนื่อนหอบก็ไม่ทีที่ท่าจะหลุดออกสักที ผมไม่ไหวแล้วนะ

"ไม่ใช่ หมายความว่าเรานอนกับคนอื่นที่ไม่ใช่คนที่เราซื้อมางั้นหรอ" เข้าใจยากจริงเว้ย

"เออสิวะ แล้วก็ปล่อยได้แล้ว กรุต้องไปรับแขกแม่กรุต่อ"

"แขก! ไหนเจ้าบอกว่าไม่ใช่คุณโสไง" มันขมวดคิ้วทำหน้างงใส่ผม เมิงเข้าใจคำว่าแขกขนาดไหนวะเนี่ย

"หมายถึงเพื่อนอะเข้าใจปะ" อล้วผมจะอธิบายให้มันฟังทำไมวะเนี่ย

"งั้นหรือ...แล้วต้องไปที่ไหนละ เดี๋ยวเราไปส่ง"

"ไม่ต้อง แค่เมิงปล่อยกรุแล้วก็ไปไกลๆก็พอและ เอ้า!! ปล่อยสิวะ" ผมดิ้นอีกรอบแต่ก็ยังรัดแน่นเหมือนเดิม

"เราจะไปส่ง" อ๊าก! อยากฆ่าคนเว้ยยยย

"เอ่อ...ที่ oops hotel " ผมลองบิดตัวเล็กน้อยแบบไม่ขัดขืนดู มันมองผมนิ่งก่อนจะปล่อยตัวผมออก

"ก็ที่นี่นิ.." ห๋า!! ที่นี่งั้นหรอ

"ก็ดี จะได้ไม่ต้องเดินทาง อ่อ...แล้วเรื่องของเมิงกับกรุเมื่อคืนไม่ต้องพูดถึงมันอีก ครั้งเดียวจบ โอเค๊" กรุก็จะพยายามไม่คิดให้เป็นสิ่งอับอายในชีวิตกรุไปมากกว่านี้ละกัน ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตละกันเมิง พอผมพูดจบผมก็รีบไปเอาเสื้อมาใส่อีกครั้ง ส่วนมันก็เอาแต่จ้องผมนิ่งก่อนจะพูดออกมาแต่ทำเอาผมชะงักกึก

"เจ้าใช่ลูกชายของคุณหญิงพิมภาดารึป่าว"

"นั่นมันแม่กรุ" เมิงรู้จักได้ไงวะ

"ถ้างั้นก็ใช่แล้วละ เราคือแขกของแม่เจ้า" ห๊า!!! เมิงว่าอะไรนะ

"เมิงพูดอีกทีสิ!!"

"เราคือแขกของคุณหญิงพิมภาดา เราชื่อราฌา..." ราฌา!! เหี้.ยแล้วไง งั้นกรุก็ต้องมารับแขกของแม่ ซึ่งแขกแม่กรุก็คือเมิง งั้นก้อกรุต้องมารับเมิงงั้นสิ

โอ้แม่เจ้า!!! ทำไมกรุซวยอย่างงี้วะ!!!!

***************************************************************

130515