[fic] U r my drawing.....จะแก้ไม่แก้...จะเอาไงห๊ะ!

By nooonaa

Intro    U r my drawing.

                ผมนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ผมไม่รู้ว่าผมนั่งอยู่อย่างรี้นานเท่าไหร่แล้ว แต่มันนานจนนักกีฬาเบสบอลที่สนามใหญ่ข้างล่างนั้นเลิกซ้อมพอดี นี่ก็คงหกโมงเย็นมั้ง พวกเค้ากำลังเก็บของกลับกัน นี่ก็คงเป็นอีกวันหนึ่งที่ผมมานั่งดูเบสบอสอยู่อย่างนี้ จะถามผมว่าไม่เบื่อหรอที่มานั่งอยู่หน้าหน้าต่างบานนี้ทุกเย็น ผมตอบได้เต็มปากเลยหละ ไม่เบื่อหรอก ก็เค้าคนนั่นอยู่บนสนามนั้นนิ แต่คงไม่มีใครสนใจผมหรอก ผมมันก็แค่ผู้ชายตัวเก้งผอมแห้งกร่องแกร่ง ไม่น่ามองสักนิด ไม่งั้นเค้าคนนั้นคงหันมามองผมบ้างมั้งหละ                

"น้ำมนต์ จะกลับหรือยัง ชมรมจะปิดแล้วนะ" ครับตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่ชมรม ชมรมอะไรนะหรอ

ชมรมวาดภาพครับ ถามว่าผมชอบวาดภาพหรอ หึ ผมก็สามารถตอบคำเดียวได้เลยครับ ว่าไม่ แล้วทำไมผมถึงเข้าชมรมนี้นะหรอ ก็แค่ 'มันมีหน้าต่างบานนี้ที่ให้ผมได้มานั่งมองเค้าคนนั้นทุกวัน' อย่าหาว่าผมเป็นเกย์นะ ผมไม่ได้เป็นเกย์ ผมยังชอบผู้หญิงอยู่ฮะ ผมแค่อยากทำตามใจตัวเองบ้างเท่านั้นเอง

                    ผมก้มลงเก็บอุปกรณ์วาดภาพที่ผมนำมาด้วยจากบ้าน วันนี้ผมรู้สึกเหนื่อยจัง พรุ่งนี้ผมก็ต้องดำเนินชีวิตแบบนี้อีก ไร้สีสันไปวันๆ เมื่อไหร่ผมจะมีอะไรเข้ามาในชีวิตบ้างนะ

                    ตอนนี้ผมกำลังเดินเอื่อยๆตามทางกลับบ้าน ผมรู้สึกว่ามีคนเดินตามผมตลอดทาง  ตอนแรกผมก็รู้สึกกลัวนะ แต่ตอนนี้ผมชินแล้วละ ก็มันเป็นอย่างนี้มาเป็นปีแล้ว  อย่าคิดว่าทำไมผมไม่หันกลับไปมองหรือหาตัวให้เจอ ผมพยายามแล้วแต่ก็ไม่เคยจับได้สักที ผมเลยล้มเลิกความคิดนี้สะ คิดสะว่ามีเพื่อนร่วมทางกลับบ้านด้วยก็ดี ยิ่งมืดๆอย่างนี้ก็ปลอดภัยกว่าเดินคนเดียว

                    ผมคิดเพลินๆจนมาถึงหน้าบ้าน บ้านของผมเป็นบ้านไม้สีขาวสองชั้นทั้งหลังครับ มีสวนอยู่ข้างบ้านลามไปถึงหลังบ้าน ยังมีลำธารเล็กไหลจากน้ำตกที่อยู่ข้างๆบ้านนั้น มีสะพานข้ามลำธารนั้นด้วย  ผมชอบออกมานั่งเล่นมากครับ  พ่อผมเป็นคนทำครับ ท่านชอบทำสวน แต่อาชีพหลักของท่านคืออาจารย์สอนยูโดฮะ ไม่ต้องคิดหรอกครับว่าผมมีวิชา เหอะท่านกับพี่ชายของผมดันไม่ให้ผมแตะมันเลย ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม บ้านของเรามีโรงฝึกอยู่ข้างๆบ้านจัดเป็นสัดส่วนไม่ให้เข้ามายุ่งภายในบ้าน  ท่านบอกว่ามีผมกับแม่อยู่มันอันตราย  ผมก็งงสิครับ  แม่นี่ผมพอเข้าใจ  แต่ผมนี่มันอันตรายตรงไหน ท่านเป็นผู้ชายตัวใหญ่มากๆ ในขณะที่ผมก็ตัวเล็กมากๆ กลายเป็นว่าผมเป็นเด็กน้อยไม่ยอมโตของบ้านทั้งๆที่ผมก็อายุ 19 แล้ว ผมมีพี่ชายอีกสองคนครับ  ชื่อเฮียน้ำเงิน เฮียแกตอนนี้ก็ 26 แล้วครับ  ส่วนอีกคนชื่อเฮียน้ำมัน  เฮียแกอายุเยอะแล้วฮะ ก็ประมาณ 25 ผมเลยกลายเป็นเด็กเข้าไปอีก เฮียหวงผมยังกับผมเป็นลูกสาวเฮียแกเอง  ผมก็ไม่เข้าใจว่าจะหวงอะไรกันนักหนา อย่างตอนนี้เฮียแกก็มายืนรอผมอยู่ที่หน้าบ้าน  หน้าเฮียแกบูดมาก คงจะเป็นห่วงผมเช่นเคย  ผมขออนุญาตไปง้อเฮียแกก่อนนะฮะ เดี๋ยวมันจะยาวถ้าปล่อยไว้

                    “เฮียมัน มารอมนต์หรอ”  ผมพูดไปยิ้มใส่เฮียแกไป แกหันมามองนิดๆแบบยังไม่หายงอน ผมเลยเอาหน้าไปถูๆไถๆกับต้นแขนแก แกมีจุดอ่อนตรงนี้ครับ ทำทีไรเป็นเรื่อง

                    “หึ ไม่ต้องมาทำแบบนี้เลย กลับมาช้าตลอด เฮียเป็นห่วงนะรู้เปล่า จะไปรอรับก็ไม่ให้ไป” เฮียแกพูดไปบ่นไปแต่มือก็มาคว้ากระเป๋าและของของผมที่ถืออยู่ไปถือสะเอง เฮียเป็นอย่างนี้ตลอด ทำเป็นวางมาดแต่ก็อ่อนให้ผมตลอด

                    “แล้วเฮียเงินอะ”  ผมสะกิดเฮียที่เดินนำหน้าผมเข้าบ้าน เฮียแกหันมามองทำท่าน้อยใจใส่ผมอีกแล้ว  อะไรอะ ผมแค่ถามหาเฮียเงินเอง  “เฮียมัน อย่างทำหน้าอย่างนั้นนะ เดี๋ยวผมจะไม่ไห้เข้าห้องผมคืนนี้นะ”   ขู่ครับต้องขู่ ไม่งั้นคุมไม่ได้ ต้องเอาให้อยู่หมัด ห้าๆ

                    “โหยไรอะ แล้วคืนนี้เฮียจะแอบดูบอลที่ไหนอ่ะ” อย่ามาทำเสียงงุ้งงิ้งใส่ผมนะ แต่ผมชอบจังเวลาเฮียมาทำอย่างนี้ใส่ มันเหมือนไม่ใช่แค่ผมที่ยังเด็กอยู่ ห้าๆ เฮียแกชอบแอบมาดูบอลที่ห้องผมครับ ผมก็ไม่รู้ว่าจะมาดูที่ห้องผมทำไม ห้องเฮียแกก็มี แกบอกว่าแม่ชอบมาว่าเวลาเฮียแกดู คงกลัวว่าจะตื่นไปทำงานไม่ทันมั้งครับ

                    “เฮียเงินทำโอทีหนะ เฮียแกบอกจะกลับดึกหน่อย” ก็แค่นี้ทำมาเป็นงอน ผมพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเข้าไปหาพ่อกับแม่ครับ  ผมขอตัวไปอ้อนพ่อกับแม่ก่อนนะครับ เจอกันพรุ่งนี้เช้านะฮะ ฝันดีฮะ

:::  :::  :::  :::  :::  :::

 Add me for favor