Love Japan ยัยหน้าหวานกับอาจารย์หน้าหล่อ

เมื่อเธอต้อง(ทน)เรียนภาษาญี่ปุ่นกับอาจารย์สุดหล่อ(+สุดโหด) แล้วแบบนี้มันจะเป็นอันตรายต่อหัวใจของเธอมั้ยเนื่ย!!

ญี่ปุ่น...เจอกัน

     “ไม่เอา!!  หนูไม่อยากเรียนๆๆ  ”  ฉันตะโกนเสียงดังยังกับอุกกาบาตถล่มโลกและเถียงคุณแม่สุดใจขาดดิ้นจนลิ้นไก่เกือบขาดแน่ะ  หึ...จะมาบังคับกันได้ยังไงล่ะ  ก็คนมันไม่ชอบนี่นา

     “โยโกะลูกรัก  แต่ลูกต้องเรียนนะ  แม่ขอร้อง *0*” คุณแม่อ้อนวอนด้วยแววตาที่เป็นประกาย

     “แม่จะมาบังคับหนูแบบนี้ไม่ได้นะคะ  หนูบอกไม่ก็คือไม่”

     “แม่ของร้องล่ะ  เรียนเถอะนะ”  *_*

     “(-   )(   -)(-   )(   -)”  ฉันส่ายหน้าปฏิเสธทันทีที่คุณแม่พูดจบ

     “แต่แม่จ้างครูมาสอนแล้วนะลูก  เรียนเถอะ”

     “หนูมะ...”

     “คุณพ่อบอกว่าถ้าหนูไม่เรียน จะจัดการขั้นเด็ดขาด -_-+”

     “…”  จากที่อ้อนวอนเมื่อกี้  คุณแม่เปลี่ยนมาเป็นบังคับบวกกับสายตาเจ้าเล่ห์ที่ฉันเกลียดที่สุด

     “โย  จะไปไหน”

     ฉันไม่อยากจะเถียงกับท่านให้หลอดลมพัง  ก็เลยขึ้นไปบนห้องนอนที่อยู่ชั้นสอง โดยไม่รอให้แม่พูดอะไรต่อ  พูดไปก็เหนื่อยเปล่า  ท่านไม่เข้าใจฉันหรอก

     อ่ะๆ  ลืมบอกไป  ฉันชื่อโยโกะค่ะ อายุ18ปี  เป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น  คุณแม่กับฉันอาศัยอยู่ที่เมืองไทย  ส่วนคุณพ่อของฉันทำงานที่โตเกียว เป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ยักษ์แห่งหนึ่ง  ตอนนี้ฉันกำลังเซ็งจัด เพราะคุณแม่และคุณพ่อขอร้อง(แกมบังคับ)ให้ฉันเรียนภาษาญี่ปุ่น  ถึงฉันจะเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นแต่ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะต้องชอบภาษานี้นี่นา  คุณพ่อให้เหตุผลว่าต่อไปฉันต้องทำหน้าที่บริหารและจัดการบริษัทแทนท่านที่โตเกียวเลยต้องรู้ภาษานี้ไว้  จะได้ติดต่อกับลูกค้าได้ไม่ลำบาก  แต่ฉันไม่อยากเรียนเลย  ด้วยเหตุนี้ทำให้ฉันต้องทะเลาะกับคุณแม่แบบนี้ไงล่ะ

ฉันเดินมาถึงในห้องแล้วทิ้งลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อย เฮ้อ~ เซ็ง

เมื่อความคิดถึง  มาพร้องกับฝน  ห่วงหาใครบางคน เมื่อฝนเป็นสาย ♬ ♪~

เสียงริงโทนโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น  แต่ก็เดาไม่ยากหรอกว่าใครโทรมา

     ‘คุณพ่อ’

     “ฮัลโหล” ฉันพูดด้วยเสียงเนือยๆ

     “ว่าไงโยโกะ  แม่เค้าโทรมาบอกพ่อว่าลูกไม่ยอมเรียนภาษาญี่ปุ่น(อีกแล้ว)งั้นเหรอ”

     “ถ้าคุณพ่อจะคุยเรื่องนี้  โยจะวางสาย”

     “ฟังพ่อก่อนสิ  มาตกลงกันดีกว่า หึๆๆ...” ฉันเกลียดน้ำเสียงแบบนี้  ได้ยินแล้วหลอน  “พ่อให้ลูกเลือก  ระหว่างจะเรียนที่เมืองไทยหรือไม่งั้นหนูต้องมาอยู่ญี่ปุ่นแล้วพ่อจะแนะนำให้รู้จักลูกชายของเพื่อนพ่อเอง   พ่ออยากให้ลูก...บลาๆๆ ”

     เฮ้อ~  พ่อพูดไปเรื่อยๆ  ไม่มีเว้นวรรคให้ฉันได้เถียงเลยและก็ยังคงพูดต่อไป

     แงๆๆ T_T  แบบนี้มันไม่มีทางที่ดีสำหรับฉันเลย  มองไปทางไหนก็ตันไปหมด  คุณพ่อนะคุณพ่อ!