The Last-Fantasy

'สิ่งที่เจ้าไม่ควรรู้ จักเจ้าจะได้รู้ สิ่งที่เจ้าไม่ควรเห็น เจ้าจักจะได้เห็น ... ' เสียงหนึ่งแว่วขึ้นมาท่ามกลางความมืดสลัว พระจันทร์กลม 3 ดวง ถูกย้อมด้วยสีเลือดแดงสด

'เจ้าหญิงแห่งข้า ท่านอยู่แห่งไหน ข้าจะไปให้ท่าน' เสียงนั้นค่อยๆแว่วหายไปตามสายลม บรรยากาศยามมืดที่ชวนขนหัวลึกแห่งนี้

'....' ฉับพลันก็มีมือข้างหนึ่งออกมาจากพื้นดิน ปลายนิ้วไม่มีเนื้อหนังหุ้ม เห็นกระดูกอย่างชัดเจน

....

"รุกฆาต" เสียงหนึ่งดังขึ้นมา

"แกขี้โกงฉัน!" อีกเสียงตอบโต้

"โธ่ พ่อ ไม่อยากเล่นก็เลิกเถอะ น่าเบื่อ" เสียงแจ้วจ้าวเสียงแรกดังขึ้นมา พอสังเกตดู ก็พบว่าเป็นเด็กหนุ่มอายุประมาณ 14-15 ผมสีดำสนิท หากลองสังเกตดูดีๆจะพบว่าดวงตาของเด็กชายคนนี้จะมี 2 สี ข้างหนึ่งสีแดง ข้างหนึ่งสีฟ้า ขนตายาวงอลละหม้ายคล้ายผู้หญิง

"นิ พ่อ กำลังคิดอะไรไม่เป็นเรื่องอยู่ละสิ" เสียงเจ้าเล่ห์ของเด็กชายพูดขึ้นมา

"ฉัน กำลังคิดว่า จะส่งแกเข้าไปเรียนที่โรงเรียนน่ะสิ"

"ห๊า! จะบ้าเหรอพ่อ ฉันนิเหรอจะไปเรียนหนังสือ ไม่อาวๆๆ หัวเด็ดตีนขาดฉันก็ไม่เอา!!" เสียงของเด็กชายร้องโวยวายเสียงดังไปทั่วห้อง สายตาไม่เป็นมิตรของผู้ที่อยู่อาศัยมองมา ทำให้ผู้เป็นพ่อต้องรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่

"แกจะเสียงดังไปทำไม ที่นี้มันห้องสมุดน่ะ!" เสียงดุของผู้เป็นพ่อไม่ได้ทำให้อารมณ์ของเด็กชายสงบลงเลย

"โธ่! พ่อ นิ นาย โคลวิส กาลิฟิอาร์นาคิส คนที่อ้างว่าบ้านจนจนถังแตก เงินไม่มี เลยพาฉันไปเป็นขอทาน ไปเป็นขโมย บอกฉันว่าการเรียนเป็นสิ่งไม่ดี ไปโรงเรียนมันไม่มีประโยชน์ แล้วก็อ้างด้วยเหตุผลต่างๆนาสารพัดแล้วไม่ให้ฉันไปเรียนหนังสือ แถมเคยคิดจะไปฉันทิ้งไว้ที่เมืองต่างๆ ถ้าไม่ติดว่าฉันตีนตุ็กแกละก็น่ะ!!" เสียงของเด็กชายโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้นายโคลวิสผู้เป็นพ่อต้องขอโทษสายตาอาฆาตจากผู้ร่วมอาศัยด้วยกันอีกครั้ง

"เออน่า แกน่าจะดีใจน่ะ ที่ฉันส่งแกเรียนตามที่แกต้องการแล้วนิ"

"แล้วฉันจะเอาอะไรไปเรียนเด็กที่เขาเรียนมาก่อนแล้วละพ่อ"

"แกเชื่อใจฉันสิ จินามิ กาลิฟิอาร์นาคิส ที่โรงเรียนแห่งนี้มันต่างต่างจากโรงเรียนทั่วๆไป" นายโคลวิสอธิบาย พลางเก็บหมากรุกที่เจ้าตัวดีโวยวายล้มกระดานทำตกเกลื่อนทั่วห้อง

"เอ๊ะ! โรงเรียนแบบนั้นมันจะมีเหรอพ่อ -0-" จินามิถามไปด้วยความสงสัยพลางเก็บหมากช่วยพ่อ

"ฉันบอกว่ามีก็มีสิ แล้วแกจะได้รู้เอง เมื่อเข้าไปเรียน จะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง!"

หึหึ เสียงหัวเราะเบาๆของผู้เป็นพ่อหันไปมองเจ้าตัวเล้กที่กำลังดีใจอย่างสุดแสนจะดีใจ

'ถึงเวลาที่แกจะต้องรู้ความจริงแล้วสิน่ะ' พลันโคลวิสก็นึกถึงอดีต

'เมื่อเด็กคนนี้อายุ 15 ปี ให้ส่งเข้าเขาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้ มันจะช่วยขัดเกลาให้เขาเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ ฝากด้วยน่ะ โคลวิส' เสียงที่ฟังดูแก่ แต่อัดแน่นไปด้วยความน่าเกรงขามกล่าวขึ้นมา

'วางใจข้าได้ ไปเจ้าหนู หนีไปกับข้า' ในอ้อมกอดของเขามีเด็กทารกคนหนึ่งอยู่ นัยน์ตา 2 สี มองเขาอย่างไม่รู้ประสา สายตาที่สดใสของเด็ก..

  ... พ่อตัวแสบกำลังคิดไปพลางมองลูกชายที่กำลังโวยวายเมื่อหาหมากรุกไม่เจอ การกระทำที่ไม่รู้กาลเทศะ ทำให้คนที่อ่านหนังสืออยู่ถึงกับทนไม่ไหว พลางรังสีอาฆาตหนึ่งก็ใกล้เข้ามาพร้อมกับหยุดที่หน้าของเขา

"พวกคุณค่ะ รบกวนออกไปคุยกันข้างนอกได้ไหมค่ะ คนที่เขามาอ่านหนังสือเขาอ่านไม่รู้เรื่อง เอ๊ะ ใครให้พวกคุณเอาหมากรุกมาเล่นในห้องสมุดค่ะ นี้มันห้องสมุดน่ะค่ะ ป้ายก็มีบอกอยู่ ทำไมไม่รู้จักอ่านค่ะ"

"ง่าส์ ขอโทษครับ" เสียงง้ำง้อของนายโคลวิสพูดขึ้นมา พลางส่งสายตาไปโทษไอ้ลูกชายตัวดีที่กำลังหัวเราะคิกๆ

"คิกๆๆ" เจ้าตัวดีกำลังกลั้นหัวเราะเมื่อเห็นพ่อส่งสายตาเขียวปั้ดมา

'แกโดนฉันแน่ เจ้าหนู!'

...