Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

 

มาเก๊า XIII : คิดถึงคนอื่น

 

 

"นาชา"

 

"คุณอาเต๋อ!!" มาได้ไงเนี่ย ผมยังไม่พร้อมจะเจอหน้าคุณตอนนี้นะ 

 

"คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ" ผมรีบยิ่งคำถามใส่เจ้าตัวอย่างไว คงไม่ได้มาเรื่องงานใช่มั้ย แล้วทำไมมาอยู่นี่ได้ละเนี่ย "คุณทำงานที่นี่หรอครับ"

 

"ใช่ครับ ผมทำงานที่นี่ แล้วผมก็แค่อยากจะมาถามคุณน้ำเงินนะครับว่าคุณโอเคมั้ย ผมเป็นห่วง" มือใหญ่ขึ้นมาขยี้หัวผมก่อนจะลูบมันลงเบาๆอย่างเป็นห่วง อย่ามาใจดีกับผมแบบนี้สิ ผมทำตัวไม่ถูกแล้ว ผมไม่รู้ว่าคนโลเลอย่างผมจะมีสิทธิรับความใจดีจากคุณมั้ย

 

"ผมโอเคดีครับ ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอก ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วง" ผมยิ้มแหะๆให้อย่างลำบากใจอย่างที่สุด ในชีวิตนี้ผมไม่เคยลำบากใจขนาดนี้เลยสักครั้ง 

 

"ดีจังเลยครับ ผมเป็นห่วงแทบแย่" มือใหญ่คว้าเข้าหมับที่มือผมอย่างดีใจ ใบหน้าหล่อนั้นยิ้มจนหน้าบานอย่างหายห่วงพลอยทำให้ผมยิ้มตามไปด้วย

 

"นาชา!!" เห้ย! เฮียเงิน 

 

เสียงดุดังมาจากบานประตูห้องอย่างโกรธเคืองจนผมสะดุ้งเฮือก ตาดุคมจ้องเขม็งที่มือใหญ่ที่กำลังกุมมือผมอยู่จนผมใจหาย ผมรีบดึงมือตัวเองกลับเอาเดินไปหาเฮียที่ยืนอยู่ ใจผมสั่นระรัวอย่างกล้าๆกลัวๆที่จะเกิดเรื่องขึ้น ผมจับเข้าที่แขนใหญ่แล้วบีบกระชับให้เฮียรู้ว่าผมอยู่ข้างๆเฮียแล้ว แต่เฮียกลับคว้าเอวผมเข้าหาอกแกร่ง

 

"เฮียเงิน ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ" เฮียช้อนตาดุผมจนผมชะงักก่อนเฮียจะหันไปพูดเสียงแข็งกับร่างหนาตรงหนา

 

"มีอะไรกับผมหรือป่าวครับถึงมาหาผมถึงที่นี่"

 

"ผมจะมาถามหาถึงคุณนาชาและครับ แต่เผอิญเจอเจ้าตัวสะก่อนเลยได้ถามเอง" ผมละภาวนาให้คุณอาเต๋อไปๆสักทีก่อนเฮียจะองค์ลงสะก่อน ผมละกลัวจริงๆ ไอ้คนที่โดนน่ะไม่ใช่ใครหรอครับ กรุนี่แหละ!!

 

"เฮียเงินๆ ผมปวดฉี่" โอ๊ย! อย่ามองผมแบบนั้นนะ ก็คนมันคิดได้แค่นี้นี่ จะให้ผมทำไงต่อเล่า ผมยังไม่อยากจะเป็นตัวปัญหาสำหรับใครตอนนี้นะเว้ย

 

"ถ้าหมดธุระแล้วก็เชิญ" เฮ้ยเฮีย ห้วนไปป่าววะ โดนตื้บขึ้นมาไม่ช่วยนะเว้ย 

 

"หึ...ก็ได้ครับ ผมไปก่อนนะครับคุณนาชา ไว้วันหลังผมมาเยี่ยมใหม่นะครับ" 

 

"ครับ.../ไม่ต้องก็ได้มั้ง ผมดูแลของผมอย่างดีไม่ต้องรบกวนคุณหรอก" อยู่ดีๆเฮียก็พูดดักขึ้นมาก่อนที่ผมจะได้พูดอะไร แถมยังลากผมไปที่โต๊ะทำงานอีกฝั่งหนึ่งอีก ส่วนคุณอาเต๋อยิ้มรับน้อยๆก่อนจะเดินออกจากห้องไปเมื่อเฮียแบมือเหมือน้ชิญออกจากห้องกลาย ขนผมนี่ลุกเลยครับ ไอ้ตัวปัญหาก็ไปแล้วหนึ่งแต่อีกหนึ่งตัวนี่ดิ แม่.งใหญ่กว่าโลกแตกอีก

 

เมิงจะจ้องตาดุแบบนั้นจนเย็นเลยมะ กรุไม่ได้ทำอะไรผิดนะเว้ย เค้ามาของเค้าเองนะ

 

เสน่ห์กรุแรงอะ...จบปะ!

 

"เฮียเงิน...อย่ามองผมอย่างงั้นดิ ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนา" ผมส่งเสียงไม่รู้ไม่ชี้ไปให้ แต่เฮียกับขมวดคิ้วหนักเข้าไปอีก

 

แล้วทำไมกรุต้องกลัวด้วยวะ กรุเป็นเมียมันต้องกลัวกรุดิวะ

 

"แล้วเมิงให้มันจับมือทำไม!" อ๊ากกกก อย่าตะคอกโผม ผมเป็นโรคลมชัก ชักตายขึ้นมาลำบากหน่า

 

"อ่า...เค้าจับของเค้าเองอ่า ผมไม่รู้เรื่อง จริงจริ๊ง" โอ๊ย! กรุจะบ้าตาย ทำไมต้องมานั่งแก้ตัวด้วยวะ ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดนี่หว่า มานั่งแก้เหมือนกรุคบชู้แล้วผัวจับได้งั้นแหละ

 

"แต่เมิงก็ให้มันจับ!" อย่าเสียงดังสิวะ กรุกลัวแล้วมันแก้ตัวไม่ทันเว้ย!!

 

"ก็พอเค้าจับ...เฮียก็มาปุ๊บผมก็ดึงมือออกปั๊บเลยไง เฮียก็เห็นนี่" ยังจะไม่เชื่อกรุอีก เชื่อได้แล้วเว้ย. กรุหาทางออกไม่ได้แล้ว

 

"โถ่เฮียเงิน อย่าทำหน้าดุอย่างนั้นดิ มันไม่ชิกอะไม่ชิก งงๆ มันไม่เท่ห์อ่า" ผมประกบหน้าหล่อนั้นเบาๆแล้วจับส่ายไปส่ายมาจนเฮียดึงมือผมออก

 

"เมิงอย่ามาทำตัวน่ารักแบบนี้ได้มั้ยวะ เห็นแล้วอยากวะ" เห้ย! อยากอะไรของเมิงวะ เห้ยๆ เมิงทำไรวะ 

 

อยู่ดีๆเฮียก็จับผมขึ้นวางบนโต๊ะแล้วเอาแขนคร่อมทับผมไว้เล่นเอาผมกลืนน้ำลายดึงเอื้อก

 

"เฮียเงิน...." เสียงเซ็กซี่ได้อีกนะเมิง

 

"หึ...มึงยั่วกรุเองนะ" 

 

"นี่มันที่ทำงานนะเฮีย มันไม่ดีมั้ง" ใครผลั้วเข้ามากรุก็ค้างดิ เห้ย...ไม่ใช่ เดี๋ยวคนมาเห็นมันจะไม่ดี แหะๆ

 

"กรุจะทำเบาๆละกันนะ" 

 

"อ๊ะ..."

 

 

 

ปวดอ่า ไอ้เฮียบ้า...มันบอกจะทำเบาๆแต่เล่นเอาของบนโต๊ะหล่นแตกจนหมด แล้วดูตอนนี้นะ เฮียก็หายไปไหนก็ไม่รู้ พอเสร็จก็อุ้มผมมาวางไว้ที่โซฟา ส่วนตัวเองก็หายจ๋อยไปเลย เจริญวะ...อย่างกับโดนหลอกฟั.นแล้วทิ้ง

 

ปวดตูดเว้ยยยย

 

กลับมากรุจะอาระวาดให้ปวดหัวเลยคอยดู

 

แอ๊ด

 

ผมลืมตาขึ้นมามองที่บานประตูที่เปิดออก อ่อ...สามีทูนหัวผมนี่เอง นี่มันจะบ่ายสองแล้วนะเพิ่งจะกลับมา แล้วนี่ผมนอนมาสี่ชั่วโมงแล้วหรอเนี่ย ยังปวดตัวอยู่เลย ทำกับเฮียทีไรเหมือนโดนสูบพลังงานหายไปหมด แล้วอย่างนี้จะทำบ่อยๆได้ไงวะ เอ่อๆ..ผมหมายถึง อืมหมายถึงว่า...เอ้อ! ถ้าเฮียมันคึกขึ้นมาผมก็ตายละสิ ใช่มะ ฟู่...

 

"ตื่นแล้วหรอ หิวข้าวมั้ย" ผมส่ายหน้าตอบแทนการพูดออกไป มันทำให้ผมประหยัดพลังงานได้มากเลยครับ ตอนนี้ผมไม่มีแรงจริงๆ แค่พูดยังไม่อยากจะพูดเลยเถอะ

 

"ไม่สบายหรอ" ผมส่ายหน้าให้อีก แค่ปวดเอวปวดตูดต่างหาก แต่ดูเฮียแกดิ รีบเดินเอามือมาอิงที่หน้าผากผมกับลำคอ ทำเอาหน้าผมร้อนขึ้นมาทันที

 

"ตัวเมิงร้อนนะ ไม่สบายแน่เลย" กรุอะปกติ แต่กรุแค่เขินเมิงเข้าใจมะ เล่นมาใจดีแบบนี้ กรุปรับตัวไม่ทันเว้ย

 

"ผมไม่เป็นไร แค่ปวดตัว" ผมขึ้นไปนอนหนุนตักเฮียช้าๆก่อนที่เฮียเอาแขนมาพาดที่เอวผมไว้ ผมชอบจังเวลารู้สึกไม่ค่อยดีแล้วมีคนคอยเป็นห่วงแบบนี้ อย่างนี้ต้องอ้อนไว้ครับ เค้าจะได้ดูแลเรานานๆ

 

"ปวดมากมั้ย ให้กรุนวดให้ป่าว"

 

"อื่อ ตรงนี้เลย" ผมจับมือหนาที่วางที่เอาผมมาวางแหมะที่สะโพกผมก่อนจะสั่งต่อ

 

"นวดแรงๆเลย ปวดชะมัด" เฮียเลยลงมือบีบเค้นเบาๆให้

 

"หึ กรุว่าวันนี้กรุก็เบาๆแล้วนะ" ยังจะมาพูดอีก นี่เมิงเบาแล้วเรอะ เล่นเอาสะโพกกรุคลากขนาดนี้

 

"เบาหรอเฮีย นึกว่าโดนม้ากระทบ!" ผมประชดเข้าให้แต่เฮียแค่ขำในลำคอเล็กน้อย

 

"เวลาเมิงเป็นแบบนี้เมิงน่ารักกว่าเถียงกรุฉอดๆอีก ว่าแล้วก็คิดถึงน้ำมนต์เลยนะเนี่ย" ห๊ะ เมื่อกี้ว่าอะไรนะ คิดถึงน้องน้ำมนต์หรอ นี่เหมือนผมเป็นตัวแทนใครเลยวะ รู้สึกแย่ชะมัด ผมเลยลุกขึ้นฉับพลันแล้วเดินออกจากห้องไปเลยครับ มันจุกยังไงบอกไม่ถูก

 

นี่ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย แค่นี้ก็รับไม่ได้ เค้าเป็นพี่น้องกันนะเว้ย หรือว่าผมยังรักน้ำมนต์อยู่ถึงหึงน้องมัน แต่ผมกลับอารมณ์เสียมากกว่าที่เฮียยิ้มแบบนั้น นี่กรุเป็นอะไรไปอีกวะเนี่ย!

 

"เมิงจะไปไหน นาชา!" เฮียเรียกผมเสียงดังเมื่อผมจะมาถึงลิฟ คนทั้งชั้นมองเราอย่างสงสัยแต่ผมไม่สนใจหรอก ผมเลยเบือนหน้าหนีออก

 

"เมิงเป็นห่.าอะไร อยู่ๆก็ลุกขึ้นแล้วเดินหนีกรุ" เสียงเฮียเริ่มเข้มขึ้นจนผมจับได้ว่าเริ่มโกรธผมแล้ว แต่ผมก็โกรธเหมือนกัน มันหยามกันเลยนี่หว่า มาบอกคิดถึงคนนู้นคนนี้ แต่ไม่เคยพูดแบบนี้กับผมสักครั้ง

 

"ผมจะไปเที่ยว เจอกันที่คอนโดละกัน" ผมสะบัดมือใหญ่ออกจากต้นแขนแล้วเดินเข้าลิฟไปทันทีที่มันเปิดออก แต่เฮียก็ยังตามเข้าอีก

 

"เมิงโกรธกรุเรื่องไรวะ เมิงไม่บอกแล้วกรุจะรู้มั้ย ไร้สาระวะ!" เออ! ไร้สาระเว้ย แค่กรุไม่ชอบให้เมิงมาบ่นกับกรุว่าคิดถึงใครนี่แหละ ถึงมันไร้สาระแต่กรุก็ไม่ชอบ เมิงเข้าใจมั้ย ไอ้เฮียบ้า

 

"ช่างมันเถอะ ผมไม่ได้โกรธผมแค่อยากเที่ยว" แต่สุดท้ายผมก็ไม่กล้าพูดออกไป ผมกลัว...กลัวว่าเราจะทะเลาะกันแบบเมื่อวานอีก

 

"แล้วทำไมต้องรีบออกมาขนาดนี้ เมิงทำกรุตกใจนะเว้ย" 

 

"โถ่เว้ย! มันจะอะไรกันนักหนาวะ ผมจะทำไรก็เรื่องของผมสิ ไม่ต้องมายุ่ง เก็บเวลาไปคิดถึงคนอื่นเถอะไป๊" ผมตวาดเฮียกับไปอย่างแรงจนเฮียหน้าเหวอ ผมก็คนนะ มาเซ้าซี้แบบนี้ก็รำคาญเหมือนกันนะเว้ย!!

 

"นี่เมิง..."

 

"เจอกันที่คอนโดละกัน" ผมบอกเฮียอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากลิฟทันที ผมไม่รู้ว่าเฮียทำหน้าอย่างไงหรอกครับ ผมรู้แค่ว่าผมขาดสติในการหาเหตุผล ผมไม่เคยเป็นแบบนี้นอกจากตอนที่ผมเจอไอ้ทรายกับน้ำมนต์นั่งกอดกันอยู่ แล้วตอนนี้ผมก็เป็นแบบนั้นอีก ดังนั้นตอนนี้ผมขอเวลาคิดคนเดียวก่อนแล้วเดี๋ยวค่อยกลับไปขอโทษเฮีย เฮียไม่ผิดหรอกครับที่คิดถึงน้องชายตัวเอง แต่ผมแค่น้อยใจเท่านั้นเอง ผมอาจจะไร่้สาระแบบที่เฮียด่าก็ได้ 

 

แม่.ง เซ็งตัวเองเว้ย!!

 

ผมเดินไปตามทางเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวผมมีแค่ห้าร้อยเหรียญก็ประมานสองพันบาทมันก็พอแหละครับสำหรับใช้เที่ยวตอนนี้ โชคยังดีที่เคยหยิบจากกระเป๋าตังเฮียมาเก็บไว้ อย่างน้อยก็กลับคอนโดได้แล้วละวะ

 

พอเดินออกมาจากบริษัทของเฮียได้ไม่ไกลนักผมก็เจอห้างสรรพสินค้าครับ โชคดีชะมัด ไม่งั้นไม่รู้จะไปไหนเลยนะเนี่ย แผนที่ก็ไม่ได้เอามา ผมตัดสินใจเลี้ยวเข้าห้างนั้นอย่างไม่ลังเล แต่พอเดินเข้าไป อืม...เสื้อผ้าผู้หญิง รองเท้าผู้หญิง เครื่องประดับผู้หญิง โห่ ไม่แฟร์เลยวะ มีแต่ของผู้หญิงแล้วของผู้ชายละ เหนื่อยเลยกรุ 

 

ผมเลยเดินดูไปเรื่อยๆ อย่าคิดไรมากสิวะ ดีกว่าไม่มีที่ไปนะเว้ยนาชา ดันไปงี่เง้าใส่เค้าแบบนั้น กลับไปตอนนี้เสียฟอร์มแย่

 

แต่ตอนนี้หิวน้ำชะมัด ร้านน้ำอยู่ไหนวะเนี่ย เดินมาเกือบสองชั่วโมงเจอแต่ร้านเสื้อผ้าผู้หญิง ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืด นี่ก็เริ่มเมื่อยแล้วเนี่ย ปวดตัวอยู่แล้วยังไม่เจียมสังขารออกมาเดินเพ้นพ่านอีก รัดทนชีวิตจริงกรุ มันกระหายน้ำจนผมเผลอสถบออกมากับตัว

 

"แล้วน้ำแม่.งขายตรงไหนวะ" 

 

"อะ ดื่มสะ"

 

"ขอบใจ...เห้ย!!"

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

130510