Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

by nooonaa

 

 

"เฮียได้ผมแล้วนะ  จะมาทิ้งๆขว้างๆแบบนี้ไม่ได้!..."  : นาชา

 

"ก็นายปล้ำชั้นเองนะ!" : น้ำเงิน

 

"มัน...มันก็เหมือนกันนั้นแหละ...เฮียต้องรับผิดชอบ" : นาชา

 

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

 

Intro Immortal LoVe, oR sEx...

 

 

“ประกาศ  เที่ยวสายการบิน.... ไทย-มาเก๊า เกตจะปิดอีก 15 นาที ผู้โดยสายที่ใช้บริการสายการบินนี้  โปรดเช็คอินแล้วขึ้นเครื่องได้เลยคะ  เครื่องจะขึ้นในเวลา 10.45 นาฬิกา ขอบคุณคะ”

 

ผมนั่งฟังเสียงหวานของพนักงานสายการบินนี้อยู่หลายรอบ  ผมละเซ็งที่สุดในชีวิต ทำไมผมต้องมาสายการบินนี้ก็ไม่รู้  ผมเพิ่งจะอกหักกับรักแปดปีของผมมาหมาดๆยังต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อีก  แค่ผมจองไฟท์กะทันหันในช่วงไฮซีซั่นของมาเก๊าเมืองแห่งคาสิโน ทำให้ผมได้แค่สายการบินแบบว่าผมก็อธิบายไม่ถูก..ก็แค่คนจีนขึ้นเยอะ อาหรับขึ้นเยอะ เหม็นอะ..คนบ้าอะไรไม่รู้กลิ่นเต่าโคตรแรง ไม่รู้เอาส่วนไหนไปเก็บกลิ่น ระบายออกมาสู้สิ่งแวดล้อมได้ตลอดเวลา กรุว่าโลกร้อนอยู่ตอนนี้เพราะพวกเมิงแน่ ยิ่งคนจีนนี่อืม.....ผมก็ไม่อยากพูดเดี๋ยวคุณๆเชื้อสายจีนจะเกลียดผมเอา  เอาเป็นว่าผมไม่ได้นอนแน่ตลอดสองชั่วโมงครึ่งนี้ แค่ผมนั่งรอเช็คอินหน้าเกตก่อนขึ้นเครื่องก็ยังกับได้ดูหนังบู้  คุยกันอย่างกับบ้านไฟไหม้  เสียงดังชะมัด  ยิ่งข้างๆผมนี่โหย  สุดๆอะครับ ขากถุ๋ยเสมหะลงพื้นใกล้ๆที่ผมนั่งอยู่  สุดยอดผมนับถือคุณจริงๆครับ ไปเอามาจากไหนเสมหะเนี่ยมีทุกๆสองวินาที ว่างเป็นขากถุ๋ย  ขากถุ๋ย ผมจะอ้วก!!  ตอนนี้คงได้แต่ภาวนาให้ผมได้ที่นั่งใกล้ๆอาหมวยสาวสวยเอ็กซ์อึ๋มละกัน อย่าได้นั่งใกล้อาแป๊ะนะ ผมขอล่ะ  งั้นผมตายแน่

 

อ๊ากๆๆๆๆๆๆๆ  นี่มันอาร๊ายยยยยย  ที่ผมอ้อนวอนไปนี่มันไม่ได้เรื่องเลยใช่มั้ย  ก็ผมได้นั่งระหว่างอาซิ้มกับอาแป๊ะนะสิ  ให้ตายเถอะ ผมจะช็อค แล้วสายการบินอะไรเนี่ยที่นั่งอย่างกับรถทัวร์ แน่นชะมัด

 

“@$@&*@$#*&$%#”  เมิงพูดอารายยยย  แล้วกรุจะเข้าใจเมิงมั้ยเนี่ย เอาภาษาคนได้มั้ย  แล้วกรุอยู่ใกล้เมิงแค่นี้จะตะคอกทำซิ้มเมิงอ่อ โอ๊ย...ประสาทจะกิน

 

“Excurs me ,sir .”  ผมยิ้มให้อาแป๊ะแล้วขอทางอาแป๊ะเค้าเพื่อเข้าไปนั่งข้างๆแก  แต่ แกก็มองผมนิ่ง

 

“ I’m sit here” ผมชี้ไปที่นั่งของผม  เค้าเลยพยักหน้าแล้วลุกให้ผมเข้าไปนั่ง ผมยิ้มให้ซิ้มคนสวยที่นั่งข้างๆหน้าต่าง  แต่หล่อนกลับสะบัดบ๊อบใส่ผมเฉยเลย หน้าแห้งเลยกรุ

 

ผมนั่งแล้วคาดเข็มขัดเตรียมเครื่องขึ้น ผมพยายามนั่งสมาธิให้ตัวเองนิ่งๆเบื่อๆจะได้หลับสักที แต่เพื่อนร่วมทางผมนี่สิแกเอาเท้าขึ้นเหยียบเบาะข้างหน้าแล้วแกก็หาวสะกว้าง

 

“ฮ้าววววววววว”  โอ๊ยให้ตายเถอะ หาวอะไรเสียงดังขนาดนั้น  แล้วกลิ่นนี่....อืมอาแป๊ะครับ  ผมมีหมากฝรั่งนะเอาสะหน่อยมั้ย  ผมใจดีครับผมอยากแบ่ง  อ๊ากกกก.....ตายๆ  ผมตายแน่ ไร้มารยาทที่สุด

 

ผมหยิบผ้าพันคอที่พันอยู่ขึ้นปิดจมูกผมอย่างไว แต่ว่าทำไมกลิ่นมันยังแทรกซึมได้วะ ปากเมิงนี่หนูตายทั้งรังป่าววะ แม่.ง!!

 

 “ปุ๊ดๆ” เสียงอะไรอีกวะนั่น ผมชำเรืองมองรอบๆแต่ก็ปกติดี  ผมคงจะหูฟาดไปเอง  แต่ว่ามันเริ่มไม่ปกติแล้วครับ  เมื่อมันมีกลิ่นอันไม่พึงประสงค์อย่างแรงวิ่งปะทะจมูกผม

 

อืม...ไอ้ซิ้ม  เมิงตดให้กรุดมใช่มั้ย  อ๊ากๆๆๆๆ ผมอยากร้องไห้  ผมลงจากเครื่องทันไม่เนี่ย

 

ผมหันไปจ้องซิ้มแกอย่างแค้น  แต่แกดันสะบัดบ๊อบใส่ผมอีกรอบ  น่าหมันไส้โว้ย....อย่าให้ทีกรุบ้างนะ  กรุจะขี้ให้เมิงดม  กรุไม่ใช่แค่ตดแน่เมิง

 

ผมนั่งทุกข์ทนทรมานอย่างนั้นตลอดสองชั่วโมง พวกแกๆก็ไม่เกรงใจผมเลยทั้งตดทั้งหาว โอเค..ผมจะทำใจ  ตามสบายพวก  กรุไม่มีอะไรจะเสียและ

 

 

....สองชั่วโมงครึ่งผ่านไป….

 

 

ผมกำลังต่อแถวผ่าน ตม. อยู่ครับ แถวยาวชะมัด  แต่อีกเดี๋ยวเดียวผมจะเป็นไทแล้ว อีกนิดเดียวเว้ยนาชา  ไม่นานหรอก  จะได้ไปไกลๆจากอาซิ้มอาแป๊ะนี่สักที

 

ผมรีบเดินออกมาจากอาคารผู้โดยสารก็เห็นเพื่อนของผมที่มาทำงานที่นี่มารอรับ  มันชื่ออาหวังครับ  เป็นอาตี๋น้อยตาตี่ อาหวังนี่เป็นเพื่อนผมกับไอ้ทรายตั้งแต่เด็ก บ้านมันทำธุรกิจทำให้พวกเรารู้จักกันผ่านทางพ่อกับแม่ มันเป็นคนดีมากครับเป็นมิตรกับทุกคน  พอดีผมจะเที่ยวที่มาเก๊ากะทันหันเลยช่วยให้มันจองที่พักใกล้ๆแหล่งท่องเที่ยวให้หน่อย  ผมต้องการหลบพักรักษาแผลใจหน่อยครับ มันเหมือนตายทั้งเป็น..เฝ้าน้องน้ำมนต์มันมาเป็นแปดๆปี แต่ดันโนเพื่อนสนิทงาบไปเลียสะงั้น ยิ่งตอนเห็นน้องมันปกป้องไอ้ทรายแล้วทำสีหน้าเจ็บปวดแบบนั้นผมนี่เข่าทรุดเลย  ไม่ไหวครับมันแรงเกินไปที่ผมจะรับไหว  ขอมาหลบสักพักแล้วถ้าผมพร้อมผมจะกลับไปเฉิดฉายอีกครั้งแน่

 

อาหวังมันยืนรอผมอย่างกับพระเอกหนังอยู่ตรงทางออกผู้โดยสารขาเข้า พอมันเห็นผมก็โบกมือเรียก  ผมรีบเข้าไปหามันทันที  ตานี่หยี๋แต่ไกลเลยครับเอกลักษณ์ชะมัด

 

“ว่าไงเพื่อน”

 

“ว่าไงเพื่อน” ผมตอบมันกลับอย่างดีใจ  ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ดูดีขึ้นนี่หว่า

 

“มากี่วันวะเมิงนาชา” สำเนียงมันเนี่ยออกจีนๆเลยครับ สงสัยอยู่นานเกินไป ว่าแต่มันก็มาเรียนที่ฮ่องกงตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วก็มาดูแลบริษัทลูกให้พ่อมันที่มาเก๊านี้ มันเจ๋งมากเลยครับ สามารถดูแลลูกน้องเป็นร้อยได้  ผมเองนี่ยังหนีมาเที่ยวอยู่เลยครับ แหะๆ ก็คนกำลังเฮิร์ทอะ เนอะๆ

 

“ไม่มีกำหนดวะ...กะจะเที่ยวเรื่อยๆ เบื่อเมื่อไหร่ค่อยเปลี่ยนเมืองเอา”

 

“เออตามสบายเว้ย...ของมีแค่นี้ใช่มั้ยวะ  ปะไปกัน  กรุมีประชุมตอนบ่าย” มันเดินมาช่วยผมถือกระเป๋าแล้วเดินนำผมขึ้นรถ ผมก็เดินตามมันไป   

 

พอเราออกมาจากสนามบินนี่ผมละอึ้งเลยครับ  บ้านเมืองเค้าน่าอยู่สุดๆ สะอาดแล้วมีมารยาทมาก ผมนั่งมองวิวไปรอบๆอย่างตื่นเต้น นอกจากฝั่งยุโรปที่นี่ก็เป็นที่แรกที่ผมมาเที่ยวคนเดียว สมัยผมเรียนอยู่ผมก็เที่ยวบ่อยครับ มันว่างเกินไป  เออ..ผมหมายถึงเรียนบ้างหยุดบ้างผมเลยว่างน่ะ แหะๆ  แต่ผมก็จบออกมาได้นะ ผมเก่งนะจะบอกให้

 

“สวยมั้ยเมิง”  อาหวังถามผมขณะที่มันขับรถอยู่ มันเป็นผู้ชายลูกคครึ่งจีนแท้เลยครับ แต่ตัวนี่ใหญ่เอามากๆ ผมว่าผมก็มาตรฐานชายไทย 178 ซม. แต่มันนี่จะแตะ190 แล้วมั้งครับ อิจฉาอะ อยากมีหุ่นล่ำๆแบบนั้นบ้างไม่ใช่เตี้ยแบบนี้

 

“มากๆเลยเมิง แล้วนี่บ่ายไปทำงานแล้วจะมาเที่ยวกับกรุได้มั้ยเนี่ย”

 

“ช่วงนี้อาจจะไม่ค่อยว่างวะ ที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อย เดี๋ยวถ้ามันลงตัวกรุจะพาเมิงไปต่างเมืองเลยแล้วกัน  ตอนนี้เมิงก็เที่ยวๆแถวนี้ไปก่อนนะ” มันตบไหล่ผมแบบปลอบเบาๆ เอางั้นก็ได้วะ

 

“เออ ก็ได้ กรุจะรอ” ผมตอบมันแล้วหันกลับมามองวิวข้างทางต่อ  สักพักมันก็มาจอดที่คอนโดตึกสูง  มันจอดรถแล้วลงไปขนกระเป๋า  อ่าว...ผมให้มันจองโรงแรมให้ผมไม่ใช่หรอแล้วทำไมเป็นคอนโดไปละเนี่ย

 

“อาหวัง กรุให้เมิงจองโรมแรมให้แล้วไมมาที่นี่วะ”

 

“คือกรุจองโรงแรมให้เมิงไม่ทันวะ  มันเต็มหมดเลย  เมิงกรุรู้ช่วงนี้คนมาเที่ยวเยอะ มีแต่โรงแรมจิ้งหรีดอะเมิงจะอยู่มั้ย” อะไรกันวะ คนจะมาเที่ยวอะไรกันเยอะแยะ ไม่หัดอยู่บ้านอยู่ช่องแบบคนอื่นบ้างวะ ดูดิทำให้กรุลำบากเลย

 

“เออๆ อยู่ก็ได้วะ แต่กรุไม่ออกค่าห้องนะเว้ย  ถือว่าเมิงบังคับให้กรุอยู่ที่นี่” ผมไม่ได้ขี้เหนียวนะ  แต่ผมไม่ถูกใจมัน  สมน้ำหน้า

 

“กรุรู้อยู่แล้วละ  เมิงนี่เหมือนเดิมเลยวะเปลี่ยนบ้างเถอะไอ้นิสัยไม่ถูกใจอะไรก็พลาดใส่คนอื่นเนี่ย เดี๋ยวจะหาเมียไม่ได้” จุกเลยครับ คำพูดมันจุกเลย มันเสียดแท่งใจดำผมที่สุด แค่น้องไม่เอากรุแต่ไปเอาเพื่อนกรุ  กรุผิดเรอะ

 

“เรื่องของกรุ” ผมบอกเสียงเนือยๆ  มันคงจะจับได้เลยรีบเปลี่ยเรื่อง

 

“เออ..เรื่องของเมิง  ไปๆขนไปเองนะเว้ย  กรุต้องรีบไปแล้ว”  พอมันยกกระเป๋าลงรถให้ผมเสร็จมันก็ยืนคีการ์ดให้แล้วขึ้นรถทันที

 

“ขอบใจมากเมิง”

 

“เออ เพื่อนกันเว้ย” อืม..ขอบใจสำหรับความเป็นเพื่อนของเราด้วย

 

 อาหวังขับรถออกไปแล้ว  ผมมองตามมันไปจนลับตา  ผมเลยขนกระเป๋าเข้าห้องอย่างทุลักทุเล  จะว่าไปที่นี่ก็น่าอยู่ดีครับ สวยดี โอเคถือว่าผ่านกรุให้อภัยเมิง ที่ผมไม่อยากอยู่คอนโดนี่ไม่ใช่ว่าผมเรื่องมากหรอกครับมันเป็นเพราะมันไม่มีแม่บ้านมาทำความสะอาดห้องให้ผมทุกวัน  ผมต้องจ้างหรือไม่ก็ทำเอง ถ้าจ้างก็แพงลิบ เห็นผมอย่างนี้ผมก็ประหยัดเป็นนะยกเว้นเหล้ากับผู้หญิงอันนั้นมันประหยัดไม่ได้ แหะๆ

 

 

 

ผมไขประตูห้องเขาไปมันน่าอยู่มากเลยครับ โทนสีขาวดำสะอาดคลาสสิกดี ผมวางของก่อนจะไปเปิดดูตู้เย็นหาน้ำดื่มสักหน่อย  อือหือของกินเต็มตู้ ดีมาอาหวัง  เมิงบริการใช้ได้  หาน้ำหาท่าหาของกินไว้ให้ ผมหยิบเบียร์กล่องขึ้นมาเปิดดื่ม

 

อ่า...ชื้นใจชะมัด   แล้วผมก็คว้าแซนวิชน่ากินที่แพ็คใส่กล่องอย่างดีขึ้นมากิน อร่อยมาก  กรุรักเมิงจังไอ้อาหวัง  ไว้กรุจะพาเที่ยวหญิงตอบแทน

 

ผมกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่หน้าตู้เย็น แต่แล้วผมก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่ออยู่ดีๆก็มีคนที่ไหนไม่รู้มาตะคอกใส่ผมอยู่ข้างหลัง ใครมาอยู่ในห้องกรุวะ

 

“Who are you?” เห้ย ... เมิงเป็นโจรอ่อ  ผมรีบหันกลับไปทางต้นเสียงที่ถามว่าผมเป็นใคร  แล้วต้องตกใจเป็นรอบที่สอง  ก็คนนั้นมันคือ....

 

 

 

“เฮียเงิน!!”

 

 

 

ซวยแล้วกรุ...มาอยู่นี่ได้ไงวะ

 

 

 

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

130425

 

 

เปิดเรื่องใหม่แล้วคร่าาา  ติชม คอมเม้นกันได้นะคะ ไรเตออยากรู้ว่าเปิดเรื่องมามันน่าติดตามมั้ย

 

ขอบคุนคร่าา

ไรเตอ