Silly Love รักป่วนๆชวนให้นายงี่เง่ามาหลงรัก ♥

       โอ๊ย!!!!
     "นี่เธอ เดินระวังๆหน่อยสิยะ ฉันรีบนะ ฮึ่ย!" ยัยรุ่นน้องอกโตนั่น เดินมาชนฉันที่ถือกองหนังสือหนักอึ้ง หล่อนเองนั่นแหละที่เดินไม่ดูทางเอาแต่มองโทรศัพท์

     "ฉันก็รีบนะ..." ฉันแอบพึมพัมเบาๆ คนเดียว เฮ้ออ เปิดเทอมวันแรกฉันไม่อยากมีเรื่องหรอกนะ แต่แว่นคู่ชีวิตของฉันดันกระเดนหายไปไหนหละเนี่ย น่าจะอยู่ที่พื้นแถวๆนี้ละมั้ง พอไม่มีแว่นฉันรู้สึกเหมือนคนตาบอดเลย T^T ฉันสายตาสั้นเอามากๆ ใส่แว่นก็ลำบากเอาซะจริง แต่ฉันไม่ใส่คอนแทคเลนส์หรอกนะ เหตุผลว่า.... ฉันกลัวน่ะ ==" ฉันเอื้อมมือไปคลำหาแว่นตาของฉัน โอ๊ะ นั่นไง อยู่ตรงนั้นเอง ฉันกำลังเอื้อมมือไปหยิบแต่ดันมีเท้าเจ้ากรรมประทับตัดหน้าไปซะนี่
     "กร๊อบ" เรียบร้อยจ้า ToTแว่นช้านนนนน แต่ดูเหมือนเจ้าของเท้าคู่นั้นจะไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ แถมยังทำทีจะเดินหนีความผิดอีก ฮึ่ยยย! อย่างนี้แม่ไม่ยอมมม ฉันเลยลุกขึ้นไปยืนขวางหมอนั่น ฉันมั่นใจว่าเป็นผู้ชายแน่ๆจากลักษณะรองเท้าน่ะนะ แม้มันจะเลือนลางมาก.____.
     "นี่นาย จะเดินหนีไปไหนน่ะ " ฉันพูดพร้อมหาเรื่องทันที หมอนี่ทำฉันเรียนไม่ได้ไปทั้งวันนะ แถมยังทำไม่รู้สำนึกอีก
     "เธอพูดอะไรของเธอ" หมอนั่นทำท่างงเสียเต็มประดา เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
     "นี่นายอย่ามาทำไขสือนะ นายเหยียบแว่นฉันพัง แล้วยังมีหน้าจะมาเดินหนีอีก " ธรรมดาฉันเป็นคนใจเย็นนะ แต่ท่าทางหมอนี่เหลืออดจริง :(
     "อ้าว นั่นแว่นเธอของเธอเหรอ ฉันมองเห็นเป็นซากกิ่งไม้น่ะ เลยเผลอเหยียบเข้า :)" หมอนี่ยิ้มและยังยักคิ้วแบบกวนประสาทมาอีก ฮึ่ยยย ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ สำนึกน่ะสำนึกสะกดไม่เป็นรึไงหาา!!! :(
     "อย่างน้อยนายก็ควรจะขอโทษฉัน เพราะฉันมองอะไรไม่เห็นเลยถ้าไม่มีแว่นน่ะนะ"ฉันพยายามพูดให้หมอนี่สำนึกในความผิดของตัวเองขึ้นมาบ้าง แต่เอ๊ะ ฉันรู้สึกทำไมเหมือนพวกนักเรียนจับกลุ่มมองฉันกับหมอนี่ทะเลาะกันแถมยังซุบซิบๆกันด้วย เหอะ! ฉันได้ยินแว่วๆว่ายัยพวกนี้ด่าฉันว่าป้าบ้าง ซุ่มซ่ามเองบ้างไร้สาระกันสิ้นดี เด็กร.รนี้
     "เธอคิดว่าเธอเป็นใครถึงมายืนว่าฉันฉอดๆๆหาาา!!!" หมอนั่นพูดเสียงดังซะจนฉันเองยังสะดุ้ง
     "นายจะเป็นใครฉันก็ไม่สนใจหรอกนะ ก็นายทำแว่นฉันพังนี่ แล้วยังจะเดินหนีอีกจะไม่ให้ฉันว่านายเลยรึไง" ฉันพูดด้วยความโมโหเช่นเดียวกัน หมอนี่อะไรทำของของคนอื่นเสียหายแล้วยังจะไปว่าเค้าอีก แย่มากกก ;( "อ้ออ ฉันเข้าใจละ ที่เธอไม่รู้ว่าฉันเป็นใครนี่เพราะมองไม่เห็นใช่มั้ย ได้~ เดี๋ยวฉันจะสงเคราะห์อ่านให้ ฉัน จัสติน เคาเวลล์ ทำอะไรก็ไม่ผิด จำใส่สมองเธอไว้ซะ!!"