ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

By nooonaa

 

 

"GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 01 : ไอ้หล่อขั้นบ้า

 

+เจมส์คุง+

 

~ก่อนเปิดเรียนหนึ่งวัน~

"สัดเจมส์ ย้ายก้นงอนๆของมึงมาเล่นไพ่กับพวกกูดิ๊"

ขวับ!

"งอนบ้านพ่องมึงสิ!" ผมหันไปจิกตาใส่ไอ้เพื่อนเวรที่ชวนผมเล่นเกมส์บ้าบอคอแตกของพวกมัน แต่พอผมด่า...กลับทำให้พวกมันตลกจนท้องคับท้องแข็ง

ผมว่าผมก็โหดนะ แต่แม่งเพื่อนในแก๊งไม่ยักจะกลัวผมเลยสักนิด

นี่กูเป็นถึงรองหัวหน้าแก๊งนะ 'แก๊งอันธพาลหนังห้อง' อะ หัดกลัวกูกันบ้างดิ

"ไม่ต้องมาทำเป็นค้อน ยิ่งค้อนยิ่งเหมือนตุ๊ดว่ะ ฮ่าๆ"

สันดารแม่งเลว

"สัด! เดี๋ยวมึงไม่ตายดีไอ้ห่าพีช" แม่งกวนตีนกูตลอด ไม่ว่าเป็นตุ๊ดก็ชอบเอาหน้าผมไปตัดต่อกับพวกผู้หญิงโป๊

ไอ้หื่น!

กูออกจะแมน แต่ชอบยัดเยี้ยดสิ่งชั่วๆให้กู

"ฮ่าๆ" เสียงพวกมันหัวเราะผมจนเลือดเริ่มขึ้นหน้า ผมเลยโป้ยไปทางเทพบุตรในคาบสัตว์นรก ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า...ไอ้สัตว์นรกในคาบเทพบุตรสุดหล่อ

"ชวนไอ้เฮียร์เล่นดิ กูไม่อยากเล่นเกมส์บ้าๆของพวกมึง" แต่ละเกมส์แม่งโคตรจะสร้างสรรค์ ใครแพ้ก็ให้ทำตามคำสั่งที่ตั้งไว้ แล้วดูแต่ล่ะคำสั่งนะ ไม่ไปจูบตูดหมาก็เอาขี้ไปปาหน้าบ้านอาจารย์ใหญ่ สร้างสรรค์สุดๆเด็กไทย ผมละเบื่อพวกมันจริงๆ

พอผมชี้ไปที่ร่างสูงที่เอาแต่ยืนมองออกไปที่นอกหน้าต่างหน้าบ้านตัวเองร่วมชั่วโมงๆ เพื่อนๆต่างก็ยิ้มกริ่มให้กันเหมือนรู้ว่ามันกำลังทำอะไรก่อนที่ไอ้ต้นจะเป็นคนที่เดินเข้าไปกอดคออีกคน

"รอดูเมียมึงรึไง" เพียงแค่นั้น...สายตามหาดุของไอ้เฮียร์ก็ตวัดใส่ซะเล่นเอาอีกคนสะดุ้งตัวเฮือก

"กูพูดเล่นน่า" มันรีบแก้ตัวใหญ่ก่อนจะเอามือที่กอดคออีกคนออก

"อาเฮีย มาเล่นไพ่หน่อยดิ ขาขาดวะ" คราวนี้ไอ้พีชเลยช่วยไอ้ต้นโดยการชวนเจ้าของบ้านให้มาเล่นไพ่ โดยที่ผมก็เอาแต่ถักเปียให้ตัวเล็กลูกชายสุดที่รักของเจ้าบ้านคนนั้นเพราะรู้ว่าอย่างไงมันก็ไม่มีทางตกลง

จ้างให้มันก็ไม่เล่น ถ้าของรางวัลไม่น่าสนใจพอสำหรับมัน

"โอ๊ะโอ...นั่นใครวะ" อยู่ๆไอ้นัทก็โพลงขึ้นมาก่อนคนที่เหลือจะวิ่งกู่ไปที่หน้าต่างบานนั้น

มาแล้วสินะ...คนที่มึงรอ

"น่ารักวะ ยิ่งโตแม่งก็ยิ่งน่ารัก ว่าปะอาเฮีย" ผมเหลือบมองไอ้พีชที่กล้าพูดประโยคนั้นโดยที่ไม่คิดจะกลัวตายสักนิด ก่อนที่ไอ้นัทจะดีดนิ่วดังเปาะ

"กูคิดออกแล้ว ดัมมี่! ใครแพ้ต้องไปจีบไอ้อ่อนนั่น"

!!!

"ไอ้สัด! ของกู ห้ามยุ่ง!" เสียงตวาดลั่นบ้านทันทีก่อนจะมือใหญ่จะกระชากคอเสื้อไอ้นัทจนอีกคนปลิวว่อน

"อะไรๆ มึงชอบมันรึไง"

"ปะ ป่าว" ตาดุนั้นดูหลุกหลิกเล็กน้อยก่อนจะกลับมานิ่งเหมือนเดิม

อย่าโกหกเลยมึง พวกกูน่ะรู้กันอยู่แล้ว ไม่งั้นมันไม่ตั้งเกมส์บ้าๆนี้ขึ้นมาหรอก

"ก็มึงพูดอยู่ว่ามันเป็นของมึง"

"มึงมั่ว" มันผลักอีกคนออกก่อนจะเดินกลับมานั่งบนโซฟาข้างๆผม

"หึ ไม่ได้ชอบก็มาเล่นไพ่กับกูดิ"

ไอ้นี่แม่งเลว กะเอาอาเฮียอย่างมันจนตรอกงั้นสิ งั้นเดี๋ยวมึงจะได้รู้

แล้วร่างสูงของไอ้เฮียร์ก็ลุกขึ้นก่อนจะเดินไปร่วมวงกับพวกมัน แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิด

มันแพ้

หึ...อาเฮียอันธพาลหลังห้องอย่างมึง แพ้ใครเป็นด้วยงั้นหรอวะ ถ้ามึงไม่จงใจ

"ไอ้สัด มึงแม่งเล่นงี้ก็ไม่มันส์สิวะ" เสียงไอ้พีชโวยวายลั่นห้องจนตัวเล็กสะดุ้งตื่น ไอ้เฮียร์มันก็แค่ชายตามองก่อนจะหันมาทางผม

"พรุ่งนี้ ทำฉลากหมายเลขเจ็ดให้กูด้วย"

หึ...เอางั้นเลยวะ

งั้นกูก็ขออวยพรให้มึงโชคดี...ผงฝุ่น

 

~วันเปิดเรียน~

"ไอ้เฮียร์ มึงจะทำอะไรคิดให้ดีๆนะเว้ย กูไม่อยากเห็นมันตายนะ ยิ่งอ่อนปวกเปียกแบบนั้น"

"กูดูแลมันเองน่า" กูรู้ว่ามึงจะทำอย่างที่พูด แต่มึงก็รู้อยู่นี่หว่า ว่าแฟนคลับมึงยิ่งกว่านางร้ายในละคร ไม่งั้นมึงคงไม่ทนเก็บความรู้สึกมาจนถึงมอหกอย่างนี้หรอก

"มึงคิดจะทำอะไรกันแน่"

"....." ถ้าเงียบแบบนี้กูก็พอเจ้าใจแล้วล่ะ

"เพราะมันใช่มั้ย มึงถึงยอมออกมาจากมุมมืด" เพราะไอ้สัตว์นั่นกำลังจะเอามันไปจากชีวิตมึงอีกอย่างใช่มั้ย

"กูก็แค่...."

ไม่อยากเสียมันไปสินะ

"เอาเถอะ มึงจะทำอะไรก็ระวังแรงมึงหน่อยละกัน แรงมึงยิ่งเหมือนช้างพันตัวอยู่"

"อืม" มันตอบรับแค่นั้นก่อนที่มันจะเปิดประตูห้องออก

ครืด!

เสียงครืดของประตูเลื่อนก็ถูกเปิดโดนเท้าใหญ่อย่างดัง จนทุกคนในห้องพร้อมใจกันหันไปมองมาทางเรา ผมก็ทำเป็นไม่นู้สึกรู้สาอะไรก่อนจะเดินแยกไปที่นั่งที่ว่างอยู่ ก่อนสายตาดุของไอ้เฮียร์จะกราดมองทั่วห้องเพื่อหาใครบางคนที่จับได้หมายเลขเจ็ด

หมายเลขเจ็ด...ของ...หมายเลขแปด

แล้วสุดท้ายสายตานั้นก็มาหยุดที่มัน ร่างเล็กผิวขาวจนซีดนั้นบ่งบอกว่าอีกคนมีร่างกายที่ไม่แข็งแรงจนคนอย่างไอ้เฮียร์ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าใกล้ เพราะมันกลัวว่าตัวเองจะทำให้อีกคนเจ็บ แต่พอหาเจอ...มันก็เอาแต่มองใบหน้าใสอยู่อย่างนั้นก่อนที่รอยยิ้มปีศาจจะปรากฏขึ้นอีกครั้ง

แล้วขายาวนั้นก็สาวก้าวเข้าไปใกล้ก่อนจะหยุดอยู่ข้างตัวร่างบางผิวขาวใสอย่างกับผู้หญิง ตอนนี้ผมรู้สึกได้ว่าใจมันคงเต้นแรงมากที่วันนี้มันได้มองหน้าอีกคนตรงๆ ยิ่งมันเอาแต่ยืนจ้องแบบนี้ก็ยิ่งแสดงอาการเหมือนดีใจอะไรสักอย่างอย่างเก็บไม่มิด

สามปีสินะ...สามปีที่มึงรอคอย ไอ้เฮียร์

กูยินดีกับมึงจริงๆ

ผมยังคงเฝ้ามองมันอยู่ห่างๆก่อนจะที่อีกคนจะใช้มือใหญ่ตบลงบนโต๊ะผมอย่างแรงเพื่อเรียกความสนใจ

ปัง!!!

ร่างบางสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันไปมองมันควับ แล้วรอยยิ้มปีศาจนั้นก็กลับมาอีกครั้ง

"มึงคือคนโชคดีสำหรับเทอมนี้ใช่มะ"

โชคดีหรอวะไอ้เลว มึงล็อกเบอร์ชัดๆ ถ้ามึงไม่ล็อก...คนอย่างมึงจะกล้าเข้าใกล้มันมั้ย

ไอ้พวกเก่งแต่กับคนอื่น แต่กับไอ้แค่คนที่มึงแอบชอบ...ทำตัวอย่างกับไอ้พวกตาขาว

หึ

ใช่ครับ มันเป็นอย่างที่ทุกคนคิด...มันชอบผงฝุ่นตั้งแต่มอสี่ ตอนแรกๆมันก็เกเรแถวเลวตัวพ่อ อะไรที่ขึ้นชื่อว่าชั่วแม่งทำหมด เลวแบบขนาดที่ว่าอย่าบอกใครเชียว แต่มันยังดีนะที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ทุกคนเลยนับถือมันเป็นอาเฮียกันถ้วนหน้า แต่พอมันเห็นไอ้อ่อนนั่นกำลังนั่งเล่นอยู่กับลูกหมาในร้านขายสัตว์ก็ทำเอาโลกเลวๆของมันพังครื่น ผมไม่รู้เพราะอะไร อันธพาลอย่างมันถึงเปลี่ยนไปเป็นอีกคนช่วงพริบตาเดียว

เพียงแค่ได้เจอไอ้เตี้ยนั่นเท่านั้นเอง

หลังจากวันนั้นมันก็ไม่ค่อยเข้าแก๊งแล้วเอาแต่ไปยืนรอร่างบางอยู่หน้าร้านทุกวัน จนวันหนึ่งมีคนมาขอซื้อลูกหมาเซ็นเบอร์นาร์ดตัวนั้นที่ไอ้ฝุ่นเล่นอยู่ทุกวัน มันเลยรีบชิงซื้อตัดหน้าลูกค้าคนนั้นด้วยราคาที่แพงกว่าสองเท่า ถึงแม้ว่ามันจะแพงในสายตาคนอื่นๆและจะหาว่ามันโง่ แต่สำหรับมัน...โคตรจะคุ้ม

เมื่อได้ลูกหมาตัวนั้นมา มันก็เฝ้าดูแลลูกชายของมันอย่างกับพระเจ้า บางทีผมก็แซวมัน ที่มันไม่สามารถดูแลไอ้ฝุ่นได้ ถึงเอาลูกหมาตัวนี้มาดูแลแทน และนั่นก็เป็นที่มาของคำว่า 'ตัวเล็ก'

ตัวเล็กชื่อของลูกหมาตัวนั้น และเป็นตัวเล็กที่เป็นตัวแทนผงฝุ่น...ของไอ้เฮียร์

ตอนนี้มันคงถึงเวลาของมึงแล้วสินะ ที่มันจะมาเป็นของมึงสักที

 

ครืดๆๆๆ

อะไรอีกวะ!

ผมผงกหัวขึ้นมาจากหมอนก่อนจะคว้าโทรศัพท์มี่วางไปข้างๆขึ้นมาดู

'Boss'

"มีไร!"

(อยู่ไหน)

"สัด! อยู่บ้านดิ กูจะนอนเว้ย!" หัวกูเพิ่งได้แตะหมอนยังไม่ถึงวิ นี่มึงจะชวนกูออกเที่ยวอีกแล้วรึไง

(ดีๆ เดี๋ยวกูไปรับ)

ติ๊ด

แม่ง! กูไม่ไป!!

แล้วมันก็วางสายผมไปเลยครับ มึงนี่กวนตีนกูสุดๆเลยวะไอ้เฮียร์ ทำไมชอบหนีบกูไปเป็นไม้กันหมาตลอดเลยวะ

ไม่นานมันก็ขับรถคันแพงมหาโคตรแพงมารับผมก่อนจะพาไปที่ร้านหมูกะทะแถวบ้านมัน ตอนแรกก็งงว่าพามาที่นี่ทำไม แต่พอเห็นใบหน้าขาวสวยของไอ้ฝุ่น ผมก็ร้องอ๋อทันที

มึงพากูมาเพราะไอ้นี่ใช่มะ แต่เดี๋ยวนะ...ไอ้นั่นใคร

ผมหรี่ตามองร่างสูงใหญ่กว่าไอ้เฮียร์หลายเท่าที่กำลังอ้าปากรับหมูที่ถูกย่างจนสุกจากไอ้ฝุ่นก่อนตัวมันเองจะแกะกุ้งให้อีกคนกินบ้าง

หวานเว่อร์...จะอ้วกว่ะ

"แฟนกันหรอวะไอ้เฮียร์" ผมถามเพื่อนรักที่นั่งข้างๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ เลยทำให้เสียงที่ออกมานั้นดังกว่าปกติ จนคนทั้งสองที่พวกเราแอบดูอยู่หันมามองผมขวับ ก่อนที่ตาผมจะสบเข้ากับดวงตากลมโตสวยของอีกคนอย่างจัง

หล่อ...นี่คือคำเดียวที่ผมสามารถอธิบายกับไอ้หล่อขั้นบ้านั่นได้

หล่อจนผมแปลกใจว่าทำไมมันถึงเป็นแฟนไอ้ฝุ่น

"เพื่อนมึงหรอไอ้ฝุ่น" ไอ้หล่อบ้านั่นถามอย่างสงสัยก่อนจะจ้องตาผมเขม็ง ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกคันตีนยิบๆทันที

"เพื่อนในห้องน่ะ"

"มองไรวะ มึงหาเรื่องรึไง!" ผมเหลืออดเมื่อมันยิ้มใส่ผมอย่างกรุ่มกริ่ม เลยตะโกนถามใส่หน้ามันแม่งเลย กูไม่ใช่พวกหงอขี้กลัวนะเว้ย แต่มันกลับเอาแต่มองผมนิ่งพร้อมกับเลียริมฝีปากบางแผล่บ

กวนตีนสัด!

"ปากหมานี่หว่า"

ไอ้เหี้.ย!

"มึงด่าใคร!" อย่าคิดว่ากูกลัวมึงนะเว้ย เดี๋ยวเจอตีนกู!

"แล้วไอ้นั่นมันชื่ออะไร" มันใช้กุ้งที่ยังแกะไม่เสร็จชี้ไปทางผมก่อนจะยิ้มกรุ่มกริ่มแปลกๆใส่อีก

กูชักทนไม่ไหวแล้วนะ ขนาดผมด่าขนาดนี้แต่มันยังคงถามผมเสียงนิ่ง เหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด

"เจมส์ครับ พวกอันตพาลหลังห้อง ไอ้ขี้เหล่หัวเทานั่นก็ด้วยชื่อเหี้.ย"

"เจมส์หรอ..." พอมันรู้ชื่อผมมันก็จงใจลากเสียงยียวนจนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ ก่อนมันจะใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างกวนตีน

"ทำไม มึงเป็นไรกับชื่อกู! แล้วคิดว่าหล่อหรือสัด" ถึงเอาแต่ยิ้มสวยใส่กูแบบนั้น ขอบอก! กูไม่เคลิ้ม!

"หึ..." แต่มันแค่หึในลำคอเล็กน้อยก่อนจะกลับมานั่งแกะกุ้งให้ไอ้เตี้ยนั่นต่อ โดยที่ตายังคงเอาแต่จ้องมองผม

และนั่นก็ทำให้ผมรู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้อะ มันแปลกๆเหมือนผมจะต้องเจออะไรแน่ แล้วทำไมมันยังไม่เลิกมองวะ ยิ่งคิ้วมันเลิกขึ้นกวนตีนผมเต็มที่ก็เล่นเอาผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย

รังสีมึงแปลกชอบกล

"พี่ถ่าน ผมไปฉี่ก่อนนะ" อยู่ๆไอ้เตี้ยก็ลุกขึ้นก่อนจะวิ่งออกจากโต๊ะไป ผมก็มองตามโดยมีไอ้เฮียร์รีบลุกตามไปอีกคน ผมเองก็ถอนหายใจออกตามกับท่าทีบ้าๆบอๆของพวกมันสองคน แต่พอผมหันกลับมาที่โต๊ะ ก็เจอใบหน้าหล่อของอีกคนที่ห่างเพียงแค่ตะเกียบคั่นทันที

เห้ย!!

"มึง!"

"จุ๊ๆ อย่าเสียงดังสิครับน้องเจมส์"

อะไรของมันวะ

ผมรีบผลักหน้ามันออกแต่อีกคนกลับคว้ามือผมไปกุมไว้แน่นก่อนจะยื่นหน้ามาซะชิด

ชิดขนาดที่เรียกว่า...หอม

"สัด!! ออกไปนะเว้ย!" คราวนี้ผมผลักมันออกด้วยแรงทั้งหมดที่มีก่อนจะรีบตะครุบแก้มตัวเองไว้แน่น

สัดเอ้ย! มึงหอมแก้มกู!

"หอมวะ ขนาดแก้มยังหอมเลย แล้วถ้าเป็นปากของน้องเจมส์...จะหวานปะ"

"สัด! ตายซะเถอะมึง!!"

พรึบ!!

จุ๊บ!

อึ้ง!

ผมนิ่งค้างเติ่งทำอะไรไม่ถูก เมื่อมันจงใจหลบผมได้ทันก่อนที่ผมจัได้ซัดหมัดใส่ มันพลิกตัวหนีก่อนจะจงใจเข้ามากดจูบที่ริมฝีปากผมทันที

"หว่า...โดนเดี๋ยวเดียวเองอะ มาให้กูจูบใหม่ดิ๊"

จุ๊บ

ตึกตักๆ

หัวใจ...ผม

"อะไรกันครับน้องเจมส์ ถูกใจจูบกูหรอครับ นิ่งเชียว" แล้วนิ้วเรียวก็เข้ามาเกลี่ยแก้มผมซ้ำไปซ้ำมาเบาๆ

ถูกใจ...งั้นหรอ

ไม่ใช่...หรอกมั้ง ก็แค่ตกใจ

ใช่! มันไม่มีทางที่คนอย่างกูจะชอบจูบของมึง!

"ออกไปนะเว้ย!" พอตั้งสติได้ผมก็เตะเข้าที่หน้าขาของมันก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะล้มตัวลงกลับไปนั่งที่ตัวเอง ผมเองก็หายใจหอบก่อนที่ไอ้เตี้ยจะวิ่งออกมาจากห้องน้ำแล้วพูดบอกมันด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง

"ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป พี่ถ่านไปรับผมที่โรงเรียนด้วยนะครับ"

ผมหันไปมองทางด้านหลังทันทีที่ได้ยินแบบนั้นก่อนจะพบไอ้เฮียร์ที่เดินตามมันออกมา แต่สีหน้าของมันนี่บ่งบอกได้อย่างดีว่าโดนอีกคนโกรธมาแน่

พอไอ้ฝุ่นมันลากพี่มันกลับได้ ผมก็เรียกอีกคนให้กลับมานั่งก่อนจะเทน้ำแดงของชอบให้มันดื่ม

"ทะเลาะหรอวะ"

"อืม...กูไม่น่าหึงไม่เข้าเรื่อง"

สมน้ำหน้า

"แล้วจะเอาไงต่อ มันบอกไอ้หล่อนั่นให้ไปรับทุกวันแล้วนะ แล้วอย่างนี้มึงจะได้อยู่กับมันหรอ" อุตส่าใจแข็งทำเป็นโหดใส่เพื่อบังคับให้มันกลับบ้านด้วยได้แล้ว ก็ยังไปทำให้เขาโกรธอีก มึงนี่จีบไม่ได้เรื่อง...ไม่เหมือนตอนไปต่อยกับคนอื่นเลยวะ

"นั่นดิ กูเครียดเลยเนี่ย" แล้วมันก็ฟุบลงกับโต๊ะอย่างหมดสภาพทันที ผมเลยตบบ่ามันเบาๆเพื่อปลอบใจไปพลางๆ ก่อนมันจะชวนผมกลับบ้าน

ความรักเนี่ยนะ...เข้าใจยากจริงๆ

กูขอโสดอย่างนี้น่ะ...ดีแล้ว

 

 

++++++++++++++++++++++++++++
140123

 

ฮาโหลอาโลฮ่า! 55 สวัสดีจร้า วันนี้เอาเจมส์คุงมาฝาก ตามคำเรียกร้องงงงงง ก็จะแต่งสองคู่นี้ไปเรื่อยๆเลยนะ สลับกันไป ไม่ใข่แค่ตอนพิเศษนะ จะเป็นตอนเต็มนร้า

ปล. เม้นด้วยๆๆๆๆ