Overnight คืนนี้กับ 4 หัวใจของยัยวายร้าย
เขียนโดย 
LazyGirl
วันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 00.34 น.
แก้ไขเมื่อ 9 กรกฎาคม พ.ศ. 2557 10.48 น. โดย เจ้าของนิยาย
28) อดีต
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความอดีต
“อ๊ะ! นั่นพี่หัวเห็ดกับพี่หัวหอมนี่นา”
“ได้ข่าวว่าทั้งสองคนคบกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่นะ น่าอิจฉาชะมัด”
“แล้วสองคนที่เดินตามมาติดๆนั่นใครเหรอ?”
“นี่เธอไม่รู้จักพี่ร็อคกับพี่ทิงเจอร์เหรอ พวกเขาทั้งสองคนคบกันมาปีกว่าๆแล้ว ที่สำคัญพวกเขาอันตรายสุดๆไปเลยล่ะ”
“อันตรายยังไง ก็เหมือนคู่รักทั่วไปนี่”
“เธอไม่รู้อะไร พี่ทั้งสองคนน่ะโหดจะตาย เมื่อวันก่อนมีคนซื้อขนมมาให้พี่ทิง พอเรื่องนี้ถึงหูพี่ร็อคเข้า พี่เขาก็จัดการผู้ชายที่เอาขนมมาให้พี่ทิงซะน่วมเลย”
“ก็ธรรมดา แฟนพี่เขาสวยนี่”
“พี่ทิงก็ใช่ย่อยนะเธอ ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้พี่ร็อคในระยะ5เมตรได้เลย”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เธออย่าไปลองดีเชียวล่ะ”
เมื่อครั้งก่อน...เราต่างฝ่ายต่างหึงหวงซึ่งกันและกันไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ใครเลย เรารักเดียวใจเดียวและมอบความรักให้กันตลอดมา ในครั้งนั้นมันทำให้ฉันดูเป็นแฟนสาวงี่เง่าที่ชอบมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งไม่เว้นแต่ละวัน จะว่าเป็นพวกอัธพาลก็ไม่เชิง ชอบใช้กำลังแก้ไขปัญหา ทำตัวกร่างและป่าวประกาศไปทั่วว่า ‘นายคนนี้’ เป็น ‘ของฉัน’ และสิ่งที่ยั่วโมโหฉันได้ดีที่สุดก็คือ ‘การนอกใจ’ หากคนนอกมองฉันที่เป็นแบบนี้อาจจะว่าฉันงี่เง่าและหึงแฟนของตัวเองมากเกินไปก็ได้ แต่ลึกๆแล้วใครจะรู้...ความเจ็บปวดของฉันที่มีมานมนาน
และฉันจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง
‘ความลับ’ ที่ ‘หมอนั่น’ รู้
ถ้าไม่อยากมีเรื่อง อย่ามาสร้างความร้าวฉานให้กับพวกฉันสองคน ความรักของฉันมันจะต้องสมบูรณ์แบบ ไม่มีมือที่สามหรืออะไรทั้งนั้น จะสร้างความสัมพันธ์ที่นิรันดร์ รักกันตั้งแต่วันนี้ไปจนแก่เฒ่า ประคับประคองให้ทั้งสองคนอยู่รอดไปจนถึงวันที่ต้องลาจากโลกใบนี้ไป จะทำให้พวกผู้ใหญ่ได้ละอายใจกับการนอกใจคู่รักของตนเอง อยากให้พวกเขาเข้าใจความหมายของคำว่า ‘ซื่อสัตย์’ ให้มากกว่านี้
4ปีที่แล้ว
ใครๆต่างก็เอ่ยชื่อของฉันกับร็อคทั้งนั้น ก็ชินแล้วแหละ แต่ถ้าใครไม่รู้จักพวกฉันสองคนนี่สิมันน่าเคือกนัก และที่พวกฉันสองคนเป้นที่รู้จักและเป็นขี้ปากของพวกคนที่นี่นั่นเป็นเพราะพวกฉันได้สร้างวีรกรรมไว้มากมายและยากที่จะลืม เราเป็นคู่รักที่เข้าออกห้องปกครองบ่อยเอามากๆ ไม่ได้เข้าเพราะเรื่องชู้สาวรักใคร่กันในโรงเรียนหรอก แต่เป็นเรื่องอื่นที่ร้ายแรงยิ่งกว่านั้น พวกฉันทำเหมือนห้องปกครองเป็นห้องนั่งเล่นในบ้านของตัวเอง แหม...แต่ห้องนั่งเล่นบ้านฉันแอร์เย็นกว่าที่นี่อีกนะยะ โรงเรียนค่าเทอมก็แพงแภมยังเป็นโรงเรียนหรูคุณหนูยังต้องร้องโอ้ แต่นี่อะไร แค่ห้องปกครองแอร์ยังไม่ฉ่ำเท่าบ้านฉันเลย ฉันควรจะให้แม่ที่เป็นหัวหน้าสมาคมผู้ปกครองมาเรียกร้องดีไหมนะ?
“ทิงเกอร์เบล มีอะไรจะพูดอีกไหม?”
“ไม่มีค่ะ” ฉันกรอกตาไปมาพลางพ่นลมหายใจอย่าเซ็ง นี่ก็เป็นอีกวันที่ถูกจับเข้าห้องปกครอง
“ทำไมเธอถึงชอบไปมีเรื่องกับคนอื่นนักนะ ไม่เบื่อหรือไง” คุณครูสวมแว่นหนาก้มหน้าลงจดรายการพฤติกรรมแย่ๆของฉันลงบนสมุดสีขาวยิกๆพร้อมกับคิ้วหนาๆที่ชนกันบนหน้าผาก
“ไม่ค่ะ”
“นี่!”
“ก็ถ้ายัยนี่ไม่มายุ่งกับหนูก่อน เรื่องทั้งหมดมันก็จะไม่เกิดขึ้น!” ฉันชี้นิ้วเรียวยาวไปที่ใบหน้าที่เต็มไปด้วยกระของยัยนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นั่งข้างๆฉัน
“เปล่านะ! ไอแค่...”
“หยุดเลยนะยัยฝรั่งขี้นก ไม่ต้องมาพูดไออีโอยูแถวนี้!”
“เธอหุบปากแล้วฟังที่หนูลีนาพูดก่อนได้ไหม!” ยัยครูแว่นหนาวางสมุดพฤติกรรมเล่มหนาของฉันลงบนโต๊ะดังปึงสร้างความเสียงดัง ทำให้ฉันที่นั่งไม่รู้จักสำนึกผิดเงียบไป2วินาที
“ยัยนี่มันพูดอะไรมาก็ไม่ใช่เรื่องจริงทั้งนั้นแหละ อย่าไปฟังเลย” ฉันกอดอกแล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างเซ็งๆ เมื่อไหร่จะได้ออกไปจากห้องนี้สักทีนะ จะได้ไปจัดการกับตัววุ่นวายตัวอื่นต่อ
“แล้วลีนาเขาทำอะไรให้เธอไม่พอใจ ทำไมต้องเอาน้ำราดหัวเขาแบบนี้?”
“วันนี้ไอยืนต่อแถวจะซื้...”
“เมื่อวานยัยนี่มันสาดน้ำใส่หนูก่อน มันเป็นคาบว่ายน้ำที่เรียนในตอนเช้า ครูก็รู้ใช่ไหมคะว่าตอนเช้ามันหนาวมาก แล้วก็ประจำเดือนหนูก็มา สงสัยจะอิจฉาที่ได้ยืนสวยๆอยู่ข้างบนโดยไม่ต้องลงไปเปียกน้ำ นางหมั่นไส้ก็เลยสาดน้ำใส่จนตัวเปียกไปหมด วันนี้หนูก็เลยเอาคืนเท่านั้นเอง”
“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย เพราะยู...”
“ไม่ยอมรับว่าตัวเองผิดหรือไงยัยฝรั่งขี้นก ฉันยังยอมรับว่าราดน้ำใส่เธอเลย!” ต้องใช้วีนี้นี่แหละ ทำตัวเป็นผู้ร้ายกลับใจเรียกคะแนนจากคุณครูทุกท่าน หึ! ไม่มีใครหนีวิธีนี้ของฉันพ้นหรอก
“ลีนาจะพูดว่าอะไรนะ?”
“ครูจะฟังคำโกหกของยัยนี่เหรอคะ” ยัยครูแว่นนี่ตื๊อเก่งจริงๆเลย ช่างเถอะ ยัยลีนานรกแตกนี่จะพูดอะไรก็เชิญ ฉันเตรียมแผนต่อกรกับมนุษย์ห้องปกครองมาหมดแล้ว ฉันน่ะ ปรสบการณ์โชกโชนกว่าหล่อนนะยะ
“ฉันเป็นกลาง ไม่ควรจะฟังความฝ่ายเดียว” ยัยแว่นแลต่ใส่ฉันแล้วหันไปจ้องยัยฝรั่งนั่นต่อ “มีอะไรจะพูดหรือไง?”
“คือเมื่อวันก่อน แฟนของทิงเขาเข้ามาคุยกับไอ แล้..”
“จะบอกว่าที่ฉันราดน้ำใส่เธอวันนี้เพราะเรื่องผู้ชายเหรอ เฮอะ!! เรื่องพวกนั้นมันไม่มีทางเป็นไปได้เด็ดขาด” ฉันลุกขึ้นยืนขมวดคิ้วอารมณ์เสียแล้วหันหน้าไปหายัยครู่แว่นหนาคนเดิม “ครูก็รู้ไม่ใช่เหรอ ที่หนูเข้าห้องปกครองทุกวันนี้ไม่เคยมีเรื่องทะเลาะเรื่องแย่งผู้ชายเลยแม้แต่ครั้งเดียว!”
“ทิงเกอร์เบลนั่งลงเดี๋ย..”
“ไม่เชื่อก็แหกตาดูสมุดนี่เลยเอ้า!!” ฉันกระชากสมุดสีขาวที่หนายิ่งกว่าหนังสือแฮร์รี่พอตหม้อจากมือยัยครูแว่นมาวางตรงหน้ายัยฝรั่งดังปึง สมุดสีขาวเล่มหนาคือสมุดพฤติกรรมของฉันเอง มันหนายิ่งกว่าหนังสือโบราณซะอีก ในนั้นบันทึกพฤติกรรมแย่ๆของฉันไว้มากมายจนต้องใช้กระดาษอื่นมาแม็กติดเพื่อเขียนพฤติกรรมเลวทรามของฉันต่อไป ตอนนี้มันหนาจนจะเป็นภูเขาแล้วล่ะ
และท่าทางของฉันที่ทำทีเหมือนเดือดร้อนนั่นเป็นแค่การแสดงเท่านั้น คำพูดมันไม่น่าเชื่อถือมากเท่ากับการกระทำ สีหน้า และท่าทางหรอก จะหลอกให้เนียนก็ต้องหลอกตัวเองด้วยเช่นกัน หลอกว่าฉันไม่ผิด ทั้งที่ผิดอยู่เต็มๆ...
“นั่งลงเดี๋ยวนี้นะทิงเกอร์เบล!”
“ก็มันจริงนี่ หนูไม่ผิด ไม่ได้ทะเลาะเรื่องร็อคเลย!!”
“โอเคๆ ทั้งสองคนไม่ได้ทะเลาะเรื่องผู้ชาย แต่มีเรื่องผิดใจกันเล็กน้อยใช่ไหม =_=” ยัยครูแว่นปาดเหงื่อออกจากหน้าผากกว้างๆด้วยความหน่าย
“เปล่านะคะทิชเชอร์ ฟังลีน...”
“เธออยากทะเลาะกับฉันเรื่องผู้ชายมากเลยหรือไง?” สิ้นประโยคนั้น ยัยลีนานรกแตกก็จิ๊ปากใส่แล้วหันหน้าเข้าหาครูแว่นยอมรับผิดโดยทันที โฮะๆ ไม่มีใครอยากเสียประวัติเรื่องแย่งผู้ชายหรอกน่า ถึงข่าวลือที่ว่าฉันจัดการกับผู้หญิงทุกคนที่เข้ามายุ่งกับร็อคมันจะเป็นความจริงก็ตาม ยังไงมันก็เป็นแค่ข่าวลือในกลุ่มนักเรียนเท่านั้น ในเมื่อฉันหลอกผู้ใหญ่ให้เชื่อได้สนิทใจก็ไม่มีอะไรต้องกังวล พวกเขาคิดว่าฉันเป็นเพียงแค่เด็กที่มีปัญหาและชอบทะเลาะวิวาทเป็นงานอดิเรกเท่านั้นเอง
เย็นนั้น
ครืด ครืด...
“เพราะยูคนเดียวทำให้ไอต้องมาทำความสะอาดห้องน้ำหลังเลิกเรียนแบบนี้!”
“อย่าบ่นน่า ฉันก็มาทำกับเธอแล้วนี่ไง -_-” ยัยฝรั่งนี่พูดมากชะมัดแถมยังพูดจาฟังไม่รู้เรื่องอีกต่างหาก นี่นางคงจะแอบด่าฉันเป็นภาษาอังกฤษอยู่แน่ๆ เห็นพึมพำเป็นภาษาบ้านเกิดตัวเองอย่างกับสวดมนต์มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ
“ยูนี่น่าแปลก สมุดพฤติกรรมหนาขนาดนั้นทำไมยังไม่โดนไล่ออกอีก”
“หึ...ประเทศที่เงินอยู่เหนือทุกอย่างมันก็แบบนี้แหละ จำเอาไว้ ยัยฝรั่งขี้นก” ฉันใช้นิ้วชี้ดันหัวน้อยๆของยัยนั่นแล้วทิ้งไม้ถูลงพื้น
“เดี๋ยว! ยูจะไปไหน ทิ้งให้ไอทำความสะอาดคนเดียวไม่ได้นะ!!”
“ขอเวลา10นาที เดี๋ยวมา” ฉันโบกมือให้ยัยนั่นแล้วเดินออกจากห้องน้ำ ยัยฝรั่งเดินตามมาดูในสภาพเปียกๆและสกปรก นี่ฉันก็ล้างห้องน้ำเหมือนกับหล่อนนะ ทำไมสภาพมันต่างกันยังงี้ล่ะ
“โดนทำโทษอีกแล้วเหรอ ^^”
“ไม่ต้องมายิ้มเลย นายทำให้ฉันต้องทำแบบนี้อีกแล้วนะ เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวให้คิดมากแบบนี้สักที”
“น่า ก็แค่อยากรู้ว่าเธอยังสนใจฉันอยูหรือเปล่าเท่านั้นเอง กะอีแค่ฝรั่งหัวทองเด็กเรียนนอกฉันไม่สนใจมันหรอก มีเธอคนเดียวก็เกินพอแล้วล่ะ นี่...ฉันดีใจที่เธอรักฉันมากขนาดนี้นะทิงเจอร์” ชายหนุ่มผู้ที่ไม่รังเกียจเนื้อตัวของฉันที่เพิ่งจะล้างห้องน้ำไปหมาดๆโอบกอดฉันไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง
“อย่ามาทำซึ้งแถวนี้น่า เดี๋ยวพวกครูก็มาเห็นหรอก” ฉันผลักตัวร็อคให้ออกห่างอย่างเบามือ อยู่ใกล้คนๆนี้แล้วหัวใจเต้นรัวตลอดเลย ถึงแม้ว่าเขาจะชอบทำให้ฉันต้องระเบิดอารมณ์อยู่บ่อยๆก็เถอะ แต่แบบนี้มันก็เร้าใจดีเหมือนกันนะ
“ช่างมันสิ ฉันไม่กลัวไอ้พวกนั้นหรอก” ร็อคเท้าสะเอวอย่างมั่นใจแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ หมอนี่ไม่เคยกลัวคุณครูคนไหนเลยจริงๆ มีแต่พวกครูเท่านั้นที่กลัวหมอนี่
“นี่!!”
“อ้าว ลีนานี่นา ทำงานสนุกไหม? ^^” ร็อคส่งยิ้มหวานให้ยัยลีนาที่ทำหน้าเหมือนอูฐอยู่หน้าห้องน้ำ
“พวกยูเห็นไอเป็นตัวอะไรกันแน่ แกล้งไออยู่หรือไง!” เพิ่งจะรู้ตัวหรือไงว่าถูกร็อคหลอก แต่ก็นะ ฉันก็บ้าพอๆกับยัยนี่นี่แหละ รู้ทั้งรู้ว่าร็อคแกล้งทำเป็นใกล้ชิดลีนาเพื่อเรียกร้องความสนใจจากฉัน แต่ฉันทนเห็นสองคนนั้นจับมือเดินกลับบ้านด้วยกันไม่ได้นี่ ลีนาเองก็มีความสุขเกินหน้าเกินตาจนน่าหมั่นไส้ ฉันจึงตัดสินใจขับรถเฉี่ยวยัยนี่หกล้มตกน้ำซะเลย หลังจากเหตุการณ์วันนั้นยัยนี่ก็พยายามหาเรื่องฉันตลอด เฮอะ! เล่นกับใครไม่เล่น
“เปล่านะ...ไม่ได้แกล้งสักหน่อย ^^” ร็อคยังคงส่งยิ้มหวานให้ยัยฝรั่งขี้นกนั่นไม่เลิก สักวันนายจะเจอกับตัวเองบ้าง คอยดูเอาไว้แล้วกัน
“ไม่ได้แกล้งงั้นเหรอ แล้วไอ้คำพูดเมื่อกี้นี่ล่ะ ทำไมถึงบอกว่าไม่สนใจไอทั้งที่เมื่อวันก่อนยังไปส่งไอกลับบ้านอยู่เลย”
“เขาก็แค่เล่นๆกับเธอเท่านั้นเอง ไม่ได้จริงจังกับเธอสักหน่อย” ฉันช่วยพูดให้ยัยฝรั่งตาสว่างสักที เลิกเข้าข้างตัวเองเถอะ คนที่ร็อครักหมดใจมีเพียงแค่ฉันคนเดียวเท่านั้น!
“ถ้าอย่างนั้นร็อคก็ไม่ได้จริงจังกับยูเหมือนกัน เพราะร็อคเขาก็ทำแบบนี้ไปทั่ว ทำกับผู้หญิงทุกๆคน!”
“ลีนา!!”
“ขอประทานโทษนะครับทั้ง3คน” จู่ๆเสียงทุ้มต่ำของใครบางคนเอ่ยแทรกขึ้น ทำให้ฉันที่เกือบจะระเบิดอารมณ์เงียบไปอัตโนมัติ
“ทิงเกอร์เบล ผู้อำนวยการขอพบครับ” ครูประจำชั้นเขามาที่นี่เพื่อเรียกตัวฉันอีกแล้วเหรอ
“…”
“รู้สึกจะมีปัญหาอีกแล้วนะ” ร็อคหัวเราะคิกคักเล็กน้อยก่อนจะดันตัวฉันส่งให้คุณครูประจำชั้น เฮ้อ...นี่มันเรื่องอะไรอีก ล้างห้องน้ำก็มาล้างแล้ว ยังจะเรื่องมากอะไรอีก
“นายกลับบ้านไปได้แล้ว อย่าให้รู้ว่าอยู่ด้วยกันกับยัยนี่สองต่อสอง” ฉันชี้หน้ายัยผรั่งหัวทองนั่นแล้วจ้องหน้าร็อคอย่างเอาเรื่อง
“รับทราบ ^^”
ห้องผู้อำนวยการ
“ลุงไม่รู้จะพูดกับหนูยังไงแล้วนะ” ผู้อำนวยการรุ่นคุณลุงเอ่ยขึ้นพร้อมกับนวดขมับทันทีที่ฉันหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้นวมสีดำ
“ถ้ามันลำบากขนาดนั้นก็ไม่ต้องพูดสิคะ ปล่อยหนูกลับบ้านไปเถอะ”
“เฮ้อ...เมื่อไหร่หนูจะเลิกทำตัวมีปัญหาแบบนี้สักทีนะ”
ไม่มีคำตอบค่ะ -_-
“ลุงเรียกหนูมาพบหลายครั้งแล้วนะ ไม่เบื่อบ้างเหรอ?”
“เบื่อค่ะ”
“เบื่อก็เลิกทำตัวแย่ๆซะ พ่อหนูจะได้สบายใจ” เขาเอนตัวพิงกับพนักเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า “ลุงเห็นหนูเป็นเหมือนลูกของลุงอีกคนถึงได้มาบอกมาเตือนแบบนี้ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะไล่หนูออกไปแล้วล่ะ พ่อของหนูรักหนูมากนะ เลิกทำให้พ่อลำบากใจเถอะ”
“ถ้าเรียกตัวมาเพื่อจะพูดเรื่องนี้ หนูขอตัวค่ะ” ฉันรีบยกมือไหว้ลาแล้วออกจากห้องไปทันที เรียกมากี่ครั้งก็บ่นแต่เรื่องเดิมๆจนชักจะเบื่อเพื่อนพ่อคนนี้ซะแล้วสิ ญาติก็ไม่ใช่ อะไรก็ไม่ใช่ ไม่ได้นับถือเป็นลุงหรือญาติพี่น้องเลยด้วยซ้ำ อย่ามาพูดจาสั่งสอนเกี่ยวกับเรื่องครอบครัวของฉัน ฉันไม่ชอบ
ถ้าธุรกิจของพ่อไม่เกี่ยวข้องกับโรงเรียนของลุงคนนี้ ฉันก็คงจะเด้งออกไปนานแล้วล่ะ
“ทิงเจอร์ โดนเรียกมาอีกแล้วเหรอ” ทันทีที่ฉันออกจากห้องตาลุงนั่น ก็จ๊ะเอ๋กับนายไลน์ที่ซื้อขนมให้ฉันเมื่อวัน่อนทันที ดูเบ้าตาเขาสิ บวมเป่งเลย =_=
“อืม ก็เหมือนเดิม นายมาทำอะไรที่นี่เวลานี้ ทำไมยังไม่กลับบ้านอีก?”
“อยู่ช่วยจัดเอกสารกับเก็บของในโรงยิมมาน่ะ ฮ่ะๆ” เขาหัวเราะแห้งๆพลางลูบแก้มตัวเองเบาๆ เขินฉันอยู่หรือไง -_-
“อ้อ โดนทำโทษสินะ” เรื่องที่เขาพูดทำให้ฉันนึกเรื่องเมื่อวันก่อนออก ไลน์กับร็อคเขามีเรื่องกัน ร็อคหึงหวงที่ไลน์เขาเอาขนมมาให้ก็เลยโดนไปหนึ่งดอก ร็อคก็เกินไปที่ทำซะเขาหมดหล่อขนาดนี้ แต่นายไลน์เองก็ใจกล้ามากเช่นกันที่มายุ่งกับฉัน แต่ก็ดีนะ ชีวิตมีสันสันดี ^^
“อื้ม หมอนั่นมันก็โดนเหมือนกัน ตอนนี้คงจะใช้ความน่ากลัวข่มขู่ให้คนอื่นทำแทนแล้วตัวเองก็หนีกลับบ้านไปก่อนแล้วล่ะ” ไลน์ถอนหายใจอย่างเซ็งๆพลางมองไปยังอาคาร3 อาคารนั่นน่าจะเป็นที่ที่ร็อคเขาถูกทำโทษนะ =_=
“คงจะเป็นอย่างนั้น เมื่อกี้ร็อคก็มาหาฉันที่ห้องน้ำหญิง สงสัยจะไม่ทำจริงๆนั่นล่ะ” เขาก็เป็นคนอย่างนี้แหละ เร้าใจดีชะมัด >_<
“เจอกันแล้วเหรอ? แล้วทำไมหมอนั่นไม่ตามเธอมาล่ะ ทุกทีเห็นตัวติดกันตลอดนี่” ความคิดของไลน์ทำให้ฉันฉุดคิด “คงจะแอบหนีไปหลีสาวอีกล่ะสิ”
“ฉันไปก่อนนะ” เมื่อคิดได้ก็รีบตัดบทอย่างรีบร้อนแล้วตรงไปยังห้องน้ำหญิงที่เดิมทันที นั่นสิ ทำไมไม่คิดให้เร็วกว่านี้นะ เขาน่าจะตามมาส่งฉันนี่นา ไม่ใช่ไล่ให้กลับก็กลับ มันไม่ใช่นิสัยของเขานะ
ฉันสาวเท้ายาวๆด้วยใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สมองมันคิดอะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมดจนสัยสน ก็รู้อยู่แก่ใจว่าเขารักฉันมากและไม่มีทางที่จะสนใจคนอื่นได้อย่างแน่นอน ทุกครั้งที่เขาทำเป้นนอกใจก็รู้ว่ามันเป็นแผนเรียกร้องความสนใจจากฉัน ถึงเราจะแกล้งทำเป็นนอกใจบ่อยมากแค่ไหนแต่ก็ไม่เคยมีสักครั้งที่คิดจะนอกใจอย่างนั้นจริงๆ แต่ครั้งนี้เขาทำมันบ่อยเกินไป เขาไปยุ่งกับลีนามากไปแล้ว มันรู้สึกใจคอไม่ดี...หวังว่ามันจะไม่ได้เป็นอย่างที่คิดนะ...
ห้องน้ำหญิง
...
ว่างเปล่า
เหลือไว้เพียงไม้ถูพื้นและถังน้ำเก่าๆ นี่หมอนั่น...ไปกับยัยฝรั่งหัวทองนั่นจริงๆเหรอ นี่เขาแกล้งทำหรือมีใจให้ยัยนั่นจริงๆกันแน่...ฉันไม่สนุกด้วยแล้วนะ!
ฉันทิ้งภาระหน้าที่ไว้ที่ห้องน้ำนั่น ทั้งอุปกรณ์ที่ไปยืมแม่บ้านมาและก๊อกน้ำที่ยังไม่ได้ปิด ไม่อยากจะทำอะไรต่อแม้กระทั่งเก็บไม้ถูที่ขวางทางเดิน ตอนนี้หมดความอดทนจริงๆแล้ว เขาไม่ควรเล่นกับความรู้สึกฉันบ่อยขนาดนี้ ไม่ควรที่จะเอาปมด้อยของฉันมาเล่นแบบนี้ มันมากเกินไปแล้ว มันหลายครั้งจนฉันเริ่มไม่สนุกด้วยแล้ว ถ้าฉันทำบ้างล่ะ...เขาจะทำหน้ายังไง!
“คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะหายโกรธเหรอ” เสียงเหวี่ยงสำเนียงอังกฤษคุ้นหูดังขึ้นตรงปากประตูของโรงเรียน ออกมาตั้งนานยังเดินไปไม่ถึงไหนอีกหรือไง คงจะใช้เวลาเดินจู๋จี๋กันนานล่ะสิ เฮอะ! แต่ก็ดี ฉันก็อยากจะเห็นเหมือนกันว่าร็อเขาจะทำกับยัยนี่เหมือนกับที่ทำกับฉันหรือเปล่า
“หายโกรธเถอะนะ เดี๋ยวก็แก่ไวหรอก ^^” ร็อคส่งยิ้มหวานพร้อมกับบิดจมูกโด่งๆของยัยลูกครึ่งนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว
นั่นมันท่าที่เขาง้อฉันเป็นประจำนะ...
“ใครจะไปสวยเต่งตึงเหมือนยัยทิงเจอร์นั่นล่ะ”
“ฮ่ะๆ อย่าคิดมากเลยน่า เธอน่ารักจะตาย อย่าคิดว่าสู้ใครไม่ได้สิ ^^” ร็อคขยี้หัวยัยหัวทองจนหัวฟูฟ่อง แหม...เป็นภาพที่น่าประทับใจจัง เห็นแล้วอยากจะอ้วก
“ทำไมต่อหน้ายัยทิงเจอร์ไม่พูดแบบนี้กับไอล่ะ กลัวทิงเจอร์หรือไง?”
“เปล่า ไม่ได้กลัวสักหน่อย”
“แล้วทำไมไม่พูดต่อหน้ายัยนั่น”
“วันนี้ถามมากจังแฮะ ต้องการอะไรปิดปากรึเปล่า? ^^” เขาเลิกคิ้วถาม แต่คำถามนั้นไม่ได้ต้องการคำตอบสักนิด เขาเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ยัยฝรั่งอย่างเร็วจนยัยนั่นไม่ทันได้ตั้งตัว
ฟึ่บ!!!
“!!!”
“มากเกินไปแล้วนะร็อค!!!” ความอดทนที่สั่งสมมานานคือระเบิดชั้นดีที่จะทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า ฉันเข้าไปกระชากข้อมือยัยหัวทองนั่นออกมาให้ห่างจากชายของฉัน หมอนั่นกระตุ้มยิ้มมุมปากอย่างพอใจราวกับรู้ว่าฉันต้องมาขวาง ส่วนยัยหัวทองนั่น...
“ย...ยู! ยูมาได้ยังไง” ยัยนี่สั่นจนทำอะไรไม่ถูก ความน่ารำคาญของยัยนี่ทำให้ฉันกดแรงไปที่ข้อมือมากขึ้น
“โอ๊ย! ปล่อยนะ!!”
“เธอนั่นแหละปล่อย!!”
“อ..อะไรของยู ยูเป็นคนบีบข้อมือไอนะ ยูสิที่ต้องปล่อย!” ยัยนั่นพยายามแกะมือออกจากฉัน แต่มีเหรอที่จะยอมปล่อยไปง่ายๆ
“ปล่อยผู้ชายของฉันไปสักที แค่เขาเล่นด้วยนิดหน่อยก็ยิ้มแก้มแทบปริ รู้หรือเปล่าว่าถูกเขาหลอกใช้!”
“คำพูดนั้นขอคืนให้ผู้ชายของยู เขาสิควรจะปล่อยไอมากกว่า ไม่ใช่ให้ไอปล่อยเขา หรือไม่งั้นก็เป้นยูที่ต้องปล่อย ปล่อยผู้ชายอย่างร็อคไปจากยูสักที ยัยนางมารขวางโลก!”
“แกสิขวางโลก!!”
“โอ๊ย!!” ฉันกระชากแขนยัยนั่นจนเธอลงไปกองกับพื้น มันก็ถูกอย่างที่ยัยนี่พูด ร็อคควรจะปล่อยลีนาไปได้แล้ว เพราะยัยนี่ได้รับความหมั่นไส้จากฉันมามากเกินพอแล้ว ถ้ายัยนี่อยู่เฉยๆไม่ทำตัวเป็นคนหลงตัวเองคิดว่าร็อครักร็อคหลงล่ะก็ มันคงไม่น่าหมั่นไส้มากขนาดนี้หรอก
“คนเรามีสมอง เรื่องแค่นี้ก็น่าจะคิดได้นะ คนที่มีเจ้าของอยู่แล้วไม่ควรที่จะไปยุ่ง ไม่ผิดลูกผิดเมียผู้อื่นน่ะ ไม่เคยมีใครสอนหรือไง?” ฉันเอื้อมมือไปกระชากเส้นผมสีทองของยัยนั่นขึ้นมา
“ปล่อยนะ!” ยัยฝรั่งเอื้อมมือไปหยิกมือฉัน แต่มีเหรอที่ฉันจะเจ็บ แค่นี้มันยังเล็กน้อย “ทำไมยูไม่ว่าคนของยูบ้างล่ะ คนของยูมายุ่งกับไอก่อนนะ!”
“แล้วเธอเล่นตอบทำไมล่ะ!”
“...”
คำตอบของฉันทำให้ยัยนั่นเงียบไปชั่วขณะ คงจะสรรหาคำพูดมาโต้แย้งไม่ได้แล้วล่ะสิ คนผิดยังไงก็ผิดวันยันค่ำ ไม่มีข้อแก้ตัวดีๆหรอก
“ฉันจัดการคนของฉันแน่ แต่หลังจากที่ฉันจัดการเธอนะ”
เพี๊ยะ!!!
ฉันฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าขาวๆเต็มแรง กระบนใบหน้ายัยนั่นจะหลุดไหมนะ?
“ขอตบหน้าคนที่เกือบโดนแฟนฉันจูบอีกสักทีเถอะ!” ว่าแล้วก็ยกเท้าขึ้นเหยียบบนหัวเข่ายัยนั่นจนเธอร้องโอดครวญ เธอยกมือขึ้นจิกทั้งน่องและขาของฉัน ยิ่งจิกมากเท่าไหร่ ฉันก็ออกแรงเหยียบมากเท่านั้น มือที่ว่างอยู่ทั้งสองข้างของฉันก็ดึงหัวยัยนั่นเข้ามาแล้วตบอีกสองครั้ง
เพี๊ยะ!!
หึ...เห็นเลือดอาบแก้มแล้วสะใจชะมัด
“เมื่อกี้ฉันแอบเห็นร็อคเขาบิดจมูกเธอนะ นี่ร็อค จมูกยัยนี่เบี้ยวหรือไงถึงได้จัดให้น่ะ?” ฉันหันหน้าไปถามชายที่ยืนอยู่ข้างหลังเฉยๆ ครั้งนี้เขาทำสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เป็นห่วงยัยฝรั่งนี่หรือไง?
“ห..หือ? เธอจะทำอะไร”
“เตะให้จมูกเข้าที่ไง ดีไหม?”
“ย..ยู.. ไม่ทำจริงหรอกใช่ไหม?” เสียงสั่นเครือนั่นยิ่งทำให้ฉันได้ใจ แบบนี้สิถึงจะสนุก ขอร้องเข้าไปเถอะ...
“หึ..”
ฉันไม่มีความเมตตาให้หรอก
ตุ้บ
พลั่ก!!
“กรี๊ด!!!!”
“ทิงเจอร์!!” ร็อคตะโกนลั่นด้วยความตกใจ เขาคงไม่คิดว่าฉันจะทำจริงๆสินะ หึ!
“นี่เธอทำอะไรลงไปเนี่ย!” เขารีบวิ่งเข้ามาดูสถานการณ์ “เธอทำแรงเกินไปไหม” ร็อคพยุงตัวยัยฝรั่งที่ตัวสั่นขึ้นมา ใบหน้าของเธอเต้มไปด้วยเลือดและน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากเบ้าตา
“เธอไม่ได้เล็งที่จมูกของลีนาหรอกใช่ไหม” เสียงของเขาโหดขึ้นเมื่อเห็นว่าคอของยัยลีนาเคล็ด
“หัวกับจมูกมันอยู่ติดกันนี่ ไม่แปลกที่หัวใหญ่ๆมันจะโดนลูกหลงไปด้วย” ฉันยักไหล่อย่างไม่สนใจแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น
“เธอจะทิ้งให้ลีนาอยู่ตรงนี้จริงๆเหรอ มันไม่เกินไปหรือไงทิงเจอร์!”
“ฉันทำแค่นี้มันยังไม่เท่ากับที่นายทำกับไลน์เลยนะ” กับอีแค่เขาขนมมาให้ถึงกับต้องกระทืบจนเลือดออก กระดูกร้าว เบ้าหน้าเละ ช้ำเลือดข้างในและอีกมากมายที่สาหัสกว่านี้ แค่นั้นไม่พอยังไปก่อกวนถึงบ้านเขาจนต้องเข้าโรงพยาบาล นั่นมันแค่เอาขนมมาให้นะ เทียบไม่ได้กับกรณีนี้เลย ฉันไม่ทำให้นายเจ็บปวดมันก็ดีเท่าไหร่แล้วร็อค
“พูดแบบนี้เธอห่วงมันหรือไง!”
“นายก็ห่วงมันเหมือนกันนี่” ฉันมองยัยที่จมกองเลือดตัวเองด้วยหางตาอย่างสมเพช “นายทำแบบนี้บ่อยเกินไปแล้วนะ คิดว่าเล่นกับความรู้สึกฉันมันสนุกนักหรือไง? บอกแล้วนี่ว่าอย่าเอาปมด้อยฉันมาเล่น สนุกที่ฉันหึงหวง ที่ฉันไล่พาลใส่คนอื่นเพื่อนายงั้นเหรอ? เบาๆลงหน่อยเถอะ วันนี้นายทำให้ฉันต้องระเบิดอารมณ์”
“...” เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ “แต่เธอทำร้ายลีนามากเกินไป ลีนาอาจตายได้นะ”
“งั้นนายก็พายัยนี่ไปโรงพยาบาลก่อนที่จตายจริงๆซะสิ” ฉันเหล่มองหัวยัยนี่อีกครั้ง ดูๆไปก็ไม่ต่างจากซากศพ ทิ้งไว้แบบนี้คงต้องมีคนตกใจแน่ๆ แต่ก็ไม่แคร์อยู่ดี วันหลังจะได้เลิกกวนอารมณ์ฉันสักที
“ฉันกลับล่ะ”
“ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป้คนใจร้ายแบบนี้”
“นายก็ไม่ต่างจากฉันหรอก อย่าลืมสิ...นายกำลังล้อปมของฉันอยู่นะ...ถ้ารับไม่ได้ก็เลิก..”
“ไม่!” คำพูดเด็ดขาดที่ถูกพ่นออกมาจากปากของเขาทำให้ฉันกระตุกยิ้มเล็กน้อย “ฉันไม่รังเกียจเรื่องปมของเธอหรอก ขอโท..”
“ไว้มาขอโทษฉันทีหลัง นายยังต้องเจอฉันเอาคืนอีก” พูดจบก็เดินออกจากโรงเรียนทันที ก้าวล้ำเขตโรงเรียนออกมาไม่กี่ก้าว
ตึกตึก
ผู้ชายของฉันก็ตามมาทันที
“ไม่พายัยนั่นส่งโรงพยาบาลแล้วหรือไง?”
“เธอน่าเป็นห่วงกว่า ฉันไม่อยากให้เธอแอบกลับบ้านกับชายคนอื่นเพื่อเอาคืนฉัน” เขารีบเดินมาเทียบข้างๆแล้วสอดมือผสานกับมือของฉัน
“ก็รู้กฏดีนี่” ‘กฏ’ ที่ว่าก็คือ
ข้อนี้ความรู้สึกส่วนตัวของฉันล้วนๆ เพราะฉันเกลียดคำว่า ‘นอกใจ’ หรือ ‘ชู้’ ข้อนี้ร็อคเขาก็รู้ดีว่าทำไมฉันถึงเกลียด
- !
เพราะเรารักกันและไม่ต้องการให้มีคนนอกเข้ามาแทรกกลางจึงต้องกำจัด
- มีโควตาให้เดือนละ2ครั้งเพื่อเรียกร้องความสนใจโดยการไปยุ่งกับคนอื่น เพื่อให้คนของตัวเองหึงหวง
การที่เรารักกันดีและมีเพียงแค่สองเรามันก็เป็นเรื่องดี แต่คงจะน่าเบื่อไปหน่อยเพราะไม่มีอะไรท้าทายและตื่นเต้น จึงจัดกิจกรรมนอกใจขึ้นมาเพื่อให้อีกฝ่ายได้แสดงความรักโดยการหึงหวง คนที่ถูกหึงมักจะรู้สึกดีเป็นธรรมดา กลายเป็นความโรคจิตของเราทั้งสองไปซะงั้น มีความสุขที่ได้มีเรื่องกับคนอื่นและรู้สึกดีที่ได้แสดงความรักแบบแปลกๆ แต่การนอกใจนี้จะไม่เป็นการนอกใจแบบจอมปลอม หากนอกใจจริงจัง คงต้องตายไปข้างหนึ่ง
4.(เนื่องจากข้อ3) หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจจนต้องระเบิดอารมณ์ออกมา ผู้นั้นจะต้องได้รับคืนเป็นสองเท่า
เพราะบางครั้งอาจจะใช้โควตาเกินทำให้หวงบ่อยจนรู้สึกหงุดหงิด ก็เหมือนกับกรณีนี้นี่ร็อคเข้าไปยุ่งกับลีนาบ่อยเกินไปจนทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาคงจะนอกใจจริงๆจนต้องระเบิดอารมณ์ออกมา ใช่...และฉันต้องเอาคืนเขามากกว่าที่เขาทำ
“จะทำโทษฉันยังไงก็ทำเถอะ แต่อย่าทำให้ฉันรู้สึกผิดเลยนะทิงเจอร์ >_<” เสียงออดอ้อนของร็อคเกือบทำให้ฉันใจอ่อน แต่ไม่หรอก! ความน่ารักของนายไม่สามารถบรรเทาความเจ็บนี้ได้หรอก กฎต้องเป็นกฏ!
“ถ้านายไม่บังคับฉันให้ทำ ‘แบบนั้น’ อีก ฉันก็ไม่ทำให้นายรู้สึกผิดเหมือนคราวก่อนหรอก” สิ่งที่เขากลัวก็คือการที่ฉันทำร้ายตัวเอง นั่นคือสิ่งที่ทำให้เขาเจ็บปวดมากที่สุด ทุกครั้งที่เขาเอาปมฉันมาเล่น เอาความอ่อนแอของฉันมาใช้เพื่อความสนุกโดยไม่ถามความสมัครใจเลยสักคำ นั่นเป็นเหตุการณ์บีบบังคับที่ทำให้ฉันต้องทำร้ายตัวเอง
“ไม่มีหรอก ทิงเจอร์ไม่พร้อม ร็อคก็จะไม่บังคับ >_<” เขาเอาหน้ามานัวเนียไหล่จนจั๊กจี๋ไปหมด อย่าเล่นแบบนี้สิ! >_<
“แบบนั้นก็ดี ^^” แล้วเราก็จากกันด้วยรอยยิ้มราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ร็อคขับรถมาส่งที่บ้านเป็นประจำเหมือนทุกวัน ถ้าวันนี้เขาไปส่งยัยหัวทองนั่นไปโรงพยาบาลจริงๆแล้วฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย ดีนะที่ร็อครู้หน้าที่ไม่อยู่กับยัยนั่น ไม่งั้นแม่จะโกรธยิ่งกว่าเดิมเป็น3เท่า -_-
“กลับมาแล้วค่ะแม่ กลับมาแล้วค่ะพ่อ” ฉันตะโกนบอกคุณพ่อและแม่ผู้ประเสริฐก่อนจะเดินขึ้นบันไดตรงไปยังห้องนอนสุดสบายของตัวเอง แต่กีเสียงแก่ๆที่น่ารำคาญขัดซะก่อน
“ยังไม่เลิกกันอีกหรือไง?” แม่พูดแขวะก่อนจะมิงไปยังรถคันสีดำที่เพิ่งออกตัวผ่านหน้าบ้านไป
“ถ้าเลิกกคงไม่เห็นมาด้วยกันแบบนี้หรอก”
“เฮอะ ช่างยอกย้อนนะ” ฉันส่ายหัวให้กับคำพูดเสียงแก่ๆของหญิงชราคุณนายเจ้าของบ้านแล้วเดินขึ้นไปอย่างไม่สนใจ
“พรุ่งนี้แกไม่ต้องเรียน”
“อะไรอีกล่ะ แค่กลับบ้านกับร็อคถึงกับไม่ให้ไปเรียนเลยหรือไง?” ฉันยักคิ้วถามอย่างหงุดหงิด นี่แม่จะมากไปแล้วนะ มีเหตุผลหน่อยเถอะ อย่างน้อยคบกันมาปีกว่าๆก็ไม่เคยมีอะไรกันเหมือนคนอื่นๆนะ แค่มาส่งบ้านแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้
“ไม่ใช่เรื่องผู้ชาย แต่เป็นเรื่องอื่นต่างหาก”
“เรื่องอะไร?”
“นั่นไง พ่อแกมาพอดี ให้พ่อแกบอกแล้วกัน” แม่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆแล้วเดินไปนั่งโซฟาขนเฟอร์ตัวโปรดหน้าบ้าน พ่อที่เดินออกมาจากครัวเงยหน้ามองฉันที่ยืนอยู่บนบันไดอย่างเซ็งๆ อะไรของคนบ้านนี้นะ ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยเถอะ แบบนี้ลูกที่ไหนเขาอยากจะอยู่บ้านกัน
“แกโดนพักการเรียน”
“ฮะ?”
“เรื่องที่ไปทำหนูลีนาเข้าโรงพยาบาล”
เขียนผิดติดขัดอัพช้าวรรคไม่ถูกต้อง ต้องขอภัยเป็นอย่างสูง
รักน้ะจุ้บๆ ^3^
ไม่มีอะไรมาก แค่มาอัพให้หายคิดถึง
อิคึอิคึ >_<
เค้าไม่ว่าแหละตัวเอง เค้าทำงานน่ะ งานเยอะมากเลออออ
ถ้าว่างจะมาอัพให้นะคะ ช่วงสิ้นปีนี่ว่างแน่นอน เพราะเป้นช่วงหลังสอบแล้ว เย้ >O<
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจน้ะ
จุ้บๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
