คู่แค้นแสนรัก

       โรงพยาบาล นันทณาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียๆ และหันไปดูรอบๆห้อง ...โอนุชิตนั่งอยู่ที่โซฟาภายในห้อง

   "พี่โอ "

    "เป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนบ้างรึป่าว" โอนุชิตรีบเข้าไปหา หลังจากได้ยินเสียงห้องสาวร้องเรียก

    "เจ็บที่ขา ค่ะ ซันเป็นอะไรไปค่ะ" นันทณาจับที่ขาของตัวเองเบาๆ

    "รถชนหนะ "

     "แล้วซันหลับไปกี่วันเนี่ย เฮ้อ" 

   ก๊อง ๆๆ ๆๆ  เอี๊ยดด  เสียงประตูห้องเปิด พร้อมมีร่างหญิงสาวอวบอึมและชายหนุ่มร่างสูงเดินเข้ามาภายในห้อง

     "ซัน แกเป็นยังไงบ้าง  อ้าวพี่โอ แพรคิดถึง จังเลยค่ะ" แพรวาเดินเข้ามาทักทายคนป่วยก่อนจะเดินเข้าไปออดอ้อนโอนุชิตซึ่งเป็นแฟนหนุ่มของเธอ

     "น้องซัน เป็นยังไงบ้างครับ เจ็บตรงไหนหรือป่าว ขอพี่ดูหน่อยสิ" เมฆาพูดพร้อมกับเอามือจับแขนขาของนันทนา 

      โอนุชิตไม่ค่อยพอใจนักกับการกระทำของเมฆา

 '' มึงเอาขาหน้ามึงออกไปจากแขนน้องสาวกูได้แล้ว'' โอนุชิตที่นั่งอยู่บนโซฟา เดินมากระชากแขนของเมฆาออกจากแขนของน้องสาวตน

  "กูแค่เป็นห่วงน้องสาวมึง กลัวจะมีรอยช้ำ เดี๋ยวจะไม่น่าดู" เมฆาลองหน้าโอนุชิตด้วยสายตากวนๆ แล้วหันไปมองร่างกายของนันทณาด้วยสายตาหื่น

   "กูว่ามึงกลับไปได้แล้วไป" โอนุชิตผลัก เมฆาให้ออกไปจากห้อง ทั้งสอง จะมีเรื่องกัน แพรวามาห้ามไว้ และยอมพาเมฆา พี่ชายของตนกลับบ้าน

    "ไอโอมันจะหวงอะไรนักหนาวะ อย่าให้ถึงทีกูนะมึง กูจะขยี้น้องสาวมันให้เละเลย" เมฆาพูดกับแพรวาในขณะขับรถด้วยความโหโม

    "ทำไมเดี๋ยวนี้พี่โอท่าทีแปลกๆ เหมือนเริ่มตีตัวออกห่างแพร  โทรก็ไม่โทร ไปหาก็ไม่ไปหา" 

    " ไม่ได้นะเว้ยอแพร มึงก็เอามันให้อยู่ ไม่งั้นเราอดตายแน่" 

    "รู้แล้วน๊า"

    โรงพยาบาล โอนุชิตกับนั่งป้อนข้าวนันทณา 

  "เดี๋ยวพี่กลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่นเสื้อผ้าก่อนนะ ซันอยู่คนเดียวได้รึป่าว" โอนุชิตพูด พร้อมกับป้อนข้าวให้น้องสาว

   "พี่โอ ไปนานรึป่าว "

   "ไม่นานหรอก อาบน้ำเสร็จ เดี๋ยวก็มาเลย เสื้อผ้าค่อยเอามาใส่ที่นี้ นุ่งผ้าเช็ดตัวมาก็พอ 555+"

   "ทะลึ่ง  ... อิ่มแล้ว พี่ไปเถอะ อย่าช้านะ" 

   "เดี๋ยวจะรีบไปรีบมานะ" โอนุชิตจัดถ้วยชามที่น้องสาวกินเสร็จจนเรียบร้อยแล้วเดินออกจากห้องไป

       ก๊อก ก๊อก ก๊อก  เอะทำไมมาเร็วจังเพิ่งผ่านไป 30 นาทีเอง เสียงประตูเปิด มีผู้ชายร่างสูง ผิวสีแทนเดินเข้ามา

    " นี่นายเป็นใคร  ออกไปนะ ออกไปเดี๋ยวนี้ ออกไปสิ" นันทณาหันไปมองคนที่กำลังเดินเข้ามาห่างช้าๆ ในขณะที่ตัวเองดึงผ้าห่มขึ้นคลุมตัวและถอยตัวหนีชิดหัวเตียง

    "ชั้ลเป็นคนขับรถชนเธอ ชั้ลเอาดอกไม้มาเยี่ยม เป็นยังไงบ้าง" ภาคินเดินเขามาใกล้ๆนันทณา

    "ชั้ลหายดีแล้ว นายกลับไปได้แล้ว ออกไป" นันทณาที่ยังมองภาคินอย่างวายระแวงอยู่

    "ชั้ลเอาไอนี้วมาฝากเธอด้วยนะ" ภาคินยื่นกล่องบางอย่างให้นันทณา พร้อมกับเปิดมันให้หญิงสาวดู

     กริ๊ดดดดดดดดดดดด  อ้ายย กริ๊ดดดด อั๊บแอ๊  อั๊บแอ๊  กริ๊ดดดดดดดด   อั๊บแอ๊ๆ 

    "เอาออกไปนะ ไอบ้า เอาออกไป เอาออกไป ฮือๆๆ เอาออกไปสิ" นันทณนาร้องไห้โวยวาย เมื่อเห็นตุ๊กแต สามสี่ ตัวในกล่อง และตอนนี้ มันติดกับฝาฝนังในห้อง  

    " 5555 ยังเหมือนเดิมเลยนะ 5555 " ภาคินหัวเราะสะใจลั่น

    "เอาออกไป ฮืออๆๆๆๆ"

       เกิดอะไรขึ้นค่ะ พยาบาลคนนึงวิ่งหน้าตาตื่นมาผ่าน ภาคินรีบใช้มือปิดปาดนันทณา 

  "ไม่มีอะไรคับ เราทะเลาะกันนิดหน่อยคับ ขอโทษด้วยนะคับ" สิ้นคำพูดพยาบาล เดินออกจากห้องไป  ภาคินรีบจับตุ๊กแกใส่กล่องแล้วโทรเรียกลูกน้องให้เอาไปปล่อย

   "ปัญญาอ่อนเหมือนเดิม" ภาคินมองหน้านันทณาแบบกวนๆ ก่อนจะไปนั่งที่โซฟาในห้อง

   "นายเป็นใคร" นันทณาถามอย่างสงสัย

    "แค่นี้แล้ว ยังจะจำชั้ลไม่ได้อีกหรอ หรือต้องให้ชั้ลเอาตะขาบ งู มาปล่อยในห้องเธอถึงจะจำได้"

    "นายภาคิน !" นันทณามองหน้าภาคินแบบแค้นๆ เพราะเธอไม่เคยลืมอดิตที่เคยถูกภาคินแกล้งทุกครั้งที่ไปไร่ส้ม

     ภาคินลุกจากโซฟาเดินมาที่เตียงนันทณา มือของเขาลูกไล้เนื้อตัวของนันทณา

   "โตเป็นสาวแล้วก็ดูสวยเหมือนกันนะ"

"ออกไปไกลๆ ออกไปสิ ออกไป" หญิงสาวสะบัดมือชายหนุ่มร่างสูงออกจากตัวเอง แล้วผลักร่างชายหนุ่มในออกไปจากตัวเธอ แต่ก็ไม่ได้ผล ยังไงแรงก็เธอก็สู้แรงเขาไม่ได้

  ชายหนุ่มร่างสูงโน้มหน้าเข้ามาใหล้หน้าของหญิงสาว แล้วขับแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวกดลงกับเตียงคนป่วย  หญิงสาวเบือนหน้านี้

 "น้องสาวชั้ลจะเข้าไปอยู่ในบ้านของเธอ อย่าคิดจะทำอะไรเด็ดขาด ไม่งั้นเจอดีแน่" ภาคินกระซิบข้างหูของหญิงสาวที่นอนหลับตาปี๊

หญิงสาวผลักหน้าของภาคินออก "อย่าหวังว่าจะได้อยู่สุขเลย ชั้ลจะทำให้น้องสาวสาวทนอยู่ไม่ได้แล้วขอหย่า เตรียมหาเงินใช้หนีไว้ได้เลย" นันทณาพูดอย่างยั่วโหโม

ภาคินกำข้อมือนันทณาแน่นจนเธอร้องออกมาก "ถ้าเธอทำอะไรน้องสาวชั้ลแม้แต่ปลายเล็บ เธอจะเจ็บกว่าน้องสาวชั้ลเป็นสองเท่า" 

"คิดว่าชั้ลจะกลัวหรอ ชั้ลอยากรู้จริงๆว่าน้องสาวนายคิดยังไงถึงได้ขายตัวใช้หนี้" นันทณาทำหน้าตาดูถูกเหยีดหยาม

ภาคินกำแขนนันทณาแน่นยิ่งขึ้น หน้าตาของเขาตอนนี้ดูโกรธแค้นมาก ทำให้หญิงสาวเริ่มกลัว  "ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ"

"ชั้ลไม่ถอน ทำไมรับความจริงไม่ได้หรอ ที่น้องสาวตัวเองขายตัว ขายตัว ขายตั๊ว อืือๆ' ภาคินจับนันทณาที่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงคนไข้มาจูบเพื่อรับบทลงโทษที่หญิงสาวไม่ก่อขึ้นอย่างร้างแรง  มือทั้ง 2 ข้างของเธอทุบตีไม่ยังแผ่นหลังของชายหนุ่ม แต่แทบจะไม่ได้ผลอะไร ภาคินถอนจูบ

 เพลี๊ยะ เพลี๊ยะ นันทณาร้องไห้และตบหน้าภาคิน ภาคินจับนันทณามาจูบอีกครั้งด้วยความโกรธทวีขึ้น เขาไม่เคยโดนใครตบหน้าและในขณะที่นันทณาตบหน้าเพราะความโกรธแค้นที่เขาต้องมาเสียจูบแรกให้กับความป่าเถื่อนของคนที่เขาเกลียดมาตั้งแต่เด็ก  นันทณาตัวสั่นและร้องไห้หนักขึ้น ภาคินถอนจูบ นันทณาถอยห่างและลงจากเตียงเข้าจะวิ่งออกจากห้อง แต่ลืมตัวว่าที่มือมีเข็มสายน้ำเกลือติดอยู่ ทำให้สายน้ำเกลือหลุดจากข้อมือของเธอ เลือดไหลออกมาไม่หยุด

  "หมอๆ ช่วยด้วย หมอ เข้ามาเร็วๆสิ หมอๆ !!" ภาคินตกใจที่เล็ดเลือไหลออกมาจากมือหญิงสาวไม่หยุด เขาพยายามจะเข้าไปหาเธอแต่ เธอกลับเดินถอยหนีเขา 

  "นายออกไปได้แล้ว  ออกไป ชั้ลบอกให้นายออกไป ฮือ ฮือ ฮือ" นันทณาร้องไห้โวยวายหนักขึ้น ภาคินจำต้องเดินออกไป

     หมอกำลังจัดการกับสายน้ำเกลือให้กับนันทณา โอนุชิตก็เดินเข้ามาพอดี

  "เกิดอะไรขึ้น ทำไมเลือดเต็มห้องแบบนี้  หมอ น้องผมเป็นอะไร" โอนุชิตถามหมอด้วยความสงสัยและตกใจ

  "ซันล้มลงค่ะ สายน้ำเกลือหลุด" 

  "แล้วร้องไห้ทำไม "

  "เจ็บแผล ฮือๆๆ" โอนุชิตเข้ากอดนันทณานี้นั่วร้องไห้อยู่บนเตียง  

                    '  ชั้ลขอไม่เจอคนป่าเถื่อนอย่างนายอีกต่อไป '

                      .................................................