คู่แค้นแสนรัก

         อีกครั้งที่ชั้ลเห็น แพรวาจูบกับชายหนุ่มคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ชายของชั้ล ใช่ เธอเป็นคนสวยหุ่นดีมาก อกตูมเลยหละ คงจะประมาณ 36 มีเอวมีสะโพก ตาคม จมูกโด่ง ปากอวบอิ่ม ผิดขาวผ่อง ผมที่ทองยาวสลวย เป็นที่หมายตาของชายหนุ่มทั้งหลาย เธอแต่งตัวเก่ง เที่ยวเก่ง มีผู้ชายเข้ามาพัวพันมากและเธอก็เล่นด้วยกับทุกคน ชั้ลจะเหนื่อยใจจริงๆ แต่เธอก็รักพี่ชายชั้ลมากนะ ทั้งรักทั้งหวงเลยหละ แต่ชั้ลก็ไม่เข้าใจเหตุผลของเธอเหมือนกัน 

  "see you later....Good bye"

  " Good bye"

  "ใครนะไอแพร "

  " เพื่อนชั้ลเอง หล่อใหม่ ชั้ลก็แค่เล่นๆด้วยอะ แกไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ยังไงชั้ลก็รักพี่ชายแกคนเดียว ชั้ลก็แค่หลอกให้ซื้อนู้นซื้อนี้ให้เท่านั้นแหละ ไปกันเถอะ"

  " - - !  อือๆไปซิ" ประโยคนี้ชั้ลได้ยินเป็นร้อยรอบแล้วนะ 

      ณ บ้าน รัตนาพิพัฒน์ ที่ห้องโถงให้ของบ้าน พี่สมาชิกในบ้านอยู่กันพร้อมหน้า เว้น นันทณา น้องสามคนสุดท้อง 

  "พี่อิฐ ยังไง ผมก็ไม่แต่ง ได้ยินมั้ยว่าผมไม่แต่ง ไม่มีวันแต่ง ผมไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นผมไม่แต่งเด็ดขาด" โอนุชิต สีหน้าเคร่งครึด เครียดกับปัญหาที่ต้องเจอ เขาจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รัก ไม่มีวัน จะต้องไม่มีวันนั้นเด็ดขาด

  " แต่แกต้องแต่งคุณพ่อ สัญญากับครอบครัวอธิพัฒน์ธนากรไว้แล้วว่าจะให้คนของเราแต่งงานกับคนของคนของเค้า ถ้าแกไม่แต่งก็ได้นะ ชั้ลจะให้ยัยซันแต่งแทน"

  " พี่อิฐ ทำไมพี่ทำแบบนี้ ผมจะไปแต่งงานกับคนที่ผมไม่ได้รักได้ยังไง และอย่าหวังว่าผมจะให้ยัยซันแต่งงานกับผู้ชายที่ผมไม่ได้เลือก" 

  " ยังไงก็จะต้องมีคนแต่งงานหนึ่งคน ชั้ลจะผิดคำสัญญาที่พ่อให้ไว้ไม่ได้ แกไปตัดสินใจเอาเองก็แล้วกัน คำพูดของชั้ลถือว่าเด็ดขาด เหลือแค่แกตัดสินใจว่าจะแต่งเองหรือจะให้น้องสามที่แกรักมาแต่งเอง"    สิ้นคำพูด อิฐทินนท์ เดินออกไปจากห้องโถง พร้อมกับปลายฟ้า อย่างเร็ว เราก็เครียดไปแพ้โอนุชิต แต่เขาจำเป็นที่จะต้องทำตามสัญญาที่พ่อได้ให้ไว้

                                   ................................................

        ณ ผับ กลางเมืองกรุง เสียงเพลงดังกึ่งก้อง ผู้คนต่างคึกคะนอง บ้างนั่งจิบไวน์ บ้างเต้นโยกย้าย เหลือเพียงชายหนุ่ม ร่างสูง นั่งขรึมเครียดอยู่ที่โต๊ะ แบบไร้อารมณ์

 " เฮ้ย แก นั้นใครอะ หล่อมากเลยวะ ชั้ลอยากได้จัง" หญิงสาวคนนึงพูดขึ้นพร้อมชี้ให้เพื่อนสาวของตนดู  "เออจิงวะ ตาคม จมูกโด่งๆ ริมฝีปากอวบอิ่มน่าจู๊บน่าจูบ คิ้วก็เข้ม ตัวก็สูง หุ่นก็ดี๊ดี เสปควะ" หญิงสาวอีกคนนึงจ้องมองอย่างใจจดใจจ่อ " เอ้ยนั้นมันพี่โอนิว่า ทั้งหล่อทั้งรวย วันนี้มาคนเดียวด้วยวะ แต่น่าขรึมจัง อย่าเขาไปเลยพวกแก เค้าว่ากันว่า ใครเข้าหาแล้วไม่ใช้ พี่เค้าเวียงใส่เลยนะเว้ย" กลุ่มหญิงสาวหันหน้ากับแบบหมดอารมณ์ และเดินไปแดนซ์กับต่ออีกที่หนึ่ง

" เฮ้ย ไอโอมีอะไรวะ โทรเรียกกูอย่างด่วนอะ กูกำลังจู๋จี๋กับแฟนกูอยู่ ขัดจังหวะจริงโว้ย"

"เออ บ่นมากนะมึง กูเครียดๆอยู่ "

"อะไรของมึงวะ ร้อยวันพันปี กูไม่เคยเห็นมึงจะเครียด  เออๆเล่ามากูพร้อมแหละ"

"กูต้องแต่งงานวะ กูไม่ได้รักเค้า  กูไม่อยากแต่งวะ แต่กูต้องเลือก ถ้ากูไม่แต่ง น้องสาวกูก็ต้องแต่ง และกูก็ยอมไม่ได้ที่จะให้น้องสาวกูไปแต่งงานกับคนที่มันไม่ได้รัก"

"งั้นมึงก็ต้องแต่งเองสิ ไม่เห็นเป็นไรเลย แต่งได้ก็หย่าได้ มึงจะเครียดทำไมวะ แต่งไปสักปี สองปี แล้วมึงค่อยหย่า"

"กูกลัวมันไม่ง่ายอย่างงั้นสิวะ " ใช่มันไม่ง่ายแน่ ยังไงยัยซันก็ไม่ยอมให้ผมแต่งงานกับคนที่มันไม่ได้เลือกแน่ ผมรู้มันต้องทำทุกอย่างเพื่อล้มเลิกงานแต่ง แต่มันทำไม่ได้หรอก เพราะยังไงมันก็ไม่กล้าขัดคำสั่งพี่อิฐ