Buck guy is me ผู้ชายเจ้าชู้ก็กูนี่ไง!

ตอนที่1 ยาวไปๆๆ ยาวจริงๆ 5555

“พี่บอกแล้วใช่ไหมลัสว่าอย่าไปไหนมาไหนไม่บอกพี่ แล้วเมื่อคืนทำไมไม่กลับบ้าน พี่รอกินข้าวยู่นะ โทรไปก็ไม่รับ มันหมายความว่าอะไรกันห๊ะ!”ผมเหลืออดกับน้องชายตัวดีของผมซะแล้ว ร้อยวันพันปีเชื่อฟังผมตลอด ไม่ยอมไปไหนโดยไม่บอก ไม่เคยไปค้างบ้านใครเลย แต่นี่มันอะไร ผมโทรไปก็ไม่รับ และนับวันก็นิสัยเปลี่ยนไป ชอบเล่นโทรศัพท์จนลืมอ่านหนังสือ ชอบคุยโทรศัพท์ประจำ ไปโรงเรียนก็เช้ากว่าปกติ กลับก็เย็น อ้างว่าเคลียงานตลอด ผมก็ไม่เข้าใจว่าน้องผมกำลังปิดบังอะไรผมกันแน่

“ค...คือ เมื่อคืนผมไปเคลียงานที่...”

“งาน! งานอีกแล้ว!! งานอะไรนักหนาห๊ะ เคลียกี่วันมันถึงจะจบสิ้น พี่เห็นบอกเคลียงานทุกเย็น ไล่พี่กลับก่อนทุกวัน แล้วนี่งานมันเยอะจนขนาดต้องทำบ้านคนอื่นทั้งคืนเลยรึไง!”ไม่ทันที่ลัสจะพูดจบผมก็แทรกขึ้น ก็มันเหลืออดจริงๆนี่นา

“พี่ฟังผมบ้างสิ่ครับ งานมันเยอะจริงๆนะ แล้วเมื่อวานผมก็ไปนอนบ้านไอ้มิกส์มา พี่ไม่เชื่อก็โทรไปถามมันสิ่ครับ”

“พี่ไม่ใช่ไม่เชื่อ แล้วทำไมไม่รับโทรศัพท์”นี่คือข้อที่ผมสงสัยมากที่สุด

“ก็...ผมไม่ได้ยิน ผมทำงานกันอยู่นอกระเบียงบ้านมิกส์แล้วเอาโทรศัพท์ชาติไว้ในห้องมัน ข้างนอกมันกว้าง อากาศดีกว่านี่ครับ”เถียงหน้าด้านๆ...ฮึ ผมไม่อยากถามต่อแล้ว เด็กคนนี้โกหกยังไงก็ไม่เนียน ถ้าจะให้ผมถามต่อน่ะหรอ แล้วทำไมไม่โทรมาบอกก่อน แล้วทำไมไม่ดูโทรศัพท์ก่อนนอนปกติชอบเล่นโทรศัพท์ แล้วทำไมตอนเย็นเห็นนั่งรถBugatti Veyronออกไป จะให้บอกไว้ไอ้ห่ามิกส์มีปัญญาซื้อรถแบบนั้นก็เว่อร์ไปละ มีคนเดียวเท่านั้นล่ะที่มีรถราคา40กว่าล้านขับ ไอ้ควายเซราฟิมนั่นน่ะ เหอะ ผมไม่ใช่ว่าไม่รู้นะ แค่ไม่อยากพูด อยากจะรู้ว่าจะโกหกสักกี่น้ำ

“ช่างมัน แต่ต่อจากนนี้ห้ามกลับเย็นต้องกลับพร้อมพี่ ไปโรงเรียนพร้อมพี่ ห้ามค้างบ้านใคร และในเมื่อมีโทรศัพท์แล้วไม่สนใจพี่จะยึดไว้3วัน!”ผมพูดแล้วหยิบโทรศัพท์ไอโฟน5สีขาวของมันมาปิดเครื่องแล้วเอาไว้ในกระเป๋ากางเกง

“พี่จะบ้าหรือไง แล้วผมจะโทรหาไอ้มิกส์ยังไง งานยังไม่เสร็จเลยนะครับ!”ไอ้ลัสทำท่าจะแย่งโทรศัพท์ในกระเป๋าผม ผมเบี่ยงตัวหลบ....... รอย.... รอยอะไร!

หมับ!

“พี่จะทำอะไร!”ทันทีที่ผมคว้าคอเสื้อมันให้เปิดออกผมก็เห็นได้เต็มตาว่ามันคือรอยสีแดงเป็นจ้ำๆ ซึ่งผมก็ไม่ใช่คนอินโนเซนต์ที่โง่เง่าจนไม่รู้ว่ามันคือรอยดูด ใคร ไอ้หมาตัวไหนมันกล้าย่ำยีร่างกายที่ผมรักผมหวงแบบนี้!

“พี่!”มันรีบกระชากเสื้อตัวเองกลับปิดรอยนั่นแล้วทำหน้าระแวงกลัวผมจะเห็น ฮึ...ผมกำลังโกรธมาก ผมกำมือเอาไว้แน่น พยายามระงับอารมณ์ไม่ให้พลั้งมือทำร้ายร่างกายตรงหน้าผม

“ใคร...”ผมถามสั้นๆเพราะกำลังระงับอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน พยายามไม่มองหน้าคนตรงหน้ากลัวจะเห็นใบหน้าที่ผมรักกับรอยเลวๆนั่นแล้วจะพลั้งมือไม้ออกไป

“...ใครอะไรครับ”มันยังคงเลี่ยงคำถามผม

“พี่ถามว่าใคร..”เสียงผมเริ่มจะสั่นเพราความโกรธ

“พ...พี่ ไม่มีครับ ไม่มีใคร”เช่นกัน เสียงของลัสก็สั่นไม่ต่างจากผม แต่สั่นเพราะความกลัวเสียมากกว่า

“มันเป็นใคร!”ผมเริ่มขึ้นเสียงด้วยความโกรธอย่างมากแล้วเงยหน้ามองคนตรงหน้า

“ไม่มีครับ ใครอะไร ผมไม่เข้าใจ”น้ำใสๆจากดวงตาคู่ที่ผมรักและดูแลมาตั้งแต่ยังเด็กๆเอ่อออกมาให้ผมเห็น

“กูถามว่าใครดูดคอมึง!!!”ผมเหลืออดกระชากคอเสื้อจนกระดุมหลุดร่วงลงไปสองเม็ดเผยให้เห็นคอกว้างไปยันหน้าอกขาวที่บัดนี้มีแต่รอยแดงเป็นจ้ำๆจนดูน่ากลัว ผมแทบทรุดลงกับพื้นเพียงแต่ยังพยายามรั้งตัวเองเอาไว้ ผมอยากรู้ว่าใครมันทำเรื่องชั่วๆแบบนี้กับน้องผม!

“ฮึก...ฮือ พี่ ผมเจ็บ ปล่อย ฮือ..”น้ำใสๆไหลอาบพวงแก้มที่ผมรัก ทุกส่วนที่ผมรักบัดนี้มีแต่สิ่งที่ทำให้ผมผิดหวัง โดยเฉพาะร่องรอยตามตัว ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันจะมีตรงไหนอีก

“ใครมันทำ บอกมาสิ่ มึงบอกกูมา กูจะไปฆ่ามัน มึงบอกกูสิ่ว่ะไอ้ลัส!!!”ผมตะคอกเสียงดังลั่นบ้าน

“ฮือ...ซ..เซราฟิม ฮึก...พี่อย่าไปทำอะไรเค้านะ ผมรักฟิม พี่อย่าทำอะไรฟิมนะ เรารักกันนะครับ ฮึกๆ..”คำว่ารักมันยิ่งทำให้ผมจุกที่อก คนที่บอกว่ารักผมคนเดียว รักผมที่สุด ตอนนี้แบ่งปันใจไปให้คนอื่น ไม่เพียงแค่ใจ แต่ไปทั้งตัว!! น้องที่ผมทะนุถนอมเสียตัวให้ไอ้คนเหี้ยๆแบบนั้นน่ะหรอ ผมอยากร้องไห้ให้ความโง่เง่าของน้องผมเสียจริง ทำไม...ทำไมผมเสียใจอย่างนี้

“ฮึ....”ผมหัวเราะเบาๆในลำคอ ไม่ใช่ว่าผมมีความสุข แต่ผมกำลังเสียใจตางหาก ผมเขวี้ยงโทรศัพท์ของน้องในกระเป๋ากางเกงลงพื้นจนแยกชิ้นส่วนกระจาย

“อย่าใช้แม่งเลย!!”ผมหน้าขึ้นสีด้วยความโกรธอย่างสมบูรณ์แบบ

“ทำไมพี่ทำแบบนี้! พี่ทำแบบนี้ได้ยังไง!! ผมเกลียดพี่ เกลียดพี่ เกลียดพี่ที่สุด!!”ลัสก้มลงหยิบชิ้นส่วนของโทรศัพท์ตัวเองทุกส่วนใส่มือแล้ววิ่งออกจากบ้านไป ผมค่อยๆเซลงบนโซฟากลางบ้าน น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตา

เกลียด....น้องผมพูดคำว่าเกลียดครั้งแรกกับผม ผมโดนน้องที่แสนจะรักเกลียด มันกลับพูดว่ารักคนที่รู้จักได้ไม่นาน แต่มันพูดคำว่าเกลียดกับคนที่เลี้ยงมันมา19ปี น้ำจากดวงตาของผมไหลไม่หยุด ผมรักน้องของผมสุดหัวใจ แต่ทำไมเขาไม่รักผม...

“คอร์น มึงเป็นเหี้ยไรว๊ะ ตาบวมเหมือนคนไม่ได้นอนมา3ชาติ”เสียงทักทายทำให้ผมหลุดจากผวังค์ความทรงจำเมื่อวานจากน้องของผมได้ น้องผมไม่ยอมกลับบ้านอีกครั้ง ผมไม่ได้นอนทั้งคืน แถมเอาแต้องไห้ กินเบียร์จนหมดบ้าน แล้วต้องถ่อสังขารมามหาลัย

“ไอ้เหี้ยคอร์น เป็นเหี้ยอารายยยยยยย!! เรียกไม่ได้ยินหรอสัด”อีกเสียงดังขึ้นจนผมหันมองหน้ามันทั้งสองคนที่เกาะไหล่ผมคนละข้าง

“กูได้ยิน แต่กูขี้เกียจตอบ”ผมนั่งลงที่เก้าอี้แลคเชอร์ในห้องเรียนก่อนเหวี่ยงกระเป๋าไว้บนโต๊ะ

“เป็นเหี้ยไรมึง”เสียงของเฟอร์เพื่อนผมดังขึ้น ความจริงมันชื่อซันเฟอร์แต่ผมเรียกมันเฟอร์ เพราะชื่อซันมันโหล

“ป่าว”

“ไอ้สัดอย่ามาแหล กูรู้จักมึงมากี่ปีแล้วไอ้เหี้ยคอร์น”อีกเสียงดังขึ้น คนพูดคือไอ้ไทม์ เพื่อนสนิทผมมีแค่2คนเท่านั้นแหละ เป็นแก๊งเล็กๆแต่รักกันดี

“กูทะเลาะกับน้องว่ะ”ผมเอ่ยสั้นๆ ก้มหน้าก้มตาเหมือนผู้ให้ปากคำ

“ห๊ะ มึงกับนิโคลัสอ่ะนะ”เสียงไอ้เฟอร์ดังขึ้น ผมไม่ตอบอะไรเพียงพยักหน้าเบาๆ

“แล้วทะเลาะเรื่องไรว๊ะ”ไทม์เอ่ยขึ้นแล้วนั่งข้างผมก่อนจะตบไหล่เบาๆ

“ไอ้เหี้ย! น้องกูติดผู้ชาย”ผมพูดคำนั้นออกไปเล่นเอาไอ้หน้าหมาทั้งคู่ใบ้แดกเลยทีเดียว

“น..น้องมึงผู้ชายไม่ใช่หรอว๊ะ”เฟอร์ถามเสียงสงสัย

“เออ น้องกูชอบผู้ชายด้วยกันมันหนักหัวพ่อมึงหรอว๊ะ”อย่าว่าแต่น้องผม ผมเองก็เคยกับผู้ชายด้วยกัน แต่ก็แค่ความสัมพันธ์ชั่วคราว แน่นอนว่าผมเป็นฝ่ายรุกสิ่

“หนักหัวพ่อไอ้ห่าเฟอร์แต่พ่อกูไม่หนัก น้องมึงติดใครว่ะ?”ไอ้ห่าไทม์ถามผม เหอะ...

“ไอ้เหี้ยเซราฟิม”ผมเอ่ยด้วยใบหน้าโกรธ ผมเริ่มเกลียดมันแล้วสิ่

“ห๊ะ!! เหี้ย! น้องมึงไปยุ่งกับมันได้ไงว๊ะ ไอ้สัดนั่นเจ้าชู้จะตายห่า ใครก็รู้”เฟอรเอ่ยตกใจพอๆกับไทม์ถามผมต่อ

“เออ ใครก็รู้ แต่น้องกูไม่รู้ไงล่ะ เหี้ยๆๆๆ กูอยากต่อยแม่งมาก ไม่กี่วันน้องกูได้รอยดูดดกลับมาแล้ว แล้วมาบอกว่ารักมัน แม่งหล่ออะไรนักหนาว่ะสัด!”ผมเยอย่างเหลืออด เนื่องจากในห้องมีแค่เรา3คนเพราะผมมาแต่เช้า อยากจะมาหาน้อง แต่ก็ไม่เจอ

“ใจเย็นเว้ยๆ แล้วน้องมึงเป็นไงว่ะตอนนี้”เฟอร์ตบไหล่แล้วถามผม

“เป็นไงหรอ..หนีออกจากบ้าน ใจแตกไปแล้วมั้งสัด”ผมเอ่ยอย่างหัวเสียพลางก้มหน้าลงกับโต๊ะแลคเชอร์

“ใจเย็นเว้ย ลงไปดักมันหน้าประตูทางรถเข้า เผื่อไอ้ฟิมมันจะอยู่กับน้องมึง”ไทม์เสนอ ผมจึงสนอง ไปนั่งรอที่ม้านั่งรั้วทางเข้ามหาลัย

เอี๊ยด...

เสียงรถ Bugatti Veyronc แล่นเข้ามาในรั้วมหาลัยด้วยความเร็วสูง ผมหันมอง ชัดเลย น้องผมนั่งมากับมันจริงๆด้วย ผมรีบลุกขึ้นแล้วปรี่ไปที่ลานจอดรถทันทีโดยมีไอ้ไทม์กับเฟอร์ตามมา

ทันทีที่ประตูรถเปิดลงก็เผยให้เห็นโฉมหน้าไอ้ควายเซราฟิมที่อยู่ในชุดนักศึกษา ผมสีดำอมน้ำตาลถูกจัดเซ็ท ผมยาวประลำคอ ใบหน้าที่หล่อเหลา ถึงแม้ว่ามันจะหล่อก็จริง แต่ผมก็รับไม่ได้อยู่ดี ไอ้ควายคนนี้ทำตำหนิให้ร่างกายน้องผม

“ลัส! ทำไมไม่กลับบ้าน!!”เสียงผมตวาดดังพอสมควร ลัสลงจากรถได้ก็ผงะเล็กน้อย มองหน้าผมแล้วรีบปรี่เข้าคว้าแขนไอ้ห่าฟิมที่ทำหน้านิ่งยืนให้ลัสเกาะ ผมเห็นภาพนั้นแล้วหมันไส้สุดขีด

“มึงทำอะไรน้องกู”ผมผลักอกไอ้คนตรงหน้าออก ถึงแม้มันจะสูงกว่าผมก็เถอะ แต่มันก็ไม่ได้มากมายจนผมผลักมันไม่ถึงนี่ ผมมองหน้ามันด้วยดวงตาแข็งกร้าว ดวงตาที่มันมองกลับมาราวหินผา ดวงตาสีน้ำตาลวาวมองมามางผมอย่างไร้ความรู้สึก..ทำไมผมมองตาคู่นี้แล้วใจมันสั่นแปลกๆ ยิ่งมองยิ่งทำให้ผมสับสนว่าคนตรงหน้ารู้สึกอย่างไร เขาไม่ส่อความรู้สึกผ่านดวงตาแม้แต่น้อย บหน้านิ่งๆยังคงรับกับตาคู่สวยที่กำลังจ้องมองผมอย่างไม่ลดละ ลัสก็ได้แต่เกาะแขนไอ้ห่านี่แล้วก้มหน้าก้มตา

“ก็ทำอะไรแบบที่คนเป็นแฟนทำกัน”คำตอบมันเล่นผมของขึ้น สงสัยต้องแดกหมัดเป็นอาหารสักมือแล้วมึง! ผมง้างมือเต็มที่หวังฟาดเข้าที่หน้าไอ้ห่านี่

หมับ!

“เตี้ยอย่างกับลูกหมา จะมาต่อยกู ง่ายไปไหม”มันกำหมัดของผมไว้ในมือเดียว มันอกแรงบีบจนผมรู้สึกเจ็บรีบสะบัดมือกลับมาทันที

“ไอ้สัสฟิม มึงจะเอายังไงกับกู มึงทำอะไรกับน้องกู น้องกูต้องหนีออกจากบ้านก็เพราะมึง!!”ผมตวาดลั่นจนทำให้นักเรียนบางส่วนที่เดินเข้ามาหันมอง เห็นอย่างนั้นผมจึงลดเสียงลง

“น้องมึงไม่ได้หนีออกจากบ้านเพราะกู แต่เพราะมึงตางหาก พี่หน้าโง่ที่คิดว่าน้องต้องอยู่ในขอบเขตตลอด น้องมึง19ไม่ใช่9ขวบ มึงขังน้องมึงไว้แต่ในกรอบ ไม่คิดว่าจะอึดอัดบ้างรึไง ใครจะไปแกร่งเป็นควายถึกแบบมึงล่ะ ที่วันๆดักดานอยู่แต่ในบ้าน ถามจริงๆ มึงรู้จักคำว่าเซกส์ไหม?”ฉึก!...ไอ้ห่านี่ชักจะมากไปแล้ว ดูถูกผมมากไปไหม เห็นหน้าผมบ้านๆอย่างงี้ผมก็ผ่านมาเยอะ ผมถึงไม่อยากให้น้องผมยุ่งกับไอ้ควายพรรณนี้ไง

“มันก็เรื่องของกู น้องก็น้องของกู 19ปีกูเลี้ยงน้องกูมาไม่ใช่มึง!”ผมเริ่มขึ้นเสียง ไทม์จับไหล่ผมไว้แล้วบีบเบาๆเพื่อนเตือนสติ

“นี่ก็เรื่องของกูกับน้องมึง กูเอากับน้องมึงเมื่อคืนไม่ใช่มึง”ไอ้ฟิมตอบหน้าตายนิ่งๆมาให้ผม ผมชัดจะทนไม่ไหวแล้วนะ

“ไอ้สัสฟิม ไอ้หน้าเหี้ย! กูไม่ปิดกั้นน้องกูหรอกถ้าคนที่น้องกูรักไม่ใช่มึง มึงมันเหี้ย! คนอย่างมึงมันไม่รู้จักพอ มึงได้มาทั้งมหาลัยแล้วไอ้สัด ลัสถ้าไม่เชื่อพี่จะถามคนแถวนี้ให้ไหมว่าเคยโดนไอ้ห่านี่เอาหรือเปล่า ไอ้สันดารหมาอย่างมึงไม่คู่ควรกับน้องของกูแน่!!”ผมตะโกนเสียงดังจนเฟอร์ต้องกระชากไหล่ผมเนื่องจากมีคนมองมาจำนวนมากในการสนทนาที่ดุเดือดของเรา

“กูยังได้ไม่ครบทั้งมหาลัยเลยว่ะ ก็เหลือมึงด้วยไง หรือมึงแอบมาล่อกูตอนหลับ”มันก้มหน้ามาใกล้ แม่ง...หล่อ เอ้ย! ไม่ใช่เวลา ผมดันมันออกไปทันทีแล้วถอยออกมา ผมมองมันอย่างอาฆาตรก่อนจะกระชากคอเสื้อมันแรงๆ

“ไอ้สัด น้องกู อย่าเสือกยุ่งกับน้องกูอีก!”พูดจบผมก็ปล่อยแล้วผลักมันแต่มันอยู่กับที่ไม่ถอยไปแม้แต่น้อย ผมหันมองน้องชายตัวเองที่เอาแต่ก้มหน้างุด ผมจึงดึงแขนมันออกจากแขนไอ้ห่าฟิมแล้วลากออกมา

“พี่คอร์นปล่อยผมนะ!”เสียงน้องทักท้วงทำให้ผมยิ่งอารมณ์เสีย

“พี่ใจร้ายทำร้ายน้องชายตัวเอง”เสียงมันดังขึ้นผมจึงหันกลับไปมอง

“ไอ้สัดอย่าเสือก lย็ดแม่!”ผมหันไปชูนิ้วกลางให้กับไอ้คนที่ทำหน้านิ่งพิงรถBugatti Veyronc ของมันอยู่

“พี่!”ผมไม่สนใจเสียงของลัส ผมดึงลากมันไปที่โต๊ะม้านั่งใต้ต้นไม้ โต๊ะประจำกลุ่มผมทันที

เพี๊ยะ!

มันเป็นฝีมือผมเองที่ตบหน้าน้องชายตัวเอง แน่นอนว่านี่เป็นครั้งแรกที่ผมตบหน้าลัส ผมมองด้วยแววตาโกรธ

“ฮึก! พี่ใจร้าย!!”ลัสร้องโวยวายจนผมเครียด ผมปล่อยน้องไว้ตรงนั้นแล้วเดินหนีออกไปเข้าห้องน้ำเพื่อสงบสติ

Time Talk

ผมมองเพื่อนตัวเองที่หัวเสียเดินหนีออกไปทิ้งให้น้องชายตัวเองร้องห่มร้องไห้ ผมทำได้แค่เพียงมองเพราะผมรู้ดีว่าอารมณ์ของมันตอนนี้ไม่ควรเข้าไปยุ่ง ผมมองหน้ากับไอ้เฟอร์แล้วต้องหันไปมองลัสที่นั่งร้องไห้อยู่กับม้านั่ง เอามือกุมหน้ากุมตา ผมจึงเดินเอามือไปแตะไหล่เบาๆแล้วนั่งยองๆให้ระดับใกล้กันแล้วมองหน้านั่นที่มีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

“ลัส..พี่จะบอกแทนพี่ชายของลัสนะ เขารักลัสมาก แล้วเขาก็รู้ว่าผู้ชายคนนั้นมันไม่ดี พี่ไม่รู้ว่าลัสจะคิดยังไง คิดว่าผู้ชายคนนั้นดีเพราะเขาทำดีกับลัส มันก็จริงที่คนเราจะไว้ใจคนที่ทำดีด้วย แต่ลัสก็ไม่ควรทำให้พี่ชายตัวเองลำบากใจ กับมันที่รู้จักกับลัสมาไม่นานแต่ลัสยอมทิ้งพี่ชายตัวเองไปหามัน พี่ชายลัสอดหลับอดนอนเพื่อรอลัสทั้งคืน แต่ลัสกลับนอนสบายอยู่กับผู้ชายคนนั้นที่ไม่เคยดูแลลัส ไม่เคยเลี้ยงลัส ผู้ชายคนที่รักลัสมากที่สุดคือพี่ชายของลัสนะ ลัสไม่คิดบ้างหรอว่าที่พี่ของลัสต้องทำแบบนี้เพราะอะไร เพราะมันห่วงลัส เพราะมันรักลัสไงล่ะ มันเลี้ยงมันดูแลของเขามาตั้ง19ปี เหมือนกับลัสเป็นลูกชายของมันเลยก็ว่าได้ แล้วอย่างงี้ลัสยังจะทิ้งมันอีกหรอ”ผมเอ่ยขึ้น เห็นคนตรงหน้าค่อยสูดลมหายใจแล้วปาดน้ำตาทิ้งพร้อมกับมองหน้าผมกับไอเฟอร์ที่ตบบ่าลัสเบาๆสลับกัน

“ผม...ผมขอโทษ”

“นายต้องบอกพี่ชายนายมากกว่านะ”เฟอร์พูดขึ้นเสริม

Lincoln Talk

ผมเดินเข้ามาล้างหน้าด้วยอารมณ์หงุดหงุด มองใบหน้าตัวเองในกระจกแล้วอยากเอาอะไรมากรีดหน้าให้เลือดมันซึมออกมา ผมตบน้องชายตัวเอง..ผมแม่งเลวจริงๆ

“พี่ชายใจมาร”เสียงหนึ่งดังขึ้น ผมจึงหันไปเผชิญเสียงนั้นทันที

“ไอ้เหี้ยฟิม เพราะมึง เพราะมึงคนเดียว!”ผมเอ่ยขึ้นแล้วจ้องหน้ามันเขม็ง มันกระตุกยิ้มชอบใจที่มุมปากทำให้ผมยิ่งโมโห

“น้องมึงเองตางหากที่ให้เพื่อนมาขอเบอร์กู น้องมึงอยากได้กูเองนี่ กูก็แค่สนอง ผิดตรงไหน?”มันเลิกคิ้วตั้งคำถามกับผม ยิ่งทำให้ผมแค้นเพิ่ม มือผมกำเป็นกำปั้นกลมๆแน่น

“มึงก็รู้ว่าน้องกูอ่อนโลก มึงยังทำเรื่องเหี้ยๆกับน้องกูอีก คนอย่างมึงไม่น่าเป็นมนุษย์เลยไอ้สัด!”ผมด่าไม่ลดละแล้วกระชากคอเสื้อมัน

“เฮอะ..คนอย่างกูทำไมหรอ กูจะเหี้ยจะเลวก็กู ไม่ใช่มึง มึงจะมาเดือดร้อนอะไรนักหนา”ใบหน้ากวนตีนของมันทำผมอยากซัดเข้าแรงๆแต่ถ้าผมง้างมันต้องรับได้เพราะงั้น ฮึ..

อั่ก!

“โอ๊ย! ไอ้สัสคอร์น!”มันร้องลั่นเมื่อผมซัดเข่าเข้ากลางช้างน้อยของมัน

“ถ้ามึงยังเสือกทำเรื่องเหี้ยๆกับน้องกูอีก กูจะตัดของมึงไปสับๆแล้วฝังดินให้หนอนแดก”ผมเอ่ยหน้านิ่งมองมันที่ก้มตัวงอแต่สีหน้ายังนิ่งเพียงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“มึงกล้าตัดก็เอา คืนนี้กูจะเอาน้องมึงให้เดินไม่ไหวเลยคอยดู”มันกลับมายืนตัวตรงแล้วเหยียดยิ้ม

“ไอ้เหี้ยฟิม! คนอย่างมึงน่าจะตายๆไปซะ แผ่นดินม่งคงจะสูงขึ้น!”ผมกระแทกเสียงใส่

“งั้นก็ฆ่ากูสิ่ กูรออยู่”มันขับมือของผมแล้วกระชากให้ผมไปกระแทกกับอกของมัน อกแม่งแข่งอย่างกับหิน ผมได้กลิ่นไอความเลวของมันลอยออกมา ทั้งกลิ่นบุหรี่กลิ่นช็อคโกแลต ทั้งกลิ่นน้ำหอมวานิลลา ตีกันจนผมมึนหัว ผมจ้องหน้ามันอย่างแค้น

“สักวันกูจะฆ่ามึงด้วยมือของกูเอง จำคำของกูเอาไว้เลย!”ผมกระแทกเสียงใส่หน้ามัน

“กลัวจำไม่ได้ว่ะ ต้องมีสิ่งกระตุ้นความจำสักหน่อย”พูดจบมันก็ประกบปากผมเข้ากับมันทันที ผมรีบผลักอย่างแรงไม่ทันที่มันจะสอดลิ้นสกปรกๆของมันเข้ามาผมก็ดีดอกมาได้

“ไอ้เหี้ย ไอ้สัด ไอ้ชาติหมา!”ผมใช้หลังมือถูปากอย่างแรง แต่มันกลับยิ้มร้ายแล้วเลียริมฝีปากยิ่งทำให้ผมโมโห

“ด่ามาสิ่ครับ”มันพูดแล้วยิ้มให้เบาๆ ผมจ้องหน้าอย่างทำอะไรไม่ได้ ผมรีบเดินหนีออกจากห้องน้ำนั้นทันที

---------------------------------------

รู้ไว้ ฉันอันตราย ถ้าเธอไม่มายด์

ชอบความท้าทายก็เข้ามา เฮ้! 55555

จบไปแล้ว ยาวมากกกกกกกกกก

นี่คือตอนแรก เนื้อ 18+ นะค๊าบบบ ฝากด้วยนะ

แล้วสำหรับใครแฟนTK...อีกไม่นานๆ คึๆ

สำหรับวันนี้ รอดูคนอ่านค๊าบบบ ^[]^