Phantom School

     ในยามสนธยา  แสงอาทิตย์พลันเลือนหายไปและปล่อยให้ท้องนภาอันเวิ้งว้างถูกย้อมไปด้วยสีม่วงออกน้ำเงิน  ทุกสิ่งมีชีวิตที่อาศัยอยู่ในเขตนี้เริ่มหาที่ซุกตัวหลบนี้ความหนาวและมืดมิด   เว้นเสียแต่พืชพันธุ์หลากสีที่ทำเพียงหลับไหลไปอย่างเงียบเชียบและเหล่าสัตว์หากินกลางคืนที่เริ่มตื่นจากนิทรา

     หรืออาจจะมีอีกหนึ่งอาชีพที่ต่างจากมนุษย์ทั่วไปซึ่งกลัวความมืด...?

     ดวงจันทร์กลมโตลอยอยู่กลางท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มจนเกือบดำ  สาดแสงสว่างเย็นเยือกนวลตาไปทุกหนแห่งแม้ว่าจะมิได้ให้ความสว่างเหมือนดั่งดวงอาทิตย์  เช่นนี้ราวกับว่ามันกำลังเยาะเย้ยความหวาดกลัวของมนุษย์   

     ความมืดมิดแทบไร้แสงสว่างของเมืองแห่งนี้ดูจะไม่เป็นอุปสรรคของการทำงานของอาชัพหนึ่งซึ่งทำงานเวลากลางคืน  แต่ความเงียบงั้นที่แทบจะไร้ซึ่งเสียงใดนี่สิที่ทำใหพวกเขาเหล่านี้หงุดหงิด  หากเขาเดินเหยียบกิ่งไม้หัก  จะมีคนตื่นมาจับเขาทันที

     แต่ก็น่าแปลกเพราะว่าหนึ่งในนั้นกลับคิดต่างออกไป  

     ร่างบางในชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้ากระโดดออกจากเงามืดของบนสุดของหอนาฬิกาลงไปยังหลังคาบ้านที่ทำจากกระเบื้องอย่างแผ่วเบาโดยทรุดเข่าข้างหนึ่งและใช้มือยันพื้นเอาไว้   เธอค่อยๆยืดตัวขึ้นช้าๆ   ร่างสูงเพรียวยืนอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์โดยไม่เกรงกลัวที่จะโดนจับได้   เส้นผมสีดำสนิทเป็นลอนเล็กๆคลอเคลียที่ข้างลำคอระหงที่ถูกบดบังด้วยคอเสื้อสูงสีดำ   ใบหน้าของเธอถูกปกปิดเอาไว้ด้วยหน้ากากแฟนซีสีขาวประดับขนนก   ริมฝีปากบางดุเรียบเฉยไร้อารมณืความรู้สึก   ผิวขาวซีดดูเป็นประกายใต้แสงจันทร?

     เธอเดินและกระโดดไปตามหลังคาบ้านต่างๆอย่างไร้ซุ่มเสียง  จนในที่สุดก็มาถึงคฤหาสน์หลังหนึ่งซึ่งเปิดไฟเอาไว้รอบๆบ้านจนสว่างโล่งเด่นสะดุดตา  หน้าประตูมียามนั่งเฝ้าอยู่2คน   

     เห็นดังนั้นเธอถอยเอาไปแอบใต้เงามืดแล้วโยนลูกปัดเล็กๆ3เม็ดๆไปยังกระจกบ้านหลังใกล้ๆ  และได้ผล  ยาม2คนนั้นตกใจจนสะดุ้งลุกขึ้นด้วยท่าทางสุดแสนจะตลก  พวกเขาตรงไปยังบ้านหลังนั้นในทันทีที่เจ้าของบ้านเปิดไฟ  ซึ่งนี่เป้นผลดีอย่างหนึ่งของเมืองนี้  ชาวบ้านและยามหูไวต่อเสียงมาก

     เธอกระโดดลงจากหลังคาแล้วตรงไปยังประตูหน้าอย่างไม่รีบร้อนก่อนจะแฝงกายเข้าไปในเงามืดอีกครั้ง

     ฉันเกลียดที่สว่างๆแบบนี้จริงๆเลยให้ตายเถอะ   เธอสบถในใจพรางฉวยโอกาสที่ยาม2คนที่เฝ้าตรงระเบียบเปลี่ยนเวรกระโดดขึ้นไปยังระเบียบเหนือหัวของเธอ  ซึ่งเธอเช็คมาแล้วว่ามันเป็นห้องสำหรับเล่นเปียโนของเจ้าของคฤหาสน์  

     เธอเข้าไปในห้องนั้นอย่างง่ายดายจนรู้สึกเซ็งนิดๆ  ไม่สนุกเลยให้ตายเถอะ  ง่ายเกินไปจริงๆ  เธอรีบออกจากห้องนั้นโดยไม่สนใจข้าวของเลอค่าล่อตาล่อใจในนั้นเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

     ทางข้างหน้ามีแต่ความมืดสลัวที่ดูวังเวงไม่น่าไว้ใจ   ซึ่งนั่นยิ่งทำให้ผู้บุกรุกสาวรู้สึกท้าทายและสนุก  ตื่นเต้น  เธอเดินขึ้นไปยังชั้น2ของคฤหาสน์เหมือนนี่เป้นบ้านตัวเองแล้วจึงไปหยุดที่หน้าประตูห้องห้องหนึ่งซึ่งทำจากไม้เนื้อดี  และต้องขอบคุณเจ้าของบ้านโง่เง่าซึ่งหยอดน้ำมันบานพับของประตูแล้ว  เธอจึงเข้าไปได้อย่างไร้ซุ่มเสียงเช่นเคย

     แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาภายในห้องทำให้เธอเห้นเป้าหมายได้อย่างชัดเจน  ร่างอ้วนๆเหมือนหมูขุนของเศรษฐีลามกหัวล้านกำลังนอนหลับอุตุอยู่ใต้ผ้าห่มอุ่นๆแถมยังกรนครอกๆอีกต่างหาก  บอกให้รู้ว่าอีกไม่ช้าเขาจะสามารถจากไปโดยไม่เจ็บปวด   

     ร่างบางมองเขาอย่างเวทนาเหลืออด  เธอดึงดาบสั้นออกมาจากอกเสื้อแล้วเดินไปยืนข้างๆเตียงของเศรษฐีอ้วน   ก้มหน้าลงและปลดหน้ากากวางไว้ที่ข้างโต๊ะ  ทาบใบมีดคมกริบที่ลำคออ้วนๆย้วยๆ  เธอก้มตัวลงป้องปากกระซิบเบาๆที่มีเพียงเหยื่อเท่านั้นที่ได้ยิน

     เศรษฐีอ้วนลืมตาขึ้น  ลูกตาดำหดเล็กลงและสั่นระริกเมื่อได้ยินสิ่งท่ผู้มาเยือนยามราตรีพูด  เขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะขอความช่วยเหลือ  ดาบสั้นถูกมือเรียวบางซึ่งสวมถุงมือสีดำออกแรงกดจนบาดลึกเข้าไปในชั้นผิวหนังหนาๆและทะลุออกที่อีกข้างของคอย้วยๆ  เธอกระชากมันบั่นคอของผู้เคราะห์ร้ายจนเป็นแผลเปิดกว้าง  เลือดสดๆสาดกระเซ้นติดตามผนังห้องเป็นดวงๆและส่วนใหญ่ก็ถูกซึมซับเอาไว้ในผ้าห่มหนาๆ

     เขาส่งเสียงโหยหวนเบาๆอย่างเจ็บปวดและเกร็งตัวตะกุยเล็บที่คออันเหลือเนื้อติดอยุ่แค่ครึ่งเดียว  จนในที่สุดก็ขายใจตาย

     มือสังหารสาวผู้แสนอำมหิตปาดเลือดของเศรษฐีอ้วนออกจากแก้มแล้วหยิบหน้ากากขึ้นมาสวมอีกครา  เธอเงื้อดายสั้นขึ้นแล้วกลับหัวมัน  ปลายดาบจ่ออยู่ที่เหนืออกซ้ายของร่างไร้วิญญาณ  และแทงลงไปจนมิดคมดาบ   เธอใช้เลือดของเหยื่อเขียนบางอย่างไว้บนผ้าม่านสีขาวโปร่งแสง

     เธอเลื่อนหน้าต่างให้เปิดออกดังปึงแล้วกระโดดหายไปในความมืดยามราตรี

     ในวินาทีถัดมาที่เธอออกจากห้องไปแล้ว  เหล่าข้าทาสและยามก็พังประตูเข้ามา  ภาพที่อยู่ต่อหน้าพวกเขานั้นทำให้หลายต่อหลายคนต้องเป็นลมไปตามๆกัน  พวกเขาที่เหลือจ้องตัวหนังสือบนผ้าม่านและสภาพภายในห้องอย่างหวาดผวา

     'นี่คือคำพิพากษาจากข้า'

     หลังจากที่ทำงานเสร็จสิ้นแล้วมือสังหารสาวก็เตรียมเดินกับที่พักตามปกติแต่ทว่าในขณะนั้นเรียกที่เธอไม่คิดว่าจะเกิดก็ดันเกิดขึ้นมาซะได้

     ปัง!   เสียงปืนดังขึ้นพร้อมกับไฟตามอาคารบ้านเรือนที่สว่างขึ้นทันที

     เธอหันไปมองในทันทีและต้องเบิกตากว้าง  เงาดำกำลังถือปืนที่มีควันลอยออกมาจากกระบอกเล็งมาทางเธอ  ความรู้สึกเจ็บแปล๊บแล่นผ่านอกซ้ายของเธอ  แต่หน้าแปลกที่เธอไม่ได้ตายในทันทีแต่ทว่าสติค่อยๆเลือนลางลงไปทุกชั่วขณะ  เธอจึงตักสินใจที่จะออกวิ่งให้เร็วที่สุดแต่ทว่า...

     ปัง  ปัง  ปัง!

     ซวย...แล้วไง

     "นี่คือของขวัญสำหรับเจ้า" เสียงเย็นเอียงขึ้นที่ข้างหูของเธอก่อนที่เธอจะไม่รับรู้อะไรอีก