THE SUN เพราะว่ารัก กูถึงต้องร้าย!!! (Yaoi'Boys love )

Intro
     

          ใครต่อใครต่างก็บอกผมว่า ผมเป็นคนไม่มีหัวใจ ผมเฉยชากับทุกๆอย่างรอบตัว ผมไม่แคร์โลก ทุกอย่างที่กล่าวมาผมไม่มีอะไรจะเถียงเพราะมันคือความจริง ชีวิตผมตั่งแต่เกิดมาจนตอนนี้ผมอายุได้17 ขวบครึ่ง(?) ผมใช้ชีวิตเสเพไปวันๆกับกลุ่มเพื่อน ไม่ใช่ว่าผมอยากประชดโลกอะไรหรอกนะ ก็แค่หาอะไรทำแก้เบื่อแค่นั้นเอง ผมเริ่มดื่มเหล้า และเอาหญิงเป็นตั้งแต่อายุ14 งานอดิเรกของผมในตอนนี้คือการแข่งรถ ผมได้เข้ามาในวงการนี้ด้วยคำชักชวนของเพื่อน ตอนนั้นผมก็เบื่อๆเซ็งๆอยู่พอดี พอมันมาชวนผมก็เลยเซย์เยสไปทันที
     

          บ่นมายืดยาว ยังไม่ได้แนะนำตัว งั้นขอแนะนำตัวหน่อยก็แล้วกัน ผมชื่อ นาย ภัครพล อดิษรกุล หรือ ซอล อายุ 17 ปี สูง170 ผิวขาวหุ่นนักกีฬาเพราะผมเป็นนักกีฬาบาสโรงเรียน ถึงจะผมจะไม่ตัวหนาล่ำบึกเหมือนนักกีฬาคนอื่นๆ แต่ความถึกผมมาเต็มนะครับ

บรืนนน บรืนนนน

          เสียงเร่งเครื่องที่ดังกึกก้องไปทั่วสนามที่กำลังคึกคลื้นด้วยเสียงเพลงสากลที่เปิดดังลั่นไม่ได้ทำให้ผมที่ตอนนี้นั้งอยู่ในห้องพักใต้อัฒจรรย์ที่มีเครื่องอวยนวยความสะดวกครบคันและกำลัง มุ่งมั่น ตั้งใจและ พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะผ่านด่านที่25 ไปให้ได้ หันเหความสนใจไปที่มันเลยแม้แต่นิดเดียว คนอื่นอาจจะรำคาญนะกับเสียงต่างๆนานาที่ประดังประเดเข้ามา(?)แต่ผมกับรู้สึกเฉยๆ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะผม'ชิน'....

"ใจคอจะสนใจแต่เกมส์อย่างเดียวเลยใช่ไหม?" เสียงทุ่มที่ดังอยู่เบื้องบนต้องเรียกว่าเบื้องบนครับ เพราะไอ้ตัวที่มันทักผมเนี่ย ตัวสูงอย่างกับเสาโทรเลข แม่งสูงเข้าไปได้ไงไม่รู้ตั้ง190 ตอนเด็กๆแม่มึงป้อนข้าวกับเสาไฟฟ้าหรือไงฟระ สูงไม่พอนะแถมยังหน้าตาดีอีกหล่อจนผู้ชายด้วยกันยังหวั่นไหวอ่ะ

"จะมองหน้ากูอีกนานไหม? " พอเห็นผมเงยหน้ามองแต่ยังไม่ตอบมันสักที ไอ้เปรตตรงหน้าผมมันก็ขมวดคิ้วถามกวนๆออกมา ซึ่งผมก็เป็นคนดีพอที่จะตอบกลับไปว่า

"นาน ถ้าจะกรุณา ก็ช่วยเอาหน้าตัวเองไปถ่ายเอกสารแล้วเซ็นต์สำเนาถูกต้องมาให้กูดูหน่อย" ผมตอบมันกวนๆพร้อมยักคิ้วอีกหนึ่งทีจนมันส่ายหน้าเอือมๆ

"กูมีบริการพิเศษให้มึง เป็นเมียกูวันนี้รับสิทธฺฟรีมองหน้ากู 'ทั้งวันทั้งคืน'เลย" มันตอบพร้อมแสยะยิ้ม ด้วยท่าทีที่ใครต่อใครก็บอกว่าหล่อ แต่ผมกลับมองว่าแม่งกวนตีน - -

"บังเอิญว่ากูเป็นพวกไม่ชอบรับสิทธิพิเศษ เพราะฉะนั้นกูขอผ่านครับ" ผมตอบพร้อมกับมองหน้ามันไปด้วยเพราะต้องการกวนตีนมันเล่นๆ

"หึ หึ"

"สัส กูหลอนเสียงหัวเราะมึงจริงๆไอ้เหี้ยฆีย์"มันไม่ตอบแต่ดันสงเสียงหัวเราะหลอนๆออกมาแทน ผมเลยหันไปเหวี่ยงเบาๆพร้อมตวัดสายตาดุๆไปมองมัน แต่มันดันไม่สนใจนั้งขาไขว้ห้างกระดิกตีนสบายใจเฉิบไม่ได้กลัวกูเลยนะสัส

"ไปไหนก็ไปเลยนะไอ้เหี้ยฆีย์ แม่งเหม็นขี้หน้ามึงจริงๆ"

"เออๆกูหยอกเล่นแค่นี้ทำเหวี่ยงใส่นะมึง แค่จะมาบอกว่าเหลือเวลาอีก20 นาทีมึงไปเตรียมตัวได้แล้ว กูไปรอข้างนอกนะ"

"อืม เดี๋ยวตามไป" สิ้นเสียงผมฆีย์ หรือมาฆีย์ ก็เดินออกจากห้องพักไป

          มาฆีย์ คือคนที่ชักนำผมเข้ามาในวงการนักแข่งนี้ มันเป็นผู้ชายที่ตัวสูงมาสูงตั้ง190 ตัวขาวถึงแม้จะเล่นกีฬากลางแจ้งหนักขนาดไหนแม่งก็ไม่ดำ ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะว่ามันเป็นลูกหลายเสี้ยวหลายเสี้ยวจริงๆครับแม่เป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นพ่อเป็นลูกครึ่งอเมริกาสเปนและอาจเป็นเพราะว่าหลายสายเลือดที่ไหลเวียนอยู่ในตัวมันเลยทำให้ มันถึงเกิดมาหน้าตาดีเหี้ยๆกระชากใจสาวๆและหนุ่มๆทั้งหลาย ที่พร้อมจับตัวเองใส่พานถวายมัน และมันก็ฟาดเรียบเหมือนกัน- -

     ถึงใครๆจะหลงเสน่ห์มัน แต่กับผมที่อยู่ใกล้ชิดมันมากับไม่รู้สึกอะไรเลย ผมรู้ว่ามันรู้สึกยังไงกับผม ผมไม่ได้โง่นะที่จะดูท่าทางที่มันแสดงออกมาแล้วแปลความหมายไม่ได้มันห่วงผมเกินกว่าคำว่าเพื่อนผมรู้ แต่ผมก็ยังเป็นผม....
....เพราะผมมันเฉยชากับทุกอย่าง เฉยชายกับแม้กระทั้งความรู้สึกคน....

--------------------------------------------

ย้ายมานี้นะเอ้ออออออ

X