Class Room ห้องเรียนอลวนกับรักอลเวง

บทนำ

ปัง! ปัง! ปัง!

     เสียงระเบิดยังคงดังอย่างต่อเนื่อง โดยไม่มีท่าทีว่ามันจะหยุดเลยแม้แต่น้อย ประชาชนต่างพากันหลบหนีอย่างชุนลมุน เสียงเวทปะทะเวทดาบปะทะดาบ ท่ามกลางเสียงเหล่านั้นมีนายทหารคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาว่า

       "เห้ย! คริส ทางนี้เริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ นายรีบพาพวกเขาหนีไปเร็ว!!"

    นายทหารคนนั้นกล่าว ในขณะมือที่ถือคทานั้นชุ่มไปด้วยเลือด ใบหน้านั้นมีเหงื่อผุดจากการเสียพลังไปมาก แต่ก็ยังคงกัดฟันฝืนทนตะโกนออกไป

       "ต....แต่ว่าอาร์ิติ นายละ"

     นายทหารที่ชื่อคริสนั้นกล่าวอย่างตกใจ

       "ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เป็นไร รีบไปสิคริส! ไปซะ!!"

     นายทหารที่ชื่อคริสนั้นหันหน้าไปมองเพื่อน และหันหลังกลับไปเพื่อพาคนที่พวกเขาต้องปกต้องไปในถึงจุดหมายที่ปลอดภัยให้จงได้!! พวกเขาวิ่งเข้าไปในป่าลึกเพื่อหาที่ซ่อนตัว แม้ว่าใจจริงของทหารหนุ่มจะรู้อยู่แล้วว่าต่อให้หนียังไงก็หนีไม่พ้น นายทหารหนุ่มหันมายิ้มให้สตรีที่เขาพามาด้วย

        "ข้าอาจจะไปส่งพวกท่านไม่ได้ แต่ข้าจะล่อพวกมันไว้เอง  พวกท่านก็ใช้โอกาสนั้นหลบหนีไปให้ได้นะ"

        "ตะ...แต่ว่าแล้วท่านละ"

      สตรีที่พามาด้วยถามนายทหารกลับ สายตาแสดงถึงความเป็นห่วงอย่างไม่คิดปิดบัง 

         "ไม่ต้องห่วง ข้าถนัดเวทพรางตัว ข้าไม่เป็นไรหรอก"

       นายทหารเดินเข้าไปหาทารกน้อยที่สตรีนางนี้อุ้มอยู่ เขาเอามือลูบหัวทารกน้อยอย่างอ่อนโยน รอยยิ้มนั้นยังคงอ่อนโยนเมื่อทอดมองมายังหญิงสาว เขาก้าวเดินออกไป หันไปมองทางป่าที่พวกเขาก้าวเข้ามา บักนี้มันชุ่มโชกไปด้วยเลือด และยังมีเสียงปะทะของอาวุธดังมาเป็นระยะๆ เปลวไฟที่เกิดจากการต่อสู้ยังคงโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง นายทหารยิ้มเยาะตัวเอง จัดการร่ายเวทนอนหลับใส่สตรีที่ช่วยเหลือและเด็กทารก ทันใดนั้น ช่องว่งมิติก็เกิดขึ้น ทำให้ร่างทั้งสองหายไปในพริบตา

          "ข้าไม่รู้หรอกนะ ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ข้าขอให้พวกท่านปลอดภัยด้วยเถิด.......เจ้าหญิงทั้งสอง..."