Class Room ห้องเรียนอลวนกับรักอลเวง

บทที่8

ฟักสิไข่ของพวกเรา!

     ว๊า ไม่ใช่แฮะ....ฉันลองเอากระจกมาส่องไข่ดูเผื่อมันจะเกิดปฏิกริยาอะไรสักอย่าง แต่ผลที่ออกมาก็คือ นิ่งสนิดสยบทุกความเคลื่อนไหวเจ้าค้า = =; เมื่อฉันมองไปที่นาฬิกาก็พบว่า6โมงเย็นซะแล้ว และพอมองไปรอบๆ พราวก็ยังคงนั่งใช่ความคิดพลางอ่านหนังสือที่แปลกประหลาดอย่างตั้งใจ กริฟฟรินเองก็สภาพไม่ต่างกัน เห็นเธอพยายามจะเอาของทุบเปลือกไข่อย่างมุ่งมั่น แต่พอจะทุบก็ยกมือกลับซะงั้น ช่างเป็นบุคคลที่เข้าใจยากเสียจริง 555 >_<; แล้วฉันตอนนี้ละมานั่งทำอะไร เอากระจกมาส่องไข่อย่างคนสิ้นคิด พลางมองนาฬิกาไปพลางเหมือนคนบ้าเนี่ยนะ ช่างเป็นสิ่งที่ไร้ค่าเสียนี่กระไร

   ฟิ้ว........แปะ

       "อะไรเนี่ย...เอ้าใบไม้นี่เอง"

    ฉันมองไปที่หน้าต่างพบว่าตอนนี้มีลมแรงพัดผ่านเป็นระยะ เออเนอะ นี่มันก็เย็นแล้วจะมีลมก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกสินะ แต่ทำไมแกถึงต้องมาพัดโดนฉันคนเดียวด้วยนะเจ้าใบไม้งี่เง่าเอ๊ย ฉันลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างพร้อมหันมามองรอบๆห้อง ว่าตอนนี้มันช่างดูกว้างใหญ่ผิดหูผิดตาเหลือเกิน หรือจะเป็นเพราะพวกเราอยู่แต่บนเตียงของตัวเองกันนะพื้นที่ตรงกลางจึงเปิดโล่ง

       "โอฮาน่า มีใบหน้าติดบนกลางหัวเธออยู่นะ"กริฟฟรินมองมาที่ฉันพลางชี้ปลายนิ้วมาที่หัว  พลางกลั้นยิ้มอย่างสุดความสามารถ พราวก็ไม่แพ้กัน ทั้งสองคนต่างพากันบอกไปคนละทิศละทาง จนฉันเกิดความคิดที่ว่าหัวฉันมันกว้างนักรึไง

       "อยู่ไหนละ ฉันหาไม่เจอเลย พวกเธออย่าแกล้งกันสิ"ฉันมองทั้งสองคนด้วยใบหน้าบึ้งตึง ดูสิมีที่ไหนมาแกล้งกันได้ในเวลาคับขันกันแบบนี้(ใบไม้ติดหัวนี่นะคับขัน = =;)

       "หวายๆ อย่าโกรธเลยน๊า โอ๋ๆๆ คนดีของพราวอย่างอนนะ นี่กริฟฟรินมาช่วยกันหน่อยสิโอฮาน่างอนแล้วนะ"พราวหันไปเรียกกริฟฟรินที่นั่งมองฉันที่ทำหน้ามู่ทู่อย่างขำๆ ดูหน้าฉันก็รู้เลยว่าทั้งสองคนไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด ฮึ!

    พวกเราสามคนนั่งง้องอนกันไปมาอยู่อย่างนั้น แต่จู่ๆก็เกิดลมพายุที่แรงจนประตูหน้าต่างเปิดออก พร้อมกันนั้นก็ยังมีเสียงฟ้าผ่าซ้ำลงมา ทำให้ไฟในห้องดับสนิท พวกเราสามคนจึงตาหาเทียนกันให้วุ่น

       "นี่พวกเธอ มาช่วยกันหน่อย หน้าต่างมันปิดไม่ได้ลมแรงมากเลย!"พราวตะโกนออกมาเพื่อแข่งกับเสียงฝนตกและฟ้าผ่า พวกเราสองคนจึงรีบกุลีกุจอไปช่วย แต่หน้าต่างบ้านั่นก็ไม่ยอมขยับเลยแม้แต่น้อย ราวกับว่ามีใครเสกมันให้เปิดอยู่อย่างไรอย่างนั้น

   เปรี้ยง! เปรี้ยง!

    เสียงฟ้าผ่าที่ดังอย่างไม่หยุดหย่อน พายุฝนที่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดลง ทำให้พวกเราเกิดความประหลาดใจเป็นอย่างมาก และทันใดนั้น......วืด..........เปรี้ยง!!!!

       "ว๊าย/พระเจ้า/กรี๊ด"เกิดลมพัดรุนแรงมากขึ้นและจู่ๆฟ้าก็ผ่าเข้ามาทางหน้าต่างทำให้ไปโดนพื้นกระเบื้องที่อยู่กลางห้องอย่างฉับพลัน พวกเราสามคนที่ตื่นตกใจจนเผลอลื่นล้มเพราะน้ำฝนที่เข้ามา ต่างพากันมองหน้ากันด้วยความงงงวย

       "นี่มันเกิดอะไรกันขึ้นเนี่ย!"กริฟฟรินโวยวายอย่างมีน้ำโหกับปรากฏการณ์ธรรมชาติที่วิบัตนี่ แต่ยังไม่ทันไร

       "กระ.....กริฟ...กริฟฟริน ดะ...ดูนั่น!!"พราวส่งเสียงร้องเรียกกริฟฟรินอย่างตื่นกลัว เมื่อกริฟฟรินมองไปตามปลายนิ้วก็พราวที่ชี้ไปก็พบ..

       "โอฮาน่าระวัง!!!"กริฟฟรินรีบกระโดดไปช่วยฉัน และเมื่อฉันหันไปมองก็พบว่าชั้นหนังสือที่ตั้งตระหง่าบัดนี้มันได้ร่วงหล่นลงมาจนเกือบจะทับตัวฉันไปแล้ว

       "โอฮาน่า ไม่เป็นไรนะ กริฟฟรินรีบพาโอฮาน่าไปไว้บนเตียงเร็ว"พราวรีบวิ่งมาที่ฉันด้วยใบหน้าตื่นตระหนก

    เมื่อพราวและกริฟฟรินพาฉันมาที่เตียงก็รบตรวจสุขภาพฉันอย่างเจ้าละหวั่น จนฉันต้องเอ่ยปากเลยว่าไม่เป็นไรพวกเธอทั้งสองจึงยอมหยุด พวกเรามองสิ่งของต่างๆที่ถูกพายุพัดผ่านอย่างช่วยไม่ได้ กำลังของพวกเรานั้นก็มีไม่พอที่จะหยุดมันอีแค่หน้าต่างบานเดียวยังปิดไม่ได้เลย ฉันไล่สายตาไปเรื่อย พลันหัวสมองก็นึกขึ้นมาได้ เมื่อฉันเลื่อนสายตาไปที่มุมห้องและสองสิ่งของบนตระกร้า

       "ไข่! แย่แล้ว พวกเราวางไข่ไว้ตรงนั้นนี่"สิ้นคำพูดของฉันทั้งพราวและกริฟฟรินต่างเลื่อนสายตาไปมองยังไข่สามสีของพวกเรา แต่พอจะลุกออกจาเตียงของฉัน ฟ้าก็ผ่าลงมาราวกับว่ามันไม่ต้องการให้เราไปหยิบไข่อย่างนั้นและ

    พวกเราสามคนต่างพากันมองหน้า พราวมีสีหน้าตื่นกลัว และกริฟฟรินที่มีสีหน้าลังเลอย่างเห็ดได้ชัด ทุกคนในตอนนี้แทบจะควบคุมสติกันไม่ได้อยู่แล้ว ข้่วของเครื่องใช้ที่ปลิว ลอย และแตกหักอย่กระจัดกระจายทั่วห้อง ฉันกุมมือของพราว และกริฟฟรินไว้แน่น พวกเราสามคนประสานสายตากัน จากการวิเคราะห์แล้ว ฟ้าจะผ่ามาทุกครั้งที่พวกเราขยับตัว แต่ว่าถ้าพวกเราขยับตัวช้าหนึ่งครั้งและเร็วหนึ่งครั้งละ!?

    ฉันก้มหน้าเพื่อพูดคุยถึงสิ่งที่ฉันคิดเพื่อให้พราว และกริฟฟรินรับรู้ พวกเราทั้งสามคนมีความเห็นที่ตรงกัน นั้นคือ การที่พวกเราพยายามมาถึงตอนนี้แม้จะใช้เวลาแค่ช่วงสั้นๆ แต่พวกเราก็จะไม่ยอมสูญเสียสิ่งมีค่าของพวกเราฝ่าด่านทดสอบมาสูญเปล่าแน่นอน!

      " 1! 2!......3! ไปเลย!!!"หลังจากที่ฉันให้เสียงสัญญาน พวกเราก็เริ่มการขยับตัวครั้งที่หนึ่งผ้าได้ผ่าลงมาตามคาดและตามกันกริฟฟรินซึ่งอยู่ริมขวาสุดก็ออกตัววิ่งโดยมีฉัน และพราวที่ตามมาติดๆ ฟ้าผ่านั้นได้ไล่ตามพวกเรามาติดๆ พายุฝนที่เริ่มรุนแรงขึ้น และแรงลมที่พัดแรงทำให้ไข่ของพวกเราทั้งสามคนนั้นถูกพัดปลิวไป พวกเราทั้งสามคนรีบปล่อยมือและตรงไปกอดไข่เพื่อไม่ให้มันตกพื้นทันที

    ครืด......เซฟ! ฉักระโดดไปหาไข่เมื่อรับได้ฉันรีบเอาหลังลงเพื่อไม่ให้ไข่ตกพื้นทันที เมื่อมองไปรอบๆ พราวและกริฟฟรินต่างหันมามองที่ฉัน พวกเราสามคนรีบออกตัววิ่งเพื่อไปอยู่กลางห้อง มองสายฟ้าที่ผ่ามารอบๆ ทันใดนั้นกระจกของฉัน กุญแจของพราว และลูกแก้วของกริฟฟรินก็ลอยออกมาจากกระเป๋าบนหัวเตียงของพวกเรา ของทั้งสามสิ่งนี้เมื่อลอยขึ้นกลางหัวของพวกเรา แสงแต่ละสีพากันแปล่งออกมาราวกับจะอาดรัศมีกันก็มิปาน พลันของเหล่านั้นก็ค่อยๆลอยต่ำลงมา เมื่อแสงที่เปล่งออกมาเริ่มอ่อน จู่พวกเราทั้งสามก็ ก็ยกไข่ทั้งสามเข้าไปใกล้อย่างลืมตัว แต่แทนที่ฟ้าผ่าจะทำให้ไข่แตก แต่มันไม่ใช่ ไข่ทั้งสามใบได้รับสายฟ้าจนดูเหมือนพวกมันจะแข็งแรงกว่าปกติด้วยซ้ำไป ทันใดนั้นในหัวของพวกเราก็มีคำพูดหนึ่งที่แวบเข้ามา

       "พวกข้าคือบุตรธิดาแห่งท่าน หากท่านแคล้วช่วยพวกเรา พวกเราจะขอวิงวอนแต่ท่าน คำขอร้องจากข้าบุตรแห่งท่าน ฟักสิดวงหทัยทั้งสามเอ๋ย!!!!!"เมื่อสิ้นเสียงของพวกเราพายุที่โหมกระหน่ำเมื่อครู่ก็หยุดลงฟ้าที่เคยมืดมนกลับสว่างสดใส ห้องที่เต็มไปด้วยสิ่งของระเกะระกะ และรอยสายฟ้า ตอนนี้มันได้สลายหายไปหมด เหมือนกับว่า เครื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ มันเป็นเพียงแค่ความฝันก็มิปาน........

    สายตาของพวกเรามองที่ไข่ซึ่งค่อยๆลอยต่ำลงมา เมื่อพวกเราเอื้อมมือรับ พวกเราจึงรับรู้ได้ถึงความสั่นเล็กๆที่ได้จากไข่ทั้งสาม และเพียงชั่วไม่กี่อึดใจ สิ่งมีชีวิตเล็กๆ ก็ค่อยๆเผยโฉมออกมาให้พวกเราได้เห็น และที่น่าแปลกคือสิ่งที่ฟักออกมาคือ ปัษาสวรรค์ ซึ่งมันเป็นนกที่สวยและมีพลังอะนาจมากที่สุดในโลกนั่นเอง(ความจริงมันคือนกที่สวยที่สุดในโลกค่ะ ^^)ของฉันที่ได้คือ ปักษาสวรรค์ Pteridophor alberti ลำตัวเป็นสีดำเงามัน ขนที่ดูนุ่มสลวย กลางลำตัวมีสีม่วงเหมือนกับสีกระจกของฉัน และตรงกลางหัวมีจงอย สีขาวที่งอกออกมา มันคือสัญลักษณ์แห่งความมีอำนาจ ของพราวคือ ปักษาสวรรค์ Astrapia  stephaniae ขนสีฟ้าน้ำทะเลสวย มีหางสีฟ้าตัดดำที่ยาวออกมา มันแสดงถึงความฉลาดรอบรู้ และของกริฟฟรินคือ ปักษาสวรรค์ Astrapia mayeri ขนที่เป็นสีแดงเพลิง และหางสีดำที่งอกยาวออกมา แสดงถึงพละกำลังและความแข็งแกร่งที่ยอดเยี่ยม

    พวกเรามองดูเหล่าปักษาที่ฟักออกมา แต่ละตัวยังดูอ่อนแอ และเหนื่อยล้า แต่สิ่งหนึ่งที่พวกเราคิดได้คือ พรุ่งนี้พวกเราคงมีงานหนักแน่นอน และเมื่อมองดูเหล่าปักษาน้อย ที่อ้าปากหาวนั้นเรียกร้อยยิ้มของพวกเราได้เป็นอย่างดี พราวไปหยิบตระกร้าใส่ไข่มา และเอาผ้าขนหนูมาวางบนตระกร้า ฉันและกริฟฟรินไปหาของกินที่พอจะให้เจ้าปักษาน้อยนั้นได้กินกัน เมื่อเสร็จสิ้นภาระกิจ เจ้าตัวยุ่งทั้งสามตัวก็นอนหลับอย่างสบายใจเฉิบ และเหลือวากของกินไว้ให้พวกเราจัดการกัน

       "เอาละพวกเราก็ไปนอนกันเถอะ เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้วด้วย"กริฟฟรินพูดพลางยืนขึ้นเพื่อยืดเส้นยืดสาย

       "นั่นสินะ นี่มันก็ปาเข้าไปสี่ทุ่มแล้วด้วย"พราวพูดพลางมองไปที่นาฬิกา

       "หวา ดึกแล้วนี้พรุ่งนี้พวกเรามีเรียนเช้าซะด้วยสิ"ฉันพูดพลางหันหน้าไปมองเจ้าตัวยุ่งที่นอนหลับสนิทด้วยความรักและเอ็นดู พราวและกริฟฟรินก็มีสายตาแบบเดียวกัน พวกเรามองอยู่สักพัก จากนั้นต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปนอน 

    พระเจ้าคะ ขอให้พรุ่งนี้เป็นวันดีอีกวันด้วยนะคะ....

# กราบขอโทษเป็นพันครั้งค่ะ ขอโทาจริงๆนะคะ ที่มาอัพช้ามากถึงมากที่สุด เพื่อนๆอย่าโกรธเลยนะคะ ช่วงนี้พราวอยู่ในช่วงยุ่งเหยิงค่ะ ไหนจะเลือกสาย  ไหนจะเรื่องสอบ ไหนจะเรื่องเพื่อน เรื่องโรงเรียน ช่วงนี้มันยุ่งมากค่ะ แต่ตอนนี้ขอสัญญานะคะ ว่าเรื่องราวของดอฮาน่าจะทำให้ทุกคนประทับใจแน่นอนค่ะ ต้องขอโทษเพื่อนๆนะคะ ที่ทำให้ลำบากใจกัน แต่อยากจะขอแก้ตัวค่ะ อยากขอให้โอฮาน่ามีโอกาศโลดแล่นไปในที่แห่งนี้ต่ออีกสักนิดก็ยังดีค่ะ ขอกำลังใจจากเพื่อนๆด้วยนะคะ

ปล. อย่าลืมเม้นด้วยนะคะ เพราะที่หายไปนี่ก็ไม่ได้หายไปเฉยๆ แต่ลองไปปรับการแต่ง สำนวน และอะไรอีกหลายๆอย่างมาค่ะ สนุกหรือไม่ก้ขอความกรุณาด้วยนะคะ ><!!!