ยัยหน้าแบ๊วกับนายเพลย์บอย

ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง

นิว : แกทำไมมาช้า  ฉันรอตั้งนานแล้วน่ะ

ฉัน : รถมันติด ก็ดีกว่าไม่มาก็แล้วกันล่ะ

นิว : งั้นไปที่ร้านอาหารก่อนก็แล้วกัน พอดีฉันยังไม่ได้กินอะไรมาเลย

ฉัน : ก็ดีเหมือนกัน  

นิว : ฉันนัด อั้มกับนุ๊ก ไว้แล้ว  งั้นไปกันเถอะ

ฉัน : นั่นไงนุ๊กกับอั้มรออยู่หน้าร้านอาหารพอดี 

อั้ม : เข้าไปในร้านเถอะ  ฉันหิวจะแย่อยู่แล้ว

นุ๊ก : โอเครรรร  >< !!!

ในร้านอาหาร

พวกเราทั้ง 4 คนนั่งสั่งอาหารกันเรียบร้อยแล้ว  พวกเราจะชอบมากินที่ร้านนี้บ่อยๆเพราะอาหารเขาอร่อยเริ่ด 55555

อั้ม : ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ

นุ๊ก : อืมๆ

ขณะที่อั้มเดินกลับมาในร้าน อั้มก็เห็นนน เห็นนน o_O  ช๊อกกวงการบรรเทิงสนั่น โลกแตก หิมะถล่มที่เมืองไทย  แผ่นดินไหว  อั้มรีบวิ่งมายังที่โต๊ะ

นิว : เป็นอะไรของแก โลกแตกรึไง

อั้ม : ยิ่งกว่าโลกแตกอีก

ฉัน : แล้วมีอะไร

อั้ม : ถ้าฉันบอกแก แกต้องใจดีๆน่ะเว้ย

ฉัน : เออ น่า รีบบอกสักทีเถอะ

อั้ม : ฉันเห็นฮิคารุมากินข้าวกับใครก็ไม่รู้

นุ๊ก : ผู้หญิงหรือว่าผู้ชาย

อั้ม : ผู้หญิง

นิว : แกจำคนผิดรึเปล่า

อั้ม : ไม่ผิด  ไม่เชื่อแกตามฉันมาดูสิ

ฉัน : อาจจะเป็นพี่น้อง หรือว่า ญาติของเขาก็ได้

นุ๊ก : แต่ถ้าไปดูก็ไม่เสียหายอะไรนิ  

ฉัน : ก็ได้

ฉันเดินตรงดิ่งเข้าไปยังโต๊ะของฮิคารุ

ฉัน : ไหนบอกว่าถึงบ้านแล้วจะโทรหาฉันไง

ฮิคารุ : โทษที

ฉัน : นี่ใครหรอ

ฮิคารุ : นี่พิมเป็นหลานสาวของคุณย่าของผมเอง

พิม : แล้วก็เป็นว่าที่คู่หมั้นด้วยค่ะ

ฉัน : อะไรน่ะ  ว่าที่คู่หมั้นนี่มันอะไรกัน

ฉันหันไปมองฮิคารุเพื่อรอคำตอบของเขา  ถ้าคำตอบไม่เป็นที่น่าพอใจแล้วก็ เกมส์โอเวอร์ !!!

พิม : นี่เขาเป็นใครค่ะพี่ฮิคารุ

ฮิคารุ : เขาเป็นแฟนของพี่เองแหละ

พิม : ไหนคุณย่าของพี่บอกกับพิมว่าพี่ยังไม่มีแฟน

ฮิคารุ : พี่ไม่รู้ว่าคุณย่าบอกกับพิมตอนไหน แต่ตอนนี้พี่มีแฟนแล้ว แล้วพี่ก็รักแฟนมากด้วย เรื่องหมั้นพี่ไม่รู้มาก่อน  แต่พี่ก็ยืนยันว่าพี่จะไม่มีวันหมั้นกับคนที่พี่ไม่ได้รัก

ฉัน : ได้ยินไหมค่ะ คุณพิม  ว่าฮิคารุรักฉันมากขนาดไหน แล้วคุณก็น่าจะไปจากชีวิตของฮิคารุด้วย

พิม : ฉันน่าจะใช้ไปบอกเธอดีกว่าน่ะ  เธอก็แค่แฟนของฮิคารุ แต่ฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นของเขา ฉันก็ย่อมสำคัญกว่าเธอแน่นอน เจียมตัวไว้บ้างก็แล้วกันน่ะ

ฮิคารุ : พอได้แล้วพิม กลับบ้าน

พิม : พิมไม่กลับ

ฮิคารุลากพิมพลอยออกจากร้าน  ตอนนี่คนทั้งร้านเริ่มหันมาหาที่พวกเราแล้ว

ฉัน : กลับบ้านกันเถอะ

นุ๊ก : แกไม่ต้องคิดมากน่ะ ฉันเชื่อว่าฮิครุไม่มีวันนอกใจแกแน่

ฉัน : ฉันก็ขอให้เป็นแบบนั่นเหมือนกัน