ครั้งแรก...ที่เราเจอกัน

           ลมใบไม้พัดปลิว.. กลิ่นดอกไม้หอมตามสายลม ลมหนาวพัดผ่าน..เป็นการตอนรับฤดูหนาว ลมพัดเส้นผมหญิงสาวที่เม่อมองดูท้องฟ้าที่เริ่มมืด เสียงตะวันสาดส่องหญิงสาวลุกจากชิงช้า..ภายในใจคิดทบทวนความรู้สึกที่ผ่านมา..

 "น้าขิง ทำอะไรอยุ่หรอ."ปุ๋ยฝ้ายเพื่อนสาวเดินมาทัก

"ป่าวจ๊ะ ซ้อมเสร็จแล้วหรอ"น้ำขิงถามปุ๋ยฝ้ายที่อยู่ซ้อมดนตรี ส่วนน้ำขิงก็มานั่งรอเหมือนทุกวัน

" จ้าา ป่ะกลับบ้านกันเถอะเดี๋ยวจะมืดก่อนถึงบ้านพอดี"

"จ๊ะ'' 

    แล้วทั้งสองก็เดินทางกลับบ้านตามเส้นทางที่เคยผ่านมาเหมือนทุกวันแต่วันนี้ทำไมคนเยอะผิดปรกติทั้งๆที่เป็นเวลาที่ทุกคนจะต้องอยู่บ้านกับครอบครัวแท้ๆ

" นั่นเขามุงดูอะไรกันหรอ? น้ำขิง"

"ไม่รู้สิ ?"

"ไปดูกันเถอะ"

"อืม." แล้วปุ๋ยฝ้ายก็พาฉันเดินฝ่าฝูงชนเข้าไปดูเหตุการณ์สิ่งที่ฉันเห็นคือ เด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังบาดเจ็บที่แขน ตามตัว

"เขาเป็นอะไรหรอคะ คุณน้า."ปุ๋ยฝ้ายถามคุณน้าที่อยู่ข้างๆ

"พ่อหนุ่มคนนี้โดนรถชนนะจ๊ะแต่ชนแล้วขับหนี ถามอะไรเขาก็ไม่ตอบตอนนี้กำลังโทรแจ้งตำรวจอยู่จ๊ะ."

"อ่อ คะ" แล้วยัยปุ๋ยฝ้ายก้คุยอะไรไม่รู้กับน้าคนนั้น

.. ผู้ชายที่เขาหมายถึงดูๆแล้วหน้าตาก็ดี รู้สึกว่าจะเป็นลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นรึไม่รู้แฮะ ดวงตาคมสนิทดวงตาสีน้ำตาลดูลึกลับน่าค้นหา ผิวขาว จมูกโด่ง

   แล้วอยู่ดีๆรู้สึกว่าเขาจะเดินเข้ามาใกล้ฉันทุกทีรึว่าแันคิดไปเอง..

"นี่เทอ." แล้วเขาก็ดอามือมาปัดเส้นผมที่ปกหน้าฉันคัดหู

"....." รู้สึกว่าหน้าฉันเริ่มร้อนแปลกๆ

"เทอเป็นอะไรรึเปล่า?"

"ป่าว แล้วนายเป้นใคร ทำไมถึงไม่พูดคุยกับคนอื่น"

"ฉันชื่อ ..."

"คุณหนูครับ ผมมารับกลับบ้านแล้วครับส่วนเรื่องคดีเดี๋ยวผมจะจัดดารให้ครับ" ชายสูงอายุพูดกับเขา

"อืมเดี๋ยวฉันตามไป.... " แล้วเขาก็หันหน้ากลับมาหาฉันแล้วพูดว่า"ฉันชื่อ เทลล์ แล้วเจอกันนะ" แล้วเขาก็ขึ้นรถแล้วก็ลับตาไป .. พูดอะไรของเขาแต่ฉันรู้สึกว่าจะได้พบกันอีกครั้ง..