[Yaoi] Beautiful Boy สยบรักราชินีซึนเดเระ {Boy's Love}

 

 

Story Chapter 5

นายต้องเป็นของฉัน…คนเดียว!!!

 

 

            “อื้อ…” คนข้างกายครางเสียงแผ่วพลางขยับตัว หยัดกายลุกขึ้นนั่ง

 

            ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กข้างกายผมจะแสดงสีหน้าอย่างไรเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นผมอยู่ข้างๆ ก็เพราะว่าผมแกล้งหลับอยู่นี่นา

 

          บอกตามตรงว่ากว่าจะข่มตานอนลงโดยไม่ให้ทำอะไรคนข้างกายได้นี่มันยากสุดๆ อ่ะ แอลก็นอนยั่วอยู่นั่นแหละ ไม่น่าเชื่อว่าผมจะมีความอดทนได้ขนาดนี้

 

          “อืม…มึนหัว”

 

          ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอเนี่ย ว่ามีผมนอนอยู่ข้างๆ

 

          “ที่นี่มัน ที่ไหนน่ะ”

 

          ผมเปิดตาดูปฏิกิริยาของแอล เฮ้อ…ทึ่มจริงๆ สงสัยต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว

 

          ไม่รอช้า ผมตระหวัดแขนของตัวเอง โอบรอบคนตัวเล็กแล้วกระชากให้มานอนข้างๆ แต่ตาของผมก็ยังหลับอยู่ ทำให้ดูเหมือนว่าตัวเองกำลังละเมอ

 

          “น่ะ…นาย” เสียงดูสั่นๆ ฮ่าๆ คิดไปถึงไหนล่ะนั่น

 

          “อืม…หอม” ขอหน่อยเถอะ อดทนมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว

 

          ผมไซร้ ไล่ดมซอกคอของคนตรงหน้า อ่า…หอมจริงๆ กลิ่นหอมเป็นธรรมชาติ ต่างจากกลิ่นของพวกผู้หญิงที่เอาแต่ฉีดน้ำหอมฉุนๆ

 

          “อือ…” ครางเล็กน้อย แต่พยายามแกะมือของผมออก

 

          กลัวผมตื่น ว่างั้นเถอะ

 

          ผมไซร้ไปเรื่อยๆ จนถึงข้างหูบาง ขบมันเล็กน้อย เหมือนกับหยอกล้อ แต่สิ่งที่ตอบแทนการกระทำของผมก็คือ

 

          “อา…” เสียงครางหวานๆ ที่เริ่มทำให้อารมณ์ของผมเตลิด

 

          จะไม่ทนแล้วนะ

 

 

          พรึ่บ!!!

 

          “น่ะ…นาย”

 

          แอลมีสีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อจู่ๆ ผมก็พลิกตัวขึ้นคร่อม

 

          “อรุณสวัสดิ์ คนสวยของฉัน”

 

          “ป่ะ…ปล่อย ฉันจะกลับบ้าน”

 

          “ฉันปล่อยนายแน่ แต่ก็ต่อเมื่อนายเป็นของฉันแล้วอ่ะนะ” ผมส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้

 

          “จะบ้าเหรอ!! ฉันเป็นผู้ชาย แล้วก็ไม่พิศวาสผู้ชายอย่างนายด้วย”

 

          ดิ้นไปเถอะ ตัวแค่นี้ ดิ้นให้ตายก็ไม่หลุด

 

          “ผู้ชายอย่างฉันนี่แหละ ว่าที่สามีของนาย”

 

          “หา!! ไม่เอา ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า”

 

          “พูดเก่งขึ้นเยอะเลยนี่”

 

          “หุบปาก!!!”

 

          อั๊ก!!!

 

          “ตัวแสบ จับได้ล่ะน่าดู” ผมตะโกนคาดโทษ

 

          แน่ล่ะ แอลเล่นกระแทกเข่าเข้าที่น้องฟลาวน์เต็มๆ รักเลยนี่ แถมยังโดนตอนกำลังมีอารมณ์ เจ็บไม่น้อยเลยนะเว้ย

 

          เมื่อหายเจ็บแล้วผมก็รีบวิ่งตามแอลออกไป วิ่งเร็วชะมัดเลย แต่ไม่เป็นไร ผมปิดประตูทางเข้าออกในตัวบ้านเรียบร้อย แต่ให้อยากออกขนาดไหน ถ้าผมไม่อนุญาต ก็อย่าหวังว่าจะออกไปจากบ้านแกรนด์เดโอได้เลย

 

          ผมเดินลงบันไดอย่างช้าๆ ไม่เร่งรีบ

 

          ปังๆๆๆ

 

          แอลยืนกระชากประตู ทุบประตูทางเข้าบ้านอย่างหัวเสีย

 

          เป็นไปตามที่คาด ออกจากบ้านไม่ได้หรอกที่รัก

 

          หมับ!!

 

          “เฮ้ย!! ปล่อยนะ ไอ้โรคจิต”

 

 

 

          ร่างเล็กของแอลถูกคนตัวใหญ่แบกกลับขึ้นห้อง โดยที่แอลพยายามดิ้นรนหาทางรอด ฟลาวน์ก็เดินยิ้มๆ ไม่สะทกสะท้าน เมื่อมาถึงยังห้องเดิม ฟลาวน์จัดการล็อกประตู ลงกลอนไว้อย่างเสร็จสรรพ

 

          ตุ้บ!!

 

โยนร่างของแอลลงบนเตียงนุ่ม แล้วขึ้นคร่อมร่างเล็กทันที จัดการรวบข้อมือของคนตัวเล็กไว้เหนือหัวด้วยมือเดียว

 

“ฉันอดทนกับนายมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ”

 

“ทนอะไร”

 

“ก็ไม่ให้ปล้ำนายไง ฉันเองก็สุภาพบุรุษนะ ^^”

 

“สุภาพบุรุษจริงก็ปล่อยสิ”

 

“ไม่หรอก นายยังไม่เป็นของฉันเลยนี่” ร่างสูงว่าพลางใช้มืออีกข้างลูบขาอ่อนของคนตัวเล็กที่มีกางเกงเดฟบังอยู่

 

“อย่าเชียวนะ”

 

ห้ามไปก็ไร้ผล เมื่อร่างสูงใช้มือที่ว่างของตัวเองปลดกระดุมเสื้อเชิร์ต เผยผิวขาวเนียนยิ่งกว่าผิวของผู้หญิงสู่สายตาร่างสูง ฟลาวน์มองมันอย่างอึ้งๆ ปนหลงใหล

 

“ปล่อยฉันนะ นายมันบ้าไปแล้ว ฉันทำอะไรให้นายถึงต้องมาทำกับฉันแบบนี้” ร่างบางด่าทอพร้อมกับดิ้นรนหาทางรอด

 

“นายทำให้ฉันหลงไง” ไม่พูดพร่ำทำเพลงใด ร่างสูงก้มลงที่ยอดอกสวยของร่างบางทันที ใช้ลิ้นไล่เลีย อีกข้างก็ใช้นิ้วมือบีบเบาๆ เพื่อกระตุ้นให้ร่างบางเกิดอารมณ์และทำให้ไร้แรงต่อต้าน

 

“อ๊ะ…อ๊า นาย อ่ะ ไอ้ อ้า…”

 

“เสียงนาย มันยั่วยวนมากเลยที่รัก”

 

“ป่ะ…ปล่อย อื้ม…” ร่างสูงประกบจูบเพื่อปิดปากร่างบางทันที สอดลิ้นเข้าไปเกาะเกี่ยว และเล็มหาความหอมหวานภายในช่องปากของคนตัวเล็ก ที่ตนเคยได้ลิ้มลองมาแล้วอย่างติดใจ ตวัดปลายลิ้นหยอกล้อกับลิ้นเล็กที่พยายามหลบหนีอย่างชำนาญ ร่างเล็กที่ไม่รู้ประสาก็พยายามหลบนี้ แต่หารู้มั้ยว่า การกระทำเช่นนั้น เชิญชวนร่างสูงได้เป็นอย่างดู

 

ร่างสูงผละจูบออกมาให้ร่างบางได้หายใจ ใบหน้าคมซุกไซร้คอระหงอย่างสนุกลิ้น ฝากรอยสีกุหลาบหลายต่อหลายรอยจนเต็มผิวขาวใส ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันอย่างหักห้าม ไม่อยากส่งเสียงที่แสนจะน่าอายออกไป เรี่ยวแรงเหือดหาย ปฏิเสธคนที่คร่อมร่างกายไว้ไม่ได้

 

มือสากลูบไล้ไปเรื่อยๆ จนถึงท่อนล่างของคนตัวเล็กปลดกางเกงที่แสนเกะกะออกไป ร่างสูงปล่อยข้อมือร่างบางให้เป็นอิสระ เมื่อเห็นว่าร่างบางนั้นไม่มีแรงที่จะต่อต้านแล้ว จากนั้นก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองออกบ้าง เพื่อให้ทัดเทียมกัน

 

“คอยครางอยู่ใต้ร่างฉันนี่แหละ คนสวย”

 

“อ๊า…อ้ะ อึก อ่ะ ไอ้ โรค จ่ะ จิต อ้า…” ร่างบางแอ่นอกขึ้นตอบสนองมือของร่างสูงที่บีบเค้นยอดอก

 

เสียงครวญครางหวานๆ ที่ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ของคนฟังให้ยิ่งลุกพรึ่บขึ้นมาเรื่อยๆ

 

“อย่า จับ มัน อ๊า…” ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ร่างสูงคว้าเข้าที่แก่นกายของร่างเล็กที่แสนจะน่ารัก รูดขึ้นลงเป็นจังหวะ ก่อนจะปล่อยมือแล้วใช้ปากครอบครองส่วนอ่อนไหวนั่น เรียกเสียงครางหวานจากร่างบางได้เป็นอย่างดี

 

“มันจะ อ้ะ อ้า ออกไป อ๊า…”

 

ร่างสูงทั้งดูดทั้งเม้ม ปรนนิบัติให้ร่างบางอย่างเชี่ยวชำนาญ จนถึงที่สุด ร่างบางกระตุกหนึ่งครั้งพร้อมกับปลดปล่อยใส่ปากของร่างสูงเต็มๆ ซึ่งร่างสูงเองก็กลืนกินมันอย่างไม่รู้สึกรังเกียจ

 

“อ่า หวานดีนะ”

 

“นายจะทำอะไรอีก อ่ะ…อื้ม” ร่างสูงประกบจูบร่างบางอีกครั้ง ร้อนแรง ดูดดื่ม เรียกร้องให้ตอบสนอง อารมณ์ที่ดับไปของร่างบางเริ่มหวนกลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันดูเหมือนจะร้อนแรงกว่าครั้งก่อน ที่ร่างสูงคอยอ่อนโยนให้ แต่บัดนี้มีแต่ความดิบเถื่อน แต่แฝงความอ่อนโยน

 

“จ่ะ เจ็บ อ้ะ โอ้ย…” สอดใส่มาโดยไม่ได้ปรับสภาพให้กับร่างบาง

 

“ชิ!!!” ร่างสูงคำรามเสียงต่ำ ถอดแก่นกายออกมาอย่างช้าๆ

 

“ฮึก!!” น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลรินจากดวงตา ความรู้สึกอัปยศเริ่มเข้าเกาะกินจิตใจ ทำไมตัวเองถึงได้ยอม

 

“ขอโทษครับ อย่าร้องนะ จุ๊บ” ร่างสูงพรมจูบซับน้ำตาให้กับร่างบางให้กับร่างบาง

 

ลืมไปสนิท ว่าคนตรงหน้า ไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงที่ผ่านมา

 

“จะอ่อนโยนนะครับ ขอโทษนะ คนสวย” แอลมองฟลาวน์อย่างอึ้งๆ ไม่คาดคิดว่าผู้ชายคนนี้จะอ่อนโยนได้ถึงขนาดนี้ หัวใจเริ่มโอนอ่อนตามคนตรงหน้า ยกมือโอบรอบคอคนตัวสูงอย่างเผลอไผล จูบตอบสนองไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

 

ร่างกายมันไปเอง

 

ร่างสูงยกยิ้มอย่างพึงพอใจ เริ่มกระตุ้นอารมณ์ร่างบางอีกครั้ง ไล้เลียยอดอกของร่างบางอย่างหื่นกระหาย มือก็สัมผัสแก่นกายของร่างบางรูดขึ้นลงตามจังหวะ ก่อนจะเบี่ยงตัวร่างบางมานั่งคร่อมตนเอง มองหน้าคนสวยที่แสนเซ็กซี่อย่างหลงใหล ดวงตาฉ่ำเยิ้ม ใบหน้าแดงฉาน ริมฝีปากเผยอ ครางเสียงหวานกระตุ้นอารมณ์ดิบเถื่อนของคนร่างสูง

 

นิ้วเรียวของร่างสูงค่อยๆ แทรกตัวเข้าสู่ช่องทางอ่อนนุ่มของร่างบาง คนตัวเล็กค่อยๆขยับตัวหนีทันทีที่รู้สึกได้ถึงสิ่งแปลกปลอมแทรกเข้ามาภายในกายบอบบางของตนแต่ร่างสูงก็เป็นผู้ที่ควบคุมเกมทั้งหมดร่างบางเลยขยับไปไหนไม่ได้และเพื่อเตรียมความพร้อมเพื่อรองรับสิ่งที่แข็งแกร่งกว่านี้ ร่างสูงจึงขยับนิ้วเรียวโดยค่อยๆขยับอย่างช้าๆ

 

“อ้ะ…อ๊า…อ่ะ ย่ะ หยุด อ่ะ เอามัน อ่ะ ออกไป”

 

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็หายเจ็บ” ร่างสูงพูดปลอบประโลมร่างบาง แล้วคว้าใบหน้าสวยมาบดจูบอย่างร้อนแรง ตัวฟลาวน์เองก็ต้องอดทนเหมือนกัน ที่สอดแทรกความเป็นชายเข้าไปในตัวของร่างบางยังไม่ได้ ที่จริงแล้วเขาจะทำมันเลยก็ได้ แต่หากอยากจะอ่อนโยนกับคนๆ นี้ให้มากๆ เขาเลยเลือกที่จะทะนุถนอม

 

“อ๊า ม่ะ ไม่ไหว ย่ะ อยาก…” และเมื่อร่างกายคุ้นชินกับนิ้วที่สอดเข้ามาถึงสี่นิ้วของร่างสูง สัญชาตญาณบ่งบอกถึงความต้องการที่มากกว่านี้

 

“หืม…อยากอะไรเหรอ” ถามด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

 

“ได้โปรด อ้ะ…ช่วยฉัน ท่ะ ที” ร่างบางเว้าวอนด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้ม ร่างสูงเห็นดังนั้นไม่รอช้า จัดท่าให้ร่างบางนอนค่ำแล้วโก่งสะโพกมนขึ้นมา สอดใส่ความเป็นชายไปในช่องทางสวยครั้งเดียวมิดลำ

 

“อ่ะ โอ้ย จ่ะ เจ็บ อ่ะ ออกไป อึก อือๆ อ้ะๆ อ๊า…”

 

จากเริ่มแรกความเจ็บปวดครอบงำ ร่างบางปฏิเสธสิ่งที่เข้ามาอย่างเจ็บปวด แต่เมื่อความเคยชินเข้าบดบังที่ ร่างสูงจึงเร่งจังหวะเข้าออกให้เร็วดั่งความต้องการที่ลุกโชนของตัวเอง ร่างบางเองก็ถูกร่างสูงพลิกตัวมานั่งซ้อนบนตัก โดยหันหน้ามาหาร่างสูง โดยที่ท่อนเนื้อร้อนยังคงเชื่อมอยู่กับช่องทางสวย พอเปลี่ยนท่าเสร็จเรียบร้อย ร่างสูงก็กระแทกต่อ ร่างบางยกมือโอบรอบคอร่างสูงแน่น ครางเสียงยาวอย่างวาบหวามตามอารมณ์ที่ถูกปรนเปรอ

 

“เร็วกว่านี้ อ้า เร็วอีก”

 

“อืม…หึ. จัดไปคนสวย”

 

“อ๊า…ไม่ไหว จะไปแล้ว อ้า”

 

ร่างสูงหยุดจังหวะกะทันหัน ร่างบางมองด้วยสายตาขัดใจอย่างทรมาณที่ร่างสูงเอามือมาปิดส่วนปลายอ่อนไหวของตนไม่ให้ปลดปล่อย บิดตัวเร่าๆอย่างทรมาณ ที่ร่างสูงเห็นแล้วอยากกระแทกแรงๆ แต่ขอฟังอะไรบางอย่างก่อน

 

“เรียกชื่อฉันก่อนแอล”

 

“ม่ะ ไม่มีทาง อื้อ…” สะกิดยอดอกเป็นการลงโทษ

 

“ถ้างั้นฉันก็ไม่ต่อนะ” ร่างสูงกล่าวอย่างเป็นต่อ ไซร้ซอกคออย่างอดทนเช่นกัน พร้อมกับขยับตัวอย่างช้าๆ เป็นการทรมาณร่างเล็ก ที่จริงแล้วตัวเองก็ทนไม่ไหวเช่นกัน

 

“อื้อ…ฟ่ะ ฟลาวน์”

 

“ว่าไงครับ”

 

 

“เร็วกว่านี้หน่อย ฟลาวน์ อ้าๆ ฟลาวน์ อ๊า เร็วกว่านี้ อึก อ้า อ้า อ้ะ อื้อ ฟลาวน์ อ้า..”

 

ร่างสูงกระแทกเร็วขึ้น ยิ่งได้ยินชื่อตัวเองจากปากของร่างบางแล้ว เขาก็ยิ่งกระแทกสวนเข้าไปอย่างเร็ว เน้นย้ำ ทุกสัมผัส ขยับเข้าออกอย่างรุนแรงตามอารมณ์

 

อ่า…เป็นครั้งแรก ที่รู้สึกว่าชื่อตัวเองเพราะขนาดนี้…

 

“ฟ่ะ ฟลาวน์ ไปแล้ว อ้า จะไปแล้ว อ๊า”

 

“อือ อ้ะ พร้อมกันนะแอล” ร่าสูงเร่งจังหวะขึ้นอีก

 

“อ๊า!!!….”

 

ร่างของทั้งคู่กระตุก พร้อมกับที่ร่างสูงปลดปล่อยไปในกายของร่างบาง ส่วนร่างบางเองก็ปลดปล่อยใส่ร่างสูง ฟลาวน์ค่อยๆ ถอดแก่นกายออกอย่างช้าๆ น้ำที่ปลดปล่อยไปไหลออกมาพร้อมกับเลือดสีแดง ที่เป็นสัญลักษณ์ว่าเขาคือคนแรก

 

ร่างบางสลบซบลงกับอกของร่างสูงอย่างหมดแรง จึงไม่ทันที่จะได้ฟังประโยคสำคัญของร่างสูงที่กระซิบเหมือนให้คำมั่นสัญญา

 

“นายต้องเป็นของฉัน…คนเดียว และฉันเองก็จะเป็นของนายคนเดียวเช่นกัน ฝันดีนะครับที่รัก ตื่นขึ้นมานายจะได้มีแรงตื๊บฉันไง ^^”

 

ครั้งต่อไป จะไม่จบแค่รอบเดียวแน่

 

ร่างสูงว่าพลางจัดร่างบางให้นอนลงแล้วตัวเขาเองก็ล้มนอนข้างๆ ร่างบาง ทั้งคู่จึงเข้าสู่นิทราอย่างสงบ โดยเป็นการนอนกลางวันที่มีความสุขที่สุด (ของคนตัวโตคนเดียวนะ)

 

 

[L-Varl’s Part]

 

เจ็บ!!!

 

เป็นความรู้สึกแรกที่ตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายที่คล้ายเรื่องจริง และดูท่าว่าจะเป็นเรื่องจริงด้วย ถึงจะไม่มีไอ้ปีศาจนั่นอยู่ข้างกายตอนนี้ก็เถอะ

 

ไม่ได้เสียใจ!!! เชื่อสิว่าผมไม่ได้เสียใจ

 

แค่…

 

รู้สึกเสียศักดิ์ศรี!!! ที่เอ่ยปากขอร้องไอ้โรคจิตนั่นที่มันข่มขืนผม

 

‘เร็วกว่านี้หน่อย ฟลาวน์ อ้าๆ ฟลาวน์ อ๊า เร็วกว่านี้ อึก อ้า อ้า อ้ะ อื้อ ฟลาวน์ อ้า..’

 

ยิ่งคิดถึงมันก็ยิ่งอับอาย อยากจะเอาหน้ามุดลงไปในดินให้รู้แล้วรู้รอด ดีนะที่ตื่นมาแล้วไม่เห็นหมอนั่นอยู่ข้างๆ เฮอะ!!

 

หมอนั่นก็คงไม่อะไรกับผมมากมายหรอก ก็คงจะเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่มันทำนั่นแหละ

 

 

ฟันแล้วทิ้ง!!!

 

 

ช่างเถอะ จะทำอะไรก็เรื่องของหมอนั่น แค่โดนผู้ชายข่มขืนมันไม่เสียหายหรอกน่า ไม่ท้อง เราไม่เรียกร้องความรับผิดชอบบ้าๆ ที่ในละครเน่าๆ ชอบทำหรอก

 

“ชิ!! แล้วจะกลับบ้านยังไง” ลุกก็ยังลุกไม่ขึ้นเลย ของไอ้หมาเฟียนั่นอย่างใหญ่ ไม่ฉีกก็บุญโขแล้ว -_-

 

ถึงเป็นครั้งแรก แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่ามันเจ็บขนาดไหน!!!

 

เจ็บใจ แรงเหือดหายไปทุกครั้งที่หมอนั่นประกบจูบลงมา แล้วไอ้น้ำเสียงนุ่มๆ อ่อนโยนนั่นเอง บอกอย่างลูกผู้ชายและอย่างเจ็บใจเลยว่า แพ้ทาง!!!

 

ผมพยายามหยัดกายลุกขึ้นนั่ง โอ๊ย!! เจ็บชะมัด แค่รอบเดียวยังเป็นขนาดนี้ แล้วถ้าเกิดว่ามันไม่หยุดที่รอบเดียวนะ เหอๆ หมดกันชีวิต

 

แล้วจะไปคิดถึงให้ได้อะไรขึ้นมาเนี่ย

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

แกร๊ก!!!

 

“ขออนุญาตค่ะนายหญิง”

 

“เฮ้อออ…”

 

โล่งออกไปที นึกว่าหมอนั่น

 

“ดิฉันเอาอาหารเช้ามาให้นายหญิงตามที่ท่านฟลาวน์สั่งค่ะ”

 

“ขอบคุณครับ”

 

ยังงงอยู่กับคำว่า ‘นายหญิง’

 

 

หมายถึงผมงั้นเหรอ…

 

 

 

------------------------

      เม้นท์กันด้วยนะจ้ะ