remember.....สัมผัสรักแห่งหัวใจ

                                       บทที่ 1 รักแรกพบ

          ร้อนๆๆๆๆ. ร้อนมากเลยตอนนี้แล้วหอประชุมอยู่ทางไหนนะเนีย แผนที่ก็ไม่มีบอกรู้ไหมว่ามันเหนื่อยที่จะเดินหาแล้วฉันอยู่ส่วนไหนของโรงเรียนบ้าเนีย ใครก็ได้ช่วยบอกที.€€€. กี่โมงแล้วเนีย จะแปดโมงแล้วต้องซวยแงง เลยแม่จ๋าช่วยลูกด้วย. ฉันอยากร้องไหมากเลย ตอนนี้ดวงตาของฉันร้อนพลาว           ฉันเดินอย่างไรอารมณ์ เพื่อนก็ไม่มี. ถ้าใครไม่มาอยู่ในเหตุการณ์อย่างฉันคงไม่รู้หรอว่ามันเป็นยังไง.___ปัง___โอ็ย!!!ไอ้บ้าที่ไหนเนียเดินไม่ดูตาม้าตาเรือ พอสายตาของฉันมองใบหน้าคนที่เดินฉัน......  ... ฉัน..... ฉันก็ต้องตกตะลึงในความหล่ออย่างกับลีฮงกิ  .สันจมูก    สูงโดงหน้าใสปากแดงดังลูกพีช.น่าจูบที่สุด (หืนนินิ) คิ้วดำหนามีเส้น  ผมสีดำแดงเข้ากับใบหน้าหวานนั้นมากสุดๆ. หัวใจของฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลยตอนนี้ นี้หรอที่เขาเรียกว่ารักแรกพบ

" น้องครับเป็นอะไรไหมครับ". เสียงไพเราะอย่างกับเทวดามาจุติด ฟังแล้วน่าแกล้งกาม

          ". น้องเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ". โอ๊ย! อย่ายืนหน้าเข้ามาใกล้สิค่ะ รู้ไหมว่ามันเขิน

        ". ปะ เปล่าค่ะ. มะ มายเป้งไรคะค่ะ " กว่าพูดได้เกือบตาย แล้วพี่เขาก็ยืมมือมาจับข้อมือของฉันและทำให้ฉันที่นั่งอยู่กับพื้นยื่นขึ้นด้วยแรงของพี่เขา และพี่เขาก็ยิ้มให้ฉัน ยิ้มของพี่เขาทำให้ฉันใจละลาย จนขาไม่มีแรงจะยืนไม่ไหวแล้ว. และพี่เขาก็เดินไปกับเพื่อนพี่เขา ส่วนฉันนะหลอกฉันได้แต่มองแผ่นหลังของพี่เขาและเหมือนฉันรู้สึกเศร้ายังไงยังงัน แต่เอ๊ะ!! ฉันได้จับมือพี่เขาด้วย กรีดดดด!!!

          ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในรถบัส. ฉันนั่งแต่คิดถึงใบหน้าของพี่เขา คิดถึงน้ำเสียง. คิดถึงทุกอย่างที่เป็นพี่เขา ถึงฉันจะเจอพี่เขาครั้งแรก. ฉันไม่รู้จักชื่อพี่เขาฉันยอมรับ. แต่ฉันไม่รู้ว่าพี่เขามีแฟนหรือเปล่านะ ถ้ามีฉันคงต้องเสียใจแน่~~~เศร้า~~~.

วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันเริ่มเรียนอย่างเต็มที่และคุณครูที่ปรึกษาของฉันก็ให้ทุกคนแนะนำตัว. ฉันตื่นเต้นมาก ไม่รู้จะเริ่มคำไหนก่อนหรือหลังดี

     . ''สวัดดีค่ะ. ฉันชื่อ มาย. ปรียานุช........ ''. คนนี้น่ารักดี. หมั่นใจในตัวเองสุดๆๆ.

        "ต่อไปค่ะ. ~~~~~~"คุณครูปวีนาพูด ใครวะคนต่อไปรีบพูดสิ. รู้ไหมว่าคนอื่นเขารออยู่

        "เธอนั้นแหละ".ครูปวีนาพูดช้ำอีกรอบ และจ้องหน้าฉัน และเพื่อนๆในห้องก็หัวเราะฉัน น่าขายหน้าจริงๆมาเรียนวันแรกก็เจอหัวเราะแล้ว  โอ้!ชีวิตฉันต่อไปจะเป็นยังไงนะ

     ฉันหรอ งงงงงอ่."สะหวัดดีค่ะ. ฉันชื่อคาเมล. ชนิดา. ประชาศรี. .........." ฉันพูดบอกเพื่อนๆๆ

พอพักเที่ยงฉันก็เก็บของใส่กระเป๋า. อย่างช้าๆๆๆ. เพราะไม่มีเพื่อนไปกินข้าว แต่ฉันคิดว่าคงไม่ไปกินข้าวหรอก. ฉันจะไปห้องสมุดดีกว่า พวกพี่ๆๆๆในรถบอกว่าหนังสือเยอะมากที่ห้องสมุดฉันเลยจะไปดูชะหน่อยว่ามีอะไรน่าอ่านไหม

          
          "ไงสวัสดีฉันชื่อมายนะ ". เสียงหวานๆๆของผู้หญิงในห้อง. พูดกับฉัน. ฉันยิ้มให้บางๆๆ แล้วมายก็ยิ้มตอบกลับมาหาฉัน. รอยยิ้มของมายทำให้โลกสดใสจริงๆๆ

       "เธอชื่อคาเมลใช่ไหม. คาเมลไม่มีเพื่อนหรอ. คาเมลมาเป็นเพื่อนกับเขาไหม. พวกเขาไม่กัดคาเมลหรอก. งันคาเมลเป็นเพื่อนเขาเเล้วนะ "

        ". อืม" ฉันตอบสั้นไป. ไม่รู้จะพูดคำไหน ก็มายเล่นถามแบบไม่มีช่องตอบได้ใครมันจะตอบได้ละ. และอีกอย่างฉันก็อย่างมีเพื่อนด้วย ฉันอยากพูดแบบที่อื่นเขาพูดกัน. ไม่อยากเก็บกด

         "เราชื่อรีนนะ ไง." รีนทักฉันและส่งยิ้มมาให้ฉัน ฉันก็ยิ้มตอบกลับอย่างเป็นมิตรให้รีน 

        " เราชื่อน้ำ. หวัดดีว่าไงเพื่อนใหม่ "    คนที่ชื่อน้ำยิ้มให้ฉันจนเห็นเหงือกเลย

        ." สวัสดีจ๊ะน้ำฉันตอบสั้นๆๆ "

        " นี่โม. ". มายแนะนำโมให้ฉันรู้จัก

         "ไงคาเมลไม่เห็นทักเพื่อนคนนี้เลยนะ. "โมพูดกับฉัน

          "อ๋อ ฉันรู้จักคนนี้เราเรียนด้วยกันตั้งแต่อนุบาลแต่ก็ไม่ค่อยสนิท."ฉันพูดกับมาย หน้าตามายตอนนี้เหมือนไก่ตาแตกเลย. ตลกชะมัด

       "อ้าว!! รู้จักกันด้วยหรอ" รีนกับน้ำพูดพร้อมกัน ฉันเลยตอบว่า

       "เราเรียนโรงเรียนด้วยกันนะ." โมก็พยักหน้าให้กับสองคนนั้น.

       "ส่วนนี้ชมพู่. เรารู้จักนะไม่ต้องแนะนำหรอก เพื่อนสนิทกันนะ ใช่ไหมชมพู่. "ฉันขัดมายทำให้มายหน้าจ๋อยไปเลย ชะใจมากเลยที่เห็นหน้าเพื่อนใหม่ทำหน้าแบบนั้น ชมพู่พยักหน้าให้มาย.

       " ปะเพื่อนใหม่ทุกคนเราไปกินข้าวกันเถอะ". มายพูด. ความคิดก่อนหน้านี้ของฉันหายไปในพิบตา ฉันเลยต้องเดินตามพวกมายเพื่อไปกินข้าว. เอ๊ะ!! นั้นพี่คนนั้นนิ. กำลังจะเดินขึ้นบันไดมาทางนี้แล้ว หัวใจฉันเต้นแรงผิดปกติไม่เป็นจังหวะขณะพี่คนเดินผ่านฉัน. ฉันได้ยินพี่ผู้ชายพูดกับพี่คนนั้นว่า

       ". ไอ้ชินใช่น้องคนนั้นหรือเปล่าวะ ". เอ๊ะ!! ไอ้ชินอย่างนั้นหลอก. แสดงว่าพี่คนนั้นชื่อชิน เย้!!ๆๆๆในที่สุดก็รู้

ชื่อพี่เขา แต่ฉันอยากรู้ว่าพี่ชินจะจำฉันได้อย่างที่ฉันจำพี่ชินได้หรือเปล่านะ

       " คาเมล ระวัง" โมบอกฉัน. โอ็ย! เจ็บกำแพง ฉันเพอลุดปากพูดชะเสียงดังจนคนแถวนั้นมองฉันว่าโง่ชั่ว ใคร

วะเอากำแพงมาตั้งไว้ตรงนี้.

        " ฉันว่ากำแพงมันไม่ผิดนะ แต่คาเมลนั้นแหล่ะที่ผิดเดินไม่ดูเอง". รีนบอกฉันและส่งยิ้มมาว่ารู้ทัน ฉันถึงเกลียดคนที่รู้ทันก็เพราะอย่างนี้แหละ ฮ่าๆๆๆๆๆและเสียงหัวเราะของมายก็ตามมาติดๆๆ พร้อมกับโมและน้ำก็ระเบิดเสียงหัวเราะพร้อมกัน ตามหลังมาคือรีน สรุปตอนนี้พวกเราก็หัวเราะด้วยกันอย่างมีความสูข ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทุกคนที่อยู่แถวนั้นมองพวกเราเป็นตาเดียว

    . " กินอะไรดีอะ". ชมพู่ถามพวกเรา. และฉันก็มองหน้าเพื่อนคนอื่นๆๆเป็นนัยว่าจะกินอะไรดี

       "กินข้าว/กินข้าว". พวกเราตอบพร้อมกันหมดเลยและก็เป็นอีกครั้งที่พวกเราเปร่งเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน.ในที่สุดก็มาถึงเวลาเลิกเรียนชะที. เหนื่อยสุดไปเลยวันนี้.แก๊งฉันพากันมานั่งอยู่ใต้อาคาร 4 ตอนนี้ทุกพากันไปซื้อของกันหมดเหลือแต่ฉันกับรีนที่นั่งดูของแต่ละนางๆๆ

       " คาเมลชอบพี่ชินหรอ". น้ำในขวดที่กินอยู่ในปากเมื่อตะกี่ ตอนนี้อยู่เต็มหน้ารีนเลย ฉันจึงต้องรีบเอา

ผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมาเช็ดหน้าให้รีนโดยด่วน แต่รีนปัดมือฉันออกและถามว่า

        "คาเมลชอบพี่ชินหรอ." ฉันมันก็ไอ้คนโกหกคนไม่เป็นชะด้วยก็เลยต้องพูดความจริงทุกอย่างให้รีนฟัง จนรีน

เอ๋อไปสักพักก็กลับมาอยู่ในสภาพปกติเหมือนเดิม.

      " เดี่ยวเขาจะไปสืบประวัติพี่ชินมาให้แต่รุ้สึกว่าพี่ชินจะเป็นรองเดือนนะ" รีนพูด

      "รองเดือนอย่างนั้นหรอก็ได้ยินอยู่หรอกนะตอนวันปฐมนิเทศ แต่ไม่ได้มองว่าใครได้เป็นรองเดือน "ฉันตอบรีน.

และรีนก็พยักหน้าให้ฉันและจับกระเป๋าเดินออกไปและบอกว่า รถมาแล้วฝากบอกพวกนั้นด้วยนะ

It's been said and don
Every beautiful thought's been already sung
And I guess right now here's another one
So your melody will play on and on, with best of 'em
You are beautiful, like a dream come alive, incredible
A centerfold miracle, lyrical
You've saved my life again
And I want you to know baby

          เสียงโทรศัพของฉันก็ดังขึ้น. ฉันกดดูว่าใครโทรมาแต่มันเป็นเบอร์แปลก. ฉันว่าฉันจะไม่รับแต่ก็ต้องรับเพื่อคนรู้จักโทรมา ฮัลโหค่ะ

     " คาเมลนี้ฉันเองนะ". อืมฉันตอบพี่ชายของฉันอย่างเช็งๆ

        " อยู่ไหน" โรงเรียน เช็งโคตรๆๆ

        "ส่วนไหนของโรงเรียนแม่ให้พี่มารับ ตอนนี้พี่มารออยู่ตรง อาคารเกรียติยศ เดินมาเร็วด้วย". อืม แต่คาเมลขอรอเพื่อนก่อนเพราะเพื่อนคาเมลไปซื้อของอยู่นะ

        " คาเมลรีนไปไหนหรอ". มายถามฉัน. รีนกลับแล้วฉันตอบมายและขอตัวกลับก่อน.

                   โปรดติดตามตอนต่อไป.  ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนิยายของรักแรกนะค่ะ