ยัยขี้กลัวกับนายลาเต้ C.

9.3

เขียนโดย แฟรลาต้า

วันที่ 1 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 12.12 น.

4 ตอน

10 วิจารณ์

8,518 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2556 15.52 น. โดย เจ้าของนิยาย

4) เพื่อนทรยศ!!!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะให้กำลังใจตัวเองแล้วเดินไปข้างๆเวที ฉันเดินไปนั่งที่เก้าอี้ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเล่นเกม

"อะ ฉันซื้อน้ำมาให้

" ประธานยืนขวดน้ำมาให้ฉัน ฉันวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วฉันยิ้มรับก่อนจะเปิดฝาขวดน้ำแล้ื่วดื่มน้ำ ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดไปมีเสียงเดียวที่ฉันได้ยินคือ ...

"ม..มะ....มอคค่า ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ!!" พอประธานพูดจบ เธอก็เเสยะยิ้ม แล้วค่อยๆลากมอคค่าออกมาทางด้านหลังประตูพร้อมกับแฟรเพื่อนของมอคค่า!! พวกเธอทั้งสองลากมอคค่ามาที่ห้องโรงยิมที่อยู่หลังโรงเรียน ที่ๆไม่ค่อยมัใครเข้าไปนอกซะจากภารโรงที่จะเปิดและปิด แฟรเอาเชือกมามัดมือของมอคค่าให้เเน่นทั้งสองรีบเดินออกมาจากโรงยิม

"ขอบคุณที่มาช่วยไปไดแล้วเดี๋ยวมีคนสงสัย" แฟรเอ่ยปากไล่

"แล้วเงินละ" ประธานถาม เธอทำงานให้แฟรเพราะเธอต้องหาเงินไปใช้หนี้ไม่งั้นเธอจะไม่มีบ้านอยู่และไม่มีเงินไปเลี้ยงพ่อแม่ของเธอ แฟรจึงเสนองานมาให้เพราะเธอแอบรักลาเต้ แฟรเป็นลูกคุณหนุที่เป็นคู่หมั้นของลาเต้ แต่ตอนนี้พ่อแม่ของลาเต้ไม่บอกลาเต้ ก่อนจะถึงวันหมั้นพ่อและแม่ถึงจะบอกเพื่อไม่ให้ลูกของทั้งสองปฏิเสธ แฟรกลัวว่าลาเต้ก็เผลอใจไปรักมอคค่า กลัวว่าลาเต้ก็หนีไป เธอเลยหาวิธีทำให้มอคค่ากลัวที่ละน้อยๆ แล้วแกล้งบอกว่าที่เธอโดนกลั่นแกล้งเพราะมอคค่าไปยุ่งกับลาเต้ ส่วนลาเต้ก็มีคู่หมั่นที่รวยและก็รวย สามมารถทำให้เธอเจ็บเจียนตายได้โดนที่ไม่ต้องเข้าคุก แล้วมอคค่าก็จะพยายามออกห่างลาเต้ไปเอง

"เดี๋ยวฉันโอนให้ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า!!" แฟรพูดด้วยเสียงไม่พอใจก่อนจะเดินจากไป เหลือเพียงแต่ประธานที่หันไปมองด้วยความไม่พอใจแล้วเดินไปทางตึกเรียน

.............................................................................................

ฉันตื่นมาก็พบเพียงความมืด มือของฉันถูกมัดไว้กับเชือก ฉันพยายามแกะเชือกออกแต่ก็ทำไม่สำเสร็จ

"มีใครได้ยินบ้างไหม?!?! ช่วยฉันออกไปที" มอคค่าตะอยา่งสุดสียงแต่ก็ไม่มีวี่แววเสียงของใครเลย จู่ๆเธอก็ได้ยินเสียงเดินมาทางที่เธออยู่พร้อมกับ

"ไม่มีใครช่วยเธอหรอกน่า คิๆ" ตามด้วยเสียงหัวเราะอันน่าสยดสยอง เธอลืมไปว่าที่โรงยิมแห่งนี้มีเด็กโดนขังเพราะเพื่อนของเธอ เกลียดชังเธอมากแล้ววันที่เธอถูกขัง เป็นวันที่โรงเรียนนี้ปิดเทอมเลยไม่ม่ีใครรู้ว่าเธออยู่ที่โรงยิมแห่งนี้ ทุกคืนเธอเฝ้ารอว่าจะมีคนมาช่วยแต่ก็ไม่มีวี่แวว จนเธอเสียชีวิตหลังจากนั้นไม่นานพวกเพื่อนๆของเธอที่ขังเธอ กลับเสียชีวิตอย่างน่าแปลกใจ แต่เธอก็ไม่หยุดอยู่แค่นั้น เธอเกลียดทุกคนที่ไม่มาช่วยเธอ เกลียดซะจนไม่มีใครกล้ามาที่นี้อีกนอกซะจากภารโรง เสียงนั้นค่อยๆเดินมาใกล้ที่ละน้อยๆ ก่อนจะพุ่งทะหลาเข้ามาที่มอคค่า พร้อมกับเสียงกรี๊ด

"กรี๊ด!!!!!!!!! นายลาเต้ช่วยด้วย!!!!!!!!!!!!!!" มอคค่าที่ตกใจตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง ทันใดนั้น.... ประตูก็เปิดออก แล้วลาเต้ก็รีบวิ่งเข้ามาหามอคค่าที่ตัวสั้นระริก น้ำตาของเธอเริ่มค่อยๆออกมา ลาเต้ปาดน้ำตาบนใบหน้าของมอคค่าก่อนจะแก้เชือกที่มัดแขนแล้วมอคค่าก็พุ่งมากอดลาเต้ เธอกอดลาเต้พร้อมกับน้ำตา ลาเต้กอดมอคค่าแน่นขึ้นทำให้ฉันรับรู้ถึงความอบอุ่น

"ไม่เป้นไรแล้วนะ" ลาเต้พูดประโยคสั้นๆ ทำให้ฉันยิ้มออกมา

"ขอบใจนะ" ฉันลุกขึ้นแต่ก็ลุกไม่ไหวฉันเลยล้มลงไป

"ไหวไหม มาขี่หลังฉันก็ได้นะ" ลาเต้พูดด้วยรอยยิ้มแล้วหันไปถอดรองเท้าแล้วค่อยๆนวดให้ฉัน

"จะไหวหรอ ตัวฉันหนักนะถ้านายเกิดหลังหักฉันไม่รับผิดชอบนะ" ฉันพูดพลางขี่หลังของลาเต้

"ฉันไม่ได้อ่อนแอแบบเธอนะ"

"นี่นาย!!ว่าฉันอ่อนแอหรอ"

"ก็ใช่นะสิ แล้วแักก็ไม่ขี้กลัวเหมือนเธอด้วย กรี๊ดกร๊าดดอยู่นั้นหล่ะ"

"อีตาบ้า!! ก็คนมันกลัวนี่" ฉันพูดพลางบิดหูลาเต้

"โอ๊ยๆ!! เจ็บ เดี๋ยวเถอะปล่อยให้ตกหรอก" ลาเต้พุดพลางปล่อยฉันโดยไม่ตั้งตัว แต่ลาเต้ก็รับร่างของฉันทัน

"ไอ่บ้า!!" แันพูดเบาๆ ก่อนจะก้มลงไปซุกคอลาเต้ แต่ว่า-...- ผมลาเต้หอมมมมมมากก หอมยิ่งกว่าน้ำหอมอีก ผู้ชายอะไรน่าหลงเสน่ห์ชะมัด