My Princess กว่าจะได้รักยัยเจ้าหญิง

                 "คาร่าพี่ลูคัสเป็นไงบ้า" ริรุเอ๋ยถาม

                "ก็ นอนหลับอยู่ในห้องนั้นเเหละ คงจะตื่นก็คงจะเย็นนี้"

               "ฮ่ะo0o!!เย็นนี้ปกติคนเมาไม่ตื่นช้าขนาดนิ ไปทำอะไรให้พี่ลูคัสหรือป่าว" 

         "อืม ก็นิดหน่อย ก็ประมาณเที่ยงคืนพี่ลูคัสนึกคึกอะไรไม่รู้ ออกไปเต้นจ่ำบ่ะหน้าระเบียง ฉันก็เลยเอาเเจกันฝาดหัว ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย-__-#" 

         "จะ เเจกัน!!เนี้ยน่ะ โหดไปป่าว" ริรุพูดอย่างตกใจ ใครเป็นฉันก็คงต้องทำทายาทสืบบังลังมายื่นเต้นจ่ำบ่ะหน้าระเบี่ยงใสเเค่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว ฉันเเทบจะเอาหน้ามุดดินหาพระร่วง 

         "ริรุไปโรงอาหารก่อนน่ะเดียวฉันมา" ฉันเเยกตัวออกจากริรุเดินไปที่ตึกร้างหลังโรงเรียนที่นายฟรานซิสมักจะสิ่งสถิตเป็นประจำ ก็ไม่รู้เหมื่อนกันทำไมฉันต้องมาที่นี้มันคงเป็นเพราะความเคยชินที่จะมาหาเรื่องนายเเฟรงค์เป็็นประจำ วันไหนไม่ได้มาก็เหมื่อนขาดอะไรบางอย่าง

          "อ้าววมาเเล้วหรอป่ะไปกินข้าวกัน^__^" ฟรานซิสถามฉันยิ้มๆๆ

           "o0o กินข้าวนี้นายเป็นอะไรจู๋ๆๆก็ลากฉันมาโรงอาหาร ปล่อยๆๆ" ฉันตบมือฟรานซิสจับมือฉันเดินไปที่โรงอาหาร วันนี้สงสัยนายเเฟรงค์กินยาเเกรมม๊อกโซนมาเเน่ๆๆ ปกติจะทะเลาะกับฉันเเต่เช้าวันนี้มาทำดีเเล้วลากไปกินข้าวซะงัน?????

           "เถอะน๊าา^__^มากินข้าวกัน" 

          "นายเป็นอะไรไปปกตินายต้องหาเรื่องฉันวันนี้มาเเปลกๆๆมะนาวต่างนุดเข้าสิ่งหรอ"

             "ฉันเเค่อย่ากทำตัวน่ารักๆๆให้เธอเห็นบ้าง" ฟรานซิสบ่่นในลำคอ

              "นายพูดอะไรน่ะไม่ได้ยิน" ฉันถามฟรานซิส ใครมันจะไปได้ยินพูดเหมือนกับกลัวดอกพิกุลจะล่วงออกจากปาก ทีตอนนั้นพูดมากปากสุนัข

              "พรุ่งนี้เธอมากินข้าวกับฉันอีกน่ะ"

              "บ้าหรอ!!พรุ่งนี้ฉันต้องมากินกับพี่ลูคัส"

               "เเต่" ฟรานซิสทำหน้าเหมื่อนจะร้องให้

                "นายเป็นอะไรไปหะ อยู่ๆๆก็มาทำดีกับฉันนายเป็นอะไร" ฉันถามสิ่งที่ข้องใจทั้งหมด

                "ไม่มีอะไร ถ้าเธอไม่อย่ากมากินข้าวกับฉันก็ตามใจ" ฟราซิสลุกออกไปด้วยท่าท่างหัวเสียสุดขีด เเล้วทำไมฉันต้องรู้สึกเศร้าด้วยล่ะมันเป็นอะไรน่ะที่หัใจมันเต็นผิดจังเหวะไปหมด พอมองสีหน้าเศร้าๆๆกับเเผ่นหนังที่ที่เดินจากไปของฟรานซิส มันทำให้ฉันอย่ากร้องให้ออกมา โอ๊ยถ้าควักหัวใจออกมาเเล้วไม่ตายฉันจะเอามีดกรีดออกมาดูให้รู้เเล้วรู้ลอดไปเลย