The Angle เเค้นนี้ต้องชำระด้วยรัก
เขียนโดย 
ทิวลิปสีฟ้า
วันที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 22.30 น.
แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 22.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
21) รู้ใจ(ตัวเอง)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความkrophai talk
เช้าวันต่อมา
"อื้มมม"ผมปรือตาตื่นขึ้นมาเพราะเเสงที่ส่องตามันเเสบตาเลยผมต้องตื่น เเต่ก็เช้าเเล้วไม่อยาก
นอนกินบ้าน กินเมือง =_=
15 นาทีผ่านไป
ครืดดดด
ผมลากโต๊ะออกมาเพื่อจะได้นั่งทานอาหารเช้า เเต่มันรู้สึกเเปลกๆรู้สึกว่า...คิดถึง
เเต่ผมจะคิดถึงใครล่ะ??
"ไข่เจียว"ใช่ๆ คนนี้เเหละ เเต่หายไปไหนล่ะปกติเห็นมาเช็ดราวบันไดทุกเวลานี้นิ
"อาหารเช้าของคุณกอไผ่มาเเล้วค่ะ"เเมวรีบปรี่เอาอาหารเช้ามาให้ผมทาน
"เออเเมวๆเห็นยัยนั่นบ้างรึป่าว"คิ๊ดถึ๊งคิดถึง (ช่วงนี้ผมเป็นอะไรไปเนี่ยเเค่ไม่เห็นยัยนั่นทำเอาหัวใจ
ผมกระสับกระส่ายอย่างบอกไม่ถูกรู้มัั้ยมันทำให้ผมคลั่ง
"ไม่ห็นค่ะ ไปดูที่ห้องก็ไม่เจอ"สงสัยทำงานอยู่มั้ง
"นี่เเมว ถ้าสมมุติว่าเราคิดถึงคนๆนึงมากเเบบคิดถึงจนทำให้เเทบคลั่งเเล้วก็เเบบห่วงสุดๆเลยอ่ะเเล้
วก็ใจมันตึกตักด้วยล่ะมันเรียกว่าอะไรหรอ"ตอนนี้ผมกำลังเป็นอยู่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร...
"อืม ใจมันตึกตัก.. อ๋อ! เรียกว่าความรักค่ะ เเถวบ้านเเมวเค้าเรียกอย่างนั้น"หืมม? ความรัก?
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
ทำไมใจผมต้องเต้นเเปลกเเล้วรู้สึกดีด้วยล่ะ หรือบางทีผมอาจจะ......รัก
"อ้อ! คุณกอไผ่เเมวไม่เห็นเรือเลยค่ะไปไหนก็ไม่รู้ถามใครก็บอกว่าไม่ได้ใช้เเถมยัยไข่เจียวยังหาย
ไปอีก"หืมมม ! หรือว่า..
"เออๆ ไม่เป็นไร ว่าเเต่ พรุ่งฉันไปกรุงเทพฯได้ป้ะ?"
[ไม่ได้ ! ฉันไม่ให้เธอไปไหน]
"หวงหรือไง ฉันไม่ใช่ของเล่.."
ตู๊ดๆๆๆๆๆ
หรือว่ายัยนั่นไปกรุงเทพฯ
"บ้าเอ้ย ฉันจะตามตัวเธอกลับมา"ฉันไม่ยอมให้เธอไปไหนจากฉันเเน่ๆ...
ยัยเบ๊อะ เเล้วฉันก็มีบางอย่างจะบอกเธอฉันไม่ยอมให้สายไปเเบบละครน้ำเน่าเด็ดขาด
เพราะฉัน
รู้ใจตัวเอง.....
ไหนๆจะดราม่าเเล้วเเถมหวานๆให้หน่อย เดี๋ยวตอนหน้าก็หวาน
เเต่หลังจากหวานน่ะสิ!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
