หากเปลี่ยนใจไปรักใครได้...ฉันรักไปแล้ว

ฉันก็ไม่รู้ว่าอะไรทำให้เราได้มาเจอกันพรหมลิขิตหรือว่าโชคชะตา อาจจะมีใครบางคนกำลังเล่นตลกกับเราอยู่ก็ได้ใครล่ะจะไปรู้ได้

"อลิส แกจะร้องไห้ไปทำไมว่ะ เราดูแลตัวเองดีๆสักวันเดี๋ยวมันก็มีคนเข้ามาดูแลเราเองนั้นแหละมาๆๆเดี๋ยวพวกฉันจะหาผู้ชายให้ใหม่ ไปๆๆๆไปเที่ยวกันดีกว่านะ มัวแต่ร้องไห้อยู่ได้" 

บรรยากาศรอบข้างเหมือนจะมีผู้คนมากมายแต่ทำไมฉันเหมือนเดินคนเดียว ฉันยังคงทำใจไม่ได้กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นถึงมันจะผ่านมานานหลายเดือนฉันเองก็ไม่ได้นับว่าตัวเองจมอยู่กับน้ำตาอยู่นานแค่ไหนแต่ที่รู้คือใจฉันมันยังไม่พร้อมที่จะออกเดินไปข้างหน้า

"นี่ๆฉันจะติดต่อคนๆนึงให้ 555" เสียงของยัยบอมเพื่อนสาวคนเดียวของฉันที่ฉันคอยตามใจมาตลอดเวลาถึงจะด่าฉันแต่พอมันเห็นน้ำตาฉันเท่านั้นมันก็ยอมไม่ได้

"นั่นไงๆพ่อนักดนตรี คนนั้นอ่ะ"ฉันก็มองไปแบบผ่านๆเพราะไม่ได้สนใจเท่าไหร่

"ไปเต้นกันดีกว่ามั้ง"ฉัุนไม่สนใจสิ่งที่อยู่ตรงนั้นแต่ไปสนใจกับเสียงเพลงที่โคตรสนุกแทนและเพิ่งรู้ว่าเสียงดนตรีที่ทำให้ใจฉันมันรู้สึกดีอีกครั้งมันส่วนหนึ่งก็มาจากผู้ชายคนนั้นที่เพื่อนฉันแนะนำให้ฉัซึ่งฉันเองก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ก็เพราะเราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย 

หลังจากงานวันนั้นฉันก็ยังจมอยู่กับน้ำตาที่มันยังไม่เคยหายไปสักที ฉันไม่ชอบการที่ต้องอยู่คนเดียวฉันจึงไปไหนมาไหนกับเพื่อนเป็นกลุ่มใหญ่เรียกง่ายๆอีกแบบคือฝูงนั้นเอง

และแล้วเราสองคนก็ได้เจอกันครั้งแรกแบบเต็มตาจนได้ เพราะยัยบอมอีกล่ะนัดมาให้เจอกัน บอกตรงๆฉันแทบจำหน้าเค้าในครั้งแรกไม่ได้ด้วยซ้ำไป เพราะฉันเองก็ไม่กล้าสบตาได้แต่มองผ่านๆและรู้แค่ชื่อของเค้าเท่านั้น เค้าชื่อนายและเราก็ไม่ได้เจอกันอีก

จนวันนึงซึ่งเป็นวันเกิดเพื่อนที่หอ พวกเราเป็นแก๊งหน้าหอที่เสียงดังไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่ ในใจก็คิดว่ามีอะไรแปลกๆเพราะเพื่อนๆมันทำตัวลับๆล่อๆ สุดท้ายความก็มาแตกตอน นายคนนั้นลงรถมาพร้อมกับถุงขนมใบใหญ่ เอาแล้วไงเพื่อนๆตัวแสบจัดการเข้าให้ชุดใหญ่่่

"เอ๊ะ อลิสเงียบไปนะจร๊"เพื่อนคนนึงเอ่ยขึ้นเพราะสังเกตได้ ฉันเริ่มก้มหน้าก้มตา

"เฮ้ยๆๆๆ เค้ามาหาถึงที่ทำไม ไม่คุยกันล่ะ"เอาอีกแล้วฉันจะบ้าตาย

"เออ นายมาก็ดีอยู่เป็นเพื่อน อลิสมันหน่อยก็แล้วกันนะ พวกเราจะไปซื้อเค้ก"แล้วพวกเพื่อนฉันมันก็พากันหายไปหมด ดีนะที่ยังทิ้ง นังวอรรี่ไว้เป็นเพื่อนฉันแก้เขิน

เราสองคนเริ่มคุยกันด้วยการถามที่อยู่ นั้นคือประโยคแรกๆที่เราคุยกัน แต่รู้อะไรไหม ฉันยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว จนเพื่อนที่กลับมาจากการไปซื้อเค้กเริ่มแซวอีกครั้ง หลังจากที่พวกมันไม่เห็นฉันยิ้มมานาน การเฉลิมฉลองวันเกิดเพื่อนผ่านพ้นไป ทิ้งไว้แต่รอยยิ้มที่ยังคงอยู่