ความรัก ที่ไม่สมหวัง

        "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณเเม่"

        ฉันที่เดินลงมาจากบรรไดยิ้มร่า

        "จ้ะลูกมานั่งกินข้าวก่อนเร็วเดี๋ยวจะต้องไปเรียนเเล้วน่ะ"

        "ค่ะเเม่^^"

        ฉันตอบเเม่ของฉันเเล้วเดินลงไปนั่งบนเก้าอี้  

        "อ้าวมาเเล้วเหรอเเคโรลีน"

        "ค่ะพ่อ^^"

        ฉันยิ้มตอบพ่อของฉันเป็นพนักงานVIPต้องไปต่างประเทศบ่อยๆนานๆทีจะได้กลับมาหาฉันเเละเเม่เเละคราวนี้พ่อของฉันก็กลับมานานกว่าเดิมเพราะพ่อลาหยุดพักร้อน1เดือนเต็มๆเดือนนี้จึงเป็นเดือนที่มีความสุขที่สุดของฉันเลยล่ะค่ะ

        "มาเเล้วๆข้าวร้อนๆมาเเล้วจ้าวันนี้เเม่ทำต้มจืดของโปรดของเเคโรลีนมาด้วยน่ะ"

        "จริงเหรอค่ะเเม่"

        ฉันหันไปหาเเม่พลางหยิบช้อนส้อม

        "จ้ากินให้อร่อยน่ะ^^"

        "ค่าเเม่ทานเเล้วน่ะค้า~"

        15 นาทีผ่านไป

        "เเม่ค่ะพ่อค่ะหนูไปโรงเรียนเเล้วน่ะค่ะเดี๋ยวจะไปสายเอา เจอกันตอนเย็นน่ะค่ะ"

        "จ้ะลูกตั้งใจเรียนน่ะ"พ่อเเละเเม่พูดพร้อมกัน

        "ค่ะ"

        ฉันไหว้พ่อเเละเเม่ก่อนจะเปิดประตูออกไปฉันเดินชมวิวไปเรื่อยๆที่นี่สงบมากเลยล่ะฉันมีความสุขที่สุดเวลาที่ได้มาที่นี่ฉันรู้สึกปลอดภัยมีต้นไม้อยู่2ข้างระหว่างทาง(สถานที่นี้เป็นที่ลับของฉันมีเเค่ฉันเเนตตี้เเละอาร์มเท่านั้นที่รู้)

        "จะเอ๋!!"

        "กรี๊ดดดดดดดดดด><"

        ฉันผลักคนปริศนาคนๆนั้นทันทีตาของฉันยังหลับตาปี๋เขาจะกลับมาชกเราไหมน่ะเอาไงดีล่ะเเคโรลีนเเถวๆนี้ไม่มีคนซะด้วย

         "เเงT^T"

         อ้าวไหงทำไมถึงมีคนร้องไห้ได้ล่ะเนี่ยฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเพื่อมองดูคนที่ฉันเพิ่งชกไปเมื่อ

         "เเนตตี้!!"

         ฉันอุทานเสียงดังก็เพราะว่าเเนตตี้เป็นเพื่อนรัก(หญิง)ของฉันซึ่งตอนนี้ฉันขกหล่อนจนร้อง0_o

         "เเงเเคโรลีนใจร้ายผลักเขาทำไม"

         "โอ๋ๆขอโทษน่ะฉันตกใจน่ะ"

         "อืมฮือๆ"

         เเนตตี้ยังคงร้องเเต่เธอก็พอเข้าใจความหมายที่ฉันพูดเธอจึงพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ฉันเมื่อเห็นอย่างนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าให้เเนตตี้

        "เอานี่ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาน่ะ"

        ฉันยิ้มให้เเนตตี้เเล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เเนตตี้

        "อืม"

        "งั้นเราเดินไปโรงเรียนกันเถอะเดี๋ยวจะสายเอาน่ะอาร์มก็คงกำลังรอเราอยู่น่ะเเนตตี้"

        เเนตตี้หยุดเเล้วหันมามองฉันเธอยิ้มที่มุมปาก

        "อาร์มๆ~อาร์มอีกเเล้วเหรอ"

        "มะไม่ใช่น่ะพวกเราเป็นเพียงเเค่เพื่อนกันเฉยๆไม่สามารถเป็นอย่างอื่นกันได้"

        "เหๆฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักกะหน่อยอย่า*กระต่ายตื่นตูมสิ"(**กระต่ายตื่นตูมคือสำนวนชนิดหนึ่งจ้ะ)

        "เอ่อ..คือว่า"

        หน้าของฉันร้อนเเดงผ่าวอาาร์มคือเพื่อนรักของฉัน(ชาย)ความจริงฉันเเอบชอบอาร์มส่วนคนที่รู้น่ะเหรอมีเเค่เเนตตี้คนเดียวเท่านั้นเเหละที่สำคัญวันนี้ฉันจะไปบอกรักอาร์มเเละฉันก็คิดว่าอาร์มเองก็ชอบฉันเหมือนกัน^^ขอให้สมหวังทีเถอะ

        "เอาเถอะๆไปกัน"

        ถึง โรงเรียนเเล้วจ้า

        "ฉันว่าถึงเวลาเเล้วล่ะ"เเนตตี้พูดขึ้น

        "ตะเเต่"

        "เหอะน่าไปๆรีบชอนอาร์มเร็วเข้าเดี๋ยวก็จะถึงเวลาเรียนเเล้วน่ะ"

        "อืมๆ อาร์มมานี่ทีสิ"

        "โอเคๆ"

        ณ ทุ่งดอกไม้(ฉันจะสารภาพรักที่นี่เเหละ^///^)

        "อาร์มฉันมีเรื่องจะบอก"

        ฉันซ่อนช็อกโกเเลตไว้ด้านหลัง

        "เอ่อ..คือเเคโรลีนฉัน่ะมีเรื่องอยากให้ช่วย"

        "ได้สิ"

        ฉันยิ้มตอบหรือเขาจะบอกรักฉันน่ะ

        "คือฉันเเอบชอบซากุระน่ะ"

        เพล้ง!!เสียงหัวใจของฉันเเตกสลาย

****************************************************************

นี่เป็นนิยายที่หนูเเต่งเป็นครั้งเเรกหากมีข้อผิดพลาดก็รบกวนช่วยคอมเมนต์ด้วยน่ะค่ะหนูอาจจะไม่เก่งสักเท่าไหร่