ศึกเทพแห่งดวงดาว

    " เทพธิดาแพนโดร่า ทรงพระเจริญ!!" เสียงตะโกนของประชาชนชาวจันทราดังไปทั่วพระราชวัง เพื่อแสดงความยินดีเนื่องในวันเกิดของแพนโดร่า เจ้าหญิงที่พวกเขารัก

     ปุ่ง.... ปุ่ง เสียงพุและการเฉลิมฉลองดังไปทั่วพระราชวัง ทุกคนต่างยินดีและมีความสุขแต่ทว่ากลับมีหญิงสาวคนหนึ่งไม่ได้ยินดีไปกับงานนี้ด้วยเลย สีหน้าของนางยังคงเย็นชาเหมือนเคยหญิงสาวทอดสายตาไปไกลอย่างล่องลอย  ในใจนึกถึงวันที่ตนเกิดมา

 เมื่อ 20 ปีที่แล้ว

" ราชินีเพคะ พยายามเข้าเพคะ " เสียงหมอทำคลอดบอกกับราชินี   กรี๊ด......  

" แง... แง้ ... " เสียงของทารกที่ได้ถือกำเนิดขึ้นดังไปทั่วห้องบรรทมของราชินี ทารกที่เกิดมานั้นเป็นเพศหญิง

     " องค์ราชาเพคะเป็นพระธิดาเพคะ "  เสียงของหญิงทำคลอดบอกกับองค์ราชาขณะส่งพระธิดาให้พระราชา

"จริงรึ เชียเรียดูสินี่ไงลูกของเรา" องค์ราชาบอกองค์ราชินี

 " พะ...เพ... คะ ...สะ... เสด็จ...พี่"    เสียงของราชินีเริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ

  "เชียเรีย ไม่นะ เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ" เสียงขององค์ราชานั้นสั่นมาก

"น้อง..รู้..ตัว..เอง..ดี..เพ..คะ" องค์ราชินีพยายามที่จะพูดในสิ่งที่ตนปรารถนาที่สุดออกไป

 "สะ..เด็จ..พี่..น้อง..อยาก..ให้..ลูก..ของ..ระ..เรา..ชื่อ..เพนโดร่า"

"แพนโดร่าหรือเป็นชื่อที่ไพเราะมาก"  ราชินีแห่งพระธิดาของตนอยู่ในอ้อมอกของชายที่ตนรักก็หมดห่วงแล้ว เปลือกตาของนางค่อยๆปิดลงพร้อมพร้อมกับลมหายใจที่หายไปพร้อมกัน

"เชียเรีย เชียเรีย!! ไม่นะเชียเรีย" เสียงของพระราชาตะโกนลั่นน้ำตาถูกปล่อยออกมาอย่างไม่อายใคร

  "เชียเรียพี่จะดูแลลูกของเราให้ดีที่สุดพี่สัญญา" องค์ราชาพูดกับร่างอันไร้ชีวิตของราชิ

นีเชียเรีย

   ณ ปัจจุบัน

 หญิงสาวได้เดินมาหยุดที่หน้าสุสานขององค์ราชินีของตนเอง เฝ้ามองหลุมศพของพระมารดาของเธอตั้งแต่ที่แม่ของเธอตายไปพ่อของเธอก็เลี้ยงดูเธอเป็นอย่างดีตามที่พ่อของเธอสัญญาเอาไว้ แต่เมื่อเธออายุได้ 5 ปี พ่อของเธอก็แต่งงานใหม่กับนางสนมคนหนึ่ง นางสนมคนนั้นมักยัวเสน่ใส่พ่อของเธอจนไม่ได้มาหาเธอนานมากแล้ว นางสนมคนนั้นได้ให้กำเนิดทายาทเพศชายนางสนมจึงคิดจะใช้โอกาศนี้ให้ลูกชายเป็นผู้สืบทอดต่อจากท่านพ่อของเธอแต่ท่านพ่อและเสนาคนอื่นๆ ต่างไม่ยอมรับเพราะถึงยังไงก็เป็นลูกที่เกิดจากนางสนม มิใช่สายเลือดราชวงศ์อย่างเธอ เธอเกลียดนางและลูกของนางแต่ก็ต้องทำเป็นดีด้วยเพื่อท่านพ่อดังนั้นตั้งแต่ 5 ขวบเธอจึงมักอยู่คนเดียวทำอะไรคนเดียวและกลายเป็นคนเย็นชาขึ้นมมา เธอได้สร้างแช่แข็งหัวใจของตัวเอง สร้างกำแพงที่ปิดบังความอ่อนแอเอาไว้โดยไม่มีใครรู้มาตลอดเวลากว่า 10 ปี

    "ท่านแม่ข้านำดอกไม้มาให้ท่าน ดอกไม้สีเงินยังไงล่ะค่ะ" พูดจบนางก็วางช่อดอกไม้ลงบนสุสานของพระมารดาแล้วจองมองสุสานของแม่เธอ เธอมักทำอย่างนั้ทุกปีที่เป็นวันเกิดของเธอ

    "แพนโดร่า" เสียงของพระราชาดังขึ้นทำให้เธอละสายตาจากหลุมศพมามองใบหน้าของพ่อที่นานครั้งจะได้เห็นสักที

"ท่านพ่อมาด้วยหรอเพคะ นึกว่าจะมัวแต่หลงเสน่นางสนมนั้นอยู่เสียอีก"

"แพนโดร่าพูดจาหัดให้เกียรติ์นางบ้างนะอย่างไงนางก็ได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของพ่อ"

"หืม.. ภรรยา หึ ภรรยาหรือว่าเมียน้อยกันแน่"

"แพนโดร่า!!!"  เสียงของพระชาตะโกนลั่นด้วยความโกรธ

"ทำไมรักมันมากนักหรือไงกันท่านพ่อ ได้ในเมื่อท่านรักกันมากข้าคนนี้แหละจะทำลายนางให้เจ็บปวดให้สมกับความไม่เจียมตัวบังอาจมาเทียบตัวเสมอท่านแม่เป็นแค่นางสนมแต่กลับจะเอาลูกของตัวเองมาเป็นกษัตรืย์"

"แพนโดร่าเจ้าจะทำอะไร"

"เดี่ยวท่านพ่อก็รู้เองนั้นแหละเพคะ" พูดจบนางก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว

"เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่แพนโดร่า" เสียงของพระราชาที่ดังออกมานั้นเบาเหมือนสายลมที่อยากจะให้พัดพาไปให้พระธิดาของพระองค์ได้ยิน

   วันนี้วีนัสอัพแค่นี้ก่อนนะค่ะและจะมาอัพต่ออีกแน่ค่ะ อย่าพึ่งทิ้งวีนัสไปไหนนะค่ะถ้ามีคำไหนเขียนผิดหรือมีอะไรจะแนะนำก็ช่วยบอกด้วยนะค่ะ