puppy love รักใสใสของยัยจอมยุ่ง

   Max

ผมต้องย้ายเข้าไปอยู่โรงเรียนอะไรแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย ซวยจริงๆเลยแม่น่ะแม่ให้ผมย้ายทำไมก็ไม่รู้ต้องย้ายเข้าไปอยู่คอนโดคนเดียวอีก คนรับใช้ก็ไม่มี เฮ้อ 

เปิดเทอมวันแรก 

"อ๊าย!!!"เสียงกรี๊ดของนักเรียนสาวเอาซะผมอยากจะปิดหูตัวเองมาก อะไรกันหนักหนา แค่เดินเข้ามาในห้องจะต้องกรี๊ดกันทำไมก็ไม่รู้ รู้น่ะว่าผมเป็นคนหล่อแต่ผมก็ไม่ค่อยชินเสียงกรี๊ดซักเท่าไหร่(หลงตัวเกินไปมั้ยเนี่ย)แต่ถ้าให้มายืนแนะนำตัวหน้าห้องเรียนผมก็เขินเป็นเหมือนกันน่ะครับ อาจารย์

"สวัดดีครับ ผมชื่อ แม็กนัม เรียกแม็กอย่างเดียวก็ได้ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะครับ"ผมแค่โปรยยิ้มให้สาวๆแค่นิดเดียวเองบางคนก็หน้าอดงแปร๊ดดเป็นลูกมะเขือเลย บางคนก็ทำหน้าเหมือนขึ้นสวรรค์เลย(อะไรจะปานนั้น)ผมเห็นผู้ชายบางคนแอบกระซิบกันด้วยซ้ำว่า"ไม่เห็นหล่อเลย หน้าตาก็งั้นๆ"พอผมหันไปเรื่อยรู้สึกว่ามีใครบางคนมองผมอยู่ซึ่งเป็นผู้หญิงร่างบางใส่แว่นหนาเตอะ ถักเปียสองข้าง กำลังมองผมอยู่ พอเห็นผมหันไปมองเธอเท่านั้นแหละเธอก็สะดุ้งซะเหมือนผมจะกินเธอเลยผู้หญิงบ้าอะไรเชยชะมัดยาด ถ้าใครได้เธอเป็นแฟนน่ะคงซวยไปแต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างผมเลย"แม็กนัมเป็นเด็กใหม่เดี๋ยวอาจารย์หาโต๊ะให้นั่งน่ะ"ผมเลือบมองบางที่ซึ่งแต่ละที่ก็เหมือนอยากจะกินผมเลย ผมซึ่งเห็นที่ว่างอยู่หลังห้องสองที่แต่กำลังอ้าปากบอกอาจารย์แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว"อริสรา ตรงนี้ว่างใช่มั้ย"ฮ๊ะ ผู้หญิงคนนนี้ชื่อ อริสรา อย่างนั้นหรอชื่อไม่เข้ากับน่าตาตัวเองเล๊ยย ผมได้แต่ภาวนาว่าที่ตรงนี้คงไม่ว่างให้ผมนั่งแต่โชคก็ยังไม่เข้าข้างผมอีกเช่มเดิม"ค่ะ"พอพูดจบผมก็เดินไปนั่งข้างเธอและอาจารย์ก็เดินมาหน้าโต๊ะของเธอ อริสรา นะ"ทุกคนต่อไปนี้อริสราคือหัวหน้าห้องของห้องนี้"ผมหันไปเห็นเธอซึ่งทำน่าตาเอ๋อมากกแล้วก็มีเสียงชวนแสบหูดังขึ้นมา"ทำไมต้องเป็นยัยแว่นด้วยละค่ะ"ผมหันไปดูเจ้าขของเสียงนั้น รูปร่างหน้าตาใช่ได้น่ะ แต่นิสัยน่าจะใช้ไม่ได้ "ก็เพราะว่า อริสรานิสัยดีและเรียนเก่ง"พอพูจบก็เดินออกไปจากห้องผมหันไปดูยัยแว่นอีกทีซึ่งยังทำหน้าเอ๋อไม่เลิก ผมจ้องหน้ายัยแว่นและพิจารณา ถ้ายัยนั่นไม่ใส่แว่นและถักเปียสองข้างเหมือนเด็กเอ๋ออะน่ะก็คงจะน่ารักอยู่หรอก ผมคงจะจ้องนานเกินไปจนยัยแว่นหันมามอง"ฉันขอนั่งด้วยคนน่ะ ถ้าเธอไม่รังเกียจ"ยัยนั่นทำหน้าเหมือนจะไม่อยากให้ผมนั่งด้วยซะเท่าไหร่

 jinny

หลังจากที่กินข้าวเสร็จฉันก็เดินขึ้นไปบนห้องและเตรียมเรียนวิชาตอนไป กริ๊ง!! เสียสัญญาณกริ่งดังเพื่อให้ขึ้นเรียนแต่ทว่าหมอนั่นไม่ขึ้นมาเรียนและอาจารย์ก็เอาแต่ถามหาจนฉันอธิบายไม่ถูก"นิ เธอก็ไม่ตามหาแม็กสุดที่รักของฉันซิ^0^"เสียงของกิ๊ฟพูดขึ้นมาทำให้อาจารย์ให้ฉันไปตามหมอนั่นขึ้นมาเรียน

"โอยย เหนื่อยจริงๆเลย หมอนั่นไปมุดหัวอยู่ที่ไหนเนี่ย เฮ้อ"ฉันเดินไปที่โรงอาหารก็แล้ว เดินไปที่หน้าโรงเรียนก็แล้วก็ไม่มีวี่แววว่าจะหาเจอเลย ฉันนึกขึ้นได้ว่าลืมหาที่หลังโรงเรียนแต่ว่าหมอนั่นเป็นเด็กใหม่จะไปอยู่หลังโรงเรียนได้ไง แต่สุดท้ายก็ต้องเดินไปหาเพราะมันเป็นที่เดียวและเป็นที่สุดท้าย

"เอ๊ะ "ฉันสังเกตุเห็นนักเรียนชายและหญิงกำลังนั่งกอดกันอยู่หลังโรงเรียนและฉันก็จะทำลอยหน้าลอยทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ พอกำลังเดินเข้าไปก็สังเกตุเห็นไปอีกฝากนึงพวกผู้ชายกำลังดูดบุหรี่กันให้ควันตลบ แต่จะเดินเข้าไปห้ามก็กลัวจะโดนไถ่ตังค์หรือโดนขู่ว่าห้ามบอกไม่งั้นจะเอามีดมากรีดหน้า>< แต่เผอิญว่าฉันมันจอมซุ่มซ่ามนี่หน่าไม่ทันระวัง"กึก" เสียงเหยียบใบไม้แห้งที่นักการมากวาดทิ้งไว้ฉันเผอเหยียบเข้าไปเต็มๆ

พรึ่บ!!! พวกน้ันหันมามองกันเป็นตาเดียว ฉันก็ค่อยๆเดินถอยหลังและค่อยๆเดินเพื่อที่จะเดินไปให้ไกลจากที่ตรงนี้แต่เผอิญญพวกนั้นดันเดินตามมาอีก ทีนี้ฉันรู้สึกว่าฉันใกล้ตายแล้วล่ะ พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยหนูด้วย T^T หนูยังไม่อยากตายตอนนี้ง่ะ ฉันตัดสินใจวิ่งหนีออกมาสุดชีวิตแต่พวกนั้นมันวิ่งไวกว่านะซิมันเลยวิ่งมาดักหน้าหน้าฉันและเอาพวกมันมาล้อมฉันไว้ ผู้หญิงคนนั้นที่กอดกับผู้ชายอยู่เดินมาจนฉันชักจะเริ่มคุ้นๆหน้า อ๋อแล้วฉันก็นึกออก ผู้หญิงคนนี้ชื่อ ปิ่น เป็นเพื่อนข้างห้องตอนอยู่ ม.1 นิสัยดีมาก จนมา ม.3 เธอก็เริ่มติดเพื่อนจากเป็นคนที่ร่าเริงมิตรรอบตัวไปไหนมีแต่คนทัก แต่ตอนนี้เธอมีศัตรูจนยากที่จะหามิตร"อ๋อ เธอเองหรอ จิน ฉันนึกว่าใครซะอีก"เธอเอามือของเธอมาจับหน้าฉันและพลางจับหน้าฉันหันซ้ายหันขวา"ยัยนี่หน้าตาดีนี่หน่า ถ้าไม่ใส่แว่นและถักเปียอ้อ แต่งตัวเหมือนคุณป้าเธอก็คงจะขายออกอยู่หรอกน่ะ 5555"ฉันหันไปมองหน้าเธอและเดินหนีออก ฉันกำลังจะขึ้นไปบนฉันเรียนแต่ก็เจอหมอนั่นกำลังคุยกันรุ่นพี่อยู่กลุ่มหนึ่งซึ่งมันเหมือนจะไม่ได้คุยกันธรรมดาๆแล้วซิ"ผลั่ก!!!"ฉันหันไปดูต้นเสียงก็เห็นหมอนั่นโดนต่อยไปหมัดนึงแต่รู้สึกว่าน่าจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยสักตี็ด"ตุ้บ ผลั๊วะ"หมอนั่นต่อยรุ่นพี่แค่ทีเดียวก็หงายหลังเลยแต่รุ่นพี่เขามีเยอะนะซิเลยโดนรุ่ม"ผลั๊วะ ตุ๊บ ผลั่ก ปัก เผี๊ยะ"เอ่อ ฉันจะยืนดูไม่ได้แล้วซิเดี๋ยวอาจารย์หาว่าไม่ดูแลเด็กใหม่อีก"อาจารย์มาาาา"ฉันตะโกนสุดเสียงแต่ว่า รุ่นพี่เขาหันมาเล่นงานฉันแทนนะซิ"เฮ้ย!!! พวกมึงมีใครรู้จักยัยแว่นนี่มั้ง"ฮ๊ะ นี่แกกล้าเรียกฉันว่ายัยแว่นเลยหรอพี่เขาเดินมาในท่าทางที่น่ากลัวจนฉันเผลอขาสั่นไปเลย"ไหน ไหนอาจารย์มาขอมึง"อ๊าย!!! ไม่ให้เกีตริกันเลยไม่สุภาพด้วย"เอ่อ คือ..." หมับ!!ตอนนี้ฉันกำลังก้าวขาวิ่งตามคนที่กำลังดึงแขนฉันอยู่ ฉันแหงนหน้าขึ้นไปมองก็เจอ ชายรูปงานคนนึง><ฮึ๊ย ก็หมอนั่นน่ะแหละ กำลังดึงมือพาฉันวิ่งอยู่ฉันหันไปก็ไม่เจอรุ่นพี่พวกนั้นแล้ว"นิ ใครบอกให้ตะโกนออกไปอย่างนั้น"เอ๊า!!!คนพยายามช่วยผิดอีก เวรกรรม"ก็ฉันจะช่วยนายนี่หน่า"หมอนั่นทำหน้า"เออ ว่าแต่นายไปมีเรื่องกับพวกนั้นทำไม รู้มั้ยว่าพวกนั้นมันอันตราย"หมอนั่นนั่งลงกับพื้น"เฮ้อ อย่ายุ่งน่า มันไม่เกี่ยวอะไรกับเธอหรอก ยัยแว่น"เอาอีกแหละโดนด่าตลอด"ฉันมันน่าเกลียดขนาดนั้นเลยใช่มั้ย ถึงไม่มีใครเขาอยากคบใช่ฉันมันน่ารังเกียจ โอเคต่อไปนี้ฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีก "ฉันพูดจบพลางเดินออกมาจากหมอนั่น