Destined love หล่อนักรักซะเลย
10.0
เขียนโดย 
African_violet
วันที่ 12 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 10.04 น.
3 ตอน
1 วิจารณ์
6,438 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 12 กันยายน พ.ศ. 2556 10.09 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
1) บทที่ 1 เพื่อนทรยศ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบทที่ 1
แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามาในหน้าต่างกลิ่นหอมของดอกไม้อบอวนไปรอบห้อง ร่างสูงโปร่งกำลังนั่งจิบน้ำชายามเช้าและนั่งเล่นไอเพดอย่างสบายอารมณ์ โดยลืมนัดสำคัญของเพื่อนสนิทอย่างสิ้นเชิง
~Today I don't feel like doing anything I just wanna lay in my bed ~
ใครช่างโทรมากวนอารมณ์สุนทรีย์ของฉันเนี่ย กำลังจะได้ฟีลลิ่งแล้วแท้ๆ
“ฮัลโหล”
(นี่แกอยู่ไหนฮะ)
“นึกว่าใครที่แท้ก็แกนี่เอง ฉันก็อยู่บ้านฉันสิคะคุณซิดนีย์แกจะให้ฉันอยู่ในรูหรือไง”
(แกยังไม่ออกจากบ้านอีกหรอ)
“ออกไปไหน”
(อย่าบอกนะว่าแกลืม)
“โทษที ฉันลืมJ”
(งั้นก็รีบไสหัวแกมาให้ถึงสนามบินเซเรทก่อน8โมง ไม่งั้นฉันจะตามไปจิกหัวแกถึงบ้านเลย )
“ง่า เดี๋ยวนี้เลยหรอ”
7.59 น.
ณ ห้องรับรองสนามบินเซเรท ฉันรีบวิ่งลงจากรถวอลโว่ของตัวเอง กว่าจะหลบสายตาบอดี้การ์ดนับร้อยมาได้แทบจะเอาตัวไม่รอด เชื่อสิเมื่อวานยูกิซังต้องฟ้องเชนี่ซังแหงๆ ไม่งั้นเชนี่ซังไม่บ้าจี้ส่งบอดี้การ์ดตามดูฉันเป็นโขยงหรอก ยูกิซังนะยูกิซังฝากไว้ก่อนเถอะ
“แฮ่กๆๆๆ ยังไม่สายนะเว้ย”
“=.=” ช่างกล้าพูดนะ”
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะตกลงแกเรียกฉันมาทำเพื่อ”
“จำได้ไหมที่เมื่อวานฉันบอกว่ามีเรื่องอยากให้แกช่วยอ่ะ คราวนี้มันถึงเวลาที่แกจะต้องตอบแทนบุญคุณฉันแล้วหล่ะ”
“อ่าฮะจะให้ช่วยอะไรก็ว่ามาเลยคะ”
“คือก็แม่ฉันหนะสิคิดอะไรไม่รู้อยู่ๆก็จะส่งฉันไปเรียนที่ไทยแล้วให้ฉันไปพักอยู่กับลูกพี่ลูกน้อง แกช่วยไปเรียนที่ไทยแทนหน่อยดิ แค่ปีเดียวเองนะ”
“โถ่คิดว่าเรื่องไร ห้าไอ้บ้าแกพูดใหม่อีกทีสิ”
“ไปเรียนแทนหน่อยนะครับคนสวย”
“ตอนกลางเทอมเนี่ยนะ แล้วแกจะให้ฉันไปเรียนแทนแกยังไงฉันเป็นผู้หญิงแกเป็นผู้ชายถึงแม้หน้าเราจะคล้ายกันแต่คนทางนู่นก็ต้องรู้อยู่ดี หรือแกจะให้ฉันบอกพวกเขาว่าแกไปแปลงเพศมา”
“น่าเกลียด อย่าเชียวนะเรื่องนั่นฉันมีทางออกอยู่แล้ว แกก็แค่ตัดผมทรงเดียวกับฉันแล้วก็ทำตัวให้เหมือนผู้ชายซึ่งไอ้ทำตัวเหมือนผู้ชายแกก็เหมือนอยู่แล้ว เห็นไหมไม่เห็นยากเลย”
“แล้วทางนั่นเค้าจะไม่รู้หรอว่าฉันไม่ใช่แก ไอ้ซิดช่วยมันก็อยากจะช่วยอ่ะนะแต่แกจะบ้าหรอที่อยู่จะให้ฉันเป็นแก”
“ใจร้าย แกมันคนไม่รักษาสัญญาฉันไม่น่ามีเพื่อนแบบแกเลย”
“อย่ามาดราม่า แกจะให้ฉันทำยังไงไหนจะเรื่องเชนี่ซังอีก”
“เชนี่ซังของแกไม่ว่าหรอกหน่าทำอย่างนี้ดีสุดแล้ว”
“เชนี่ซังไม่ว่าอะไร ไปบอกเด็กอนุบาลยังไม่เชื่อเลย”
“ลองโทรไปถามดูสิ ถ้าไม่เชื่ออ่ะ”
ได้ในเมื่อมันกล้าท้าฉันก็กล้าสนองโทรหาคุณพี่ชายหน่อยจะเป็นยังไง
“โมชิ โมชิ เชนี่ซังนี่เห็นซิดนีย์บอกว่าจะอนุญาตให้โซไปอยู่ประเทศไทยหรอ”
(ก็เห็นมันบอกว่าโซอยากไปนิ ถ้าโซอยากไปพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร)
“ว่าแล้วว่าเชนี่ซังต้องให้ เฮ้ยเชนี่ชังพูดจริงอะไรจริงอ่ะเรื่องที่จะให้ฉันไปอยู่ประเทศไทยอ่ะ”
(พี่เคยโกหกโซหรอ)
“ไม่จริงอ่ะ เชนี่ซังป่วยหรือป่าวคะ”
(พี่ไม่ได้ป่วย แค่นี้นะโซดูและตัวเองด้วยพี่รักโซมากนะ รักมากจริงๆ)
“เดี๋ยวสิคะ เฮ้”
วางไปซะแล้วอ่ะ ไอ้ซิดนีย์ที่แอบฟังมาตั้งแต่ต้นยิ้มอย่างผู้มีชัย เหอะทำไมพี่ชายฉันยอมง่ายจังอ่ะ มันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้
“เฮอะ แล้วแกจะให้ฉันไปเมื่อไหร่ย่ะจะได้เตรียมตัวเตรียมใจ”
“พอถึงเก้าโมงแล้วไปขึ้นเครื่องซะ”
“เยี่ยม ขอบคุณนะที่อุตส่าห์เหลือเวลาเตรียมตัวให้ตั้งหนึ่งชั่วโมง”
“ไม่เป็นไร”
“ไอ้บ้า ฉันประชดโว้ย”
“โอ้ๆๆ อย่างอนสิเพื่อนรัก แกไม่ต้องเตรียมตัวอะไรหรอกฉันเตรียมทุกอย่างให้พร้อมแล้ว ทั้งเสื้อผ้าและก็ของใช้ทุกอย่างที่จำเป็น แกไม่ต้องเตรียมอะไรหรอ”
“แต่ฉันยังไม่ได้เตรียมใจนิ”
“ไม่ต้องตรงไม่ต้องเตรียมมันแล้วไปขึ้นเครื่องไป”
“แล้วผมฉันละ”
“อ่ะเกือบลืม ทซึกิช่างตัดผมที่สั่งให้ไปตามมายัง”
“มาแล้วครับ”
“เรียกเข้ามาเลย”
แอร้ดดดดดดด
“สวัสดีครับคุณหนูซิดนีย์ มีอะไรให้ผมรับใช้หรอครับ”
“สวัสดี นายช่วยทำยังไงก็ได้ให้ยัยเนี่ยดูคล้ายฉันมากที่สุดในเวลาครึ่งชั่วโมง นายทำได้ไหมใช่ไหม”
“แน่นอนครับ”
“ส่วนเรื่องราคา ติดต่อกับทซึกิแล้วกัน”
“แกพูดเหมือนแกจะไปไหน”
“ไปธุระซิวะ”
“ธุระอะไรของแก อย่าบอกนะธุระกับแม่นางแบบสาวร่างซะบึ้มที่ควงอยู่”
“อ่าฮะช่างเป็นเพื่อนที่รู้ใจจริงๆ”
“แกให้ฉันมาทำอะไรบ้าบอนี่ในขณะที่เคยไปเริงร่ากับสาวเนี่ยนะ ไอ้เพื่อนเนรคุณ”
“หยุดคำด่าของแกไว้เท่านั่น ฉันขี้เกียจฟังไปดีกว่าโชคดีนะเพื่อนรัก อ่อลืมบอกไปอย่างนึงฉันจะส่ง ทซึกิไปดูแลแกอยากได้อะไรก็บอกเคนละกัน บ้ายบาย”
“คอยดูนะไอ้เพื่อนบ้า ฉันอย่าให้ถึงทีฉันบ้าง”
หลับหลังร่างซิดนีย์ ฉันก็ได้แต่กระฟัดกระเฟียดอยู่คนเดียว ช่างทำผมก็เริ่มละเลงหัวฉันอย่างเมามัน ตรงโน้นทีตรงนี้ทีแถมยังเปลี่ยนสีผมให้ฉันด้วย เฮ้อถ้ามันจะนานขนาดนี้หลับรอดีกว่า
“เสร็จแล้วครับ”
“ขอบใจมากค่ะ”
“เออ ทำไมคุณหนูยังไม่ลืมตาอีกละครับ”
“ฉันยังไม่อยากมองตัวเองในกระจกอ่ะ ทซึกินายว่าฉันเป็นไงบ้าง”
“ดูเหมือนคุณหนูซิดนีย์มากเลยครับ นี่ถ้าผมไม่รู้มาก่อนผมต้องคิดว่าคุณหนูโซเป็นคนเดียวกับคุณหนูซิดนีย์แน่เลย”
“อี้ เหมือนมากขนาดเลยหรอ”
“ไม่หรอกครับ ต่างกันตรงที่คุณหนูดูน่ารักกว่า”
“พูดอย่างงี้ค่อยกล้าลืมตาดูหน่อย”
พอฉันมองเข้าไปในกระจก ผู้ชายหน้าหวานคนหนึ่งก็หันมายิ้มให้ฉัน ผมสีดำสนิททำให้เจ้าของเรือนผมดูมีเสน่ห์ลึกลับ ดวงตากลมโตสีดำกำลังมองมาทางฉัน นี่มันไอ้บ้าซิดนีย์ชัดๆเลย
“ชิ เหมือนเจ้าบ้านั่นซะมัด”
“ได้เวลาแล้วครับไปขึ้นเครื่องกันเถอะ คุณหนูซิดนีย์เตรียมเครื่องบินส่วนตัวไว้ให้แล้ว”
“หมอนี่ก็เวอร์ได้ตลอดจริงๆเลย อ่ะทซึกิช่วยไรฉันหน่อยสิ”
ฉันยิ้มด้วยกรุ่มกริ่มแบบมีแผนในใจเมื่อมองไปเห็นไอเพดของเซียที่ลอกอินเฟชบุ๊คเอาไว้ หึหึไอ้เซียแกทำฉันไว้ก่อนนะ
“มาใกล้หน่อย”
“ยิ้มแบบนั่น คุณหนูมีแผนอะไรครับ”
“เถอะหน่า”
ทซึกิยอมเดินเข้ามาใกล้ๆ ฉันซวยโอกาสนั่นใช้ไอเพดถ่ายในมุมกล้องที่ดูเหมือนว่าฉันหอมแก้มเค้า
แชะ แชะ
“คุณหนูทำอะไรหนะครับ”ทซึกิหันมองหน้าฉันอย่างตกใจ ใบหน้าเค้าแดงก่ำ เดาว่าไม่โกรธฉันก็คงเขินละมั่ง
“อิอิ ก็แก้แค้นไอ้เพื่อนเนรคุณนั่นไง อ่ะอัพโหลดเสร็จแล้ว”
ฉันหยิบไอเพดที่มีรูปภาพฉัน(ในคราบซิดนีย์)จุ๊บแก้มทซึกิอยู่ แล้วกดคอมเม้นไปว่า”แฟนใหม่ผมน่ารักไหมครับ”
“คุณหนูเลิกเล่นได้แล้วครับถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้ว”
“ฉันหมดห่วงแล้ว ไปกันเถอะ”
“คุณหนูหมดห่วงแต่คุณหนูเพิ่มห่วงให้ผมหนะสิครับ ถ้าคุณหนูซิดนีย์เห็นเล่นงานผมตายแน่”
“พนันได้เลยว่าอีกไม่ถึง 10 นาทีมันจะโทรมาหานาย”
“ฉะนั้นเอาโทรศัพท์มานี่”ทซึกิส่งโทรศัพท์ให้ฉันอย่างงงฉันกดปิดเครื่องแล้วถอดซิมออก แล้วโยนไปที่ถังขยะ
“แค่นี้มันก็ติดต่อนายไม่ได้แล้ว หาเบอร์มาเปลี่ยนใหม่เองละกันนะ”
“คุณหนูใจร้ายแล้วผมจะติดต่อกับคนอื่นยังไงL”
ทซึกิบ่นฉันมาตลอดทางเดินจนถึงรันเวย์ แต่ฉันแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินท่าทางเค้าจะหัวเสียน่าดูที่ฉันหักซิมเค้า เฮ้อแต่นึกแล้วก็ใจหายเหมือนกันนะที่อยู่ต้องจากอเมริกาไปไทยหนะ หวังว่าลูกพี่ลูกน้องซิดนีย์ของจะเป็นคนน่ารักนะ เอะแต่จะว่าไปฉันเพิ่งได้คำทำนายว่าจะเจอเนื้อคู่ถ้าได้เดินทางไกล ไปต่างประเทศนิคือเดินทางไกลหรือเปล่านะ
ทางด้านซิดนีย์ สาเหตุที่เขาไม่รอส่งเธอไม่ใช่เพราะกำลังคั่วนางแบบสาวอะไรนั่นหรอก แต่เป็นเพราะกลัวว่าตัวเองจะตัดใจส่งเธอไปอยู่ประเทศไทยคนเดียวไม่ได้นะสิ
“นายแน่ใจนะว่าทำแบบนี้แล้วโซนาร์จะปลอดภัย”
ยากูซ่าหนุ่มถามเสียงเข้ม ใบหน้ายังไม่คลายความกังวลที่ต้องส่งน้องสาวไปห่างจากสายตาจะให้เขาไม่เป็นห่วงได้ยังไงตั้งแต่เกิดมาเค้าไม่เคยปล่อยโซนาร์ให้อยู่ไกลสายตาเลย
“ยังไงก็ยังดีกว่าอยู่ที่นี่ ญาติของฉันจะดูแลเธอเป็นอย่างดี”
“ส่งคนติดตามเธอกี่คน”
“คนเดียวถ้าหลายคนโซนาร์รู้ตัวแน่”
“อะไรนะ นายกล้าปล่อยโซจังไปพร้อมกับบอดี้การ์ดแค่หนึ่งคนหรอ”ความนี้เป็นเสียงยูกิบ้างที่โพล่งออกมาด้วยความร้อนใจ
“วางใจเถอะฉันซ้อนกล้องและแผ่นซิพติดตามไว้ที่ตัวโซนาร์แล้ว ถ้าเกิดมีอะไรเกิดขึ้นแผ่นชิพจะส่งข้อมูลมาที่ฉันและคนของฉันที่อยู่ในไทยโดยตรง รับรองความปลอดภัยได้”
“ถ้าพลาดแล้วโซเป็นอะไรแม้แต่ปลายก้อยนายกับฉันเห็นดีกันแน่”
“เหอะๆ ไม่มีทางมีวันนั้นหรอก”
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
