LOT-G ( Online ) :: ผู้กุมความลับมหาเทพ

::โลกใบใหม่::

 

 

 

     “โห่ย ปล่อยลงมาสูงแบบนี้เจ็บชะมัด” เอลพูดพร้อมกับจัดเสื้อที่ผ้าของเขาที่ยับไปหมด

     “ที่ไหนว่ะ” เรอัสถามอย่างสงสัย สายตาของเขาจับจ้องไปที่ธารน้ำใสตรงหน้า ที่มีปลาหลากสีแวกว่ายอยู่

     “น่าจะเป็นหมู่บ้านผู้เล่นเริ่มต้น” เอลพูดขึ้นลอยๆ

     “งั้นก็ดีดิ งั้นเราลองเข้าไปดูกันเลยดีกว่า” เรอัสลุกขึ้น เดินนำหน้าเอลไปก่อน เขาทั้งสองเดินมานิดหน่อยก็ถึงหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง รั้วที่เขียนไว้เหนือหัวว่า ‘อาสลาน หมู่บ้านแหล่งกำเนิด’

     “น่าจะหมายความว่าเป็นเมืองเริ่มต้นสินะ” เรอัสพูดพร้อมกับแหงนมองดูป้ายเก่าๆ

 

เมื่อทั้งสองเดินเข้ามาใจกลางเมืองก็พบ บรรยากาศที่แสนครึกครืนอย่างเห็นได้ชัด มีผู้เล่นใหม่มากมาย มุงดูป้ายประกาศอย่างสนใจ บางกลุ่มก็คุยกัน และบางกลุ่มก็ไปรับเควสที่ ชายแก่ที่ดูเหมือนจะเป็น คนดูแลเมืองนี้

          “สะ.....สวัสดีครับ” เอลก้มลงนิดๆ ให้กับชายชราตรงหน้า ที่เมื่อสักครู่คนรุมเขาเพื่อที่จะรับเควสอย่างอุดตลุด

          “สวัสดีผู้เล่นใหม่ เรียกผมว่า เอเดน” ชายชราแนะนำตัว

          “มะ....ไม่ใช่ NPC เหรอ” เรอัสถามอย่างอดสงสัยไม่ได้

          “ผมก็เป็นคนธรรมดาและครับ แต่แค่ไม่ได้แก่แบบนี้ ฮ่าๆ” ชายชราหัวเราะอารมณ์ดี

          “เข้าเรื่องกันดีกว่า พวกคุณคงจะเข้ามาเล่นเกมครั้งแรก เรามีเควสต้อนรับผู้เล่นใหม่สำหรับพวกท่าน จะยอมรับเควสหรือไม่?” ทั้งสองพยักหน้าแทนคำตอบ ไซน์โครก็มีสั่นญาณเตือนขึ้น

 

เควส : กอบลินตัวร้าย

มอสเตอร์ที่เกี่ยวข้อง : กอบลิน

ไอเอท็มที่ต้องใช้ : ไม่มี

รายละเอียดภารกิจ : จำกัดกอบลินห้าตัวอยู่ข้างโรงสีข้าว เพราะตอนนี้โรงสีข้าวไม่สามารถใช้งานได้ เนื่องจากเจ้ากอบลินตัวร้ายเข้ายึดครองและจะทำร้ายทุกคนที่เข้าไปใกล้

ไอเท็มที่จะได้รับ : ขวดยาสีแดงขนาดเล็กสองขวด และเงินอีกสิบเหรียญเงิน

 

และทั้งสองก็เดินออกมาจากตัวเมืองเดินห่างออกไปประมาณหนึ่งกิโล ก็พบกับโรงสีข้าวเก่าๆ สภาพเหมือนไม่ได้ใช้มาแรมปี ทันใดนั้น! ก็มีเจ้ากอบลินวิ่งออกมาสามตัว กอบลินเป็นมอสเตอร์ลักษณะเหมือนคนตัวเล็ก มีผิวสีเขียวน่าเกลียดและมีเสียงหัวเราะที่ยียวนกวนประสาทสุดๆ

          “เฮ้....ปาร์ตี้กันก่อนมั้ย” เรอัสถาม

          “กดยอมรับซะ” เอลตอบไปแล้วมองหาอาวุธ แต่ไม่เอลไม่มีอาวุธคาดว่าอาชีพของเขายังไม่มีอาวุธในตอนแรก เรอัสดึงดาบเก่าๆ ออกมาและพุ่งเข้าใส่เจ้ากอบลิน เอลทำอะไรไม่ถูกเขามอง กระเป๋าจุของที่มีลักษณะเป็นเป้เล็กๆ และเปิดมันอย่างทุลักทุเล ตอนนี้เรอัสถึงตัวกอบลินแล้ว และเขาก็ฟาดดาบใส่ที่หัวของกอบลินอย่างจัง

18

ค่าความเสียหายที่กอบลินได้รับแต่มันก็ยังไม่ตาย มันสวนคืนด้วยการโยนก้อนหินใส่เรอัส

17

18

15

สามก้อนพร้อมกันและไม่สามารถหลบหลีกได้ พวกมันหัวเราะที่ใจที่โยนโดนช่ายหนุ่ม

          “ไอ้เอลเร็วเข้าดิว่ะ” เรอัสตะโกนเรียกเพื่อนหนุ่ม เขาเหลือบไปมอง ไซน์โคร และกัดฟันแน่นกับพลังชีวิตที่เหลืออยู่

HP : 100

          “ลดไปตั้งห้าสิบ ชิ ไวๆ ดิว่ะ” เรอัสเร่ง เอลใช้สกิลตะโกนเสียงดัง มีความรู้สึกบางอย่างทำให้เรอัสกระปรี่กระเป่า

          “ดับเบิ้ลแดรช” เรอัสใช้สกิลฟาดลงที่หัวกอบลินตัวเดิม จนมันแตกสลายเป็นมวลดิจิตอลไป

          “เหลือสองตัว” เรอัสพูดพร้อมกับวิ่งเข้าไปที่เจ้ากอบลินนั้น มันทำถ้าจะโยนก้อนหินอีกครั้ง เอลไม่รอช้าหยิบก้อนหินแถวนั้นโยนใส่หัวของมันทั้งสอง

8

7

“เอิ่ม” ไรอัสทำหน้าตาย พร้อมกับตวัดดายเหล็กเก่าๆ ใส่กอบลินตัวข้างๆ สลายไปอีกตัว

ท่านได้รับทักษะโยน 1 สำหรับ ชาวบ้าน

เสียงจากระบบทำเอาเอลงงไปสักครู่ เขาก้มลงเก็บหินก้อนโยนไปใส่กอบลินตัวสุดท้าย

12

            ฟิ้ววว....และมันก็สลายกลายเป็นมวลดิจิตอลไม่ต่างจากสหายสองตัวแรก

            ผนึกสีเงิน ได้รับค่าประสบการณ์ 36 เปอร์เซ็นต์

          นักรบแห่งแสงสุดท้าย ได้รับค่าประสบการณ์ 36 เปอร์เซ็นต์

            “เวลขึ้นยากเลยนะเนี่ย เวลแค่หนึ่ง ขึ้นสามสิบหกเปอร์เอง” เรอัสสบถ

            “เห้ยไอ้เอล แกได้ค่าทักษะอะไรบ้างอ่ะ” เรอัสถามในขณะที่กำลังค้นหาไอเท็มจากกอบลินสามตัว

            “ทักษะโยนอ่ะ มันเหมือนทำให้ฉันโยนหินแรงขึ้น” เอลเกาหัวแบบงงๆ แล้วคิดในสิ่งที่เกิดขึ้น แค่โยนก็ได้ทักษะเลยเหรอ

            “แกล่ะ เรอัส” เอลถามเขาคืน

            “ก็ ทักษะบุกทะลวงอะไรก็ไม่รู้” เรอัสตอบปัดๆ และทั้งสองก็นั่งเพื่อที่จะฟืนค่าพลังต่างๆ ผ่านไปประมาณห้านาทีพวกเขาก็ลุยต่อ และล้มกอบลินได้อีกสองตัว แต่คราวนี้กอบลินดันสลายไปแค่ตัวเดียว

            ผนึกสีเงิน ได้รับค่าประสบการณ์ 24 เปอร์เซ็นต์

          นักรบแห่งแสงสุดท้าย ได้รับค่าประสบการณ์ 24 เปอร์เซ็นต์

            “เห้ย..ไอ้เรอัส อย่าพึ่งไปดิว่ะ” เอลดึงชายเสื้อเพื่อนหนุ่ม

            “อะไรว่ะ” เรอัสตอบพร้อมกับปัดชายเสื้อ

            “มันทำไมไม่สลายไป” เอลถาม

            “ฉันจะไปรู้เหรอ....ไปได้แล้ว อยากรีบส่งเควสเอาของ” เรอัสไม่สนใจเพื่อนหนุ่มและเดินไปก่อน เอลจึงก้มๆ มองๆ กอบลินที่ดูเหมือนจะหมดสติไป และลองสะกิดมันดู

          ท่านได้รับทักษะสำรวจ 1 สำหรับ นักพยากรณ์

            เสียงจากระบบทำเอาเอลงงอีกที แค่ก้มลงมองเจ้ากอบลินก็ได้ทักษะแล้วเหรอ มันชักจะน่าสนใจซะแล้วเกมนี้ เกมที่ว่ากันว่าความลับมากมาย

            ทันใดนั้นก็เหมือนเอลคิดอะไรออก เขาจึงควานหาเชือกในกระเป๋าเป้เล็กๆ พร้อมกับนำมารัดรอบตัวเจ้ากอบลิน และก็มีข้อความเด้งขึ้นมาในไซโคร

           

          ท่านต้องการจับ กอบลิน หรือไม่?

 

            เอลกดตกลงแทบจะทันทีเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีระบบ จับสัตว์เลี้ยง

          กรุณาตั้งชื่อ

          เอลมองลักษณะเจ้ากอบลินที่ลืมตาขึ้นมาช้าๆ เจ้าตัวนี้มันไม่เหมือนใคร มันมีนัยน์ตาหวานสดใสแล้วน่ารัก กว่าทุกๆ ตัว

          “งั้นฉันให้แกชื่อ....อืม กรีนเฟิส ล่ะกัน” เจ้ากอบลินพยักหน้าพอใจกับชื่อใหม่ของตน

            การตั้งชื่อเสร็จสิน

 

          “เอล...แกช้าจัง” เรอัสยินรออยู่ใต้ต้นไม้ข้างทาง

            “ขอโทษว่ะ” เอลก้มหัวเชิงขอโทษก่อนที่จะเดินเข้าไปหาเพื่อน

            “เฮ้ยย!!!!! กอบลินนี่หว่า มาจัดสักดอก” เรอัสทำท่าง้างดาบก่อนที่เอลจะเข้าไปขวางเอาไว้

            “แกทำอะไรน่ะ ไม่เห็นเหรอว่ามั....”

            “ไม่ต้องกลัวนะ เฟิสกรีน ฉันจับมันมาเอง เกมนี้มีระบบสัตว์เลี้ยง” เอลพูดโดยที่ไม่ได้หันไปทางเพื่อนหนุ่ม เขากำลังลูบหัวเจ้าตัวน้อยที่กำลังหวาดกลัว

            “เอิ่ม....น่ารักจังนะ งั้นไปกันต่อเหอะ อ่ะนี่เงินที่ได้จากการกำจัดกอบลินเมื่อกี้” เอลรับเงินสิงเหรียญเงินมาใส่กระเป๋า

            “หาเงินยากมากฉันว่า....ฉันขอขวดยาสีแดงล่ะกันมันดรอปได้หนึ่งขวด” เรอัสพูดก่อนที่จะโยนดาบเก่าๆ ให้กอบลิน

            “เดินเฉยๆ ไม่ได้ประโยชน์ถือของให้ฉันด้วยล่ะกัน” เฟิสกรีนมองเหมือนร้องขอความเป็นธรรมแต่เอลก็ได้แต่ส่ายหน้า มันเลยต้องรับภาระในการแบกดาบอย่างจำยอม

            เมื่อพวกเขาทั้งสองคนกับกอบลินอีกตัวถึงเมืองเริ่มต้นคนต่างจับจ้องไปที่กอบลินตัวน้อย และเมื่อพวกเขาไปส่งเควสกับเอเดนก็ทำให้ ชายชราปลอม ตกใจนิดหน่อย

            “โอ้ะ....เรียนรู้เร็วดีนะ” เขาพึมพำกับตัวเอง

            “อะ..อะไรนะครับ” เรอัสถาม

            “ป่าว....ส่งเควสงั้นรึ” ชายชราถามโดยที่รอคำตอบยื่นขวดยาสีแดงให้คนล่ะขวดและเงินจำนวน 20 เหรียญเงิน  ข้อความจากไซโครเตือนเขาทั้งสองอีกครั้ง

            สำเร็จภารกิจ กอบลินตัวร้าย ได้รับค่าประสบการณ์เพิ่มเติม 30 เปอร์เซ็นต์

            “ใกล้อัพเวลแล้ว” เรอัสยิ้มดีใจ

            “แล้วเราจะไปไหนกันต่อ” เอลถาม

            “ไปหาไรกินกัน....หิวว่ะ” เรอัสบอกพร้อมกับโยนกระเป๋าให้เจ้ากอบลิน

            “ถือให้ด้วย” กรีนเฟิสทำหน้าเศร้า เอลเห็นดังนั้นจึงเข้าไปตบบ่าแล้วเอาเป้สัมภาระของเรอัสมาถือแทน

            “ไม่เป็นไรนะ” เอลยิ้มอบอุ่นทำให้เจ้ากอบลินกระโดดีใจ

            ท่านได้รับทักษะกรุณา 1 สำหรับ เจ้าชาย

            เป็นอีกครั้งกับเสียงระบบที่ทำให้เอลสงสัย แต่ตอนนี้คงไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าร้านอาหารริมทางเก่าๆ ตรงนั้น

            “ไปหาไรกินกันเถอะ” เอลยิ้มให้เจ้ากอบลินแล้วมันก็วิ่งตามเจ้านายไปอย่างร่าเริง

           

            ณ ร้านอาหารเก่าๆ

            แคร่ก...แคร่ก

            เสียงประตูแบบเลื่อนดังเสียดไปมา ทำให้เกิดความรำคาญ ที่นี้ดูสะอาดผิดกับหน้าร้านและ เงียบสงบเพราะไม่มีใครเข้ามาเลย ร้านอาหารในเมืองเริ่มต้นมีสามร้าน ซึ่งไม่มีใครสนใจร้านอาหารหน้าร้านสกปรก

            “ว้าวว...ร้านสไตล์ญี่ปุ่น” เอลร้องออกมาด้วยความดีใจ เขาชอบอาหารญี่ปุ่นมาก แม้ที่แคนาดาจะมีร้านอาหารญี่ปุ่นแต่ก็เขาก็ไม่เคยกินเพราะราคาที่แสนแพง แต่ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้มากินอาหารญี่ปุ่นในโลกของเกม

            “ชะ...เชิญนั่งครับ” ชายหัวโล้นที่ดูเหมือนจะเป็นเจ้าของร้าน ชวนเชิญให้ทั้งสองนั่งลง

            “รับอะไรดีครับ”

            “เอาราเมงล่ะกันครับ ไม่มีเงิน” เรอัสตัดบท

            “เอากี่ที่ครับ” เจ้าของร้านถามเสียงเศร้า

            “สอง” เรอัสตอบไม่คิด เจ้ากอบลินมองท้องน้อยๆ ของตัวเองแล้วเป่าลมออกมา

            “สามล่ะกันครับ” เอลตัดบท เจ้าของร้านพยักหน้าก่อนที่จะเดินไปหลังร้าน

            “เฮ้ย...” เรอัสทำท่าจะท้วงแต่เห็นสายตาที่สุดจะทนของเอล เลยไม่ได้พูดอะไรต่อ

            “เสร็จแล้วครับ ราเมง สามที่” ทั้งสามก้มหัวขอบคุณ ก่อนที่จะโสยราเมงอย่างรวดเร็วเจ้ากอบลิน ไม่ได้แตะตะเกียบเลยด้วย มันยกและกินราเมงอย่างเอร็ดอร่อย

            “กิน ราเมงด้วยเหรอว่ะ” เอลพึมพำเบาๆ ก่อนที่จะกินราเมงของตัวเองต่อ

            “ว่าแต่น้าครับ...ทำไม คนร้านน้าไม่เยอะเลย” เรอัสถาม

            “เพราะว่า มีแขกมากินร้านน้า.....แล้วโดนพวก วิหคทมิฬ ลักพาตัวไป”

            “แล้วพอมีอะไรจะให้ผมช่วยได้มั้ยครับ” เรอัสถาม

            “เธอเป็นหญิงสาวที่น่าเอ็นดู มาช่วยงานร้านน้าบ่อยครั้ง จะบอกว่า ร้านอาหารในเกมทุกที่ไม่ใช้ ระบบเกมสร้างขึ้น แต่พวกพ่อค้าร้านอาหาร ร้านอาวุธ ต้องเช่าที่เข้ามา มันทำให้กิจการน้า พังหมดเลย” ชายหนุ่มก้มลงหน้าเศร้า

            “พวกผมจะช่วยตามหาเธอ” เอลพูด กรีนเฟิสกระโดดีใจ

            “ขอบคุณมาก.....” ทันใดนั้นไซโครก็มีข้อความเข้ามาอีกครั้ง

           

            เควสพิเศษ : ตามหาหญิงสาว

            มอสเตอร์ที่เกี่ยวข้อง : -

            ไอเท็มที่เกี่ยวข้อง : -

            สถานที่เควส : ป่าทางตอนเหนือของเมืองเริ่มต้น

            รายละเอียดภารกิจ : ช่วยหญิงสาวชาวบ้าน มีนามว่า ริน

 

           

             

            ทั้งสองมองภารกิจพิเศษก่อนที่จะกดตกลง แต่ข้อมูลภารกิจที่ให้มานั้นน้อยนิดเหลือเกิน

            “ขอบคุณนะพ่อหนุ่ม วันนี้ฉันเลี้ยงเองไปเถอะ”

 

            “เฮ้อ....เราจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี” เอลถาม

            “หญิงสาวเหรอ แค่คิดก็ฟิน เธอจะต้องหลงใหลในความเท่ห์ของฉันแน่เลยว่ามั้ย” เอลกับเจ้ากอบลินมองหน้าเรอัสแบบเบื่อหน่ายสุดชีวิตก่อนที่ทั้งสามจะเดินออกมาจากเมืองเริ่มต้นอย่างสนุกสนาน โดยที่ไม่รู้ว่ามีคนจ้องมองพวกเขาจากต้นไม้ ต้นใหญ่ตรงประตูทางเข้าเมือง

 

HP : 150       MP : 30

ชื่อ : นักรบแห่งแสงสุดท้าย

ระดับ : 1  EXP : 90 / 100      

อาชีพ : นักรบฝึกหัด

Status :

STR 7           AGI 3

DEX 4             VIT 6

WIS 4              LUCK 3

INT 2

ทักษะ : ดับเบิ้ลแดรช ฟาดลงที่ศัตรูสองครั้งติดต่อกัน มีโอกาสทำให้ศัตรูมึนงง 15%

ทักษะติดตัว : บุกทะลวง 1

 

HP : 80       MP : 45 ชื่อ : ผลึกสีเงิน ระดับ : 1          EXP 90 /100 อาชีพ : ชาวบ้าน Status : STR 3           AGI 2 DEX 2           VIT 3 WIS 5             LUCK 4 INT 4 ทักษะ : ตะโกนร้องเสียงดังเพิ่มความฮึกเฮิม บวกพลังโจมตีให้ปาร์ตี้ 5 % ทักษะติดตัว : สำรวจ 1              โยน 1                        กรุณา 1 สัตว์เลี้ยง : กอบลิน ระดับ 1

 

เจอกันใหม่ในตอนต่อไป ><’ นะฮะ สนุกป่าว ขอเม้นต์ด้วยนะ ยิ่งเม้นต์ยิ่งอัพ

ภารกิจเกินตัว!

 23 / 9 / 2556