บทเพลงนี้ขอมอบให้เธอ

0_oฉันกำลังไม่เชื่อสายตาตนเองคนที่ถูกเรียกว่า'สุภาพบุรุษ'มาพูดอะไรเห่ยๆเเบบนี้-_-*

"นายเนี่ยน่ะคนที่ถูกเรียกว่า'สุภาพบุรุษ'"ฉันถามเขาด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเชื่อสักเท่าไหร่

"ใช่เเ้ล้วล่ะฉันออกจะสุภาพบุรุษ"กล้าพูดคำนี้ออกมาจากปากเนาะ

"ยังจะกล้าพูดคำนี้ออกมาอีก"ฉันพึมพัมกับตัวเองเบาๆ

"ฮ่ะ!เธอว่าไงน่ะ"

"เปล่า"

"เหรอ"....ชิ!ผู้ชายบ้าอะไรเนี่ย"อีกสักพักก็ออกไปได้เเ้ล้วล่ะ"

"อืม"

"ไปอะไรเหรองอนเหรอ"

"เปล่าย่ะ-_-*"

"อ้าวๆถ้างอนก็บอกมาตามความจริงก็ได้น่ะ"

"ไม่ย่ะ"ฉันกอดอก

"เหรอ^^"

"อืม"เเ้ล้วอยู่ๆตานั่นก็ดึงฉันเข้าไปกอด"กรี๊ดๆนายทำอะไรน่ะ"

"^^"ตานั่นไม่ตอบอะไรได้เเต่ยิ้ม

"ปล่อยน่ะTTOTT"ตอนนี้ฉันไม่สามารถขัดขืนอะไรหมอนั่นได้เลยเเม้เเต่นิดเดียวเพราะเขาเเข็งเเรงมากๆ"นี่ฉันบอกให้ปล่อยยังไงล่ะ"ตอนนี้ใจฉันเต้นเร็วมากๆ"นายฉันบอกให้ปล่อยไง!!"

"ไม่"TTOTTฮือๆปล่อยฉันไปเถอะ

ผลัวะ

"โอ๊ย"เสียงของตานั่นร้อง ว้ายอยู่ๆใครก็ไม่รู้เปิดประตูทำให้ตอนนี้ตานั่นนอนทับฉันอยู่TTOTTมันหนักเข้าไปอีกฮือๆเเ้ล้วจะมีใครมาเห็นเรา2คนไหมนี่

"มิคุ!!"ฮือๆว่าเเล้วไม่ผิดคิดไม่ทันขาดคำ เอ้ย!!เเต่นี่มันเสียงคุ้นๆนี่นา

"ริน"เยสๆโชคดีที่เป็นรินหวังว่าคงไม่มีใครมาเห็นเ้ข้าอีกน่ะ

"เฮ้ย ไอไคโตะ"เฮ้ย!!ใครอ่ะ

"โอ๋ยๆเจ็บๆใครเปิดประตูมาฟะ"อ้าวเพิ่งตื่นเหรอ??"เฮ้ยไอเลน"

"ไอบ้านี่นายทำอะไรมิคุน่ะ"

"เฮ้ยฉันไม่ได้ทำอะไรเลยน่ะ"

"เหรอ"คราวนี้ฉันพูดเเทรก"เเ้ลวไอที่นายนอนทับฉันนี่มันคืออะไร!!"ฉันระเบิดความโกรธออกมาทันที"ออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้น่ะ!!"

"เฮ้ยๆ!!ขอโทษที"ตานั่นรีบลุกออกไปทันที

"นายอย่ามาขอโทษฉันเเบบนี้น้ะ!!คนบ้าฉวยโอกาสTTOTT"คนบ้าาาาา!!!!!ฉันเกลียดนาย

"เอ่อ.."พูดไม่ออกล่ะสิ

"คนนิสัยไม่ดี"ฉันด่าเขาทันที

"ขอโทษ"

"ไม่"คราวนี้ฉันโกรธจริงๆเเละโกรธมากจริงๆด้วยฉันกอดอกทำหน้าบึ้ง

"มิคุๆอย่าสิไคโตะเขาคงไม่ได้ฉวยโอกาสหรอกน่ะ"รินรีบมาห้ามฉัน

"ไม่ถ้าไม่ฉวยโอกาสเเล้วมันจะเรียกว่าอะไรล่ะ"

"มิคุอย่าสิ"

"จำไว้น่ะนายห้ามทำเเบบนี้อีกครั้งเด็ดขาดครั้งนี้ฉันจะยกโทษให้!!!"ฉันชี้หน้าสั่งสอนเขา

"อืม"ฮึคนไรไม่รู้เเย่จริงๆเลย

"ไปรินเรากลับกันเถอะ!!หมดอารมณ์ซื้อของเเ้ล้วล่ะ"

"อ้าว!!เเ้ล้วโดโมะล่ะ"

"ไม่ซื้อโทษฐานที่เธอทำให้ความลับของพวกเ้ราเเตกเเล้วยังต้องมาเจอกับผู้ชายเฮงซวยๆเเบบนี้อีก"ฉันบ่นฉันอารมณ์เสียจริงๆน่ะคิดดูสิอยู่ดีไม่ว่าดีมากอดฉันเเล้วยังมานอนทับฉันอีก

"โธ่มิคุ เรื่องเเค่นี้เธอไม่น่าจะโกรธเลยนินา"

"งั้นเธอก็ไปซื้อเองซะสิ-_-*ฉันรอได้เเต่ฉันไม่ออกเงินให้เธอหรอกน่ัะ"

"มิคุ"

"ไม่"ฉันเดินออกไปทันทีโดยมีรินเดินตามหลังด้วยฉันหันหลังไปมองไคโตะสายตาของเขาเป็นสายตาสำนึกผิดเเต่ยังไงๆฉันก็ไม่มีวันให้อภัยกับเรื่องนี้หรอกถึงจะบอกไปว่ายกโทษให้เเต่ฉันก็ยังคงโกรธเขาอยู่ดี

"มิคุเธอไม่น่าโกรธกับเรื่องเเค่นี้เลยน่ะ"พวกเราเดินมาถึงรถสปอต

"ริน!!เธอเป็นคนทำให้เเผนเเตกน่ะให้สำนึกผิดซะบ้างสิ"

"มิคุเเย่ที่สุดTTOTT"อยู่ๆรินก็วิ่งไปในทันที

"เฮ้!!รินนนนนนนน"

โครมมมมม รินวิ่งไปที่ถนนเเ้ลวอยู่ๆก็มีรถเก๋งขับมาด้วยความเร็วสูงชนกับรินพอดีี

"ริน!!!!!!0_o"ไม่น่ะ

"รินๆ"

"ริน"ฉันได้เอาเเต่เรียกรินเเต่รินก็ไม่ตอบสนองเลยเเม้เเต่น้อยTTOTTรินนนนนนฉันขอโทษ

"ฮือๆรินฟื้นขึ้นมาเถอะTTOTT"ฉันได้เเต่ก้มหน้าก้มตาร้องใกล้ๆกับรินทุกๆคนหันมามองดู

"รินฟื้นสิ"ฉันพยายามเรียกริน

"รินๆๆๆๆๆTTOTT"ฉันพยายามเรียกรินหลายๆครั้งเเต่รินก็ไม่ยอมฟื้นไม่มีใครมีน้ำใจช่วยรินเลยหรือไง??

"ขอโทษครับเกิดอะไรขึ้นครับ!!"อยู่ๆก็มีเสียงนึงเเทรกเ้ขามาฉันหันไปในทันที

"ไคโตะTTOTT"ฉันพยายามจะเช็ดน้ำตา"รินเขา..รินฮือTTOTT"ฉันเอาเเต่ก้มหน้าก้มตาร้อง

"โทรหารถพยาบาลกับ191สิ"

"อะอืม"ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรเเ้ล้วเรียกรถพยาบาลกับตำรวจให้มาที่นี่

.....................................................................................................................................เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไปติดตามกันได้ในตอนหน้าน่ะจ้ะ^^