รักนี้มีไซน์รัก

รักนี้มีไซน์รัก 

 อะนิมิกากำลังยืนลุ้นผลงานที่ส่งเข้าประกวด   พิธีกรประกาศรอบตัดสินใจ “ผู้ที่จะได้รับรางวัลจะมีโอกาสได้ไปงานแฟชั่นวีคที่กรุงปารีส   ได้แก่  คุณอะนิมิกา   วรรณบรรจงคับยินดีด้วยนะคับคุณได้รับรางวัลชนะเลิศประกวดครั้งนี้พร้อมได้ตั๋วเครื่องบินไปกลัลกรุงปารีสฟรีคับ” อะนิมิกาดีใจกขึ้นไปยืนขึ้นบนเวทีเพื่อที่จะได้รับรางวัล ระหว่างนั้น   กริ๊ง   กริ๊ง  กริ๊ง  เสียงนาฬิกาปลุก  ทำให้สาวร่างบางถึงกับลืมตาขึ้นออกจากความฝันที่แสนจะมีความสุข “นึกว่าอะไรที่แท้ก็เป็นความฝันว่าแต่กี่โมงแล้ว” สาวร่างบางลุกขึ้นจากที่นอนมองดูเวลาถึงกับเบิกตากว้าง “นี้แปดโมงครีงแล้วงานประกวดตายแล้วตายแน่ๆเลยอะนิมิกาเอ๋ย”  สาวร่างบางเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว หญิงสาวทาแป้งแล้วทาลิปกลอสบางๆพร้อมมัดผมหางม้าใส่ตุ้มหูวงกลมและสร้อยรูปหัวใจกระพรวนข้อเท้า “เอาหลินหลินมาทานข้าวกับป๊าก่อนซิ” “ไม่ค่ะป๊า พอดีหลินรีบค่ะ หลินต้องไปทำตามฝันให้เป็นจริงค่ะป๊าไปก่อนนะค่ะคุณป๊า” “ไปเถอะหลินหลิน” “คะป๊า”  พูดจบร่างบางหอมแก้มบิดาสองฟอด สาวเจ้ารีบถอยรถออกไปทันที  เป็นช่วงเวลา ธามไท  วรรณบรรจง พี่ชายของเธอเดินสวนมาพอดี “อรุณสว้สดิ์คับป๊า” “อรุณสวัสดิ์เจ้าธาม” “ป๊าคับยัยหลินคงไปงานประกวดแฟชั่นแน่ๆเลย” “ก็คงตามที่แก่ว่างั้นแหละเจ้าธาม” “สำลี” “ค่ะมาแล้ว” แม่บ้านวัยกลางคนกำลังสั่งให้คนใช้ในบ้านยกอาหารมาตั้งโต๊ะ “เอาตักสิคับป้าสำลี ผมหิวแล้วคับ” “คะคุณธาม” สองพ่อลูกรับประทานอาหารธีระพลถามลูกชาย “ไงไอ้เสือเดี่ยวนี้ไม่ค่อยกลับบ้านเลบนะ ไงวันนี้ถึงกลับมาได้ละ  หรือว่าหนีแม่พวกสาวๆที่แก่คบ”    ธีระพลพูดจับไต๋ลูกชาย “โธ่ป๊าคับร็ทันผมทุกเรื่องเลยน่ะ” “ก็ฉันอาบน้ำร้อนมาก่อนแก่มีเหรอที่จะไม่รู้นิสัยแก่  ว่าแต่เมื่อไรแก่จะแต่งงานแต่งการป๊าอยากอุ้มหกลานแล้ว” “คงอีกนานคับป๊าผมหวงคับชีวิตโสดผมไม่อยากมีพันธะกับใครๆเพราะผมยังไม่พร้อม” “ระวังไว้เถอะไอ้เสือเมื่อเจอคนที่แก่รักล่ะก็เขาไม่เชื่อใจแก่ป๊ากับน้องไม่ช่วยน่ะจะบอกให้” “ไม่มีวันนั้นแน่นอนคับป๊า” พูดจบก็ตักข้าวเข้าปากอีกคำ