The White Rose spirit 1

"หาฉันให้เจอ..."

                     "ช่วยฉันให้ได้..."

                                           "หาฉันให้พบ..."

                                                                "พาฉันออกไป..."

ดวงแสงหนึ่งปรากฎในความมืด เสียงลึกลับค่อยๆแผ่วเบาแล้วจากไป... 

ฉันลืมตาตื่นด้วยความรู้สึกเหมือนคนที่นอนหลับมาแสนนาน  สิ่งแรกที่ฉันเห็นคือท้องฟ้าสีดำ มีทะเลดพร่างพราย มีพระจันทร์สีขาวดวงใหญ่สว่างเฉิดฉายอยู่บนนั้น ฉันได้ยินเสียงคลื่นจึงค่อยๆยันตัวเองขึ้นนั่ง

โอ้พระเจ้าเบื้องหน้าฉันคือทะเลอันกว้างใหญ่ซึ่งไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน

โอ้พระเจ้าฉันเปลือย

...

เปลือยอย่างสมบูรณ์แบบ

...

เวรเอ๊ย!!

เมื่อได้สติฉันก็รีบกองสองแขนรัดหน้าอก สองเข่าประกบชิด ใบหน้าสะบัดไปซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง รอบตัวได้ยินเพียงซู่ซ่าของคลื่นน้ำและเสียงหวิวๆของสายลมมีความเป็นไปได้เพียง2อย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งตื่นขึ้นมาบนชายหาดอย่างเดียวดายและเปลือยเปล่า-หนึ่ง เธอถูกข่มขืนแล้วนำมาทิ้ง หรือ สอง เธอบ้า-ฉันใช้เวลาไม่นานสำรวจตามร่างกาย    พบว่าไม่มีร่องรอยการถูกข่มขืน (หรือมีแต่ฉันดูไม่ออก นั่นก็อีกประเด็น)

โอเคหรือว่าฉันบ้า ?

ก็ไม่นะ ฉันไม่มีวี่แววว่าจะกระโดดโลดเต้นลงไปในทะเล แล้วก็ไม่มีทีท่าว่าจะขุดทรายหาปูเสฉวนมาเป็นเพื่อนคุย  ฉันรู้สึกได้ว่าสติสัมปชัญญะฉันอยู่ครบ นั่นไงฟ้า โน่นไงดาว นี่ไงทราย ฉันออกจะฉลาดประมาณหนึ่งด้วยซ้ำ-แต่แล้วความสามารถของฉันก็ถูกท้าทายเมื่อมองไปทางซ้ายแล้วพบบางสิ่ง

มีกล่องของขวัญสีขาวบนโขดหิน...-ผูกโบว์สีชมพูซะด้วย ?

ฉันเอียงศรีษะอย่างครุ่นคิดแล้วยืนขึ้น ลมเย็นๆพัดผ่านร่าง ฉันใช้สองแขนกอดร่า่งในที่สุดก็มายืนหน้ากล่องปริศนา

-จะเปิดมันดีไหม มันจะอันตรายหรือเปล่า ฉันถามตัวเองครู่ใหญ่เอื้อมมือออกไปแต่แล้วก็ชักมือกลับมา

เอาไงดี...?

ช่างมัน!ความอยากรู้อยากเห็นทำให้ฉันเปิดมัน

เฮ้ย!ตลับแป้ง...ตลับแป้งวงกลมสีดำเงางาม...ฉันมองมันแล้วถามตัวเองว่า

(นี่-มัน-บ้า-อะ-ไร-วะ)

ฉันจะเอาตลับแป้งในสภาพเอ็กซ์แตกขนาดนี้ไปทำไมกางเกงในตางหากที่ฉันต้องการ ต่อให้มันเป็นกางเกงในลายความกินเห็ดฉันก็จะใส่้ แต่ขณะที่หัวเสียกับของขวัญประหลาดนั้นฉันก็เหลือบไปเห็นบางอย่าง...มีคำว่า "กดมัน"

ฉันกลับเข้าสู่วงจรความลังเลอีกครั้ง - แต่ก็นั่นแหละฉันไม่อาจต่อสู้กับความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองได้

ว่าแล้วฉันก็กดมัน

ทันใดนั้นตลับแป้ง ก็เรืองเเสงสีขาว ฉันปล่อยมันพลันดีดตัวออกห่างสองมือยกขึ้นปิดตา  มันเป็นแสงที่เจิดจ้าเกินกว่าจะลบไปจากการมองเห็น

"เปิดระบบก็อดอายส์"

มีตัวหนังสือปรากฎขึ้นตรงหน้าฉันไม่สิ ลอยบนอากาศเลย

ฉันกระพิบตาหลายๆครั้งเพราะคิดว่าตาฝาดโอ้...ไม่ๆฉันเพิ่งสังเกตุว่ามุมมองสายตาของฉันถูกตีกรอบด้วยหน้าจอสี่มิติกว้างใหญ่ ฉันเอื้อมมือออกไปแต่ไม่สามารถสำผัสมันได้

GOD : สวัสดี

ฉันอ้าปากค้างเมื่อจู่ๆมีข้อความใหม่ปรากฎขึ้น

GOD : หยิบปืนของคุณซะ

"ปืนคุณเป็นใคร"ฉันตัดสินใจถาม - เอาละเว้ยฉันคุยกับตัวอักษรกลางอากาศ

GOD : ผมชื่อก็อด ไปหลยิบปืนของคุณซะ

ทันใดนั้นก็มีแสงสีเขียวปรากฎขึ้นบนหน้าจอ มันชี้ไปบนหาดทราย - ภาพขยายบอกให้ฉันรู้ว่ามีปืนสองกระบอก บริเวณที่ฉันทำตลับแป้งตก - มีความเป็นไปได้สูงว่ามันกลายเป็นปืน

GOD : รีบไปหยิบปืนของคุณซะ

แน่ะ! มีเร่งด้วย - โอเคฉันไม่มีทางเลือกอยู่แล้วผู้หญิงเปลือยกับปืนสองกระบอกเข้ากันจะตายไปว่าไหมล่ะ ฉันย่ำไปตามทรายอย่างร้อนรน ตอนนี้ฉันถึงมันแล้ว ขวัญเอ๊ยขวัญมาเอาล่ะใจเย็น ตั้งสติ ไม่มีอะไร ฉันบอกตัวเอง มันแค่ปืน มันกัดฉันไม่ได้

แต่ถ้ามันลั่นหัวฉันอาจระเบิดได้เลยนะ

ไม่ๆ อย่างฟุ้งซ่าน นี่แหละเหมาะที่สุดแล้ว ปืนกับดาวโป๊ ไม่มีอะไรเข้ากันขนาดนี้อีกแล้ว ยังกับพระเจ้าส่งมันมาเพื่อฉันเลย(แม้จะเป็นพระเจ้าซาดิสม์ก็ตาม)ฉันสูดอากาศเข้าขั้วปอด ย่องเข้าไป ก้มลง บรรจงหยิบปืนมาดู ฉันรู้สึกได้ว่าหัวใจเต้นโครมครามในช่องอก ว้าว พวกมันเป็นปืนที่เบามาก มีปุ่มปฎิบัติการทันสมัยหลายปุ่ม สีดำแวววาว ดีไซน์โฉบเฉี่ยว มีตัวเลขดิจิตอลสีน้ำเงินบอกค่า 500 ที่สันลำกล้องของปืนทั้งสอง คงจะเป็นจะนวนกระสุนอย่างไม่ต้องสงสัย

เดี๋ยวนะมีเหตุผลอะไรที่ต้องใช้กระสุน 1000 นัดเหรอ

GOD : ในตัวคุณมีระเบิดเวลา หากสามชั่วโมงไม่เจอโซคูล่า มันจะทำงาน

เวรแล้วไง!

ทันใดนั้นก็มีข้อความปรากฎบนด้านซ้ายของหน้าจอ - ตอนแรกเป็นสามชั่วโมงอยู่ดีดี แต่ตอนนี้กลายเป็นสองชั่วโมงห้าสินเก้านาที ห้าสิบเก้าวินาทีแล้ว... - ฉันรู้สึกว่าหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะหนึ่งเพราะถูกความตะลึงจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว โอเคตอนนี้คงเป็นที่ประจักษ์โดยทั่วว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ถูกข่มขืน หรืว่าผู้หญิงบ้า แต่นั่นคงดีกว่าหากต้องตื่อนมาพบว่าตัวเองมีระเบิดฝังในตัว

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด เลวมาก ทำไมทำกับฉันแบบนี้!

GOD : คุณไม่มีสิทธิ์สงสัยในความประสงค์ของผม

เฮ้ยมันอ่านใจฉันได้

GOD : นี่คือตำแหน่งพิกัดโซคูล่า

เสียงปิ๊ปๆดังขึ้น แล้วแผนที่ก็ปรากฎขึ้นเต็มหน้าจอ จุดสีเหลืองแทนตัวฉัน และจุดสีแดงไกลๆคือเป้าหมาย แผนที่แสดงมุมมองจากฟากฟ้าแสดงให้เห็นว่าจะไปหาโซคูล่าได้จะต้องผ่านป่าดงดิบขนาดใหญ่ ข้ามแม่น้ำ จนกระทั่งพบสิ่งก่อสร้างที่เรียกว่า "มีโซเนียร์" - ตัวเลขที่มุมขวาบอกว่าระยะทางทั้วงหมดสามกิโลเมตร และขวามล่างมีไอคอนพระอาทิตย์ และไอคอนแว่นขยาย

GOD : ไอคอนพระอาทิตย์ ใช้เพิ่มความสว่าง ไอคอนแว่นขยายใช้ซูม ไอคอนกระดาษใช้เข้าสู่แผนที่และไอคอนดวงตาใช้กลับสู่ภาวะปกติของก็อดอายส์

เอิ่ม...เบลอๆแฮะ แต่บังเอิญว่าฉันเป็นผู้หญิงสัตว์ที่แสนอยากรู้อยากเห็นสิ่งรอบกายว่าแล้วก็กดไอคอนพระอาทิตย์-พรึ่บ - โหหน้าจอสว่างได้โล่เลยทีเดียว - ต่อมาก็จิ้มเครื่องหมายบวกตรงแว่นขยายแล้วจิ้มผืนป่าส่งเดช โอ้พระเจ้าละเอียดจนเห็นภาพกระรอกนอนกรนในโพรงไม้เลย - จิ้มไอคอนดวงตามั่ง แพนที่หายไป จิ้มอีกครั่งแผนที่กลับมา และเมื่อจิ้มไอคอนดวงตาเข้าสู่ภาวะปกติของก็อดอายส์ เอ่อ ล้ำและง่ายดี

ว่าแต่...ทำไมฉันต้องทำตามที่เขาสั่งด้วย

GOD : คุณไม่มีสิทธิ์สงสัยในความประสงค์ของผม

ให้ตายลืมไปว่ามันอ่านใจฉันได้ ฉันมั่นใจมากๆว่าอีกฝ่ายมองเห็นฉัน แต่ฉันมองไม่เห็นมัน คงสนุกกับการเห็นฉันเปลือยอยู่ล่ะสินะ ไม่ยุติธรรมเลย! แน่จริงก็ออกมาเผลือยด้วยกันสิ

GOD : ขณะที่คุณสงสัยอยู่ คุณเสียเวลาไปแล้วหนึ่งนาที

ฉันเหลือบมองตัวเลขก็จริง เหลือสองชั่งโมงห้าสิบเก้านาทีเป๊ะๆ - เออก็จิง

GOD : รีบซะก่อนคุณจะตายทั้งยังไม่รู้อะไรเลย

จากนั้นชื่อของเขาก็หายไปจากหน้าจอ...

ความเงียบรอบกายน่ากลัวจนขนลุก...ฉันรู้สึกถึงอะดรีนาลีนที่ฉีดพล่าน ความหนาวเหน็บพุ่งเจ้าจู่โจมฉันอย่างร้ายกาจฉันตัวสั่นระริกเหมือนคนปวดฉี่กะทันหัน แม้จะสัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นมหาศาล แต่ฉันก็พบว่าไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากมุ่งหน้าต่อไป

ใช่ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใคร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำงานให้ใคร เพื่ออะไร ดังนั้นฉันจะตายไม่ได้ ฉันจะไม่ยอมจากโลกนี้โดยไม่รู้คำตอบใดๆ

ฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้น!

เมื่อได้สติก็สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่สองมือจับปืนไว้แน่น สายตามองตรงไป แผนที่บนก็อดอายส์บอกให้รู้ว่าปลายทางอยู่ที่ไหน สามกิโลเมตร กับสองชั่วโมงกว่าที่เหลือไม่ใช่เรื่องยากอะไร ฉันต้องทำให้ได้

แม้จะต้องทำทุกอย่างในสภาพที่เปลือยเปล่าก็ตาม!